Fálkinn - 20.07.1956, Qupperneq 11

FÁLKINN
11
LITLA SAGAN
Afturgnngon
IIÚSIÐ nr. 13 í South Street, hliðar-
götu í Hammersmith í London stóð
autt. Þetta var skuggalegt fjögurra
liæða hús, með ofurlitlum grasgeira
götumegin og garði að húsabaki. Það
hafði staðið autt i 25 ár, en eigand-
anum hafði hvorki tekist að leigja
það eða selja.
Ýmsir eru hjátrúarfullir og vilja
ekki eiga heima i nr. 13, en þó var
það ekki aðalástæðan. Orð iék á að
reimt væri þarna. Fyrir 25 árum
liafði morð verið framið í húsinu.
Ung stúlka, Elizabeth Hardner hafði
fundist kæfð í herbergi sínu á 4. hæð.
Hún lá að heita mátti allsnakin á
gólfinu og allt benti á að sálsjúkur
maður hefði verið að verki. Aldrei
varð uppvist um morðingjann.
Nágrannarnir töluðu enn um þetta
Ijóta morð, og það var það, sem olli
þvi að enginn flutti í húsið. Orð lék
á að myrta stúlkan væri á sveimi
þarna. Á dimmum rigningarkvöldum
þóttist fólk sjá 'hana i glugganum ú
4. liæð. Hún liafði teygt liendurnar,
biðjandi, út i náttmyrkrið. Staðið
svona litla stund og síðan horfið
aftur.
Siðdegis í nóvember 1931 kom mað-
ur til húsamiðlarans, sem hafði um-
ráð yfir South Street 13, og bað um
að fá að skoða húsið. Það var auðsótt
mál og brúnin hækkaði á miðlaranum,
og hann fékk manninum lyklana.
Þetta var maður um fimmtugt, hár
og grannur með hvöss augu, vel til
fara og virtist vera efnamaður.
Hann nam staðar fyrir ulan húsið
áður en hann stakk lyklinum í skrá-
argatið, og andaði djúpt að sér. Virtist
hann gerbreytast allt i einu og verða
æstur. Fölt andlitið varð enn fölara
og dökk augun enn dekkri. Var hann
hræddur? Hafði hann heyrt uni aftur-
gönguna og hvitu veruna, sem sást
í glugganum um dimmar nætur?
Hann opnaði og kom inn í lítið and-
dyri. Þaðan var stigi niður í kjallar-
ann og annar upp á efri hæðirnar.
Maðurinn gekk upp stigann á 4. liæð.
Hann virtist mjög æstur og höndin
skalf er hann opnaði dyrnar að einu
herberginu, og fór inn. Nú hafði æs-
ingin yfirbugað hann, hann riðaði
út að þilinu og studdi sig þar. Svo
varð honum litið á eina lnisgagnið
þarna, kollustól, og settist á hann.
Hérna var það. Loks var hann kom-
inn á morðstaðinn. Einkennileg fíkn
í að koma hingað ásótti liann í öll
þessi ár og ágerst uns hún var orðin
óviðráðanleg. Hann varð að koma
hingað. Nú lagði hann aftur augun
og sá glæpinn gerast fyrir innri sjón-
um sínum, þátt eftir þátt, eins og
hann væri að horfa á leikrit. Mörg
hundruð sinnum hafði hann upplifað
þetta á þessum 25 árum, sem liðin
voru, en aldrei eins skýrt og átakan-
lega.
Ilann sá allt eins og það hefði
skeð í gær. Dimma götuna, stúlkuna,
sem hrópaði á hjálp, er ráðist hafði
verið á liana, hvernig hann hafði
slegið þennan mann rothögg er hann
kom að og bjargaði stúlkunni úr klóm
bófans. í þakklætisskyni hafði hún
boðið honum heirn til sín i South
Street 13, en þar átti hún heima á 4.
hæð. Hún var alein heima, sagði hún
honum -— og svo hafði hún boðið
honum glas af víni. Hún liafði farið
niður í kjallarann til að sækja það.
Þegar hún kom upp aftur heyrði hann
fótalak hennar færast nær og nær,
og allt í einu greip morðfýsnin hann.
Hún var ung, falleg og girnileg, og
liann fékk óstjórnlega löngun til að
svivirða hana og drepa hana. Og þeg-
ar hún kom inn í herbergið réðst
hann á hana og kyrkti hana ....
Maðurinn á kollustólnum sat með
lokuð augun og glæpahrollurinn fór
um hann. Allt var hljótt. Hljótt eins
og dauðinn.
Allt i einu hrökk hann upp. Hafði
hann ekki heyrt hljóð niðri í kjall-
aranum? Hann hlustaði. Nei, það var
skynvilla. Hann lagði augun aftur. Þá
heyrði hann bljóðið aftur. Það var
KIDD KAPTEINN - œvintvramnöurinn mihli
Bellmont lávarður gerði hann að sjóræningja, sveik hann síðar
til að komast yfir fjúrsjóði hans, en fann þá ahlrei.
SAGAN af Kidd kapteini Iiefir
verið uppáhaldslesning unglinga
í meira en tvær aldir, enda er hún
um fólgna fjársjóði og djarfan
mann. En enginn veit hverrar
þjóðar söguhetjan var, þótt líklega
hafi hann verið Skoti. Hans er
fyrst getið i Boston, Mass., út af
því að hann fékk 150 sterlings-
punda gjöf frá yfirvöldunum
fyrir vaska framgöngu í sam-
bandi við óeirðir. Eitthvað átti
hann af peningum fyrir og nú
keypti hann skip og var falið að
herja á franska sjóræningja, sem
höfðust við úti fyrir strönd Nýja
Englands, og fékk hann heiður
af afrekum sinum þar.
Svo fór hann til London 1695.
Var honum vel tekið þar og fékk
að skilnaði ágæt meðmæli lil
landstjórans í Massachusetts. En
hann var tregur á að taka Kidd
í sína þjónustu. Þá varð ríkur
Englendingur, Bellmont lávarð-
ur til þess að safna fé í herskip
handa Kidd. Var hann kvaddur
til Englands aftur til að taka við
skipinu, sem átti að halda i vík-
ing. Kidd átti að fá ákveðinn
hluta af herfanginu en Bellmont
liitt.
Skipið hét „Adyenture“ og lét
í haf frá Plymouth í maí 1696
með 30 fallbyssur og 80 manns
um borð og liélt til New York.
Átti að taka fleiri menn þar. Á
leiðinni vestur tók Kidd drekk-
lilaðið vöruskip á leið til Evróþu.
Frá New York hélt liann til
Madeira og tók þar kjöt, vin salt
og lifandi grísi og hélt til
Madagaskar, en þar var margt
glæpamanna og ævintýramanna
úr öllum áttum.
Þeir fengu landsýn af Madaga-
skar i febrúar 1697, en hvergi
sá Kidd sjóræningjaskip. Þaðan
til Malabarstrandar og loks til
Comoroeyja, en þar var skipið
sett upp í fjöru til hreinsunar.
Svo var haldið norður í Rauða-
haf enga bráð fundu þeir enn,
og voru nú sínu fátækari en er
þeir fóru frá Englandi. Var nú
kominn kurr í liðið.
Loks urðti þcir varir 15 skipa
við Arabiuströnd. Kidd valdi sér
máriska galeas til að ræna, en
hún var svo vel vopnuð að Kidd
varð að flýja. Svo að byrjun hans
sem sjóræningja varð ömurleg.
En nokkru síðar náði hann
márisku skipi við Malbarströnd,
og handtók skipstjórann, Parker,
sem var enskur, og portúgalann
Don Antonio. — Hinir voru
settir í skipsbátinn eftir að liafa
verið pyntaðir, og látnir sigla
sinn sjó. En þeir komust til Goa
á vesturströnd Indlands og sögðu
frá athæfi Kidds, svo að þegar
hann kom þangað skömmu síðar,
komu tveir menn frá Austur-
Indíafélaginu um borð og kröfðu
hann sagna. Hann neitaði að hafa
Parker og Don Antonio um borð
og kvaðst aldrei hafa verið sjó-
ræningi. En samt var gert út
portúgalskt herskip til að taka
Kidd, eftir að hann var látinn
i haf, og skutust skipin á, en
Kidd slapp undan í myrkri og
hitt skipið komst i liöfn með
naumindum.
Eftir þetta fór honum að ganga
betur, og rændi hann mörg skip.
Og loks tók hann skipið „Quedda
Merchant“, sem var lilaðið gulli
og dýrum vörum. Þetta skip var
miklu betra en „Adventure", og
flutti Kidd sig i það og hélt nú
suður fyrir Gtiðararvonarhöfða
og til Vestur-India. Þegar þangað
kom frétti hann að hann væri
dæmdur griðlaus fyrir sjórán og
fé lagt til liöfuðs honum. Bell-
mont sór að hann ætti engan hlut
að leiðangri Kidds, en þó treysti
Kidd honum, að hann mundi
verja mál hans. Svo hélt liann til
Boston á litlu skipi, en lét einn
trúnaðarmann sinn sigla burt á
„Quedda Merchant". Þegar til
Boston kom var hann fangels-
aður ásamt sjö af mönnum sín-
um og sendur í járnum til >Eng-
lands. Og i maí 1701 stóðu þeir
fyrir rétti í Old Bailey i London,
kærðir fyrir sjórán og Kidd að
auki fyrir að liafa drepið fall-
byssumann sinn. Rétturinn dæmdi
þá alla til hengingar. „Mylord —
þetta var mjög harður dómur!“
sagði Kidd er hann heyrði úr-
slitin.
Þeir voru hengdir saman allir
sjö vikum siðar, 23. maí 1701. En
Rellmont lávarður naut aldrei
ávaxtanna af þvi að liafa gert
„Adventure" út. iÞví að „Qucdda
Merchant“ fannst aldrei. En ofur-
litið af fjársjóðum Kidds kapteins
fannst eigi alls fyrir löngu á
Cardiner-eyju. En enginn veit
hvar mestur hlutinn af fjársjóð-
um Kidds er niðurkominn. Það
leyndarmál tók Kidd með sér í
gröfina. *

%
V
3

3.
3.
3
3
ekki um að villast. Fótatak! — Tripp-
trapp — tripp-trapp!
Ógurleg breyting hafði orðið ú
manninum. Hann skalf og svitinn kom
fram á enninu á honum. — Og fóta-
takið færðist nær og nær ...
Svo varð allt hljótt aftur. Einhver
hafði staðnæmst við dyrnar og stóð
fyrir utan. Nú hreyfðist handfangið
á lásnum.
Svo heyrðist óp. Skelfingaróp, sem
bergmálaði uni allt húsið. Það var
maðurinn á stólnum, sem æpti, um
leið og hann datt dauður niður af
stólnum.
„Aldrei hefi ég vitað verra,“ sagði
húsvörðurinn í nr. 13, þegar hann var
að segja frá þessu i bjórkránni. „Ég
gekk stundum inn í nr. 13 og leit eftir,
þvi að miðlarinn hafði beðið mig um
það. Hvers vegna varð maðurinn
svona hræddur þegar ég opnaði
hurðina?“ *
Vltið þér...?
að við étum okkur í hel?
Rannsóknir, sem WIIO — heil-
brigðismálastofnun UNO —hefir látið
fara fram, sýna að i þeim löndum sem
hafa nóg af mat eru hjarta- og blóð-
sjúkdómar algengasta banameinið.
Einkum ofát feitmetis og vöntun á
hreyfingu valda þessum sjúkdómum.
Nu væri það eðlilegast að ráða fólki
til að breyta lífsvenjum sínum sam-
kvæmt þessu, en reynslan sýnir að
það stoðar lítið. WHO styrkir hins
vegar sérfræðinga til þess að finna
læknisráð og læknislyf til að tcfja
fyrir sjúkdómum þeim sem stafa af
ofáti.
að Bandaríkjamenn íhuga að nota
dráttarkafbáta til herflutninga?
Bátar þessir verða án vélar, en
atómknúnir dráttarbátar eiga að draga
þá í kafi. (Þeir eiga að rúma mörg
hundruð manns eða tilsvarandi þyngd
af varningi. Atómknúði kafbáturinn
„Nautilius" hefir siglt i kafi 80 tima
samfleytt og fer miklu hraðar en
aðrir kafbátar.