Fálkinn - 08.06.1956, Blaðsíða 13
FÁLKINN
13
ástfanginn af stúlkunni. Hamaiton lávarður
hafði þegar tekið eftir því, að Lyndis hafði
sefandi áhrif á hinn eirðarlausa son hans.
Og sjálf var Lyndis í sjöunda himni, þó að
hún reyndi ávallt að komast niður á jörðina
og innprenta sjálfri sér að það væri flónska
að gera sér von um að eignast einn eftirsótt-
asta unga manninn í London. Hún dáðist tak-
markalaust að Nicholas, en stundum vor-
kenndi hún honum um leið. Stundum voru
augu hans, undir hinum slútandi Hamalton-
brúnum, sem voru eins og hrafnsvængir á
andlitinu, svo óumræðilega örvæntandi og
flóttaleg, að Lyndis, sem elskaði hann, langaði
tii að fara að gráta.
En Lyndis spurði ekki, hún skildi — hana
grunaði hve mikið þessi augu hefðu séð af
sorg og ógæfu — hrapandi flugvélar, dána fé-
laga, brunnar borgir. Og þetta var skýring á
þeirri vanstillingu og eirðarleysi, sem oft kom
yfir hann, og sem stundum bitnaði á henni
sjálfri. Þá leið hún sálarkvalir, en hins vegar
gladdist hún stundum, er hann sýndi henni
nærgætni og hlýju. Jú, þessi tími var dásam-
legt ævintýr. Stundum var þeim svo hlýtt
í hug, að Lyndis fannst það mundi vera hægð-
arleikur að fá hann til að biðja sín.
En hefði það verið rétt? Hún vissi betur
en nokkur annar, að hann hafði ekki náð
sér aftur ennþá, og að hann hélt sig að henni
af þvi að hann þarfnaðist félaga og vináttu.
Var það ást? Nei, en hann mundi koma til
hennar sjálfur, þegar tími væri til þess kom-
inn. Enn sem komið var gat hún ekki verið
honum annað en systir og félagi.
Vinir Nicholas fóru að heimsækja hann
von bráðar — fyrr en hann gerði sér far um
að hitta þá. Það fór að rigna yfir hann boðum
í miðdegisveislur og alls konar samkvæmi.
En það var nýr Nicholas sem hún sá á þess-
um stöðum, sá Nicholas sem allir þekktu og
sá sem var umsetinn og hossað hátt, og nú
tók Lyndis eftir, að eirðarleysið fór að áger-
ast hjá honum á ný. Hann virtist hafa sams
konar þörf fyrir skemmtanir og tilbreytingu,
sem hann hafði áður haft fyrir að berjast og
leika sér við dauðann.
Og eitt kvöldið kynntist hann Carole
Sheraton.
Það var í glaumveislu hjá einum af gömlu
flugfélögunum hans. Carole varð fyrri til að
taka eftir Nicholas en hann eftir henni.
Og það var óumflýjanlegt að taka eftir
Nicholas Hamalton. Hann var hærri en flestir
ungir menn og svart hárið og svipmikið and-
litið vakti ávallt athygli, og augun gátu ekki
annað en heillað. Carole Sheraton, hin unga
enska aðalsmær og samkvæmisbrúða, tók vel
eftir karlmönnunum, hún hafði þegar verið
í nokkur ár á hnotskóg eftir manni, sem hún
gæti bundist, — manni sem hefði efni á að
borga gamla og nýja reikninga, ekki síst
reikninga hinnar háiftignu en auralausu
Sheraton-fjölskyldu.
„Hver er hann?“ spurði Carole gestgjafann.
„Það er hann Nicholas — gamli Nicky,“
svaraði hann annars hugar og hellti í glasið
hjá Carole.
„Nicholas — hvað, og hvað gerir hann.
Svaraðu mér ekki útaf!“ sagði Carole í skip-
unartón.
„Nicholas Hamalton. Þú hefir heyrt getið
um Hamalton-flugfélagið . . . ?“
„Kynntu mig undir eins ‘fyrir honum,“
sagði Carole óðamála.
Auðvitað kannaðist hún við Hamalton-
flugfélagið og milljónir þess og óðalið Newton
Manor í Cornwall. Og svona atvikaðist það að
Nicholas var allt i einu leiddur fram fyrir
ljóshærða aðalsdís, vel limaða og föngulega,
i grænum kjól, sem var þannig sniðinn, að
vaxtarlagið naut sín í fyllsta mæli. Töfrandi
augu, sem virtust sía birtuna gegnum löng
augnhár, litu til hans er hann nálgaðist. Ein-
hver gaf honum þær upplýsingar, að þetta
væri Carole Sheraton, hættulegasta konan,
sem þessi sami einhver hefði kynnst, og
Nicholas trúði honum. Carole var tvímæla-
laust hættulegasta konan sem Nicholas hafði
augum litið. Enda varð þess ekki langt að
bíða að þau sætu saman á Ritz og drykkju
kampavín og horfðu á dansinn. Þau voru ekki
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavik. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.-
stjðri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.
UTSVÖR 1956
Fyrirframgreiðsla
Hinn 1. júní er síðasti gjalddagi fyrirframgreiðslu út-
svara til bæjarsjóðs Reykjavíkur árið 1956 og ber gjald-
endum þá að hafa greitt sem svarar helmingi af útsvarinu
1955.
Hagsýnar húsmæður nota ávallt bestu
fáanlegu efnin í baksturinn. — Royal
lyftiduft er heimsþekkt gæðavara, sem
nýtur hinna mestu vinsœlda.
ROYAL
tryggir öruggan bakstur
Gjaldendur verða að hafa í huga, að bæjarsjóður þarf
að innheimta tekjur sínar jafnóðum, til greiðslu áfallandi
gjalda, og að gefnu tilefni eru atvinnurekendur og aðrir
kaupgreiðendur sérstaklega minntir á skilvíslega greiðslu
eigin útsvara og útsvara starfsmannanna.
Reykjavík, 29. maí 1956.
Borgarritarinn.
.fífl+ífZfZf^*lfZf+*j