Fálkinn - 13.07.1956, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
lávarðar, eins og hann komst að orði. Hann
mundi gera við úrið á klukkutíma.
Þau námu staðar við fagra verslun og
Lyndis las yfir dyrunnm „Crombie & Fitch,
lcgl. hirðskartgripasalar“. Hún sýndi úrið og
var sagt að það mundi líklega taka tvo daga
að gera við það, og svo var hún spurð að
nafni og heimilisfangi. Þegar Lyndis nefndi
að hún væri lafði Hamalton kom Crombie
þegar sjálfur og heilsaði, „hann hefði ekki
haft þá æru áður“. Og svo spurði ha-nn hvern-
ig frúnni hefði líkað afmælisdjásnið, sem hún
fékk.
„Það var svo erfitt að ná í réttu smaragð-
ana,“ sagði hann ísmeygilega. „Hamalton lá-
varður heimtaði að það væru smaragðar, en
svo gátum við náð í þá frá París, og þeir voru
fyrsta flokks.“
Lyndis vonaði að það sæist ekki á henni
hvernig henni varð innanbrjósts. Henni fannst
klaki setjast að hjartanu á sér. Þessir smar-
agðar höfðu vafalaust verið keyptir handa
Carole, og hún mundi núna, að hún hafði
heyrt talað um að ungfrú Carole Sheraton
ætti afmæli núna einhvern daginn.
Æ, þetta var allt svo Ijótt og auðvirðilegt.
Nick gat ekki stillt sig um að gefa Carole
gjafir, þó að líklega mundi hann ekki koma
í afmælisveisluna hennar á Claridge Hotel.
Lyndis mundi ekki hverju hún svaraði Crom-
bie kaupmanni, er hún fór út úr versluninni.
Mikið flón gat hún verið. Henni hafði í raun-
inni tekist að gleyma Carole, láta eins og
hún væri ekki til, á sama hátt og maður reynir
að ímynda sér að sjúkdómur sé hættulaus.
En þarna skaut Carole upp aftur og lét minna
á sig á grimmilegan hátt, svo að allt varð
verra en áður.
Lyndis fannst þægilegt að geta hjúfrað sig
í horninu á bílnum, þar sem minnst bar á
henni, og nú bað hún bílstjórann að aka til
Gunters í Park Lane, svo að hún gæti fengið
sér te. Hún varð að fá að sitja í ró og næði
einhvers staðar. En óheppnin elti hana. Hún
var ekki fyrr komin inn fyrir þröskuldinn
en hún sá Carole, og nú nagaði hún sig í hand-
arbökin fyrir að hafa farið á svona tískustað,
sem Carole vandi auðvitað komur sínar á. Hún
gat ekki þotið út, því að vitanlega hafði Car-
ole séð hana, þó að hún létist ekki taka eftir
henni. Lyndis drakk úr tebollanum og bjóst
til burtferðar — hún vildi ekki hitta Carole,
þær áttu ekkert vantalað saman.
En hins vegar vildi Carole hitta Lyndis og
kom nú beina leið að borðinu hennar og sett-
ist, heilsaði alúðlega og fór að masa.
„Ég hefi eiginlega engan tíma til að slóra
hérna, sagði hún og hallaði undir flatt, „en
þessi piltur þarna ginnti mig hingað,“ sagði
hún og benti á ungan mann, sem beið rjóður
FUGLAAUGU.
1. Augaö er íullkomnasta skilningarvit fuglanna.
Augun i ránfuglunum vega tvöfalt meira en heilinn
í fuglinum — og það er nærri ótrúlegt hve vel þeir
sjá. Þaö er t. d. fullyrt að sumar haukategundir og
fleiri fuglar sjái kúlur úr byssum, þegar skotið er á
af hrifningu yfir því að hafa fengið að drekka
te með Carole Sheraton, hinni frægu, fögru
dömu.
„Ég á afmælisdag í dag og hefi mikið að
hugsa,“ hélt Carole áfram og hneppti frá sér
jakkanum. Á brjósti hennar glitraði á eitt-
hvað, sem hún vildi auðsjáanlega að Lyndis
tæki eftir. Það var smaragðanælan, sem ljóm-
aði þar, ekki síður en augun í Carole. Lyndis
fölnaði og starði eins og dáleidd á djásnið
sem hún hataði.
„Þetta er falleg næla, finnst yður ekki?“
tísti Carole. „Afmælisgjöf. Karlmennirnir eru
gjafmildir þegar þeir eru ástfangnir — sér-
staklega ef þeir eru ríkir, eins og Nick! Ég
geri ráð fyrir að þér hafið séð Hamalton-
smaragðana frægu — þessi næla er í sama
stíl.“
Hvert einasta orð sem hún sagði var eins
og svipuhögg. Lyndis gat ekki komið upp
nokkru orði, hún vildi ekki svara ögrunar-
orðum Carole. Hún vildi ekki leggjast svo
lágt að stökkva upp á nef sér, og segja Carole
til syndanna.
Loksins, eftir að Carole var farin, ók Lyndis
beina leið heim til sín — hún varð að tala
við Nick. Hún gat ekki afborið þetta — að
vera móðguð og hædd og höfð að leiksoppi.
En Nick var ekki heima, og Lyndis spurði
Devon hvað eftir annað, hvort hann hefði
ekki skilið eftir nein skilaboð. Devon dró við
sig svarið og sagði svo nei, þangað til hann
játaði með semingi, að hann hefði aðeins beðið
fyrir skilaboð til ungfrú Sheraton, um að
Hamalton lávarður mundi koma í veisluna
þá, og víki sér undan þeim. Þess vegna sé svo erfitt
að skjóta þessa fugla.
2. Uglan sér í myrkri. Standi maður í náttmyrkri
15 metra frá kertaljósi, sér maður ekki mús sem
skríður við fæturna á manni. En ugla sér mús sem
reynir að fela sig í grasinu, þótt hún sé 500 metra frá
ljósinu. Og ennþá betur ef hún er á lofti fyrir ofan
músina.
hennar, jafnvel þó að það yrði seint, vegna
annrikis.
Lyndis bað um að láta færa sér miðdegis-
verðinn upp í herbergi, sitt, henni fannst hún
mundi ekki geta setið upprétt við borðið,
hún hefði ekki þrótt til þess. Hún gat ekki
sofið, en lét loga á náttlampanum og horfði
á klukkuna mæla óendanlega langar mínútur
og kvaldist af tilhugsuninni um að vita Nick
og Carole saman. Nú voru þau sjálfsagt að
dansa saman og augun í Carole geisluðu eins
og harðir demantar.
Það var árangurslaust að reyna að sofa.
Hún vildi heldur bíða þangað til Nick kæmi
heim, og kringum klukkan þrjú um nóttina
heyrði hún loks gætilegt fótatakið hans.
Lyndis kallaði og heyrði að Nick stansaði og
hikaði áður en hann kom að dyrunum.
„Ég verð að tala við þig,“ sagði Lyndis
og röddin brast.
„Ég er þreyttur, svo að ef það er ekki áríð-
andi samtal, sem þú óskar, væri gott að það
gæti biðið þangað til á morgun,“ svaraði
Nisk þreytulega. Kvöldið hafði verið langt.
Langt og einkennilegt og honum íiafði fund-
ist allt svo formlaust, fullt af ósamræmi og
tilgangsleysi. Hann hafði verið að reyna að
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjöri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Adamson flytur
legubekkinn sinn.