Fálkinn - 22.06.1956, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
LITLA SAGAN
í bjsrmo mioiinponia
ÉG var alls ckki að leita að þessu
á háaloftinu, en vindlakassinn lenti
i höndunum á mér og ég opnaði hann
því að eitthvað hringláði í lionum.
Þar var blýantsstubbur og tóm blek-
bytta og nokkur bréf neðst. Gul og
snjáð bréf. Þau hlutu að vera mjög
gömul.
Utanáskriftin var til systur minnar,
sem var gift og farin fyrir löngu. Og
ég gerði mér enga samvisku af að
bretta úr bréfinu, sem í umslaginu
var, og lita á það. Ég rak fyrst augun
í dagsetninguna, 15. júní 1929 og svo
leit ég á undirskriftina. Þin Gerða,
stóð þar.
Gerða, jú, vitanlega var þetta rit-
hönd hennar. Þær höfðu verið svo
góðar vinstúlkur, systir min og liún.
Alltaf saman og skrifuðust á i ofaná-
lag þó ekki væri nema kílómetri á
milli þeirra.
Gérða. Júli 1929. Tölur og stafir,
sem sólskin lék um. IIve gömul var
hún þá? Nítján eða tuttugu ára. Já,
Gerða var mér sólskin í þá daga. Eða
var það kannske örustuttu siðar, sem
hún fór að gera tilveruna bjartari?
„Hjartans besta! Ég verð að segja
þér hve gaman var á Gimli i gær. Eini
bresturinn í ánægjunni var sá, að
iiugsa til þín og magaslæmskunnar i
þér. Líður þér betur núna?. Dolli er
gull! Og hvernig hann dansar!“
Dolli? — Dolli? Jú, vitanlega Adolf
Björge. Ilana. Jú, ágætur heimilisfaðir
ög þess 'háttar. En nú mundu fáir láta
sér detta i hug að kalla hann gull,
þennan málaflutningsdrumb. Jæja, það
var þá hann, sem allt snerist um þá!
Bréfið hefir verið skrifað áður en ég
kynntist Gerðu.
„Og það var gaman á heimleiðinni!
Við gengum alla leið — verst livað
mér fannst leiðin stutt. Dolli tíndi
blóm og setti í hárið á mér, bann var
dæmalaust góður. Dolli er alltaf svo
góður. Ilann ætlar, held ég, að verða
lögfræðingur. Svona lögfræðingar
græða ósköp af peningum, er j)að
ekki?“
Ójú, hún þurfti sjálfsagt ekki að
hafa áhyggjur af Dolla, hvað efna-
haginn snerti. Hann var orðinn refur
í peningamálum, þessi góði Dolli, sem
tindi blómin.
„Ég skyldi koma til þín í dag ef ég
gæti, en við Dolli ætlum út að róa í
dag. Ég hlakka ósköp til ...“
Og svO framvegis ... og svo fram-
vegis. Niðurlagið snerti mig:
„Ég dansaði tvisvar við hann bróð-
ur þinn. Annars liafði hann nóg að
liugsa að komast undan Möngu á Brú.
Líkar þér við hana? Nú verð ég að
hætta ...“
Ég leit af bréfinu og starði á ómál-
aðan gaflinn fyrir framan mig. Ég
mundi allt í einu eftir þessari sam-
konm, mundi hana eins og hún hefði
verið í gær og ekki fyrir 25 árum.
Skriíið annars, að ég skyldi hafa
gleymt þessu þangað til núna. Þessari
fallegu sumarnótt, sem ég varð heill-
aður af Gerðu. Þegar mér leið illa að
sjá hana og Dolla saman, og hafði
allt á hornum mér við Möngu á Brú.
Miríningarnar komu fram úr þok-
unni, sem hafði 'hulið ])ær. Komu og
skipuðu sér í langa röð. Bráðum var
Dolli horfinn, og Magga lika. Ei'tir
vorum við Gerða og sumarið. Langir
dagar, þrungnir af gleði. Og fagrir
draumar um framtiðina.
Svo kólnuðu minningarnar smátt og
smátt, og sýndu mér aðrar hliðar á
lífinu. Faðir minn dó og ég varð að
taka við jörðinni. Myndin af Gerðu
var sífellt daufari inni á milli við-
fangsefnanna og vandræðanna, sem
erfiður fjárhagur olli. Loks var
Sumar-Gerða horfin.
Ég giftist. Konulaust bú getur ekki
blessast, og vitanlega þótti mér vænt
um konuna. Hún var dugleg, og góð
móðir börnunum okkar. Við vorum
samhent, og þegar hagurinn batnaði
var það ekki síður henni að þakka
en mér. En hvað var orðið af þessu
dásamlega, þessu blýjandi og töfrandi,
seni hafði verið svo ríkt sumarið sæla,
sem.gamla bréfið hafði minnt mig á?
Ekkert var orðið eftir af því í minn-
ingum, sem komu yfir mig, hver af
annarri.
Ég þröngvaði hugsunum til baka
aftur í tímann. Mig langaði til að
endurheimta þessa fegurð.
Og nú lilupum við Gerða um grænar
grundir, hlógum, dönsuðum um bjartar
nætur, létum sólina liita okkur, þegar
hún kom upp fyrir austurásana, og
fundum hve fagurt það var, þetta líf.
Ég ranka við mér aftur er ég heyri
fótatak, sem nálgast háaloftsstigann.
Ég stend á hnjánum, með gamalt og
gulnað bréf milli handanna. Nú fleygi
ég bréfinu í kassann og sting lionum
niður i koffortið sem ég fann liann
í. Og svo reisi ég mig á fætur. Ég
er orðinn stirður i hnjánum af að
standa á þeim. Ég heyri að það er
konan mín, sem kemur upp stigann.
Hún er víst að hugsa um hvað ég hafi
fyrir stafni þarna. Þarna kemur hún
upp úr stigagatinu, nemur staðar og
litur kringum sig. Kemur auga á mig.
Stígur upp á stigapallinn og það
brakar i gólfinu. Hún er alls ekki létt,
nú orðið.
„Ég var að furða mig á livað hefði
orðið af þér,“ segir hún brosandi.
„Ja, he, humm.“
Það er eins og eitthvað hafi orðið
fast i kokinu á mér. Kannske hefir
slegið að mér þarna uppi. Ég lit til
konunnar og reyni að ræskja mig. Og
hvað er nú þetta? Er eitthvað að aug-
ununi í mér líkg? Það er kannske birt-
an, sem verkar svona. Eða er það sól
frá fjarlægu sumri, sem teiknar brosið
hennar — sem speglast i augunum og
varpar glóbjarma á grátt hárið? Og
sem veldur því að nú finn ég, að ég
á allt þetta, sem mig dreymdi einu
sinjii um að lífið ætti að gefa mér. Að
ég hefi alltaf átt það.
Ég er enn með grugg i hálsinum,
en það gerir ekkert til.
„Það var gott að þú komst, Gerða,“
segi ég. „Þá geturðu hjálpað mér til
að leita.“ *
Maður nokkur fór með dóttur sína
í höfuðstaðinn og um kvöldið lentu
þau á fjölleikahúsi, þar sem mikið var
af klæðlitlu kvenfólki og yfirleitt ekki
allt í sómanum.
— Mér þykir leitt að ég skyldi fara
með þig hingað, Elsa mín, sagði liann.
— Þetta er enginn staður fyrir ungar,
saklausar stúlkur.
— Nei, svaraði hún, — það er alveg
rétt. En þetta lagast með tímanum,
sannaðu til.
Hann: — Getur það verið rétt að
ykkur kvenfólkinu falli betur við
nærgöngula menn en hina ... ?
Hún: — Ilvaða hina ... ?
3olies Bergere —
alklœddur
Hinn heimsfrægi skemmtistaður
„Folies Bergere" í París hefir eigi
hvað sist orðið víðkunnur fyrir hinar
léttklæddu og jafnvel alstrípuðu dans-
meyjar sinar. í fyrravetur var þessi
dansflokkur sendur í sýningarferð til
Ítalíu og var frumsýningin í Napoli.
En þetta hefir sett Páfagarð á annan
endann.
Fólk átti bágt með að trúa sinum
eigin augum, er stór stúlknahópur i
nunnuklæðum, sem kom inn á leik-
sviðið kyrjandi Ave Maria eftir
Gounod, breyttist skyndilega í alls-
naktar, syndum hlaðnar lostadrósir,
sem hlupu trylltar um leiksviðið, en
kölski sjálfur stóð í miðjum hópnum
og barði þær áfram með keyri. Meðal
áhorfenda var greifinn Gionvanni di
Santaseverina. Hann sneri sér þegar
til biskupsins og biskupinn til Páfa-
g'arðs. Daginn eftir birti málgagn páf-
ans, „Osservatore Romano“ grein,
óvenju hvassyrta, eftir því sem gerist
í þvi tigna blaði. Þar segir meðal
annars:
„Frá Napoli er oss tjáð, að þangað
hafi verið sóttur frá París sjónleika-
flokkur, sem hafi gert það að sér-
grein sinni að kitla lægstu hvatir
mannanna. Að minnsta kosti þykir
það sannáð, að hin svokaliaða list-
ræna stjórn flokksins hafi talið nægi-
legt að afhenda hverri dansmeynni
þrjú frimerki, til þess að nota í fata
stað. Nú kvað vera í ráði að koma
með þetta saursýningalið til Róm, en
þá verður málið ekki aðeins siðferði-
legs eðlis 'heldur og stjórnmálalegs.
Þeir sem hafa efnt til þessara klám-
sýninga vita auðsjáanlega ekki, af þvi
að þeir eru útlendingar, að Koncordat-
ið (Lateransamningurinn frá 1929)
mælir svo fyrir að helgi Rómaborgar
sé virt.“
Þetta er í annað skipti, sem Páfa-
garður hefir vitnað til Koncor Latsins
frá 1929. í fyrra skiptið var það gert
1938, er i ráði var að skreyta Róma-
borg hakakrossum, í tilefni af opin-
berri heimsókn Hitlers þangað.
Forstjóranum fyrir Folies Bergere
brá heldur en ekki i brún er hann
las greinina i páfablaðinu. Hann
flaug mcð fyrstu ferð til Róm, til þess
að fá franska scndiherrann til að
reyna að hjálna til að bjarga málinu.
Fyrirspurnir komu fram í þinginu
viðvíkjandi sýningunum, og kaþólska
kirkjan undirbjó kröfugöngu til að
mótmæla strípuðu stelpunum frá
Paris.
Sendiherranum tókst að koma
sættum á í málinu. Sýningaratriðið af
nunnunum, sem breyttust i skækjur
var fellt niður, í stað frímerkjanna
þriggja voru stúlkurnar látnar fara
í kjóla. En aldrei hefir lögreglan í
Róm átt erfiðara en þegar hún var
að varna troðriingi fólksins er mið-
arnir voru seldir að frumsýningunni
í Róm. *
Lítill drengur kom inn í lyfjabúðina
og bað um taugasefandi pillur fyrir
fimmtíu aura, handa honum pabba
sínum.
— Er liann veikur? spurði lyfsalinn
með hluttekningu.
— Nei, ekki ennþá. En ég á að sýna
honum einkunnabókina mína í dag.
T ískumyndir
MJÖG FALLEGUR FRAKKI. — Hann
er ekkert um of áberandi þótt hann
sé frá Jacques Griffe. Frakkinn sjálf-
ur, sem er sléttur og einhnepptur með
vösum, er úr ullarefni. En það er
stóri kraginn (kuskeslaget) sem gerir
hann svo eftirsóknarverðan. Þennan
kraga má taka af þegar vill. Litli
kraginn er úr persian.
FRANSKUR HVERSDAGSKLÆÐN-
AÐUR. — Þessi hlýja treyja er úr
ljósgráu ullarefni með marenbláum
kanti á vösum, kraga og líningum.
Hún cr einhneppt og hefir % ermar
(leðurblökuermar). Buxurnar eru úr
dökkgráu flaueli með venjulegum
herravösum á hliðunum og belti með
stroffum, en þrátt fyrir það eru þær
ekkert karlmannalegar.
Það eru ckki nema fáir, sem hægt
er að segja um að þeir sofi „eins og
steinn“. f tilraunaskyni voru 150
manns kvikmyndaðir í svefni, og af
þeim var aðeins einn, sem hægt var
,að segja þetta um. Hann var sjúkl-
ingur á geðveikrahæli. Allir hinir
sneru sér i rúminu við og við alla
nóttina.