Fálkinn - 20.07.1956, Page 7

FÁLKINN
7
David Selznic reyndist Evu illa í
Hollywood. Lofaði öllu fögru en sveik
allt, enda langaði Evu til að gera úr
honum lapskássu.
rétt samt. Hann er nærgœtnasti mað-
urinn sem ég iiefi nokkurn tima
kynnst.
Við liöföum oft samkvæmi í húsinu
i Beverley Hills. ÞangaS komu menn
og konur, sem ég mundi aldrei geta
staðið jal'nfætis við, sem leikari. Fólk
sem hafði skellt skrifstofuhurðunum
við nefið á mér, varð fegið að koma
scm geslir á heimili mitt.
Tíminn leið. Ég hefði átt að liafa
vit á að hafa mig hæga og njóta lífs-
ins, en ég var metnaðargjörn og er
j)að enn. Þessi metnaðargirnd kvaldi
mig dag og nótt. Hún var eins og
rödd, sem aldrei gat þagað. Og þessi
rödd fór að trufla mig þegar ég talaði
við manninn minn,
Ég fékk tiiboð um að leika í mynd,
sem átti að taka í Evrópu. Mig langaði
— og mig langaði eklii. Þá yrði ég
að fara frá Charles og gera ráð fyrir
að verða lengi í burtu. Ég hafnaði
tilhoðinu Charles vegna. Svo liðu
margir mánuðir. Ég var með i leikjum
á leikhúsum í Hollywood, en lengra
komst ég ekki.
Eitt kvöldið talaði ég lengi alvöru-
mál við manninn minn. Ég sagði hon-
um að þetta gæti ekki gengið svona
lengur. Ég þoldi þetta ekki. Eg yrði
að fara til New York til að reyna að
komast lengra á framabrautinni.
Þegar ég fór til New York fór ég
um leið frá lijónabandinu. Ég get ekki
sagt nieira um ])að, þvi að það væri
ekki réttlátt. Ég segi aðeins, að við
C'harles Isaacs vorum fædd undir
himintunglum, sem ekki áttu saman.
HAMINGJUDAGAR.
Broadway er takmark allra, sem
vilja verða leikarar í Ameríku. Mig
hafði dreymt um það i mörg ár að
fá að leika hlutverk á Broadway. Ég
hafði heyrt svo margt um glysið þar.
Þrátt fyrir allar myndirnar sem ég
hafði séð, ímyndaði ég mér að þarna
i leikhúsahverfi í New York væru
marmara'hallir, myndastyttur og ev-
rópeiskir leikhússtjórar í flagara-
mussum. En i staðinn sá ég hræri-
graut af vefnaðarvöruverslunum,
bjúgnabúðum og skemmtistöðum ineð
cent-sjálfsölum í öllum dyrum.
Mér gafst tækifærið þegar umboðs-
maður minn fór með mig til sjón-
varpsstjóra, sem ef lil vill Jiafði hlut-
verk handa mér. Ég las handritið og
féll hlutverkið vel, en leikstjórinn
komst að þeirri niðurstöðu, að ég væri
of reynd í þetta hlutverk. En að
vörmu spori varð hann helst á þvi,
að ég væri nú ekki mjög reynd samt,
og svo fékk ég hlutverk sem ung
frönsk stúlka, i sjónvarpsleik. Þetta
var góður leikur og á hálftima var
ég allt í einu orðin manneskja, sem
vert var að taka eftir. Daginn fyrir
sýningu hafði ég ekkert að gera. Dag-
inn eftir gat ég valið úr tilboðunum.
Næsta skrefið var hlutverk i leik,
sem átti að fara með í sýningarferð.
Þetta var gott hlutverk og leikritið
var skemmtitegt. — Það vakti mikinn
fögnuð þessa mánuði, sem það var
leikið.
Þetta var ef til vill skennntilegasta
skeiðið, sem ég hefi lifað um ævina.
Ég hafði fyrst og fremst nóg að gera,
og svo hafði ég eignast góða vini í
leikarahópnum. Hólf ánægjan við
leikhússtarfið, félagslyndið og vel-
vildin sem þvi er samfara. Við sem
vorum i þessum ferðaleikflokki höfð-
um verið heppin. Við vorum óvenju-
lega vel samstitlt. Ergelsisins sem
stundum er samfara þvi að vinna þar
sem þröngt er um mann, gætti alls
ekki. Við voruni öll með englavængi
og geislabaug. Jólakvöld á hverjum
degi. Allir voru hjálpsamir og engir
öfundsjúkir.
Leikritið hét „Hamingjudagar“ og
gekk hálft annað ár. Ég grét eins og
þvottasvampur þegar ég kvaddi félaga
mina. Ég er sannfærð um að samlynd-
ið milli leikaranna átti mestan þátt-
inn í því hve leikurinn gekk lengi.
í SJÓNVARPI.
Meðan við vorum að leika „Ham-
ingjudaga" kom stúlka — umboðs-
maður frá sjónvarpi — til mín og
bauð mér að gera samning. Þegar hún
kom var þannig ástatt fyrir mér að
ég gat blásið á hana. Og það gcrði
ég lika. Ég skipti um skoðun sex
mónuðum síðar. Mér varð tjóst að
„Hamingjudagar" mundu ekki endast
til eilífðar.
Ég símaði til umboðsmannsins og
sagði að ég hefði hugsað málið og
vildi ekki snúa baki við sjónvarpinu.
Ég hafði líka heyrt sagt, að hægt væri
að græða peninga i þeirri grein, og
penniga þurfti ég. Og svo undirskrif-
aði ég samning, sem átti eflir að
gteypa mig með húð og hári.
Einn góðan veðurdag fékk ég til-
boð um að leika Helenu i „Vanja
frændi“ eftir Tsjekov í sjónvarpi.
Mér varð hugsað lil altra þeirra frægu
leikenda, sem höfðu leikið Tsjekov, og
ég sagði berum orðum að þetta htut-
verlc væri of vandasamt handa mér.
— Eva, sagði umboðsmaðurinn. —
Hugsið málið betur og lesið leikinn
aftur.
Um kvötdið fór Anton Tsjekov með
mér í bólið.
Morguninn eftir drakk ég kaffibolla
og sagði við sjálfa mig: — Eva, hvað
ertu 'hrædd við? Þú lætur varta
Tsjekov kæfa þig! Þetta er bara leik-
ur um tvo menn sem berjast um konu,
og annar þeirra fær hana.
Frá þvi sjónarmiði var „Vanja
frændi“ ekki eins geigvænlegur og
áður. Ég tók hlutverkið að mér og
varð að æfa stanslaust í tíu daga uns
leikritið var tilbúið til útsendingar.
Það kvöld sat allur flokkurinn úr
„Hamingjudögum“ við sjónvarpstæk-
íð heima hjá mér til að horfa á mig,
og yfirleitt var fólkið ánægt.
Þess varð eigi langt að bíða að ég
fengi minar eigin sendingar i sjón-
varpinu — „Eva Gabors Show“. Ég
átti viðtöl við frægt fólk i sjónvarpi
— fylkisstjóra, rithöfunda, tónlistar-
menn og íþróttagarpa. Ég liafði niikið
fyrir þessum þáttum og þeir sem ég
talaði við voru ekki alltaf jafn með-
færilegir.
Einu sinni hafði ég ná i alkunnan
leikara. Við sátum hlið við hlið í sófa.
Það fór ljómandi vel á með okkur í
fyrstu, þangað til ég tók eftir að hann
var að depla augunum tit mín og
mjaka sér nær mér í sófanum. Við
vorum frammi fyrir myndavélinni og
þó að ég hafi talsverða leikni i því
að visa nærgöngulum mönnum á bug,
hefi ég aldrei upplifað þetta áður í
sjónvarpi.
Sófinn varð æ minni og minni, og
allt í einu tók hann utan um mig
og brosti smeðjulega. Ég reyndi að
vera róleg og mjaka mér undan kol-
krabbanum, svo að litið bar á. En
loks gat ég. ekki leynt þessu lengur,
en ýtti honum út í sófahornið og lét
sem þetta væri allt græskulaust.
Hann gerði nýja titraun, en nú var ég
viðbúin og hvenær sem hann færði
sig nær gaf ég lionum olnbogaskot
í bringukollinn.
Stundum bauð ég ungum og óþekkt-
um söngmönnum og söngkonum að
koma og syngja í þættinum mínum.
Meðan á því stóð hallaði ég mér attur
i stólnum og hlustaði, og reyndi að
láta líla svo út sem ég hefði vit á
sönglist. Ofl hugsaði ég með sjátfri
mér: — Þetta er hlægilegt. Eins og
ég sé rétta manneskjan til að kynna
þetta fólk. Áhorfendurnir liljóta að
sjá í gegnum mig.
Og sumir gerðu það líka.
„Eva Gabor Show“ stóð hálft ann-
að ár. Það var erfitt verk, því að ég
varð að sjá um allan undirbúning
sjálf. En ég tærði mikið á því.
Framhald í næsta blaði.
Sven Bohlin í Stokkhólmi hefir
grætt of fjár á síðasta ári og situr
þó i fangelsi. Hann er aðalumboðs-
maður fyrir firma austur í Asíu og
heldur viðskiptunum gangandi, þó að
hann sé í fangaklefanum, því að slíkt
er ekki bannað í Sviþjóð, svo framar-
lega sem viðskiptin varða ekki við
lög.
Gamla frú Móses er 95 ára og lcunn-
asti listmálari Bandaríkjanna. Hún er
kunnug Eisenhower forseta og þau
liafa oft talað saman um málverkin
sín. Fyrir nokkru var þess gctið í
blaði, að nú ætlaði Eisenhower að
fara að mála á nýjan leik, í tómstund-
um sínum, en þá skrifaði gamla kou-
an honum bréf: „Fyrir alla muni,
gerðu það ekki, Eisenhower! Og allra
síst undir beru lofti, því að þá get-
urðu fengið lcvef. Láttu mig um þetta
eitt ár enn — ég skal mála fyrir okk-
ur bæði.“
Michael fyrrum Riimenakonungur
rekur búgarð i Englandi og er allra
mesti búmaður. Á grænmetissýningu
i haust fékk hann verðlaun fyrir
baunir, og lofsverð ummæti fyrir gul-
rófurnar sínar.
Argentínska leikkonan Thitda
Tliamar, sem undanfarið hefir verið
í Evrópu, hefir sagt frá þvi í blaða-
viðtölum, að sjö ár hafi lienni verið
bannað að koma fram á leiksviðum
i Argentínu. Ástæðan til bannsins var
sú, að hún notaði hárgreiðslu, sem
líktist um of hárgreiðslunni sem
Evita Peron forsetafrú notaði.
MORÐINGI FYRIRMYNDIN. — Enski
leikarinn Donald Sinden, sem á að
leika morðingja í kvikmyndinni „Sjón-
arvottur", hefir búið sig undir l'eik-
inn með því að kynna sér sögu morð-
ingjans Heath, sem var hengdur 1947.
— Hér sést Sinden eftir að „sminkar-
inn“ hefir gengið frá honum.
NÝR MAÐUR VIÐ STÝRIÐ. — Það
varð sósíalistaforinginn Guy Mollet,
sem tók við stjórninni í Frakklandi
eftir hina löngu stjórnarkrcppu, sem
varð eftir að Edgar Faure missti hvlli
þingsins. Stjórn Mollets er 22. ráð-
neytið í Frakklandi síðan eftir stríðs-
lokin. Nú er eftir að vita hve stöðug
þessi nýja stjórn verður í sessinum.
FRÁ SUÐUR-EVRÓPU. — Engum
hitnaði við að koma til Italíu í febrú-
ar, því að þar var nístandi kuldi. Snjór
á götunum í Róm og svell á síkjunum
i Venezia. Á myndinni sést dómkirkj-
an St. Maria della Salute, í Venezia.