Fálkinn - 20.07.1956, Side 9

FÁLKINN
9
NOKKRUM dögum síðar stóð Kari
og var að horfa í búðarglugga.
Einliver nam staðar við Iiliðina á
henni og þegar hún leit við sá hún
að það var frú Holst. Henni virtist
vera mikið niðri fyrir, og Kari horfði
forviða á hana.
— Nú skal ég segja yður tíðindi,
byrjaði frú Holst. — Ég sat inni i
kökubúðinni og var að drekka te með
henni frú Berg, og þá gekk frú And-
ersen fyrir gluggann, og frú Berg fór
að minnast á ýmislegt, sem hún hafði
heyrt um hana.
■—■ Þekkir hún hana? spurði Kari.
— Já — að minnsta kosti af af-
spurn. Systir frú Berg á heima fyrir
norðan, og hún þekkti frú Andersen
vel. Og nú skal ég segja yður nokkuð.
Fyrir nokkrum árum, já, það stóð
meira að segja i blöðunum — drukkn-
aði annar drengurinn þeirra, og ýms-
ir héldu þvi fram að það hefði verið
föður lians að kenna. Finnst yður
það ekki hræðilegt?
Rödd frú Holst var þannig, að hún
virtist fremur iilakka yfir þessu en
vorkenna það, og Iíari blöskraði þetta.
— Æ, þetta er tiræðilegt! sagði hún.
Þyílíkur harnmr þetta hefir verið
fyrir þau! Kannske er það af þessu,
að frú Andersen er svo fáskiptin.
Kannske heldur hún að fólk tali um
menn á bak.
— En ef fólk talar ekki um það veit
maður ekki hverju maður á að trúa,
sagði frú Holst.
— Það er ekki nærri allt, sem mann
langar til að segja öðrum, sagði Kari
stutt í spuna.
Eftir á hugsaði liún með sér:
Kannske það væri betra fyrir frú
Andersen ef hún gæti talað nm það
við einhvern. Það er engin furða þó
að hún sé hrædd um hann Alfred
litla.
Það var þctta samtal sem kom henni
til að segja við Lottu dóttur sína: —
Mér finnst að þú ættir að vera góð
við hann Alfred og leika þér við hann.
Það er ekki gaman fyrir hann að vera
alltaf einn.
Lotta fór út í garð til að hugsa
betur það sem móðir hennar hafði
sagt. Henni þótti vænt um Pétur og
það var enginn vandi að vera góður
við hann, nema þegar henni sinnaðist
við hann. Og henni þótti líka vænt
um hvolpinn sinn, og það var ekki
hægt annað en að vera góður við
hann þegar hann mændi á hana með
biðjandi augnaráði. En hvers vegna
átti henni að þykja vænt um strák,
sem var svo stór upp á sig að hann
talaði varla orð við hana á heimleið-
inni úr skólanum? Og sem alltaf stakk
fingrinum inn í opnuna á bókinni
sinni, ef hann leit upp úr henni til
að svara einhverju. Og sem aldrei
vildi koma út og leika sér. En hún
varð að gera eina tilraun enn.
Lífið var svo fullt af gleði og eftir-
væntingu lijá Lottu, að Alfred gat ekki
annað en smitast af því við og við.
— Hvers vegna drekkur hún mamma
þin atdrei kaffi hjá hinum mönnnun-
um? spurði Lotta hann einn daginn.
-— Mamma hefir oft kaffigesti, og þá
lælur liún mig og iPétur fara út i garð
til að leika okkur.
— Hún mamma hefir svo skeifing
mikið að gera. Hún saumar, sagði Al-
fred.
— En fer liann pabbi þinn aldrei út
að ganga með þér?
— Hann er alltaf að vinna á kvöld-
in. En hann lijálpar mér með
lexíurnar.
— Lexíur — uss! sagði Lotta með
fyrirlitningu. — Nú hefir iiann Lubbi
lært ýmsar listir, hélt liún áfram hróð-
ug, og hvolpurinn settist undir eins
á rassinn og liallaði undir flatt.
Augun i Alfred ljómuðu. Engan gat
grunað hve mikið hann langaði til
að eiga svona hvolp, en hann vissi
vel, að sú ósk gæti aldrei gengið eftir.
Hugsum okkur bara hve mikil óhrein-
indi svona hvoipur bæri inn í liúsið!
Samt hafði hann spurt einn sunnu-
daginn, þegar foreldrar hans sátu við
sín venjulegu verk — sauma og lest-
ur: — Haldið jsið að ég gæti fengið
hvolp i jólagjöf?
— Það er nóg sem ég liefi til að
halda hreinu, svo að ekki er á það
bætandi, svaraði frú Andersen dræmt,
— og þar sem skepnur eru koma alltaf
sóttkveikjur lika. Ég vil ekki eiga á
hættu að þú verðir veikur, Alfred.
— Og svo gæti það líka tafið þig
frá lexíunum þínum, sagði faðir hans
alvarlega en þó ékki óvingjarnlega.
Alfred tjóaði ekki að mögla. Hann
þagði.
NÚ kom langur bliðviðriskafli. Og
liver veit nema það hafi verið sólin,
sem hafði svo undraverð áhrif á Al-
fred. Hann fór jafnvet að ganga í
ermastuttum skyrtum. Hinir strák-
arnir hlógu að grönnu hvítu hand-
leggjunum á honum og sýndu lionum
stælta vöðvana i sinum eigin hand-
leggjum, og Lotta sagði: —- Þú yrðir
fallegri ef þú væri sólbrenndur!
Alfred roðnaði.
Hingað til hafði hann haldið sig
iheima með bækurnar sinar. Hann
hafði aldrei veitl því athygli, að fyrir
utan hliðið var ævintýralegur heimur,
sem var þess verður að hann væri
kannaður. Og einn heitan og fallegan
síðdag, þegar toftið var þrungið ilmi
af nýslegnu heyi og lirópin heyrðust
frá krökkunum, sem voru að leika sér
við tjörnina, kom allt i einu ný freist-
ing yfir hann — svo sterk að hann
stóðst hana ekki.
— Það er svo heitt. Farðu úr skón-
um og komdu og buslaðu í tjörninni,
sagði Lotta. Hún gaut augunum til
hliðar og þetta augnaráð var ómót-
stæðilegt — það vissi hún sjálf.
— Þú getur haft hann Lubba með
þér út í tjörnina, hann veit ekkert
betra, sagði hún lokkandi.
Alfred hefði kannske getað staðist
eina freistingu, en þarna voru tvær:
að baða hundinn og vera með Lottu
— það stóðst hann ekki. Hann fór
yfir brúna og niður að tjörninni, og
grasið kitlaði hann á mjóaleggjunum.
Hann sparkaði af sér skónum og sokk-
unum og óð út í, en Lubbi kom ldaup-
andi á eftir og gusurnar stóðu í allar
áttir.
— Það eru ekki nema stóru strák-
arnir, sem geta farið í liinn endann á
tjörninni, þar sem dýpið er, sagði
Lotta og ihysjaði upp um sig pilsið. —
Hann pabbi liefir lofað að smiða
handa mér svolítinn bát þegar ég hefi
lært að synda. Kannt þú að synda?
— Nei, sagði Alfred.
— Ég kann það — nærri því. Eg
get synt með handleggjunum ef hann
Pétur heldur um lappirnar á mér, og
ég get synt með fótunum líka — en
ekk imeð höndum og fótum i einu.
Alfred horfði alvarlegur á hana.
Hann var kominn í nýjan ham, vatnið,
sólskinið og leiksystkinin hans ollu
því. Alfred — slillta barnið — fór
að hoppa og dansa og æpti eins og
Indíáni.
1 hinum enda tjarnarinnar stóð
Arild Iversen í leikfimibuxum, með
stóru strákunum sem kunnu að synda,
og steypti sér kollhnýs í vatninu.
Lotta hoppaði út í rétt hjá Alfred
og gusurnar skutlu á honum og settu
stóra bletti á hreinu skyrtuna hans.
— Komdu, nú skulum við kcnna tion-
um Lubba að synda, sagði hún.
Lubbi sá hve áköf hún var og hljóp
fram og til baka á bakkanum gelt-
andi, og stökk við og við út í tjörn-
ina, en alltaf færðist hann nær hyln-
um í henni. Og krakkarnir eltu. Allt
i einu varð Lottu fótaskortur og hún
livarf ofan í tjörnina.
Alfred stóð sem steini lostinn og
horfði á loftbólurnar, sem komu upp
þar sem hún hvarf. Vatnið var miklu
dýpra þar. Hann rak upp óp, og frú
Andersen, sem var á leið heim úr
strætisvagninum með Kari, nam stað-
ar á brúnni og horfði dauðhrædd út
á tjörnina.
— Þetta er víst ekkert hættulegt,
sagði Kari, — krakkarnir æpa alltaf
svona, þegar þeir eru að leika sér.
En frú Andersen var orðin náföt.
— Alfred! hvíslaði hún og tók til
fótanna.
Og í sömu svifum lieyrðust hróp
og köll um alla tjörnina.
— Það er hún Lotta, sagði Kari og
tók til fótanna líka.
Þær voru ekki nema svipstund að
komast niður að tjörninni, en mæðr-
uniim fannst það eilifðartími. Þegar
þær komu til krakkanna stóð Arild
])ar og hélt í Lottu, rennblauta og
snöktandi.
Eldri bróðir Arilds hafði dregið upp
úr tjörninni skelfing skitugan strák:
hinn fyrrverandi hreina og strokna
Alfred. Hann skalf eins og laufblað
og hafði misst gleraugun.
— Hann reyndi að bjarga mér, en
kann ekki að synda, sagði Lotta. Lubbi
hafði hypjað sig i tand og hristi sig.
— Við skulum flýta okkur heim,
sagði Kari. Og innan skamms stóðu
þær á hvítskúruðu eldhúsgólfinu
heima hjá frú Andersen.
— í baðið, undir eins, sagði Kari
og ýtti Alfred á undan sér. — Fáið
þér yður sæti, frú Andersen, ég set
upp ketilinn. Lotta getur farið úr föt-
unum hérna, er það ekki?
Innan úr baðherberginu heyrðist
busl og hlátur. — Lubbi er að baða
sig líka! kaliaði Alfred.
Frú Andersen leit forviða á dyrnar.
-— Að lnigsa sér að heyra Alfred hlæja
og kalla — eftir það sem skeð hefir!
sagði hún.
— Á ég að fara upp til hans, sagði
Kari. — Það lítur líklega ekki vel út
í baðklefanum, en ef Alfred hefir ekki
haft illt af þessari kaffæringu ...
— Hann óskaði sér að fá hvolp í
jólagjöf, og við neituðum honum um
það ... og ef hann hefði nú drukkn-
að ...
— Hann getur fengið helminginn
af honum Lubba, sagði Lotta. — Hann
hélt að ég væri að drukkna og æltaði
að bjarga mér. Mér fannst hann vera
Iiugaður.
í baðherberginu höfðu skvetturnar
gengið út um allt gólf. Kari þurrkaði
og þrifaði til og sagði Alfred að fara
upp í rúm og láta sér hitna. — Nú
skuluð þér fara upp og líta á soninn
yðar, sagði lnin þegar niður kom. —
Ég held að hann liafi ekki haft neitt
illt af þessu.
— Nei, ég held hann hafi ekki haft
neitt illt af því, sagði frú Andersen
þegar hún kom niður aftur. — En
ég geri sarnt lækninum orð, til vonar
og vara.
— Ef Alfred kynni að synda, sagði
Kari hugsandi.
— Hann langaði til að vita hvorn
helminginn af Lubba hann ælti að
fá, sagði frú Andersen brosandi.
— Ó! Það var eins og Lotta iðr-
aðist ...
— Getur Lubbi elcki verið hérna
um tínia, og svo getur frú Andersen
sent hann heim í kvöld, sagði Kari.
Hún drakk út úr bollanum. — Ég
get ekki lýst hve þakklát ég er,' sagði
frú Andersen lágt. — Ég hefi ekki
komið mér til að segja neinum frá
því, að hann bróðir hans Alfreds
drukknaði fyrir norðan — þér hafið
kannske heyrt ])að. Maðurinn rninn
átti enga sök á því. Þetta gerðist svo
fljótt og hann hugsaði mest um að
bjarga Alfred fyrst, því að hann var
minni, og svo ...
— Það hlýtur að hafa verið tiræði-
leg fyrir yður, sagði Ivari með tárin
í augunum.
Frú Andersen þurrkaði sér um aug-
un. — Kannske viljið þér koma og
drekka kaffi hjá mér einhvern dag-
inn. Þér hafið verið svo góð við mig,
og Alfred liefir talað svo mikið um
Lottu.
— Mér var ekki alvara að hann ætti
að fá helminginn af honum Lubba,
sagði Lotta kjökrandi.
— Alfred fær hvolp bráðum, hugsa
ég, sagði frú Andersen.
BLÓM HANÐA DROTTNINGUNNI.
Þessi töfrandi titla stúlka fékk þá
sæmd að vera vaMn til að færa Eliza-
beth drottningu blórn er hún kom í
heimsókn til! Nigeriu. Hún hefir æft
sig vandlega undir þetta, og samkvæmt
landvenju leggst hún á hné er hún
afhendir blómin.
HÆTTULAUS SKOTHlíÍÐ. — Enski
RAF-flugmaðurinn, sem vanur er að
handleika vélbyssur, æfir sig þarna
í snjókasti, til tilbreytingar.