Fálkinn - 20.07.1956, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 3C
Sva Qabort 3
ORKIDEUR OG SAIAMI
‘Jramháldssaga
MEÐ SPENNTA REGNHLÍF í BÍL.
Mér leið vel í Hollywood um þess-
ar rnundir. Leikæfingar frá morgni
til kvölds. Vinnuharka og hispurs-
laus umgengni setti svip á lífið. í
mátsalnum fékk ég fyrst að sjá stór-
mennum svo sem Marlene Dietrich
og Dorothy Lamour hregða fyrir, er
þær komu svifandi til að fá sér branð-
sneið með sardínu ofan á. Þær borð-
uðu í litlu stofunni inn af matsalnum
— þar fékk aðeins úrvalið að koma.
I>egar frá leið fór að koma tóma-
hljóð í budduna og ég varð að selja
það lítið sem ég átti af skartgripum.
Nokkur hluti andvirðisins fór fyrir
bifreið, sem einhvern tíma hafði ver-
ið með blæju til að draga niður — og
upp. En blæjan var týnd fyrir löngu.
hegar rigndi var ég vön að aka á
kvikmyndastöðina með uppslegna
regnhlíf í annarri hendinni. Þetta
varð til þess að vekja ýmiss konar fár-
ánlegar hugmyndir um ungversku
þjóðina.
Þegar dagsverkinu lauk borðaði ég
miðdegisverð og fór í kvikmyndahús.
Ég fór inn og settist á minn stað kl.
sjö, og sat þar þangað til mér var
fteygt út um tágnættið. Tilgangurinn
með þessari þaulsætni var sá að læra
ensku, og ég fann að ef ég sá sömu
myndina tvisvar eða þrisvar, skildi
ég betur hvað sagt var. Eric var hins
vegar á kvöldskóla á hverju kvöldi.
Iiftir nokkra mánaða sælumók dal-
aði ég hægt og bítandi niður á jörðina
aftur. Mér fór að skiljast, að ég mundi
ekki verða „leading lady“ Gary Coop-
ers. Kúrekastelpur með ungverskum
málhreim voru ekki beinlínis í háveg-
um um þær mundir. I átta mánuði
beið ég eftir tækifærinu.
Loks kom það. Ég fékk að leika
til reynslu undir Ronald Colman-
kvikmynd, sem hét „Samlíf mitt og
Caroline".
Leiksviðið var stigi. Ég kem niður
stigann glöð og kát til að taka á
móti ciginmanni minurn, sem er að
koma heim úr langferð. Eg hleyp á
móti honum, barmafull af ástríki og
eldi, en hvað gerir hann, béaður dón-
inn? Ilann segir mér að hann hafi
afráðið að fara frá mér. Nú er líf mitt
einn öskuhaugur og ég fer að gráta.
Þetta var endurtekning á annarri
prófrauninni minni. Hin snöggu um-
skipti frá gleði til sorgar. Þessi tilraun
tókst vel, eii ég fékk ekki hlutverkið.
Dómurinn hljóðaði á þá leið, að ég
væri of ungleg. En fyrirhöfnin varð
þó ekki til ónýtis. Eftir þcssa tilraun
endurnýjaði Paramount samninginn
til heils árs, og lét mig fá hlutverk í
annarri kvikmynd.
KVENNATÁR ...
Ég átti að leika barnfósdru, og þeg-
ar fatadeildin hafði dubbað mig upp
í blátt og hvítt með hettu á hausnum,
þrammaði ég inn í myndasalinn til
að standa fyrir máli minu. Þegar leik-
stjórinn sá mig sagði hann: — Hvað
viljið þér liingað? Mér sýnist að yður
veiti ekki af barnfóstru sjálfri!
Ég var langt of ung í þetta hlut-
verk líka, og vonbrigðin urðu svo
mikil að ég fór að skæla. Ég stóð
þarna og háorgaði. Tárin runnu niður
kinnarnar ásamt roða og augnabrúna-
svertu. Ég grét svo að táralækirnir
bunuðu niður barnfóstruburuna. Ég
nisti tönnum, saup hveljur og blánaði
í framan.
Forstjórinn, sem þarna var við-
staddur, þoldi ekki að horfa á þetta.
— Ungfrú Gabor, sagði hann. — Ef
þér hættið að gráta, lofa ég yður því,
að þér fáið annað hlutverk i þessari
mynd.
Ég var nákvæmlega þrjár sekúndur
að komast í samt lag aftur. Hann efndi
loforðið og fann annað hlutverk handa
mér. Þetta var pínulitið hlutverk, en
það var fyrsta hlutverkið mitt, þó ekki
væri annað.
Svo koniu fleiri smáhlutverk, sem
tókust upp og niður. Einu sinni var
ég spurð hvort ég gæti sungið. Ég
sagðist ekki kunna að syngja, en ég
gæti reynt það. Ég fégg söngtíma í
þrjá daga og kom svo til að láta prófa
mig, sannfærð um að ég yrði ekki
lakari en Jenny Lind. Ég setti mig í
skorður upp við slaghörpuna, reigði
hausinn aftur og slengdi úr mér tón-
unum. Leikstjórinn hlustaði þegjandi
á mig í nokkrar mínútur. Svo stóð
hann upp og gekk út.
Og þar með lauk framabrautinni
minni hjá Paramount. Þeir gáfust upp
á mér, en ég gafst ekki upp. Ég var
staðráðin í að verða fræg fyrir kvik-
myndaleik.
OG nú var ég farin að þroskast. Ég
hafði fengið meira mótstöðuafl, og þó
að ég gæti ekki enn staðið augliti til
auglits við beinharða raunveruna,
vissi ég ]ió að minnsta kosti að hún
var til. Ég vann á hverjum degi og
fór heim á kvöldin til að hugsa um
heimilið og búa til matinn. Ég nota
orðið „matseld" í víðtækustu merk-
ingu. Þegar ég sagði við manninn
minn, að ég skyldi tína saman eitt-
hvert snarl, þá verð ég að játa, að það
var einmitt það, sem ég gerði.
Eftir að Paramount og ég vorum
skilin að skiptum kom tímabil sem
mér leið verulega illa. Ég var sorg-
mædd og ringluð. Mig langaði svo
mikið til að verða kvikmyndaleikkona,
en enginn kom og bauð mér vinnu.
Og jafnframt fjarlægðist ég manninn
minn, því að ég gat ekki um annað
hugsað en sjálfa mig og mín eigin
viðfangsefni..Ég hafði gifst Eric áður
en ég var orðin svo þroskuð að ég
vissi hvers ég óskaði mér í lífinu, og
nú var það hann, sem varð að líða
fyrir að ég var svo illa undirbúin
þegar ég tók honum. Okkur skildist
báðum, að hjónabandið gæti ekki orð-
ið varanlegt.
Svo leið hálft ár. Ég kom minka-
kápunni og veðlánaseðlunum á visan
stað, seldi bílinn fyrir 30 dollara og
fór til New York, í þeim erindum að
gera skyndiárásir á leikhús borgar
innar. Zsa Zsa systir mín kom til New
York um sama leyti og ég.
Ég einsetti inér að vaxa Zsa Zsa
í augum með því að taka á móti henni
á flugvellinum með svartan hatt með
barði, sem minnti á bina frægu fljúg-
andi diska. Og í ofanálag hafði ég
sett slæðu á hattinn. Hún slóst í g'ol-
unni eins og fáni á þjóðhátiðardegi.
Meðan ég var i Hollywood vildi
enginn vita af mér, en frá þvi að ég
steig fæti niður í New York komu
simskeytin eins og fjaðrafok til mín
og textinn var: „Komdu aftur! Komdu
aftur!“ Þessi neyðaróp frá umboðs-
manni mínum vöktu þær tilfinningar
hjá mér að ég hefði brugðist kvik-
myndaiðnaði Bandaríkjanna einmitt
þegar hann mátti síst án mín vera.
En þegar umboðsmaður minn símaði
að David Selznick mundi veslast upp
ef ég kæmi ekki aftur i skyndi, gekk
alveg fram af .mér. Ég hljóp upp i
fyrstu lestina sem ég sá, og ók beina
leið til Hollywood.
Þegar ég hafði sest að í kvikmynda-
borginni í annað sinn varð ég þess
brátt vísari að liinn deyjandi David
Selznick var á batavegi og hættur
við að veslast upp. Ilann hafði engan
tíma til að tala við mig, þvi að hann
var allur í samningum við frú Tsjarig
Kai-sjek, sem var nýkomin i bæinn.
Meðan ég beið eftir að Selznick kæmi
og byði mér tiu ára samning upp á
fimmtiu milljónir á ári ,fékk ég til-
boð frá Fox-Film. Og — eins og við
segjum á ungversku — „gönrul hæna
i dag er betri en kjúklingur á morg-
un“. Ég tók tilboðinu.
En Fox-Film lét mig ekki fá neitt
hlutverk. Ég var gerð afturreka niður
á nemendastigið — í biðina og iðju-
leysið. Nú flaut út af. Ég var svo rcið
að ég hefði getað drepið mann. Ilér
var ég komin aftur — að kvikmynd-
urium og þó ekki að kvikmyndunum.
Ég kvikmyndaði lil reýnslu í hlut-
verkum, sem ég átti aldrei að fá.
Ég fór að líta gagnrýnandi á þjón-
ustustúlkurnar í veitingahúsunum. í
Hollywood verður maður annað livort
leikkona eða frammistöðustúlka. Mig
dreymdi um að hakka David Selznick
í smábita og matreiða hann með súr-
káli og grærium baunum.
En loks fékk ég hlutverk i mynd,
scm Tallulah Bankhead lék aðaihlut-
verkið í. Ég man eftir að ég var á
nálum fyrsta skiptið sem ég átti að
leika, meðan Tallulah sat og horfði
á mig. Charles Coburn lék á.móti mér,
hann liafði margra ára leikhúsreynslu
að baki. Sem betur fór mistókst
Coburn þennan dag. Hann var alltaf
að gleyma tilsvörunum sinum, og það
jók mér sjálfstraust. Enginn setti of-
an í við Coburn. Og þá átti mér að
vera óhætt á meðan.
Helsti viðburðurinn meðan á þess-
ari myndatöku stóð var sá, að ég
kynntist hinum nafntogaða Ernsl
Lubitsoh, og fór vel á með okkur. Ég
var oft gestur í hinu skrautlega
spánska stórhýsi hans, þar sem hvert
herbergi var stórt eins og danssalur
— og eldhúsið líka. Hafði hann prýtt
stofurnar með alls konar heimilisiðn-
aði frá Mexico og eftir Indíána. Bóka-
safnið hans var virkilegt bókasafn og
Ernst Lubitsch liafði lesið allar bæk-
urnar.
Eftir þcssa mynd varð ég aftur „á
lausum kilií'. Það byrjaði með snöggu
iðjuleysi og endaði sem ólæknandi
atvinnuleysi.
ANNAÐ HJÓNABANDIÐ.
Meðan ég beið eftir „tækifærinu"
lék ég i leikhúsi. Eitt kvöld eftir sýn-
ingu hitti ég Charles Isaacs. Það var
árið 1943. Ég var atvinnulaus í augna-
blikinu — og tilfinningalífið lika —
en Gharles lét mig fá nóg að gera.
Og það verður ekki annað sagt en
lukkuhjólið hafi snúist. Ég hafði orð-
ið að velta hverjum eyri tvisvar, en
allt í einu var ég gift manni, sem vclti
sér í peningum. Ég sprakk út eins og
blóm sem húsfreyja á hinu rikmann-
lega og fagra heimili Charles, og gat
tekið lifinu með mestu ró.
Charles gerði mig kenjótta. í hans
augum gat ég hvorki sagt né gert
annað en það sem rétt var. Þegar
ég hafði rangt fyrir riiér varð það
Charles Isaacs
giftist Evu og gat
veitt henni allt.
En hún undi ekki
hjá honum — hún
vildi ná frama
sem leikkona.