Fálkinn - 13.07.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
«■< « <<<<<■;■-»:<<<<<<<<<< <-<-<<< <<< <<<<<<<<<<<<<<<<<<<< «■««<-<
ROBERTA LEIGH:
' Ndlomynda - hjónabandið.:
6 * FRAMH ALDSSAGA *
að til baka undir eins, því að hann sá að ef
hann færi inn mundi hann ekki geta stjórnað
skapi sínu.
En það var einkennilegt, að honum skyldi
finnast þetta koma sér við. Hvers vegna hafði
hann reiðst og komist í uppnám? Hann reyndi
að hugsa skýrt og hitalaust og kryfja þetta
til mergjar, þar sem hann skálmaði fram og
aftur um skrifstofugólfið hjá sér.
Fannst honum að gengið hefði verið á eign-
arrétt sinn?
Eða var hann hræddur um, að hneykslis-
mál gæti orðið úr þessu?
Nei, það var eitthvað annað — það var eins
og sjálf myndin af þeim tveimur angraði hann
og særði. En kannske var það hégómagirnd
hans sjálfs, fyrst og fremst. Lyndis var kon-
an hans, þó að hann hefði útskúfað henni, og
hann hafði ekki rétt til að krefjast, að hún
gæti setið einmana. Nei, hann gat ekki krafist
þess — það var miðalda-hugsunarháttur, en
hann gerði það samt.
Hann hafði vanist því að Lyndis væri alltaf
á sínum stað. Það var eitthvað svo notalegt,
eitthvað hlýjandi við myndina af Lyndis, sem
sat við teborðið fyrir framan arininn, að Nic-
holas hafði oft gefið sér tíma til að fara
heim til að drekka te, í staðinn fyrir að láta
senda sér það á skrifstofuna.
En hann hafði aldrei hugsað um hvernig
Lyndis leið. Hann hafði hugsað meira um sin-
ar eigin tilfinningar en svo, um ást sína til
Carole. En nú kvaldi það hann, að Lyndis
hafði hlýjar tilfinningar gagnvart öðrum
manni. Hann vildi hafa hana án þess að gefa
henni nokkuð í staðinn, annað en nafnið sitt.
En nú fannst honum varða mestu, að hafa
stjórn á tilfinningum sínum þegar þau sæjust
í kvöld og hann færi að tala við hana. Nic-
holas hafði afráðið að tala við hana undir eins
í kvöld, en láta bíða að minnast á atvikið
þangað til þau væru skilin, það var báðum
fyrir bestu. En hann fann samt að sér mundi
veitast erfitt að tala rólega og rökrétt. Eitt-
hvað uggvekjandi og frumrænt hafði náð
valdi á honum, þessi eignarréttur, þessi frum-
stæði eignarréttur, sem hann gat ekki haft
vald á.
Og þó! Hann óskaði að hann hefði ekki séð
þau í faðmlögunum, þó að honum þætti gott
að hafa uppgötvað þetta í tæka tíð.
Ritara hans reyndist erfitt að fá greið svör
hjá húsbónda sínum, sem annars var alltaf
svo skýr og skorinorður.
,,Nú er ungfrú Sheraton í simanum aftur,“
sagði hún í fjórða skipti.
„Segið henni, að ég sé í önnum,“ sagði Nic-
holas óþolinmóður. Ritarinn varð forviða. Það
var í fyrsta skipti sem hún hafði fengið þetta
svar hjá Hamalton lávarði, þegar ungfrú
Sheraton var í símanum.
„Hún hefir hringt hvað eftir annað,“ sagði
ritarinn.
„Jæja, ég skal tala við hana,“ sagði Nic-
holas önugur.
Hann tók símann.
„Hvað gengur að þér, elskan mín?“ sagði
röddin í símanum. „Ég er alls staðar að leita
að þér. Ég ætlaði bara að segja þér, að mér
tókst að losna við þennan leiðinlega fjöl-
skyldumiðdegisverð í kvöld, svo að við getum
hitst, ef þú vilt.“
Nicholas hnyklaði brúnirnar óafvitandi.
„Góða Carole,“ sagði hann. „Nú stendur
svo á, að ég verð bundinn í kvöld sjálfur. Og
mér er ómögulegt að sleppa.“
Það var eitthvað í rödd hans, sem hindraði
að Carole reyndi að telja honum hughvarf.
Röddin var köld og hörð, það var rödd kaup-
sýslumanns í annríki, en þá rödd hafði hún
aldrei heyrt í honum áður.
Það leið ekki á löngu þangað til Nicholas
kcm auga á Carole, sem sat inni í skrifstof-
unni hans, Carole sem hafði varið mörgum
klukkutímum til að dubba sig upp, enda var
árangurinn eftir því. Klæðaburður hennar
var töfrandi smekklegur, ofan frá litla kollu-
hattinum með slæðunni og niður að skónum.
Loðkápan, sem hún var í, var einföld í sniðum
en glæsileg.
„Hvað gengur að þér, góði?“ spurði Carol
blíðlega. „Er einhver snurða komin á þráð-
inn milli okkar?“
Hún gekk til hans og staðnæmdist svo
nærri honum að hann gæti fundið ilminn af
henni.
„Þú ert eins og eitur í blóði mínu,“ sagði
Nicholas og kippti henni snöggt að sér. 1
æsingnum, sem hann var í, virtist hún verða
helmingi meira lokkandi en hún átti að sér. —
En svo mundi hann faðmlög Lyndis og Johns.
Nei, hann varð að vera heima í kvöld, og
Carole var líka ánægð með að fá þessa stað-
festingu á því valdi sem hún hafði á Nicholas,
hinum ríka, fríða og tigna manni. Hún sagði
blíðlega:
„Ég er heima í kvöld, ef þú vilt hitta mig.
Eg bíð ...“
Nicholas borðaði miðdegisverðinn með
Lyndis án þess að segja orð og Lyndis talaði
að venju á þann hátt, sem honum féll svo vel,
— það var viðfelldin, einföld hversdagssam-
ræða.
Þau sátu andspænis hvort öðru við kaffi-
borðið og þjónninn var farinn út. Nick horfði
á fíngerða, fallega andlitið, það var bjart,
vinalegt og opinskátt, en um leið sá hann
John Masters vera að kyssa þetta sama andlit,
og þess vegna fannst honum hann sjá allt
gegnum rauða þoku. Hann hafði einsett sér að
missa ekki stjórnina á sjálfum sér, en þegar
hann tók til máls þekkti hann ekki sína eigin
rödd.
„Mér datt í hug að líta heim í dag og sjá
hvernig gengi með myndina,“ sagði hann. „En
það var þá allt annað, sem ég fékk að sjá
þcgar ég leit í gættina.“ .
Hann sá að Lyndis fölnaði og honum var
ánægja að því að geta pínt hana, því að hann
vildi hefna sin á henni fyrir það illa, sem hún
hafði gert honum.
Jæja, Nick hafði þá séð þau. Það var hann
sem hafði opnað dyrnar og fótatak hans, sem
hún hafði heyrt, er hann var á leiðinni niður
stigann. Lyndis hafði vonað í lengstu lög,
að það hefði verið einhver þjónanna, sem var
á gangi. Það hefði verið slæmt, en þó var það
skárra.
„Ertu að hugsa um að giftast John Mast-
ers þegar þú ert skilin við mig?“ spurði hann
hvatskeytislega.
Það var rétt komið fram á varir Lyndis að
svara, að það kæmi honum ekki við og hann
mundi eflaust gilda það einu, en hún komst_
ekki svo langt, þvi að Nich hélt áfram:
„En það er kannske óþarfi fyrir hann að
giftast þér. Mér sýndist hann geta fengið
það sem hann vildi, án þess.“
Nick fann á sömu stundu, að orð hans særðu
sjálfan hann eins mikið og þau særðu Lyndis.
Hann fa-nn líka grimmdarlöngunina, sem var
að magnast í honum, hann vildi kvelja hana
— kvelja hana enn meira.
„Hann getur fengið þig þegar ég er búinn
með þig,“ öskraði hann allt í einu. „En fyrst
vil ég smakka á kossunum þínum, sem þú ert
svo gjöful á.“
Nick þreif til hennar og kyssti hana, hart
og þrælslega. Lyndis vissi að þetta var haturs-
koss, en samt ...
Nick skyldi líka hve hættulegur þessi
þjösnakoss var, hrinti Lyndis frá sér óg fór
út. Honum hafði ekki tekist að stilla sig, eins
og hann hafði ætlað sér. Hvað var það við
þessa stúl-ku, sem gerði han-n hamslausan, og
vakti hjá honum tilfinningar, sem hann hafði
ekki þekkt áður?
Lyndis hafði sagt Devon að svara að hún
væri ekki heima, ef John Masters sí-maði. Dag-
arnir urðu svo einkennilega tómir og efnis-
lausir. Lyndis fannst að Nick gengi á snið við
hana, væri jafnvel hræddur við að finna hana,
en hún fyrir sitt leyti gerði sitt besta til að
hitta liann. Hún var alltaf heima, alltaf ein-
hvers staðar þarna í stóra húsinu. Hún hafði
látið þess getið við Nick, að hún ætlaði sér
ekki að hitta John Masters framar. Hún bætti
því við, að hún ætti enga sök á því, að John
hefði orðið ástfanginn af henni. Nick svaraði
engu, en Lyndis vonaði og þráði að Nick hitti
Carole ekki jafn oft og áður og stundum var
svo að sjá, sem samfundum þeirra hefði
fækkað. Og þá varð hún innilega glöð.
Kannske ætlaði Nick að sýna henni sömu
nærgætni og hún sýndi honum?
Einu sinni hafði hún beðið bílstjórann að
vera til taks, því að hún ætlaði í verslanir og
það var rigning. Hún gleymdi sannast að
segja stundum, að hún hafði bifreið og bil-
stjóra til umráða. Þegar hún kom út á götuna
datt glerið af armbandsúrinu hennar og brotn-
aði. Bílstjórinn bauðst undir eins til að aka
henni til gullsmiðsins, gullsmiðs Hamaltons