Fálkinn - 15.06.1956, Page 12

12
FÁLKINN
«««««««««;«««■<■<■<««<-<■«■<■<■««««■«■««««-««««■«■«■<■«««
ROBERTA LEIGH:
' Ndlomyndo-hjónabondið.:
2 ★ FRAMH ALDSSAGA ★
samkvæmisklædd og dönsuðu þess vegna
ekki sjálf.
Nicholas fann ástarlogann fara um sig all-
an; þetta var eins og hættulegt dýfuflug —
Nicholas hafði aldrei kennt þessarar tilfinn-
ingar á landi — aðeins í flugvélinni sinni.
Carole var kona sem honum hæfði, konan
sem ha'nn hafði verið að leita að! Konan sem
gat gefið honum æsingarkenndina, sem hann
hafði orðið að fara á mis við eftir að hann
hætti að fijúga.
Carole Sheraton! Himnaríki á jörðu, með
rauðar, lokkandi varir sem brostu.
„Skál fyrir okkur!“ sagði Nicholas.
Þetta kvöld varð örlagastund Lyndis
Carmichael, þó að hún vissi ekki af því sjálf.
Heimsóknum hennar hjá Hamalton í Kensing-
ton fór fækkandi. Það var hún sjálf, sem dró
sig í hlé. Hún gerði það með tvenns konar
sorg í hjarta. Hún vissi að hún svipti gamla
lávarðinn ánægju, með því að koma ekki
heim til hans — en hún gat ekki haldið áfram
að koma — það hlaut hann að skilja.
Hún gat ekki afborið að sjá Nicholas rjúka
af stað að heiman til þess að hitta Carole
Sheraton, en myndir af henni hafði hún séð
í ýmsum tildurblöðunum. Hún þoldi ekki að
hlusta á endalaus símtöl Nicholas við Carole
Sheraton, þá sjaldan að hann var ekki með
henni. Ó, það var eins og hann væri fjötraður
þúsund þráðum við þessa stúlku, — eins og
ekkert rúmaðist í meðvitund hans nema hún.
Hún gat ekki afborið málamyndavinsemd hans
þegar hann var að tala við Lyndis sjálfa, og
sjá augnaráð hans, sem fór fram hjá henni,
orð hans sem voru töluð út í bláinn, sögð fyrir
siðasakir. Nei, hún þoldi það ekki . . .
Lyndis hafði aldrei grunað að svona sár
sorg væri til — eftir sæludagana miklu. Hún
minntist dagnanna, sem þau Nicholas höfðu
verið saman, sem bjartra unaðsdaga, og hún
vissi, að hún mundi aldrei geta elskað neinn
annan mann en hann. Slík ást kemur aðeins
einu sinni — og deyr aldrei.
En annar maður var mæddur líka, og það
var Hamalton lávarður. Hann saknaði Lyndis
sinnar mikið, en hann skildi tilfinningar
hennar og nú fannst honum annríkisveröld
sín vera tómlegri en nokkurn tíma áður, og
hann hafði mestu andstyggð á Carole Shera-
ton, sem Nicholas var sífellt að bjóða heim
til miðdegisverðar, sem konuefni sínu.
Hamalton var svo skarpskyggn að hann
sá fljótt gegnum hinn falska hjúp Carole
Sheraton, hann sá gegnum hana og áfelldist
son sinn fyrir að leggja lag sitt við aðra eins
konu. Skildi hann ekki og sá, að hún hæfði
illa í gömlu húsakynnunum við Kensington
Park. Gat hann ekki séð muninn á henni og
myndinni af henni móður sinni, sem hékk yfir
arinhillunni. Gat Nicholas ekki séð muninn
á þessari vinstúlku sinni og konunum úr
Hamaltonættinni, sem hann gat séð á mynd-
unum á heimilinu?
Nicholas virtist vera bæði blindur og
heyrnarlaus, en samt tókst lávarðinum að
skjóta trúlofunaropinberuninni á frest um
sinn. Hann taldi sig ekki geta gert syni sínum
betri greiða, — hver veit nema hann áttaði
sig og snerist hugur.
Nicholas lét loks undan föður sínum, sem
var talinn þver og sérvitur, en hann og Carole
héldu áfram að vera saman þegar þau gátu,
og London hafði margt að bjóða ungum og
skemmtisjúkum hjónaleysum. Og bráðum
mundu þau opinbera trúlofunina!
En svo bar nokkuð óvænt að ... Einn
morguninn las Lyndis í blaðinu að húsbóndi
hennar hefði dáið um nóttina. Hamalton lá-
varður hafði ekki komið á skrifstofuna í
nokkra daga, og hann hafði verið mjög farinn
og þreytulegur upp á síðkastið, en Lyndis
furðaði sig ekkert á því, vegna þess að hún
vissi hve mikið hann vann.
En hún tók sér fráfall hans nærri. Nú var
gullna skeiðinu lokið, þessum stutta kafla úr
ævi hennar.
Lyndis varð forviða, er hún fékk skilaboð
um að verða viðstödd er erfðaskrá lávarðar-
ins yrði lesin upp. Foreldrar hennar voru
ekki eins hissa á þessu, því að þeim fannst
hklegt, að lávarðurinn mundi hafa ánafnað
henni einhverja gjöf.
Það var svartklædd, hátíðleg samkoma,
sem var viðstödd til að heyra síðasta vilja lá-
varðarins. Lyndis var órótt innan um þetta
fól'k og nú varð hún að sjá Nicholas aftur.
Hún hafði mikinn hjartslátt og henni leið
illá.
Þarna kom hann slangrandi, hreyfingarnar
kippóttar eins og hjá villidýri. Hann sá hana
og brosti til hennar og sagði: „Halló Lyndis!“
eins og honum þætti vænt um að sjá hana,
en við hlið hans var Carole, í fínum, svörtum
fötum og með silfurref um hálsinn. Hún var
fallegri en Lyndis hafði haldið, — hún var
hræðilega falleg og svo var hún svo sigur-
viss . . .
Ýmsar erfðaskrár voru lesnar upp, en þar
var ekkert, sem snerti Lyndis, svo að hún
fór aftur að furða sig á hvers vegna hún hefði
verið kvödd á þennan fund. En þegar upp-
lestrinum var lokið kom lögfræðingurinn
Trupp, frá málaflutningsstofunni Trupp,
Trupp & Watson til hennar. Hann þurfti að
tala við hana og Nicholas Hamalton í ein-
rúmi, sagði hann hvíslandi. Honum var auð-
sjáanlega órótt, og framkoma hans var öðru
vísi en maður á að venjast hjá lögfræðingum.
Nicholas var önugur.
„Ég hefi engin leyndarmál, sem unnustan
mín má ekki vita um,“ sagði hann. „Hún get-
ur hlustað á það, sem þér ætlið að segja.“
„Það væri best að henni væri hlíft við því,“
sagði Trupp. „Ég á við, að það yrði henni
aðeins til ama að hlusta á það.“
Nicholas varð enn byrstari og eirðarlausari.
Lyndis þekkti þennan eirðarleysissvip. En
Carole lét þetta ekki á sig fá og brosti heims-
dömubrosinu sínu, þrýsti silfurrefnum að háls-
inum og bjó sig til að fara.
„Ég get fengið að vita hvað þetta er, síðar
meira, er það ekki, góði,“ sagði hún við
Nicholas, sem kyssti hana á handarbakið, svo
innilega að það fór hrollur um Lyndis.
Trupp þurrkaði af gleraugunum sínum og
ræskti sig nokkrum sinnum, en Nicholas varð
óþolinmóður og sagði: „Fær maður ekki
bráðum að heyra þetta? Ég vil fá að vita hvers
konar leynimakk þetta er. Komið þér með
það!“
„Faðir yðar hefir sett skilyrði fyrir því
að þér getið erft hann,“ stamaði Trupp. „Og
það skilyrði er, að þér giftist ungfrú Lyndis
Carmichael.“
Það var líkast og ísköid hönd gripi um
hjarta Lyndis. Hún gat varla trúað sínum
eigin eyrum!
Átti að þvinga Nicholas til að giftast henni,
til þess að verða ráðandi síns eigin arfs?
Hvernig hafði Hamalton lávarði getað kom-
ið þessi firra í hug? Skildi hann ekki hvílík
plága og niðurlæging þetta yrði fyrir hana?
Hafði hún ekki liðið nóg? Þurfti að afhjúpa
ást hennar til Nicholas á þennan hátt. Að
fleygja henni í mann, sem ekki vildi líta við
henni.
Lyndis þorði varla að lita framan í Nic-
holas. Og henni leið enn verr, er hún sá fölt
andlit hans afmyndað af reiði, og flögrandi
andi augun. Hann leit ekki á Lyndis.
„Svona tiltektir geta varla haft lagalegt
gildi,“ tók Nicholas fram í fyrir Trupp.
„Jú, herra lávarður, þetta er bindandi,"
svaraði Trupp önugur og hélt áfram að lesa
síðustu fyrirmæli gamla lávarðarins.
„Sonur minn verður að giftast ungfrú
Lyndis Carmichael og vera giftur henni að
minnsta kosti eitt ár, og það er von mín, að
á þessum tíma lærist honum að meta til fulls
kosti hennar og ást. Til hamingju, Lyndis!“
voru síðustu orðin í bréfinu.
Lyndis var niðurlút. Þetta var likast og að
heyra rödd úr öðrum heimi. Það var svo
hrífandi en um leið svo hræðilegt. Hann hafði'
viljað henni vel, en bakaði henni óumræðilega
kvöl.
„Jú,“ hélt Trupp áfram, „þetta er bindandi.
Lávarðurinn athugaði lagahlið þessa máls ít-
arlega áður en hann tók þessa ákvörðun. Hún
er bindandi, og sé henni ekki fullnægt renna
eignir hans til ýmissa liknarstofnana, sam-
kvæmt skrá sem hann hefir gert.“
„Ég sætti mig aldrei við þetta,“ sagði
Nicholas ákafur, og orðin voru eins og svipu-
högg sem hittu Lyndis. Allt í einu sneri hann
sér að henni með svo heiftarlegu augnaráði,
að Lyndis fanst hún ekki þekkja augu hans
aftur.
„Hvernig fóruð þér að því að fá föður minn
til að taka upp á þessu?“ sagði hann hamslaus
af reiði, en áður en hún hafði fengið ráðrúm
til að svara var hann rokinn út.
Tárin, sem höfðu þrengt sér fram í augu
Lyndis, fengu nú útrás. Hún fylgdi Nicholas