Fálkinn - 08.06.1956, Blaðsíða 11
FÁLKINN
11
LITLA SAGAN
Gigtar-pillurnar
RUFOS BUDDINGTON CLARK lækn-
ir hafði tröllatrú á grasalækningum.
Þau nær fimmtíu ár sem hann hafði
stundað lækningar liafði honum oft
tekist vel með ýms lyf, sem hann hafði
mallað sjáifur — þau 'höfðu dugað
gegn ýmsu, sem meðulin úr lyfjabúð-
unum voru gagnslaus gegn.
Síðustu tíu árin hafði hann helgað
krafta sina því, að finna lyf gegn gigt.
Og nú hafði liann búið til pillur, sem
hann hafði að vísu ekki skírt ennþá,
og gerði sér vonir um góðan úrangur
af þeiin.
En fyrst varð hann að reyna þær.
Hann var svo heppinn að eiga fjör-
gamlan og gigtveikan kött, sem hét
Cæsar. Það lá nærri að reyna livers
konar áhrif gigtarpillurnar hefðu á
köttinn.
Ifann lét ráðskonuna sína, hana
jómfrú Higgins koma með köttinn inn
í lækningastofuna. Pillurnar leysti
hann upp i lögg af voigri mjólk. Cæsar
lapti mjólkina með bestu lyst og
sleikti út um á eftir, og Clark iæknir
sá ekki betur en Cæsar fjörgaðist
stórum. Hann lioppaði ofan af skrif-
borði læknisins, miklu léttilegar en
gigtveikum ketti er fært.
Eftir að íhafa at'hugað köttinn vis-
indalega i tiu mínútur var læknirinn
ekki í vafa um að pillurnar voru betri
en hann hafði þorað að vona. Það var
ómögulegt að sjá á Cæsari að hann
hefði verið gigtveikur í mörg ár.
„Farið þér nú út með köttinn, jóm-
frú Higgins, og hleypið sjúklingunum
inn!“ sagði hann.
í fyrri viðtalstímanum komu ekki
færri en fjórtán gigtarsjúklingar til
Clarks læknis, og allir fengu litla
pilludós. En eina pillu lét læknirinn
þá taka í eigin viðurvist, og fullviss-
aði sjúkingana um, að batinn mundi
fljótlega gera vart við sig.
Clark læknir var glaður og únægður
þegar hann settist að miðdegisverð-
inurn. Hann vonaðist eftir að geta
byrjað á vísindaritgerðinni handa
læknatímaritinu undir eins daginn
eftir.
Hann var í miðjum ábætinum þegar
jómfrú Higgins kom inn úr eldhúsinu.
Hún var rauðeygð af gráti og reyndi
að þurrka framan úr sér með svuntu-
horninu.
„Það er Cæsar,“ sagði hún snökt-
andi. „Hann er dauður."
Clark læknir missti skeiðina ofan
í sveskjugrautinn svo að sletturnar
gengu i allar áttir.
„Hvað segið þér, manneskja?“
hrópaði hann og fleygði pentudúknum.
Og svo rauk liann út.
„Mikil hörmung er þetta,“ tautaði
liann meðan 'hann var að fylla töskuna
sína með uppsölumeðali og öðru til-
heyrandi. „Hér er um mínútur að
tefla."
Oft liafði Clark læknir átt annríkt
um ævina, cn aldrei eins og nú. Hann
hljóp milli gigtarsjúklinganna sinna,
eins hratt og lasburða fætur iians
leyfðu, og útbýtti uppsölumeðali af
mikilli rausn. Á fjórum stöðum taldi
hann óhjákvæmilegt að dæla upp úr
sjúklingunum — þeir Iiöfðu sem sé
þegar élið margar pillur. Enginn skal
geta sagt að 'hann hafi iilíft sér, og
hann lireyfði engum andmælum þegar
EKKI ER ALLT SEM SÝNIST.
Framhald af bls. 9.
— Ég hefi sagt þér, að ég ætlaði að
segja þér frá konunni minni, og að
ég ætlaði að fá skilnað frá ihenni. Það
var bænarhreimur í rödd lians. —
Kathie, komdu með mér. Ég get ekki
lifað án þín.
Ég læddist nær. Mig langaði til að
sjá þennan mann.
En það var svo dinimt að ég greindi
aðeins óljóst tvær verur þar inni, ■—
aðra litla og granna, Iiina háa og
þrekna.
— Nú fer ég inn, Barney, og ég vil
ekki sjá þig framar, sagði Kathie.
I sömu svifum hefir hann tekið utan
um hana, því að ég lieyrði hana hrópa:
— Slepptu mér!
— Ekki fyrr en þú játar að þú elskir
mig ennþá!
Ég heyrði greinilega skell og nú
var það maðurinn, sem var reiður. —
Djöfulsins stelpan! Þetta skaltu fá
borgað!
Ég færði mig nær. Það var svo að
sjá sem Kathie þyrfti á hjálp að halda.
En í sömu svifum var gripið fast
í handlegginn á mér. Það var Robin.
Andlitið var föit og hann beit á jaxl-
inn. — Látið mig um þetta, sagði
hann. —• Og — skerist ekki i leikinn,
hvað sem fyrir kann að koma.
Ég stóð agndofa. Eg vissi ekki hvort
ég átti að reiðast eða gleðjast.
— Slepptu henni, þorpari! hrópaði
Robin.
Það varð augnabliks þögn en svo
kornu Kathie'og maðurinn út í tungls-
Ijósið, því að nú hafði ský dregið frá.
Maðurinn hafði sleppt Iíathie og hún
horfði á þá á víxi.
Robin sveif beint á manninn. Hann
beygði sig undan höggi og barði
Robin i brjóstið, svo að hann datt. En
hann spratt á fætur aftur eins og
örskot og réðst nú á manninn með
hnefahöggum. Hann vék sér til hliðar
og gat komið öðru höggi á Robin.
Hann datt og nú stóð liann ekki upp
aftur.
— Ætli þér dugi þetta ekki, kunn-
ingi! sagði maðurinn og sneri sér að
Kathie. En nú var hún komin í víga-
móð. Hún gaf honum svo vel útilátið
högg að hann riðaði. Og svo rak hún
honum högg fyrir brjóstið með oln-
sumir sjúklingarnir fóru að áfellast
hann fyrir meðferðina.
Það var komið að miðnætti þegar
Clark læknir komst heim til sin eftir
að hafa friðað samviskuna þolanlega.
Allir fjórtán sjúklingarnir virtust
ætla að ná sér og ekki fá varanleg
mein af pillunum.
Hann fór beint inn i skrifstofuna
sína, þreif birgðirnar sem hann átti
eftir af gigtarpillunum, vafði bréfi
utan um og stakk þeim í ofninn og
kveikti í.
„Guði sé lof!“ stundi hann þegar
hann sá að síðustu pillurnar voru
orðnar eldinum að bráð. „Þetta hefði
getað farið ver.“
Jómfrú Higgins var á fótum enn,
heyrði hann. Hann fór fram i eld-
húsið til að fú sér tebolla.
„Ég gróf hann Cæsar sáluga hérna
i garðinum,“ sagði hún. „Það var
hræðilegt að sjá hann.“
„Hræðilegt að sjá hann? Hvað eigið
þér við?“
„Hræðilegt, já!“ Það fór hrollur um
jómfrú Higgins. „Mótorhjólið stráks-
ins hérna í efra húsinu hafði kramið
á honum hausinn.11
boganum og sparkaði í legginn ú hon-
um svo að ihann veinaði.
— Ilvert í heitasta! sagði hann, en
Kathie var í tryllingi. Hann bar hönd-
ina unp, eins og til að verja sig, en
svo hefir honum liklega dottið í hug
gamla spakmælið um, að sá verði að
vægja sem vitið hefir meira, og sneri
frá og labbaði út að hliðinu.
Kathie elti ekki flóttann. Hún lagð-
ist á hnén hjá Robin og tók utan um
hann.
— Ertu ekki ómeiddur, Robin?
spurði hún með öndina í hálsinum.
— Æ, ég hefði getað myrt þennan
bófa! Að hann skuli leyfa sér að fara
svona með þig.
Hann horfði ú hana sneypulegur.
— Ég er engin hetja, Kathie! Þegar
ég ætla að fara að gerast bjargvættur
þinn, endar það með því að þú bjargar
mér. Og það versta er að þetta hefir
komið fyrir áður.
Hún brosti og ég sá að það var
glettni í augum hennar. Nú var hún
orðin sú gamla góða Kathie aftur.
— Já, þú ert dálaglegur! Þú veist
mætavel, að það var alltaf ég, sem
bjargaði þér þegar þú varst litill! En
mér þykir vænt um að þetta skyldi
vilja til i kvöld. Mér — mér finnst
alveg eins og ég sé vöknuð eftir mar-
tröð. Loksins sé ég allt í réttu ljósi
aftur.
Nú heyrðist í bil, sem verið var að
setja í gang. Kathie kinkaði kolli. Hún
varð hugsandi á svipinn.
— Ég hefi verið flón, Robin, sagði
hún svo. — En nú er það búið. Ég
er komin heim.
Hann dró hana að sér niður ú blett-
inn og tók utan um hana og kyssti
hana.
Ég sneri mér frá með hægð og labb-
aði burt. Ég held að ég hafi rautað
á leiðinni ... *
CHAPLIN. Framhald af bls. 7.
ir honum, að hann ætti fyrir höndum
þrjú ólánsöm hjónabönd áður en hann
giftist konunni, sem gerði hann ham-
ingjusaman. Hann mundi þessa spá
þegar liann var að éta sig sundur og
saman um hvort hann ætti að giftast
í þriðja skiptið. En enginn veit hve
lengi hann dró giftinguna.
„Modern Tirnes" var fyrsta kvik-
mynd Paulette með Chaplin, og þeg-
ar hún hafði verið sýnd i fyrsta sinn,
í febrúar 1936, fóru þau bæði til
austurlanda. Ýmsir halda að þau hafi
gifst áður en þau lögðu af stað, en
aðrir að þau hafi gifst í Singapore.
Hvort tveggja hefir staðið i blöðunum,
en hvorugt hjónanna fékkst til að játa
eða neita hvað rétt væri. Chaplin tal-
aði ekki um Paulette sem konuna sina
fyrr en árið 1940 — skömmu áður en
þau skildu að borði og sæng.
Þau léku saman i annarri mynd,
„The Dictator", en eftir það fór hún
að leika hjá öðrum. Hún er sú eina
af konum Chaplins, sem tókst að halda
áfram að leika við góðan orðstír eflir
að lnin skildi við Chaplin.
í næsta blaði: Kjaftasögur, gagn-
rýni og útlegð.
Vísindamenn í Sovét-Rússlandi
hafa komist að þeirri niðurstöðu, að
„fiskurinn hafi fögur liljóð“, eins og
stendur í öfugmælavísunni en hafi svo
hátt að mannlegt eyra lieyri ekki
hljóðin nema með sérstökum tækjum.
Segja þeir að karpinn sé allra fiska
liáværastur.
T Lsku.myn.clLr
SPORTKLÆÐNAÐUIt
einkum til gönguferða. Þetta eru liné-
síðar buxur og fellt pils, úr ullarefni,
og jakki kragalaus og einhnepptur.
Pilsið má opna á annarri hliðinni al-
veg niður úr.
ÞÝSIÍ SPORTDRAGT.
Ljóst beige ullarefni er í þessu pilsi
en treyjan er úr sama efni en nokkru
dekkra og fer það vel saman.
ÞAÐ þykir tíðindum sæta, að nú eru
draugar farnir að festa yndi i Banda-
ríkjunum líka. Ýmsir ríkismenn liafa
gert tilraunir til að fá þá til að nema
land vestra Hafa þeir flutt draugahús
frá Englandi og reist þau aftur vestan
hafs. Þar standa húsin í sömu mynd
og áður ,en draugarnir fylgdu ekki
með. Þeir vild heldur vera húsnæðis-
lausir í Englandi en flytja vestur um
haf En loksins hafa Ameríkumenn þó
eignast dráug, og hann er enginn aft-
urkreystingur. Þetta er gamall skútu-
karl með langan kiki og þríliyrndan
hatt, af þeirri gerð sem tíðkaðist um
1700. Kapteinninn sést alltaf í ein-
kennisbúningi og með gullhlöð á