Fálkinn - 22.06.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
ROBERTA LEIGH:
- Mdlamyndo - hjónabandið. ^
3 * FRAMH ALDSSAGA *
Lyndis vegna Nicholas. Það eina sem hann
hafði haft í huga var að hindra hjónaband,
sem hann — með sínu gamaldags hugarfari
— þóttist viss um að Nicholas mundi iðrast
eftir. Hann hafði viljað gefa henni tækifæri
til að vinna Nicholas — en afleiðingin af því
varð þveröfug við það, sem hann hafði ætl-
ast til, það hafði Lyndis þegar séð fram á.
Ást Nicholas til Carole Sheraton mundi aðeins
hitna við þessa erfiðleika.
Lyndis hrökk við þegar dyrnar voru opn-
aðar og Nicholas kom inn allt í einu. Carole
var með honum, og hún leit ekki á Lyndis
fremur en hún væri ekki til.
„Ég hefi talað um þetta við unnustu mína,“
sagði Nicholas og röddin var ísköld og hann
leit ekki á Lyndis. Lyndis fannst sem hann
mundi vera hræddur við að líta á hana, en hún
tók eftir hve óþarflega skýrt hann sagði orð-
in „unnustu mína“, og það særði hana.
„Ég hefi talað um þetta við unnustu mína,
og ég hefi afráðið að fullnægja kröfunum.
Það er best að afgreiða þetta formsatriði sem
fyrst. Ég skal sjá um að útvega sérstakt leyf-
isbréf, svo að við getum gifst núna í viku-
lokin. Trupp lætur þig vita hvar og hvenær
við verðum gefin saman."
Nicholas var horfinn á næsta augnabliki.
Lyndis sárlangaði að hrópa á eftir honum og
segja, að hún tæki ekki í mál að giftast hon-
um, en hún mundi loforðið, sem hún hafði
gefið Trupp, og henni fannst ósjálfrátt að
hún væri skuldbundin gamla lávarðinum og
yrði að gera þetta hans vegna.
Foreldrar Lyndis urðu heldur en ekki for-
vitin er þau heyrðu um þetta skyndilega gift-
ingaráform, en þau spurðu hana ekki frekar
um það, því að þau sáu, að hún var alls ekki
hamingjusöm. Þeim skildist að þarna væri
eitthvað öðruvisi en það átti að vera, en af-
réðu að bíða þangað til Lyndis segði þeim
það sjálf, en Lyndis var hins vegar bundin
þagnarheiti. Ástæðan til giftingarinnar átti
að vera algert einkamál.
„Best að afgreiða þetta formsatriði sem
fyrst!“ Þessi orð hljómuðu í eyrum hennar
látlaust, meðan á hjónavígslunni stóð, og þó
hafði Nicholas verið vingjarnlegur og nær-
gætinn við hana. Það voru margir sem furð-
uðu sig á þessari brúður, sem var svo föl og
annarleg á svipinn — hún líktist grískri gyðju
er hún gekk fram kirkjugólfið með Nicholas.
En dökku, fallegu augun voru hvarflandi og
í þeim var engin sæla.
Lyndis mundi eftir athöfninni, ljósmynda-
glömpunum og hádegisverðinum eins og í
þoku, og henni fannst allir vera glaðir, nema
hún sjálf. Nicholas virtist meira að segja
glaður, en undir eins og þau voru orðin ein,
skildi hún að það var aðeins vegna þess að
hann hafði fengið gott uppeldi og gat haft
stjórn á sjálfum sér, sem honum hafði tek-
ist að vera glaðlegur meðan gestirnir voru
nærstaddir, og meðan verið var að ganga
frá „formsatriðunum“.
Nú óku þau þögul og einmana yfir Eng-
land, á leið á lúxusgistihúsið út við hafið, sem
Nicholas hafði valið sér fyrir hveitibrauðs-
dagana. Langi svar-ti bíllinn hans gleypti
hverja míluna af annarri, og Lyndis sat þegj-
andi og horfði á sterklegar hendurnar, sem
héldu um stýrið. Mundi að hún hafði dáðst
að þessum höndum á skrifstofunni, þegar
Nicholas rétti henni skjöl eða eitthvað ann-
að. Nú voru þetta hendur mannsins hennar.
Þetta var óskiljanleg tilhugsun, að Lyndis
þóttist sannfærð um, að hún gæti aldrei van-
ist henni, enda fann hún að Nicholas heyrði
henni alls ekki til. Þetta var aðeins „forms-
atriði“ sem batt þau saman, eins og hann
hafði sagt sjálfur.
Mundu þessar hendur strjúka henni í
kvöld? Lyndis varð svo órótt — mundi Nic-
holas líta á hana sem konuna sína — fara
með hana sem konuna sína, eða yrði þetta
allt aðeins formsatriði?
Herbergin þeirra voru ljómandi falleg, tvö
svefnherbergi ásamt baðklefa, og dagstofa á
milli, og svalir þeim megin sem vissi út að
sjónum, sem var grár og úfinn þessa stundina.
Lyndis skildi, að Nicholas þætti þægilegt að
vera á stóru gistihúsi þennan tíma, þar sem
þau þyrftu ekki að vera mikið saman. Því að
hveitibrauðsdagarnir voru auðvitað forms-
atriði líka. En samt gat Lyndis ekki stillt sig
um að vanda mjög til klæðaburðar síns fyrsta
kvöldið. Hún fékk sér bað og notaði meiri
farða en hún var vön, tii þess að gefa andlitinu
lit eftir þreytandi ferðalagið.
Hvíti kvöldkjóllinn með blúndunum var
ljómandi fallegur. Lyndis fann að Nicholas
skammaðist sín að minsta kosti ekki fyrir
hana, þegar þau gengu saman inn i matsal-
inn.
En það kvaldi hana hve Nicholas var kulda-
legur og stuttur í spuna. Fyrrum höfðu þau
verið góðir kunningjar og alltaf haft nóg um-
ræðuefni. En nú var líkast og hann þættist
mega til að vera sem fálátastur við hana.
Lyndis tók líka eftir að Nicholas drakk
meira en hann var vanur, eins og hann væri
að reyna að vinna bug á sinum innri ömur-
leik. Lyndis stakk hvað eftir annað upp á því
að þau dönsuðu, svo að hann dryk-ki þó ekki
á meðan. Þau dönsuðu vel saman, og það var
unaður að finna arm Nicholas um mittið á sér.
Hve dásamlegt hefði þetta ekki verið, ef það
hefði verið raunvera en ekki leikur og upp-
gerð, til þess að fullnægja formsatriði!
Nicholas horfði á Lyndis er þau voru að
bjóða hvort öðru góða nótt. Hún var hrífandi
útlits, að vissu leyti. Ef til vill var það satt,
að hún hefði engan þátt átt í arfleiðsluskrá
föður hans. Stóru augun voru heit og ljóm-
andi, en hún horfði feimnislega á hann. Allt
í einu faðmaði Nicholas hana að sér og kyssti
hana.
Þegar Lyndis fann varir hans við sínar var-
ir, varð sælukennd hennar svo takmarkalaus,
að það dró úr henni allan mátt. Hún fann að
hún gaf sig honum á vald dásamlegt eilífðar-
augnablik. En kossinn hætti jafn snöggt og
hann hafði byrjað, og jafn óviðbúið og hann
hafði þrýst henni að sér, ýtti hann henni nú
frá sér. Lyndis vissi varla af sér og nú lá við
að hún dytti. Hún heyrði líkt og í draumi að
hurð féll að stöfum og Nicholas var horfinn
inn í svefnherbergi sitt.
Nú greip einveru- og angistarkenndin hana
er hún horfði á lokaðar dyrnar. Hún var lok-
uð úti — alein. Nicholas vildi ekki koma til.
hennar. Nicholas yrði aldrei maðurinn henn-
ar, það fann hún á sér. En um leið fann hún
kossinn hans enn á vörum sér.
Þau komu aldrei nær hvort öðru en þetta,
alla hveitibrauðsdagana. Nicholas lék golf
frá morgni -til kvölds og Lyndis fór í langar
göngur. Þau hittust við máltíðirnar í mat-
salnum, sem var hringmyndaður og útsýni
þaðan út á sjóinn og yfir golfvöllinn. Ein-
stöku sinnum brá gamla kunningsskapar-
bragnum fyrir og Lyndis reyndi að vera glað-
leg og gamansöm og tala eðlilega — hún gat
fórnað sér fyrir sorg sína þegar hún var ein.
Alltaf var hún að hugleiða hvort Nicholas
m-undi ekki alltaf vera að hugsa um Carole.
Hún varð þess aldrei vör að hann skrifaði
henni eða símaði, og það þótti henni vænt um.
Kannske hafði Carole farið í langferð, kannske
ætluðu þau ekki að hittast aftur fyrr en árið
væri liðið. Það væri dásamlegt, því að þá
gæti hún að minnsta kosti unnið vináttu Nic-
holas aftur.
Hver veit nema allt yrði betra þegar þau
kæmu aftur í gamla húsið í London, þar sem
þau höfðu verið svo oft saman fyrrum, og
svo vel hafði farið á með þeim. Þar var heim-
ili, og Lyndis var staðráðin í að gera allt sem
i hennar valdi stæði, til að gera heimilið vist-
legt og aðlaðandi. Hún ætlaði að heyja sína
baráttu. Rólegt og vistlegt heimili var það,
sem Nicholas þurfti fyrst og fremst; kannske
var það þetta, sem faðir hans hafði haft í
huga með arfleiðsluskránni, en séð fram á,
að Carole mundi aldrei geta stýrt rólegu heim-
ili, jafn skemmtifíkin og munaðargjörn og
hún var.
Þau fóru alfarin af gistihúsinu snemma
morguns og komu til London fyrir dimmu.
Lyndis vandaði mjög til klæðaburðar síns
undir miðdegisverðinn. Hún prófaði á sér
ýmiss konar hárgreiðslu, en komst að þeirri
niðurstöðu, að sléttkembt hárið og fléttu-
hringurinn færi sér best, og andlitið nyti sín
best undir þeirri hárlögun.
Hún fór í hvíta kjólinn sinn undir þennan
fyrsta miðdegisverð þeirra í heimahúsinu, því
að henni fannst hún verða að hafa sérstaklega
mikið við. Og kertaljós loguðu á borðinu.
Nicholas kom og gægðist inn um dyrnar
þegar Lyndis var að verða fullbúinn, og hún
gladdist er hún sá að hann virtist vera ánægð-
ur með klæðaburð hennar. Nicholas líkaði
auðsjáanlega þessi hvíti kjóll vel.
„Það er gott að þú ert fallega klædd,“ sagði