Fálkinn - 08.06.1956, Page 8

8
FÁLKINN
í símskeytinu stóð: — Hefi komist
að raun um að ég er engin leikkona.
Kem með lestinni klukkan 3.20.
Ég brosti í kampinn. Sem betur fer
geta feðurnir það, þegar svo ber undir.
Þegar Kathie kom og sagðist vilja fara
til London til að verða leikkona, tók
ég þessu eins og karlmenni, og lót
liana fara, án þess að mögla.
En ég þagði yfir skoðunum mínum
á þeim leikafrekum hennar, sem ég
hafði séð á viðvaninga-leiksýningum
'heima fyrir. Ég hafði ekki leyfl mér
að segja nema „Hm!“, eða livað það
nú er, sem maður getur húist við að
miðaldra ekkill sem á fallega dóttur,
segi við slík tækifæri.
Ég hafði kysst Ivathie þegar hún
fór og ráðstafað því, að lnin fengi
peninga mánaðarlega í bankanum. Og
síðan hafði ekki verið annað að gera
í málinu en biða þolinmóður eftir
símskeytinu, sem ég stóð með í hend-
inni núna.
Fimm mánuðir! Ég hafði aldrei vit-
að það fyrr, að fimm mánuðir væru
svona lengi að líða.
3.20-lestin keniur til Ludford
snemma kvölds. Ég tók Bess, tíkina
hennar Kathie og ók á stöðina til að
taka á móti henni.
Kathie var komin út úr lestinni
áður en hún stöðvaðist. Hún fleygði
sér um hálsinn á mér, og mér til
undrunar sá ég stóru, bláu augun voru
full af tárum. Það lá við að ég fengi
kökk i hálsinn og föðurhjartað bólgn-
aði af stolti yfir, að þessari fallegu
dóttur minni skyldi þykja svona gam-
an af að sjá föður sinn.
Bess trítlaði kringum okkur hálf-
ærð af kæti og Kathie klappaði henni
Kathie elti ekki flóttann. Hún lagðist á hnén hjá Robin og tók utan um
hann.
alli scm sýnisl
£kki cr
meðan hún var að sigrast á tárunum.
Svo rétti hún úr sér aftur og var nú
í essinu sínu.
— Hvernig líður þér, pabbi?
— Ágætlega, þakka þér fyrir! Og
hvernig er í London — er lyktin jafn
bölvuð og hún hefir verið?
— Miklu verri! Hún dró djúpt and-
ann, til þess að fylla lungun góða
loftinu í Ludford, sem var blandað
angan frá rósabeði stöðvarstjórans.
— Það er gaman að vera komin iieim
aftur.
En á leiðinni heim var lnin undar-
lega fátöluð.
Var hún áhyggjufull yfir því að
lienni hafði mistekist? Var hún
hrædd um að sér mundi leiðast þegar
hún settist í Ludford aftur? En svo
muridi ég eftir Robin Tempest og
varð undir eins liughægara. Ég hafði
beðið Robin að líta inn eftir kvöld-
matinn, og þóttist viss mn að Kathie
yrði glöð er hún sæi hann aftur.
En þegar ég sagði henni frá þessu
varð hún ekki vitund glöð. — di, af
hverju gerðir þú það, pabbi? sagði
hún og gretti sig. — Fyrsta kvöldið,
sem ég er heima!
— Hann verður allur eitt bros þeg-
ar hann sér þig vera komna heim aft-
ur. Ég er viss um að hann hefði kom-
ið þó ég hefði ekki boðið honum að
koma.
— En ég — nei, það getur annars
komið út á eitt, sagði hún óþolin. Ég
svaraði ekki en ók áfram.
Og við þögðum bæði þangað til við
komum heim að hliði, og ég var alltaf
að reyna að gera mér grein fyrir
livaða ástæða gæti verið til þess að
Kathie var svona breytt. Það var svo
óiikt henni að vera ergileg og óþolin.
Hún sagði mér frá leikskólanum
meðan við vorum að drekka kaffið.
Henni tókst meira að segja að bregða
fyrir sig glensi þegar liún var að
segja frá atliugasemdunum, sem
kennari hennar hefði gert, og hvernig
hann var ráðþrota yfir henni og ráð-
lagði henni að koma sér upp hænsna-
búi í stað þess að liugsa um leiklistina.
En þetta var allt gríma, sem liún
faldi sig undir. Þrátt fyrir glensið
fann ég að bún var mjög raunamædd,
undir niðri. í mínum eyrum var hlát-
ur hennar og röddin uppgerðarlegt.
Hún bjó yfir einhverju sem hún vildi
reyna að gleyma, einhverju sem særði
hana svo, að hún þoldi varla að hugsa
um það.
Eftir kaffið sagðist hún ætla að
taka upp dótið sitt og fór upp i lier-
bergið sitt. En ég held að þetta með
að taka upp dótið Iiafi aðeins verið
átylla til að fá að vera ein um stund.
Við kvöldborðið reyndi hún að vera
sem glaðlegúst, en ekki var þess langt
að bíða að þögnin kæmi yfir okkur
aftur, og hvað eftir annað sá ég að
hún starði út um gluggann, á grönnu,
dökku trén neðst í garðinum. Það
voru kertaljós á borðinu hjá okkur,
og í flöktandi bjarmanum sýndust
bláu augun hennar svört af örvænt-
ingu.
ÞEGAR við höfðum borðað og fórum
inn i dagstofuna aftur, gat ég ekki
setið á mér lengur. — Hvað gengur
að þér, Kathie? spurði ég.
— Hún reyndi að brosa. — Ekkert,
pabbi. Hvers vegna ætti nokkuð að
ganga að mér?
— Ég spyr bara, barnið mitt. Þykir
þér kannske sárt, að þú skyldir ekki
geta orðið ný Sarah Bernhardt?
Hún hló, og í þetta skiptið fannst
mér hláturinn ekki uppgerð. Þetta
var sú rétta gamla Kathie. — Nei, ertu
alveg frá þér!
— En hvað er það þá .. . ?
Ég hætti í hálfnaðri setningu þegar
ég sá svipinn á lienni. Hún hafði stað-
ið upp og stóð nú og horfði á mig
en kreppti hendurnar að stólbakinu,
svo að hnúarnir hvitnuðu. — Ég vildi
óska að þú hefðir ekki beðið Robin
að koma hingað i kvöld, pabbi. Ég
er svo skelfing þreytt. Gætir þú ekki
hringt og sent afboð?
Ég hristi höfuðið. — Það er orðið
of seint. Og auk þess hefir þú bara
gott af að sjá hann. Þú getur ekki
byrjað með því að forðast vini þína
fyrsta kvöldið, sem þú ert heima.
Iiún beit á vörina, og það var svo
að sjá sem hún ætlaði að segja eitt-
livað. En hún hætti við það og fór
út úr stofunni.
Ég horfði áhyggjufullur á eftir
henni. Hvað gekk að telpunni? Þetta
var í fyrsta skipti, sem Kathie hafði
ekki verið opinská og hreinskilin við
mig. Við höfðum alltaf verið svo
miklir mátar áður, en nú fannst mér
ósýnilegur múr vera kominn á milli
okkar.
Robii. Tempest kom um níu-leytið.
Robin hafði verið ástfanginn af
Kathie í tuttugu og tvö ár, sem er
verulegur ihluti af ævi tuttugu og
fjögra ára gamallar stúlku.
Robin er sonur besta vinar míns,
og hann og Kathie hafa svo að segja
alist upp saman. Fyrst urðu þau sam-
ferða er þeim var ekið i barnavögn-
unum, síðan gengu þau í skóla saman,
og síðar vou þau saman á skautum,
dönsuðu saman og voru í tennis sam-
an. Alla tið þangað til fyrir fimm
mánuðum, að Kathie fékk þá flugu
að hún ætti að verða leikkona, bafði
ég búist við að þau tilkynntu inér að
þau væru trúlofuð.
Það sýnir aðeins hvernig feðrum
getur skjátlast stundum!
Því að allan tímann sem Kathie
var í London hafði hún aðeins skrifað
Robin tvö bréf — það hafði liann
sagt mér sjálfur — og bæði þessi bréf
hafði hann fengið fyrstu vikuna sem
hún var í borginni og var líklega með
lieimþrá.
Robin var yngri forstjóri einu húsa-
meistarastofunnar í Ludford.
Nú kom hann eins og elding inn
í stofuna og heilsaði mér. —. Er hún
komin? spurði hann ákafur,
— Já, hún er komin, sagði ég. —
Nú skal ég kalla á hana.
En í sönm svifum kom Katliie inn
úr dyrunum, og var nú enn fölari en
áður. Hún rétti honum höndina og
brosti.
— Sæll, Robin.
En þó að Robin væri eins og hann
hefði fengið tólf rétta í getraun og
Kathie gerði sitt ýtrasta til þess að
láta sem henni þætti vænt um að fá
að sjá Robin aftur, var hún ekki eins
og hún átti að sér. Það var eins og
henni fyndist einhver hætta vofa yfir
sér.
Ég var að velta fyrir mér hvort
Robin tæki eftir hve breytt hún var
orðin, og einu sinni tók ég eftir að
hann leit forviða á hana.
Allt í einu var dyrabjöllunni hringt.
Kathie náfölnaði og þagnaði í miðri
setningu og horfði óróleg til dyra.
Stúlkan, Mary, kom inn. •— Það er
rnaður hérna frannni, sem langar til
að tala við yður, ungfrú Kathie, sagði
hún.
-—• Hver er það? spurði Kathie
hvasst.
— Hann sagði ekki til nafns síns,
svaraði Mary.
— Ég skal fara, sagði ég og gekk
fram að dyrunum.
— Nei, láttu mig fara! Hún varð
á undan mér og hvarf fram í and-
dyrið.
Robin brosti tvírætt og þáði vindl-
inginn, sem ég bauð honum. — Mér
finnst Kathie vera orðin svo breytt,
sagði hann og reyndi að láta ekki á
neinu bera, en ég sá að hann var sár.
— Það bainar vonandi þegar lnin
er orðin heimavön hérna aftur, dreng-
ur minn, sagði ég. — Það er kannske
ekkert gaman fyrir leikkonuefni að
fá að vita, að hún dugi ekki til þess.
IJann starði í glæðurnar á arninum.
— Mér hefir þótt vænt um Kathie í
mörg ár, eins og þér liafið eflaust
liaft nasasjón af, sagði hann. — En
í kvöld finnst mér ég vera fjarlægari