Fálkinn - 20.07.1956, Page 8

8
FÁLKINN
Breytingin á Alíred
AFIF) þér séð að nýja fólkið er
komið í húsið? spurði frú Holst
þegar hún hitti Kari Vang hjá græn-
metissalánum.
— Eigið þér við luisið Iians Mon-
sens? spurði Kari og dró Pétur son
sinn ofan af einum kassanum við
búðardiskinn.
— Já. Það var auðvitað að það
mundi ekki standa tómt lengi. Svo-
leiðis íhúðir eru ekki á hverju strái
nú á dögum.
— Hvernig fólk skyldi þetta ann-
ars vera? sagði Kari með sinni ásköp-
uðu forvitni. •—• Kannske þurfa þau
einhverrar hjálpar við, þessi lijón. Ég
gæti litið inn og spurt. Það er oft
eitthvað sem vantar, þegar fólk kem-
ur i ný húsakynni.
Frú Holst fussaði gröm. — Mér
fyrir mitt leyti finnst, að þegar fólk
kemur vaðandi inn til bráðókunnugs
fólks, stafi það fyrst og fremst af
forvitni.
Iiari skyldi sneiðina, og vegna
þessarar athugasemdar fór hún ekki
inn til nýja fólksins, eins og hún
hafði luigsað sér, heldur beint heim.
Og þegar heim kom þurfti hún að
hugsa um matinn og þvo upp, svo
að hún gleymdi alveg nýja fólkinu.
Það var ekki fyrr en löngu síðar,
er liún sá þrjár manneskjur þramma
inn Eikihlíðarveg að það rifjaðist upp
fyrir Kari að hún hafði eignast nýja
nágranna. Hún stóð og góndi á fólkið
úr svefnherbergisglugganum og varð
einkum starsýnt á drenginn, sem var
litlu stærri en hann Pétur hennar.
— Dæmalaust er þetta hreinn og
snyrtilegur drengur, liugsaði lmn með
sér og andvarpaði.
Ljósgráu sumarfötin hans voru svo
gerólik bómullarpeysunni og bættu
brókunum lians Péturs.
En þessi nýi drengur var fölur, hann
var með stór hornspangagleraugu og
gekk rólega milli foreldra sinna. Hann
virtist ekki hafa neina löngun til að
ldaupa eða bregða á leik eins og aðr-
ir drengir. Hann var lifandi eftir-
myndin hans föður síns. Hann var
líka með hornspangagleraugu og fölur
og áhyggjufullur á svipinn, en hugs-
andi og greindarlegur. Frúin var í
svartri kápu og með hatt, sem fór
henni illa. Ekkert þeirra sagði orð.
Ivarli hirsti úr þurrkunni út um
gluggann, og frúin niðri á götunni
leit upp. Kari fannst hún líta á sig
með ýmugusti.
Þau virðast ekki vera mannblendin,
hugsaði Kari með sér og sneri sér
frá.
Nýja fjölskyldan, Andersen, vísaði
hæversklega á bug öllum viðkynn-
ingartilraunum nágrannanna, cn þess
varð ekki langt að bíða að krakkarnir
í hverfinu hefðu myndað sér skoðun
á nýja drengnum. Það var nú, þrátt
fyrir allt, ekkert gaman að heyra
mæður sinar tönnlast á þvi i sífellu,
að hann Alfred litli Andersen sliti
aldrei gat á olnbogana á sér eða týndi
húfunni sinni, og að hann væri alltaf
hreinn og svo einstaklega prúður. Slík
dyggðablóð hafa aldrei verið vinsæl
í strákahópi.
Pétur Vang, sem hafði erft forvitni
og framhleypni af móður sinni, hljóp
á eftir Alfred á heimleiðinni úr skól-
anum og snurði: •— Hvers vegna kem-
ur þú ekki í garðinn okkar og leikur
þér? Við höfum tjald þar og getum
matreitt handa okkur sjálfir.
— Mig langar ekkert til þess, svar-
aði Alfred og leit varla upp úr bók-
inni, sent hann var að rýna í á leið-
inni.
Lotta, tvíburasystir Péturs, leit á
liann. — Þú ert víst eitthvað skrítinn,
drengur, sagði hún. — Langar þig
ekkert að leika þér við okkur?
Alfred skimaði kringum sig og leit
á litlu, nýmáluðu húsin og háu eikina,
sem vegurinn hét eftir, og hann virtist
verða forviða er hann sá hvar hann
var. Svo leit hann i bókina og siðan
á Lottu, sem nú var að róla sér í
hliðinu.
Hann hélt fingrinum eins og bók-
merki og sagði: — Hún mamma vill
ekki að ég leiki mér við ókunnug
börn, þar sem hún getur ekki séð
til min.
— Við erum ekki ókunnug, sagði
Lotta og rak út úr sér tunguna.
Alfred fór inn um sitt eigið hlið
og skömmu siðar skellti hann forstofu-
hurðinni í lás.
Það er hugsanlegt að það hafi verið
þetta samtal ,sem olli byrjuninni að
breylingunni á Alfred.
En hann 'hélt áfram að rýna i bæk-
urnar á heimleiðinni úr skólanum.
Ilann langaði ekkert til að klifra upp
í tré eða leika kúreka og Indíána,
cins og önnur börn. Eini munurinn
á honum var sá, að hann hafði gaman
af að vera með Lottu.
Á heimleiðinni úr skólanum urðu
börnin að fara yfir brú á læk, sem
rann í tjörn rétt neðan við brúna.
Þetta var uppáhalds leikvöllur lcrakk-
anna við Eikihlíðarveg. Þau busluðu
í tjörninni og ólátuðust þarna allt lið-
langt sumarið.
— Komdu hérna, þú hefir ekki luig-
mynd um hve gaman er í vatninu,
kallaði Lotta þegar Alfred fór fram
hjá. Hún hafði vaðið út í tjörnina og
hoppaði, svo vatnsgusur gengu yfir
hana.
— Mamma segir að ég megi ekki
vaða, svaraði Alfred.
Hansen, eigandi grænmetisverslun-
arinnar, reykti pípuna sína við annan
brúarsporðinn og horfði áhyggjufull-
ur á hann. — Þú ert aumi sérvitring-
urinn, sagði hann. — Það er rangt
að drengir á þínum aldri séu svona
mikið einir. Þú átt hvorki bræður
né systur — livers vegna leikur þú
þér ekki við hin börnin?
— Ég átti bróður einu sinni, sagði
Alfred og hnyklaði brúnirnar og varð
eins og smækkuð mynd af föður sín-
um. Svo stakk hann bókinni í bandar-
lcrikann og flýtti sér heim.
ÉG botna ekkert i þessu barni, sagði
Kari Vang við manninn sinn. — Fyrst
í stað liélt ég að þetta væri prúður
og vel upp alinn drengur — og ég
verð að játa, að ég hefi óskað að hann
Pétur okkar líktist honum — en nú
finnst mér hann vera of daufur. Hann
gerir að visu allt, sem hún móðir lians
segir honum, en það getur orðið of
mikið af því góða.
Ilver hefir sínar hugmyndir um
barnauppel'di, svaraði Vang. — Faðir
hans er afar hæglátur líka. Hann liafði
ágæta stöðu, sem framkvæmdastjóri
í kaupstað fyrir norðan. En hann
sótti um að komast á nýjan stað og
lenti svo í þessum afkima. Ilann sagði
mér það í strætisvagninum á leiðinni
í bæinn, einn morguninn.
— Það er ekki að sjá að hann langi
til að kynnast fólki, sagði Kari og
hristi höfuðið.
Pétur og Lotta fengu livolp í af-
mælisgjöf. En ]jað var Lotta, sem lék
sér mest að honum. I hennar augum
hafði jafn dásamlegur hvolpur aldrei
fæðst í þennan heim, og hún ætlaði
að springa af monti þegar hún kom
út í hliðið til að sýna Alfred hann.
— Er hann ekki indæll? spurði hún
og strauk hvolpinum.
Hvolpurinn brölti upp á öxlina á
henni, lagði skitugar lappirnar á hvítt
skyrtubrjóst Alfreds og sleikti hann
i framan.
— Hefirðu séð yndislegra? andvarp-
oði Lotta hrifin.
Alfred lokaði bókinni sinni og
klappaði hvolpinum. •— Hann er ansi
fallegur, sagði hann með semingi.
— Þú ættir að sjá hann þegar hann
hleypur, sagði Lotta. Ilún setti hvolp-
inn niður á götuna og festi ólina í háls-
bandið á honum. Hvolpurinn skildi
þetta sem bendingu um að 'brölta upp
eftir fallegu hálfsokkunum á Alfred,
og sem snöggvast fór bros um litla
andlitið alvarlega
Lotta gekk með honum upp götuna
og hvolpurinn hoppaði og dansaði
kringum hana, valt fram af gangstétt-
arbrúninni og gelti. Þetta varð of-
raun, jafnvel fyrir fyrirmyndarbarn
eins og Alfred. Hann lagði bókina
varlega á grindarstólpann og fór að
hlaupa á eftir hvolpinum.
— Ertu óvanur að hlaupa? spurði
Lotta og fyrirlitningin skein úr rödd-
inni þegar Alfred náði henni aftur.
— Þú ert að springa af mæði!
— Mamma segir að ég megi ekki
hlaupa, kreisti Alfred upp úr sér og
tók öndina á lofti og reyndi að drag-
ast ekki aftur úr Lottu, sem hljóp við
fót og að grasblettinum undir cikinni.
— Skelfingar vitleysa! sagði Lotta
í vandlætingartón.
Frú Andersen stóð fyrir utan dyr,
eins og hún var vön, til að vita livort
liún sæi elcki Alfred koma úr skól-
anum. Hún starði agndofa á það sem
hún sá.
Þarna kom Alfred í óhreinni skyrtu,
skítugur á hnjánum, með stelpu-
gæskninu hans Vang og með hvolp,
sem liklega var morandi í flóm!
— Alfred! kallaði hún snúðugt, og
Alfred fór hlýðinn en þó nauðugt inn
um hliðið. Aldrei þessu vant langaði
hann mest lil að gera uppreisn.
Kari frétti dálitið nánar um atburð-
inn í grænmetissölunni. Það var Han-
sen, sem gat frætt hana.
— Litli drengurinn nýi sagði mér
að hann hefði átt bróður. Ég veit eklci
hvað kom fyrir hann, en kannske er
það út af honum, sem frú Andersen
er svona hrædd um drenginn. Hún
eyðileggur hann alveg með allri þess-
ari varúð, sagði gamli maðurinn
gramur. — Hann ætli að fá að leika
sér og ólátast með hinum krökkunum.
Kari leit við þegar hann þagnaði
og nú sá hún að frú Andersen var
komin inn í búðina.
— Mér er ómögulegt að halda krökk-
unum minum burtu frá tjörninni,
nöldraði lvari. — Þau koma heim,
forug upp undir hné á hverjum ein-
asta degi. Það er ekki nema dýpsti
parturinn af henni, sem hægt er að
synda i, en það er eins og þeim þyki
niest gaman að vaða i drullunni á
grynningunum.
— Hvers vegna látið þér þau fara
þangað? spurði frú Andersen.
Kari hló. — Er ihægt að verja önd-
um og krökkum vatnið.
Hún varð liissa að sjá hvernig svip-
ur frú Andersen breyttist þegar hún
ncfndi „vatnið“. Það var líkast og
slæða væri dregin fyrir hið drunga-
lega andlit, en hún sagði ekki eitt
orð.
Svo borgaði hún fyrir gulræturnar
sínar og fór út.
— Hún lítur svo skelfing raunalega
út, sagði Kari allt í einu við frú Holst,
sem kom inn i sömu svifum. •— Hún
vildi ekki einu sinni koma inn til mín
og fá kaffi, þegar ég bauð lienni það.
Hún hafði svo margt sem þurfti að
stoppa í. Mér finnst það fábjánahátt-
ur að fara lieim og stoppa i sokka,
þegar maður getur fengið kaffi í
staðinn.
Frú Holst lækkaði róminn og hvísl-
aði. -— Já, það er talsvert einkenni-
legt. Ég skal segja yður — mér finnst
eitthvað grunsamlegt við þetta fólk.
— Hann hafði miklu betri stöðu
þarna fyrir norðan, sagði maðurinn
minn mér, sagði Kari er þær urðu
samferða- út úr búðinni. — En hann
bað um að fá að breyta um verustað.
— Já, það verður ekki annað sagt
cn það komi einkennilega fyrir sjónir,
sagði frú Holst. — Og þau tala aldrei
um sjálf sig, og helst að sjá að þau
vilji lielst ekki eignast neina vini.