Fálkinn - 15.06.1956, Side 8

8
FÁLKINN
tivað liöur brúðhaupinu?
Carol vildi gifta sig í kyrrþei, en tengdamóðir hennar vildi hafa „hvítt
brúðkaup“ og stórveislu. Þetta var erfitt mál, en þá kom Carol gott ráð
í hug. —
Ú 'hlýtur að sjá að þetta er ekki
hægt, Carol! Við getum ekki
slegið striki yfir ])að, sem mestu varð-
ar. Vitanlega búast allir við því, að
þið haldið almennilega veislu!
Frú Freemann var orðin rjóð í
kinnum og æst, og röddin var ergileg.
Carol var óþolin og alltaf að ftera sig
til í stólnum. Þetta var í fyrsta skipti
sem hún var á öðru máli en tengda-
mamma hennar tilvonandi. Hún
mændi i vandræðum á Dick, og fannst
tími kominn til að liann veitti henni
liðstyrk. Þau höfðu talað svo oft um
þelta og verið sammála. Brúðkaupið
átti að fara fram í kyrrþei, og ekki
aðrir viðstaddir en foreldrar þeirra.
Dick virtist ekki ánægður. Hann
hafði ekki húist við svona öflugri
mótspyrnu. En nú skarst hann í leik-
inn. Hann stóð upp og það bar hátt á
honum, því að hann var mesti raum-
ur. Hann sagði skýrt og rólega: —
Mamma, við Carol hugsum fyrst og
fremst um það sem skynsamlegt er.
Við höfum ekki úr svo miklu að spila,
fyrstu árin — ég get ekki búist við að
Rapperton lávarður hækki við mig
kaupið fyrr en ég hefi verið lijá hon-
um um stund — og við viljum lieldur
nota það sem við eigum í húsnæði
og húsgögn, en að eyða þvi i veislur
og óþarfa.
Frú Freeman ræskti sig og dæsti.
Hendurnar titruðu og liún fleygði frá
sér prjónunum. Enn einu sinni beindi
hún máli sínu til Carol. — Skilurðu
])að ekki, góða mín, sagði hún og lagði
áherslu á hvert einasta orð, — að
hrúðkaupið er viðburður, sem konan
minnist alla ævi sína. Þú iðrast þess
sárt, síðar meir, ef þú heldur ekki
sómasamlega upp á brúðkaupið þitt.
Varir Carol titruðu. Það var alger
óþarfi af móður Dicks að nota svona
sterk orð. Það lá við að gamla konan
liti á Dick og liana sem óbótamenn,
fyrir það eitt að þau reyndu að búa
sem hest i haginn fyrir sig. Var ekki
nær að nota peningana til að kaupa
gólfteppi, en að eyða þeim í kampa-
vín og dýra vindla? Og var ekki meira
vit í því að kaupa fallegan árdegisfatn-
að, sem þau gátu notað siðar, en dýr-
an, hvítan hrúðarkjól, sem ómögulegt
var að hreyta síðar, þannig að ekki
sæist til hvers hann hafði verið not-
aður i fyrstu. Carol vissi, að ýmsar
vinkonur hennar notuðu brúðarkjól-
ana sína í samkvæmi, en þeir voru
aldrei hentugir til slíkra hluta.
Carol beit á vörina til að segja ekki
neitt, sem hún kynni að iðrast eftir
síðar. Það var augljóst að ekkert þýddi
að vera að pexa um þetta frekar, það
hefðist ekkert upp úr þvi nema óþæg-
indi.
— Kannske við Vick ættum að tala
um þetta einu sinni enn, sagði liún
og reyndi að stilla sig sem hest liún
gat. Sannast að segja datt okkur ekki
í hug, að þú mundir taka þessu svona.
Rjóði liturinn í kinnum frú Freeman
bliknaði smátt og smátt og kinnarnar
urðu eins og þær áttu að sér áð vera.
— Nú hélt hún að húri hefði unnið
sigur og vildi vera alúðleg. — Þú
kemst áreiðanlega á míria skoðun von
bráðar, Carol, sagði hún, Og þar með
var samtalinu lokið.
En Carol vildi ekki láta telja sér
hughvarf. Hún var sannfærð um að
lnin og Dick höfðu rétt fyrir sér. Dick
hafði nýlega orðið ráðsmaður á óðali
Rappertons lávarðar, og þó að þess
konar starf virtist vera framtíðarstaða
handa ungum, framtakssömum manni,
voru launin ekki sérlega há. Þau
hjónaefnin liöfðu bæði mestu and-
slyggð á að kaupa búsmuni með af-
borgunum, en vildu kaupa sem mest
gegn borgun út í hönd. Og hún gat
ekki haldið áfram í sinni stöðu, eftir
að hún giftist. Þau urðu að eiga heima
þar sem Dick vann — úti í sveit •— og
þar var litið um atvinnu handa hrað-
riturum.
Auðvitað eiga margar ungar stúlkur
foreldra, sem ekki munar um að halda
brúðkaup dætra sinna, senda út boðs-
bréf og hafa prentaða matseðla, hugs-
aði Carol með sér. En faðir liennar,
sem vann í banka, gerði ekki betur en
að komast af, enda kostaði hann son
sinn i háskóla. Carol gat ekki beðið
hann um hjálp.
— Láttu þig gilda einu um hvað hún
tengdamóðir þín segir, mundu eflaust
margir segja, en það var hægar ort
en gert. Dick þótti vænt um foreldra
sina, og Carol langaði ekkert til að
koma sér út úr húsi hjá þeim. Þau
voru dálítið einstrengingsleg og vana-
föst, en að öðru leyti allra viðfelldn-
ustu manneskjur. Og jafnvel þó að
Carol hefði ekki fallið við þau, hefði
það verið flónska að siga þeim á móti
sér.
DICK fékk bifreið til afnola við starf
sitt og næsta sunnudag fór hann með
Carol og sýndi henni landareignina
og gerði ýmislegt sér til gagns um leið.
Loks þurfti hann að skoða naut,
sem lávarðurinn hafði keypt nýlega,
og lét Carol bíða í bilnum á meðan.
— Tuddinn er dálítið baldinn, og það
er best að þú sitir í bílnum og lítir
í vikublað á meðan.
Og það var þá, sem Carol datt ráðið
góða i hug. Hún leit fyrst á öftustu
blaðsíðuna og þar var spurningadálk-
ur lesendanna. — Hvers vegna ekki,
hugsaði hún með sér. Ekki var það
nein synd að skrifa og spyrja blaðið
ráða viðvíkjandi brúðkaupinu?
Svo skrifaði hún blaðinu, án þess
að minnast nokkuð á það við Dick
fyrst. Ilún sagði frá áliti tengdafor-
eldranna og svo skoðun sjálfrar sín
og Dicks.
Og í lok bréfsins spurði hún:
„Finnst yður þetta eigingirni?"
Svarið kom um hæl. Og hjartað í
Carol herti á sér meðan hún var að
lesa. Hún hafði í rauninni alls ekki
búist við svona svari. Þetta var alveg
dæmalaust. Það ieysti úr öllum vand-
anum. Frú Freeman gat ómögulega
mótmælt þessu. Allir mundu verða
ánægðir.
Hún varð að nota ritvélarstrokleðrið
hvað eftir annað á skrifstofunni þenn-
an morgun. Það var erfitt að hafa
hugann við vinnuna, af því að lnin
taldi mínúturnar þangað til hún gæti
sagt Dick frá öllu saman. Hún var
ekki yön að líta oft á klukkuna, og
telja mínúturnar, en í dag fannst
henni tíminn skelfing lengi að liða.
Þau Dick voru vön að borða saman
í litlu veitingahúsi miðja vegu milli
bæjarins og jarðarinnar, sem Dick
vann á, til ])ess að geta verið eins
mikið sainan og unnt væri.
Dick beið við dyrnar þegar lnin
hoppaði út úr strætisvagninum. Þau
kysstust í skugganum af svölunum,
og svo sagði hún honum, rjóð í kinn-
um, frá bréfinu, sem hún liefði sent
vikublaðinu.
— Hún hlýtur að vera hyggin mann-
eskja þessi sem stjórnar fyrirspurna-
dálkunum, sagði Carol. — Hún segir
að við höfum alveg rétt fyrir okkur.
Enginn þarf að skammast sín þó að
hann haldi ekki stórt brúðkaup, segir
hún. En hún gerir sér líka Ijóst, að
eldri kynslóðin lítur öðrum augum
á hlutina. Gömlu venjurnar eru svo
hefðbundnar í hennar augum.
Dick horfði ástfanginn á unnust-
una og sagði: — Jæja, við erum með
öðrum orðum í sömu sporum. Hvers
vegna er þér svona mikið niðri fyrir,
elskan mín?
Þau fóru inn í matsalinn og setlust.
Svo hélt hún áfram og hló: — Ég
hefi ekki sagt l)ér frá þessu ágæta
ráði, sem hlaðið gefur okkur. Hugs-
aðu ])ér! Ritstýran segir, að hún skuli
sjá mér fyrir kjól og borga veislu
fyrir blaðsins hönd, ef við lofum hlað-
inu að prenta greinaflokk um okkur.
Taka myndir af okkur, verða mér
samferða þegar ég fer út til að versla,
og skrifa um nýgift hjón, til leiðbein-
ingar fyrir aðra, sem ætla sömu leið-
ina. Er það ekki ágæt hugmynd?
Hún tók ekkert eftir matseðlinum,
sem afgreiðslustúlkan lagði fyrir
framan liana, en horfði í augun á Dick
og þóttist viss um að hann yrði jafn
hrifinn og liún var. En hrukkurnar
milli augnabrúnanna á honum urðu
dýpri og hann brosti ekki.
— Það er ómögulegt, svaraði hann.
— Mér mundi finnast ég eins og flón,
en þó er það ekki það versta. Hvað
heldurðu að Rapperton lávarður
mundi segja? Ég gæli átt á hættu að
missa stöðuna mína fyrir þetta. Hann
er ekki þannig gerður að hann vilji
hafa blaðaskrif um það, sem snertir
hann á einhvern hátt. Nú ætlar dóttir
hans að fara að giftast bráðum, og
ef farið væri að skrifa eitlhvað bull
um okkur, mundi það vafalaust vcrða
sett i samband við brúðkaupið henn-
ar. Honum væri ekki láandi þó að
hann yrði fokreiður við mig.
Munnvikin á Carol sigu niður. —
Ég held varla að hann mundi skipta
sér af því, sagði hún biðjandi. Þú
hefir alltaf sagt, að hann væri ein-
staklega lipur og alls ekki strangur
eða siðavandur.
Dick setti frá sér glasið og það kom
svo hart við borðið að skvetturnar
úr því gengu yfir dúkinn. — Ég vil
ekki hætta á það, sagði liann með
álierslu. — Þú verður að skrifa aftur
og segja, að við getum ekki tekið
þessu boði, Carol.
Carol reyndi að kæfa niðri í sér
grátinn. Það var hægast fyrir Dick
að skipa fyrir, en hann gat ekki skilið
hvernig henni var innanbrjósts. Með-
an um það tvennt var að velja: heim-
ilið eða brúðkaupsveisluna, var hann
ekki i neinum vafa. En i morgun hafði
hún séð möguleika á að fá hvort-
lveggja, án þess að fjárhag þeirra væri
misboðið. Hana liafði farið að dreyma
um hvítan kjól með blúndum, og henni
var farið að skiljast, að undir niðri
hafði liana alltaf langað til að verða
favít brúður. Og nú var þéssi óvænta
gjöf tekin fró henni.
Hún reygði höfuðið: — Þú verður
að skrifa. Ég get það ekki.
Hann starði forviða á hana. Drætt-
irnir um munninn urðu einbeittir: —
Það varst þú sem skrifaðir, og flæktir
okkur út i þetta. Ég vil ekki hafa
nokkurn veg eða vanda af því, yfir-
leitt.
— Afsakaðu, góði, sagði liún.
Hann tók um höndina á henni og
kyssti hana á kinnina. — Ég skil að
þetta eru vonbrigði fyrir þig, sagði
hann áhyggjufullur. — En ég skal lofa
þér því, að bæta þér þetta upp síðar,
á einhvern hátt.
llún liefði getað grátið er hún
heyrði hve raunaleg rödd hans var
þegar hann hélt áfram: — Kanriske
við ættum heldur að fresta brúðkaup-
inu? Eins og stendur get ég ekki séð
hvernig við eigum að ráða fram úr
þessu þannig að allir verði ánægðir.
Ifvað finnst þér, góða mín? Eigum
við að bjóða fólki og gera allt sem
fullkomnast, og svo að leigja okkur
tvö herbergi og láta bíða að eignast
heimili?
Carol svaraði, en það var enginn
hreimur í röddinni: — Ég veit eklci.
Við skulum ekki afráða neilt um það
ennþá. Það er svo að sjá, sem einhvcr
þurfi að verða óánægður, hvað svo