Fálkinn - 08.06.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
<-<-<-<■«««««««■<■<■<-«-<■<■<■«««««<<«■<<<<<<<<<<<<<■<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<:
ROBERTA LEIGH:
■ Ndlamyndð - hjónabandið. ^
1 * FRAMH ALDSSAG A *
Hjá Hamalton Aero, enska flugfélaginu
mikla, var líkast um að litast og á leiknema-
skóla rétt fyrir úrslitasýninguna. Allir fölir
og skjálfandi, ekki síst kvenfólkið í starfs-
liðinu.
Forstjórinn, Hamalton lávarður, þurfti að
fá sér nýjan einkaritara. Ungfrú Heven, gamli
ritarinn hans, hafði orðið veik og eftir það
hófst breytinga- og byltingatíð og sannkölluð
skálmöld í skrifstofunum. Nú fyrst skildi
fólkið hvílíkur brimbrjótur og eldingavari
ungfrú Heven hafði verið, og hyernig hún
hafði dregið úr áhrifunum af geðvonskuduttl-
ungum húsbóndans.
Og nú hafði ungfrú Heven sagt upp stöðu
sinni, heilsunnar vegna, og allar ungfrúrnar
á skrifstofum félagsins freistað gæfunnar sem
einkaritarar forstjórans um stundarsakir, og
hjá flestum þeirra var stundin ekki nema
stutt, þangað til þær komu öfugar út aftur,
fölar og grátandi, og oftast stimplaðar sem
fávísar eða heimskar, og stundum hvort
tveggja.
Skrifstofustjórinn leit yfir meyjahópinn
sinn og andvarpaði. Nú var aðeins ein eftir,
Lyndis Carmichael, sem var svo ung og óreynd
að það var flónska, að maður ekki segi
ábyrgðarhluti, að senda hana inn tii Hamalton
lávarðar. Ungfrú Carmichael hafði ekki unn-
ið nema fáeina mánuði hjá flugfélaginu, og
stóð að vísu mætavel í stöðu sinni, en hún
var svo ung og óreynd. Þetta var eins og að
senda lamb í ljónagröf, hugsaði skrifstofu-
stjórinn með sér og leit á Lyndis og andvarp-
aði um leið.
Hún var há og grönn með stór augu, sem
erfitt var að segja um litinn á. En þau voru
þó að minnsta kosti dökk og augnahárin löng,
og þegar birtan féll beint á regnbogahimnuna,
sást bregða fyrir grænum lit í þeim. Hún
var óvenjulega björt yfirlitum þó að hárið
væri dökkt, hörundsliturinn hlýr og bjartur
eins og alabast í sól — þetta var hið sjald-
gæfa blómkennda enska hörund, sem skáldin
hafa kveðið svo mikið um, en sem sést svo
sjaldan. Svart hárið var fíngert og silkimjúkt,
og vafið um höfuðið í tveimur fallegum flétt-
um og virtist hvert einasta hár vera kembt
og gljáandi. Þegar maður skoðaði þessa
stúlku vel, varð ekki um það villst að hún
var mesta fríðleiksstúlka, en fegurð hennar
var ekki þannig, að hún gengi í augun við
fyrstu sýn. Lyndis var hlédræg og hæglát
og þess vegna var eins og sól brygði yfir er
hún brosti. Hún farðaði sig mjög lítið, og
ekkert í fari hennar var -til þess fallið að vekja
athygli. Hún var persónugervingur tignar-
legrar háttvísi ...
Og nú átti að senda hana inn til gamla
mannsins geðvonda!
Hamalton lávarður rak upp stór augu, er
hann sá hana koma inn í skrifstofuna með
ritblokk í hendinni.
„Jæja, hafið þér hugsað yður að verða rit-
ari hjá mér?“ spurði hann nöldrandi.
„É-g ætla að minnsta kosti að reyna,“ svar-
aði hún.
Nei, hún ætlaði ekki að láta hræða sig.
Hún gat ekki betur en reynt, en hún kunni
sitt verk, það vissi hún.
„Eruð þér ekki hrædd?“ hélt gamli maður-
inn áfram og það brá fyrir glettni í augunum
á honum. „Eruð þér ekki hrædd um að ég
verði vondur við yður?“
„Ég held að þér séuð miklu betri en þér
látist vera,“ svaraði Lyndis, og varð sjálf
hissa á hve frökk hún var. Það gat aldrei
farið verr en að hann ræki hana út, svo að
hún hélt áfram:
„Þér eigið sjálfsagt einhvern viðkvæman
blett, eins og aðrir — kannske í miðju hjart-
anu. Sem þér blátt áfram viljið leyna.“
Lyndis varð hissa á að lávarðurinn skyldi
ekki verða reiður. En hins vegar varð hann
þungbúinn á svipinn, eins og hann væri að
hugleiða það sem hún hafði sagt. Alvarleg-
ur en vingjarlegur. Lyndis tók eftir að hann
horfði á Ijósmynd, sem stóð á skrifborðinu
hans. Hún vissi ofurvel af hverjum hún var,
því að hún hafði oft stolist til að skoða hana.
Hún var af Nicholas, syni lávarðarins, í ein-
kennisbúningi breska flughersins.
Já, þessi sonur var viðkvæmi bletturinn,
það vissu allir. Hann var einkabarn og til-
beiðsluverður, fannst Lyndis, sem dáðist að
honum gegn vilja sínum og heiibrigðri skyn-
semi. Jafn dásamlegur maður og Nicholas
Hamalton gat ekki verið til. Og hún fann
núna, að hún roðnaði er hún hugsaði til hans.
Hún vissi að hann hafði getið sér frægðar-
orð í stríðinu og að hann hafði haldið áfram
störfum, sem reynsluflugmaður ef-tir stríðið,
þvert ofan í vilja föður síns. Nicholas var
einkaerfingi að flugfélaginu mikla og einum
mestu einkafjármunum í Englandi, að ó-
gleymdu hinu dásamlega óðalssetri í Com-
wall.
Lyndis flaug í hug sem snöggvast, að
Hamalton lávarð grunaði hvers vegna hún
roðnaði, því að nú hvessti hann augun á hana
— þessi geigvænlegu augu, sem virtust sjá
gegnum fólk.
„Jæja, en eru þá engir snöggir blettir á yð-
ur?“ spurði hann ertandi.
Lyndis átti í stríði við hjartsláttinn um
stund, áður en hún gat svarað í gamni:
„Ég vona að minnsta kosti að þeir séu ekki
á hraðrituninni minni — er það ekki aðal
atriðið?"
Hamalton lávarður varð mjög ánægður
með nýja einkaritarann. Oft horfði hann hugs-
andi á Lyndis. Þetta var óvenjulega töfrandi
stúlka! Honum var fróun að horfa á hana,
svona fallega og svo hægláta og prúða. Auk
þess var hún snyrtileg og vel uppalin og greind.
Svona dót-tur hefði hann átt að eiga. Það
hefði verið skemmtilegur félagsskapur í ein-
verunni heima, yndisleg og alúðleg stúlka ...
En hann hafði aldrei eignast dóttur. Lafði
Hamalton hafði dáið skömmu eftir að Nic-
holas fæddist og lávarðurinn hafði aldrei haft
hug á að giftast aftur.
Og enn einu sinni hvarflaði hugur hans til
sonarins. Kannske hafði hann verið of ein-
mana sem drengur, í stóra afskekkta húsinu
á óðalinu í Cornwall. En hann hafði alltaf
virst glaður og engir þverbrestir í sálarlífi
hans. Þangað til nú. Þangað til þetta bölvað
s-tríð kom og mergsaug ungu mennina, ungu
mennina sem urðu eftir. Þetta stríð sem hafði
gerbreytt þeim, án þess að þeir yrðu þess
varir sjálfir. Nicholas var með því markinu
brenndur. Stríðsmarkinu. Dökku augun í
honum voru flögrandi og eirðarlaus, hann
hafði enga ró í sínum beinum, hann var eins
og pardusdýr sem æðir fram og af-tur í búr-
inu. Og svo þessi löngun í að tefla á tvær
hættur, sem olli því að hann vildi ekki hætta
að fljúga. Mundi hann aldrei verða samur
maður aftur?
Stóra húsið við garðinn í Kensington var
eins og gröf. Hamalton lávarður fann sér
bráðlega ýmsar átyllur til þess að fá Lyndis til
að koma heim til sín, stundum var það vegna
þess að hann þurfti að láta hann vinna eitt-
hvað, en stundum aðeins til að tala við hann.
Hann spurði oftsinnis hvort fjölskyldu hennar
væri ekki verr við að hann fengi hana lánaða
í frístundum hennar, en Lyndis hafði svarað
brosandi, að þau ömuðust ekkert við því. Að
lána einmana, gömlum manni hana, hefði hún
viljað bæta við.
Lyndis fél-1 vel að vera samvistum við lá-
varðinn. Hann var sundurgerðarminnsti og
jafnframt hjartabesti maðurinn, sem hún
hafði nokkurn tíma kynnst, og smám saman
fór henni að þykja vænt um gamla húsið með
dökku gljáfægðu þiljunum í stofunum. Hún
hafði gaman af að sitja fyrir framan arininn
með honum og drekka teið, sem þjónninn
Devon kom með á vagni inn í stofuna, og
kveikti svo og dró þykku tjöldin fyrir glugg-
ana.
Og innan skamms var hún farin að dvelja
heima hjá lávarðinum um helgar og vaknaði
á sunnudagsmorgnum í óeðlilega stórri tjald-
sæng í gestaherberginu, sem var eins og
stærðar salur. Henni þótti vænt um að geta
glatt gamla manninn með því að gerast heima-
gangur hjá honum.
Og eftir að Nicholas fór að koma heim aft-
ur, þegar faðir hans hafði loksins fengið hann
til að hætta að reyna nýjar flugvélar, varð
allt svo dásamlegt. Augu Hamaltons lávarðar,
sem lásu hjörtu fólks, gátu ekki annað en
tekið eftir því, að Lyndis fylgdist vel með unga
Hamalton, og augu hennar gátu ekki leynt
því, að hún var ástfangin af honum.
Of-t hafði gamli maðurinn keypt leikhús-
miða handa unga fólkinu, eða þá að hann
stakk upp á þvi við þau að fara á einhvern
nýjan veitingastað, svo að „þau gætu sagt
honum hvernig væri að vera þar.“ Og svo
sat hann heima sjálfur og var að hugleiða,
hve gaman það væri ef Nicholas gæti orðið