Fálkinn - 29.06.1956, Blaðsíða 6

6
F Á L KI N N
Hann taldi fram peningana og
hvarf.
„Heyrðu,“ sagði Lúra. „Við vorum
ekkert að gera þegar þú komst inn.
Hann var að lesa í lófa minn. Hann
er nöðrulækningamaður og stjörnu-
spámaður.“
„Ja, hvert í heitasta!“
„Hvað kemur þetta þér við, með
leyfi að spyrja?“ sagði hún.
„Ekki baun,“ lireytti ég út úr mér.
Ég var móðgaður, fann ég.
„Hann segir að ég sé fædd undir
Yins-merkinu,“ sagði hún. Alveg eins
og það væri eitthvað til að setja í
blöðin.
„Og hver er Yin?“ spurði ég.
„Það er tígrisdýr — á kínversku,“
sagði hún.
„Náðu þér þá í ketbein til að naga,“
sagði ég og skellti á eftir mér hurð-
inni. Það varð ekkert úr vinsamlegri
samvinnu við Lúru þann daginn.
Daginn eftir kom hann enn. Ég
forðaðist matstofuna, en þegar ég var
að rjátla í kring kom ég auga á þau
við tígrisbúrið. Við höfðum nýlega
fleygt priki inn til tígrisins, svo að
hann hefði eitthvað til að brýna
klærnar á. Og nú sat hún á prikinu.
Tígrisinn lá með hausinn i keltu
hennar og Villti Bill gægðist inn á
milli rimanna. Hann þorði varla að
draga andann. Ég kom ekki svo nærri
að ég gæti heyrt hvað þau sögðu. í
staðinn fór ég að bilskrjóðnum og fór
að at'huga flautuna í honum.
Eftir þetta kom hann nokkrum sinn-
um meðan Duke var að heiman. Og
eitt kvöldið heyrði ég vörubil skröngl-
ast í hlaðið og mér fannst ég þekkja
hann á hávaðanum. Það liðu dagar
þangað til ég heyrði hann aka burt
aftur.
N’okkrum vikum seinna kom Duke
til mín að bensínstöðinni. „Taktu í
liöndina á mér,“ sagði hann. „Ég á
barn í vonum!“
„Hvað er að heyra þetta!“ sagði ég.
„Það getur maður nú kaliað fréttir!"
En þegar ég minntist á þetta við
Lúru, gætti ég þess vel að Duke væri
ekki nærri.
„Óska þér til hamingju," sagði ég.
„Það er svo að sjá sem þú sért sér-
fræðingur í að hleypa inn Rómeóum."
„Hvað meinarðu með því?“ spurði
liún.
„Ekkert sérstakt,“ sagði ég. „Eg
heyrði bara þegar hann kom akandi
hingað eitt kvöldið. Svo að nú er
tunglið víst í Cupidomerkinu, get ég
hugsað mér. Jæja, þetta er allt gott og
blessað, nieðan þú getur lialdið því
gangandi.“
„Ó, óhó!“ sagði hún.
„Einmitt,“ sagði ég. „Það er lögu-
legt tvískinnungshlutverk sem þú
leikur. Ég hélt að þetta væri ekki til
nema í skáldsögum."
Hún horfði á mig þangað til kþipir
fóru að koma í munnvikin á henni
og augun fylltust af tárum. Hún reyndi
að þurrka þau af, en það tókst illa.
„Þetta er enginn tvískinnungur,"
sagði hún. „Ég fór ekki út þessa nótt
og hleypti heldur ekki neinum inn.
Framhald úr síðasta blaði.
Það var ætlunin að strjúka saman, en
svo ...“
Hún þagnaði því að liún fór að
gráta. Ég þrýsti henni að mér. „Eg
skil,“ sagði ég. „En svo varstu vör
við þetta þarna ... Er það það, sein
þú átt við?“ Hún kinkaði lcolii. Það
er hart að vera með kvenmann í fang-
inu, sem er að gráta eftir öðrum lcarl-
manni.
En þetta fór hríðversnandi þegar
frá leið. Lúra gat verið almennileg
tvo daga í röð og reyndi að láta sér
líka við Duke á ný, vegna barnsins
sem liún átti í vonum. En daginn eftir
gat hún verið eins og skass, með aug-
un svo djúpt í tóttunum að varla var
liægt að grilla í þau, og ekki heyrðist
nokkurt tíst í henni.
Erfiðu dagana, þegar Duke var ekki
íheima, hélt hún sig mest hjá tígris-
dýrinu. Hún sat og mændi á skepnuna
þegar hún svaf, eða lék sér við hana.
Það varð ekki annað séð en skepnan
hefði eins gaman af þessu og hún.
Þegar við fengum tígrisinn var hann
ungur, og skinhoraður og skáldaður
svo að telja mátti í honum rifin. En
nú var hann nærri sex vetra og stríð-
alinn svo að hann var orðinn feitur
og pattaralegur og strokinn. Ég hefi
víst aldrei séð stærra tígrisdýr. Yeru-
lega stór tigris getur orðið öllu stærri
en ljón, og stundum þegar Rajah var
að nudda sér upp að Lúru fannst mér
hann líkari hesti en ketti.
Bógarnir á honum náðu henni upp
fyrir mitti, og þegar liann lagði haus-
inn á hné henni náði hann út yfir
báða fæturna. Þegar hann vafði róf-
unni utan um hana var liún líkust
nöðru. Vigtennurnar gátu haldið vöku
fyrir hugrökkum manni lieila nótt.
Tígrisinn hefir stærstar tennur allra
dýra kattakynsins, og tennurnar í
Rajah voru tíu sentimetra Jangar,
hvítar sem fílabein og íbognar eins
og riddarasverð. Ég hefi aldrei séð
geigvænlegri morðtæki.
Þegar Lúra varð að hypja sig á fæð-
ingarstofnunina bar þetta svo bráðan
að, að hún hafði ekki tima til að taka
með sér sómasandeg föt. Daginn eftir
varð Duke að taka til föt i tösku handa
lienni, og hann var á báðum buxun-
um, því að barnið hafði orðið strákur,
og Lúra kallaði hann Róna. En hann
var ekki eins borubrattur þegar liann
kom út aftur. „Sjáðu hvað ég fann,“
sagði hann og dró eitthvað upp úr
vasanum. Það var ormshringurinn.
„Hvað er að segja um það,“ sagði
ég. „Svona hringi selja þeir fyrir tiu
cent hvar sem er í landinu.“
„Hm ...“ sagði liann og vóg hring-
inn í hendi sér. Og síðar um daginn,
þegar liann kom aftur, sagði hann:
„Tiu cent, sagðirðu? Ég fór með
hann til gullsmiðs og liann bauð mér
200 dollara í hann.
„Þá hefðirðu átt að selja hann,“
sagði ég. „Þeir eru óheillagripir, þess-
ir ormahringir.“
Duke fór eitthvað út í buskann und-
ir eins og Lúra var komin lieim af
fæðingarstofnuninni, og um stund
gekk allt sómasamlega. Iíún sá ekki
sólina fyrir stráknum, og mér fannst
hann meira að segja skrítinn og efni-
legur. En svo kom Duke aftur, og yfir
hádegismatnum fór hann að masa um
hringinn. Lúra svaraði engu, en liann
hélt áfram og loks gat hún ekki stillt
sig.
„Jæja,“ sagði hún. „Það kom annar
maður liingað og ég varð ástfangin
af honum. Hann gaf mér hringinn og
það táknar að við erum eitt. En ég
strauk ekki með honum, og þú veist
sjálfur hvers vegna. Ég reyndi að láta
mér þykja vænt um þig aftur, vegna
hans Róna litla, og hver veit nema
það takist. Konan getur lagt talsvert
mikið á sig, ef hún vill. Jæja, svona
er nú þessu varið. Og ef þér fellur það
ekki, þá segðu bara hvað þú ætiar
að gera.“
„Hvenær var þetta?“ spurði Duke.
„Það er orðið langt síðan. En ég
liefi sagt þér að ég rak hann burt,
og það stend ég við.“
„Það mun hafa verið um sama leyti
sem þú uppgötvaðir að Róni var í
uppsiglingu?“ sagði hann.
„Bíddu hægur,“ sagði ég. „Þú ættir
að haga orðum þínum betur.“
„Alveg eins og ég hélt,“ sagði hann
án þess að skeyta orðum mínum.
„Róni. Það er merkilegt nafn á dreng.
Mér fannst það kynlegt undir eins
og ég heyrði það fyrst. Róni ... Róni,
það er eins og hlátraskellur ... Að
mér, get ég hugsað mér?“
„Þú lýgur því,“ sagði hún. „Þú lýg-
ur til þess að það sé þér haganlegra.
Og það er ekki í fyrsta skipti sem þú
lýgur að mér. Eða reynt að ljúga áð
mér ... Ha, þú setur upp dýraboga
uppi í fjöllum, ha? Og hvað veiðirðu
í dýrabogana þína?“
En svo varð henni litið til mín og
þá kingdi hún afganginum. Mig fór
að gruna að kötturinn væri ekki það
cina, sem bæri á milli.
„Gott og vel!“ byrjaði hún aftur.
„Segðu bara hvað þú ætlar að gera.
Láttu það koma. Út með það!“
En hann sagði það ekki. „Róni,“
gelti hann. „Það er lögulegt." Og svo
lór hann út.
Daginn eftir var laugardagur og
Duke hagaði sér undarlega allan dag-
inn. Hann sagði ekki orð, hvorki við
Lúru né mig, en nokkrum sinnum
heyrði ég að hann var að tauta eitt-
hvað. Eftir kvöldmatinn sagði hann
við mig. „Hvernig búum við með
bensín?“
„Við höfum nóg,“ sagði ég. „Bensín-
bíllinn kom í gær.“
„Það er vissast að þú farir inn í
bæ og sækir dálítið meira,“ sagði
hann. „Þetta sem við höfum verður
varla nóg.“
„Ekki það?“ sagði ég. „Það nægir
að minnsta kosti í liálfan mánuð.“
„Á morgun er sunnudagur," sagði
hann. „Og þá gengur fljótt á það. Það
er best að þú sækir hundrað gallón-
ur og biðjir um að setja þær á reikn-
inginn.“
Ég vildi heldur láta undan jiessu
undarlega tiltæki en að þurfa að ríf-
ast við hann, enda datt mér ekki í hug,
að fiskur lægi undir steini hjá lionum.
Þess vegna var ég ekki viðstaddur það
sem gerðist á eftir, en Lúra sagði mér
það allt síðar rneira, og það var svona:
Lúra hafði ekki látið sér detta neitt
í hug í sambandi við bensínið. Hún
tók til eftir kvöldmatinn, eins og hún
var vön, og fór síðan inn til barns-
ins. Þegar hún kom lit þaðan skildi
hún dyrnar eftir opnar til þess að
lieyra ef það færi að orga. Svefnher-
bergið var við hliðina á setustofunni,
því að i húsuhum okkar í Kaliforníu
er aðeins ein bygging og herbergin
öll hlið við hlið. Svo skaraði hún í
eldinn, þvi að kalt var, og horfði á
logana. Duke kom inn og þrammaði
fram og aftur um stund, en fór svo
út aftur. „Láttu aftur á eftir þér!“
sagði hún við hann.
„Ég kem strax aftur,“ sagði hann.
Svo sat liún þarna og horfði í eld-
inn, hve lengi vissi hún ekki, kannske
fimm mínútur, kannske tíu. En eftir
dálitla stund fannst henni húsið nötra.
Hún hélt að það gæti verið jarðskjálfti
og leit á myndirnar á þilinu, en þær
'héngu allar rétt. Svo fann hún sama
liristinginn aftur. Hún lilustaði, en
enginn vörubíll var fyrir utan, og
enginn var heldur að sprengja grjót
eða þess háttar á laugardagskvöldi.
Svo kom 'hristingurinn einu sinni enn,
en nú kom liljóðið reglulega einu-
tvisvar-jþrisvar-fjórum sinnum. Og nú
skildi hún allt í einu hvað þetta var
og hvers vegna Duke hafði verið
svona undarlegur allan daginn, og
hvers vegna hann hafði sent mig eftir
bensini, og 'hvers vegna hann hafði
látið dyrnar standa opnar. Tvö hundr-
uð kílóa köttur var á labbi um húsið,
og Duke hafði hleypt honum út til
að myrða hana.
Hún leit við og Rajah stóð og horfði
á hana á tveggja metra færi. Fyrst
gerði hún alls ekki neitt, sat bara
og hugsaði um livilíkt flón Duke væri,
að láta sér detta í hug að tígrisinn
mundi gerast morðingi fyrir liann, úr
því að hún gat leikið sér að honum
eins og kettlingi, þó að Duke vissi
það að vísu ekki. — Svo fór hún að
tala við hann. Hún hélt að Rajah
mundi koma og leggja hausinn i kelt-
una hennar, en liann gerði það ekki.
Hann stóð þarna og urraði og lagði
kollhúfurnar. Henni varð órótt og nú
mundi Iiiin eftir barninu. En ekki
hafði henni fyrr dottið það í hug en
Rajah vissi að hún ætlaði að komast
að dyrunum, og áður en hún var stað-
in upp var Rajah kominn að dyrunum.
Því að tígrisinn hefir matvit, eins og
ég hefi minnst á áður.
Nú urraði hann jafnt og langdregið,
cn hann hafði ekki þefað barnið uppi
ennþá en stóð og starði á Lúru. Hún
sá að nú var ekki við lambið að leika
sér. Hún rétti höndina að arninum
og náði í logandi eldibrand og rak
VER.ST KULDANUM. — Elsti íbúinn
í dýragarðinum í Odense er pelikani,
og þeim líkar ekki sem best vetrar-
veðrið á Norðurlöndum. Það er því
ekki nema sjátfsögð öryggisráðstöfun
til að verjast kvefi, að aldursforsetinn
pelikani gengur með trefil um liáDsinn,