Fálkinn - 15.06.1956, Síða 13

FÁLKINN
13
í huganum, er hann fór til sinnar heitelsk-
uðu Carole til að segja henni frá erfðaskránni.
Sár örvænting greip hana. Hún var svo ein-
mana. Nú hafði maðurinn, sem hún elskaði,
neyðst til að hata og fyrirlíta hana.
Trupp klappaði henni feimnislega á öxlina,
til að reyna að stöðva táraflóðið.
„Hamalton lávarði þótti svo vænt um yð-
ur,“ sagði hann. „Hann vildi yður ekkert
nema gott, hann elskaði son sinn en fyrirleit
ungfrú Sheraton — og þér þekktuð hvernig
hann var. Hann var viljasterkur maður, og
vildi ráða — líka eftir dauðann. Hann treysti
þvi óhikað, að hann væri mannþekkjari og
að hann hefði rétt fyrir sér, og þess vegna
hefir hann gert þetta. Við verðum að skilja
afstöðu hans.“
„Nicholas giftist mér aldrei hvort sem er,“
sagði Lyndis. „Og ég vil ekki giftast honum,
upp á þessa kosti.“
„Þér verðið að gera það,“ sagði Trupp fast-
mæltur. „Við verðum að hjálpa Nicholas."
Nicholas kom æðandi inn í herbergið, sem
Carole beið í.
Stamandi og hamslaus af reiði sagði hann
henni frá hvernig 'komið var, og hann sá að
Carole reiddist og að augun urðu svört í
henni.
„Mig dreymir ekki um að giftast henni,“
sagði hann æstur. „Heldur skulu peningarnir
fara til fjandans."
Carole pírði augunum. Hatrið til föður
Nicholas brann í henni! Henni hafði li-tist illa
á hann undir eins frá byrjun, og vitanlega
hafði hann haft andstyggð á henni, en hún
hafði ekki látið sér detta þetta í hug. Hann
hlaut að hafa haft gaman af að gera þessa
erfðaskrá, til þess að verða henni til bölvunar,
en hann hafði gleymt því, að hann gerði syni
sínum bölvun um leið.
Carole gaf sér ekki einu sinni tóm til að
verða afbrýðisöm gagnvart Lyndis. Frá
hennar sjónarmiði var Lyndis ekki annað en
einhver óvera — skynhelg og skríðandi einka-
ritari, sem hafði náð tangarhaldi á gamla
manninum. Nicholas mundi aldrei líta við
þessari litlausu tjátlu með flétturnar um
höfuðið. : i ■ j
En þetta skipti engu máli fyrst um sinn.
Aðalatriðið var það, að sjá um að Nicholas
gerði ekki neina skyssu í bráðræði eða reiði.
„Færðu þá ekkert til að lifa af?“ spurði
Carole mjúkt.
„Ekki nema nokkur hundruð pund, vext-
ina af móðurarfinum mínum. En ég get feng-
ið mér stöðu og unnið fyrir mér eins og aðrir
— ég þarf ekki að verða leiksoppur flónsku-
legra erfðaákvæða."
„En Newton Manor þá?“ spurði Carole
kvíðandi og hugsaði til fallega hússins í
Cornwall, sem hún hafði að vísu ekki séð
SPÁNSIÍI FJÁRSJÓÐURINN.
1. Fyrir 400 árum sökk spánska herskipið „Duque
di Florencie" fyrir utan Tobermory á Skotlands-
strönd. Sagan segir að skipið hafi verið mörg hundr-
uð milljón króna virði í gulli og ýmsum öðrum dýr-
gripum. Filippus II. Spánarkonungur hafði ætlað að
nota, ef honum hefði farið að vild sinni og spánski
flotinn hefði lagt undir sig England. Þá ætlaði Filippus
að láta krýna sig í Westminster Abbey.
2. Fyrir nokkuð löngu fór hertoginn af Argyll
að leita fjársjóðsins í spánska skipinu. Sama daginn
sem fyrstu sprekin úr skipinu sáust sást hvítur svan-
ur á sundi skammt þar frá, sem verið var að kafa.
Og nú losnaði um málbeinið á fólkinu í Tobermory.
ennþá, en vissi að var með fallegustu einka-
bústöðum í Englandi.
„Ég á það að vísu nú þegar, en ég hefi ekki
efni á að eiga það áfram,“ svaraði Nicholas.
Hvers virði var húsið í samanburði við Car-
ole, sem stóð þarna frammi fyrir honum.
„Við megum ekki flana að neinu,“ sagði
Carole ísmeygilega og þrýsti sér að Nicholas.
„Við verðum að hugsa um framtíðina. Við
megum ekki fleygja þessu frá okkur — við
verðum að hugsa til barnanna okkar —
kannske skilja þau okkur einhvern tíma. Þetta
er þó aldrei nema eitt ár, og síðan getur þú
fengið skilnað. Við getum haldið áfram að
hittast, alveg eins og núna, enginn getur
bannað okkur það, og hún hefir engan rétt
til að gera neina kröfur til þín. Þetta er að-
eins spurning um þolinmæði — og það er þol-
inmæðinnar vert. Og þá verðum það við sem
vinnum, en ekki faðir þinn og ungfrú Carmic-
hael, með allar sinar refjar.“
Nicholas var æstari en svo að hann fengist
til að líta á þetta úrræði: að giftast Lyndis
til að fá arfinn. En loks skildi hann ekki sjálfur
hvers vegna hann hafði orðið svona æstur.
Þetta voru hræðileg vonbrigði, sem höfðu
grafist inn í sál hans. Það var ekki aðeins
andúð föður hans á Carole, sem kvaldi hann,
það var líka annað: vonbrigðin yfir Lyndis.
Hann hafði þekkt hana sem kunningja, hon-
um hafði þótt vænt um hana, og þau höfðu
Það fullyrti, að í hvert skipti sem reynt hefði verið
að kafa niður að fjársjóðaskipinu hefði hvítur svanur
komið á vettvang. Og þessi svanur er spönsk prinsessa
í álögum, segir fólkið. Elskhugi hennar — enskur
aðalsmaður — sökk með skipinu, og hún er á verði
og verndar grafreitinn! — Hertoginn af Argyll er þó
ósmeykur við svaninn, enda er varla ástæða til þess.
Hann heldur áfram tilraunum sínum. Samkvæmt
gömlu konungsbréfi hefir ætt hans einkarétt til að
bjarga þessum fjársjóði, með því að borga krúnunni
1% af andvirðinu í afgjald. — Tveir af forfeðrum
hertogans misstu lifið vegna þess að þeir neituðu
að afsala sér þessum réttindum. En ef núlifandi
hertogi nær í fjársjóðina, hefir hann lofað að gefa
safni þá, svo að þeir verði eign þjóðarinnar.
oft verið dásamlega nærri hvoru öðru í djúpri,
þögulli vináttu, en nú hafði hún sýnt að hún
var fláráð og síngjörn. Hún hafði gerst aðili
að Ijótum leik, sem hún hlaut að skilja að var
honum til kvalar og hrellingar. Leyfðist hon-
um aldrei að trúa á manngæsku og göfuglyndi
án þess að verða fyrir vonbrigðum?
Lyndis hafði setið eftir, inni í skuggalegri
stofunni. Klukkan tifaði þunglamalega og
truflaði hugsanir Lyndis, sem ekki vildu hlýða
henni. Þær snerust í hring en niðurstaðan
varð engin. Þarna í hálfrökkrinu var gamli
maðurinn, sem hún hafði þekkt svo vel, svo
einkennilega nærri henni, og henni fannst
hún heyra röddina hans. „Til hamingju,
Lyndis,“ hafði hann skrifað í erfðaskrána.
Það lá við að það hljómaði eins og háð, en
hann hafði ekki ætlast til þess. Lyndis mundi
fyrstu orðin, sem hún sagði við hann, um við-
kvæman blett á hjartanu. Já, Nicholas var í
sannleika viðkvæmi bletturinn hans, og það
var gæfa hans, sem hann hafði verið að hugsa
um. Hann hafði ekki skilið, að hann fórnaði
Framhald í næsta blaöi.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiösla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.-
stjóri: Svavar Hjaltested.
IiERBER 7’Sprent.