Fálkinn - 20.07.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
<<<<<■<<-<«<<««<■<-;<■<<■<■<■<■<««<<<<■<<<«<<<<<<<<<<«<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ROBERTA LEIGH:
■ Mdlamynda - hjónabandið.:
7 * FRAMH ALDSSAG A *
hrekja þessa kennd á bug, en það hafði ekki
tekist.
„Ég verð að tala við þig,“ endurtök Lyndis
æst, og nú kom Niek að rúminu, þar sem hún
sat í rauðu ljósinu frá náttlampanum. ,,Ég
get ekki haldið þessu áfram svona, lengur,“
sagði hún úrvinda. „Við verðum að slíta þess-
um samningi, hvað sem það kostar. Ég vil
ekki láta móðga mig, þó að þú gefir öðru
kvenfólki dýrgripi, ég vil ekki verða að at-
hlægi í London — ég hefi alls ekki til þess
unnið.“
Lyndis hafði einsett sér að vera stillileg og
tala rólega við Nick, en allt í einu þyrmdi
yfir hana og hún hágrét eins og harmandi
barn.
Nick horfði á hana, horfði á grannan
hnakkann og silkimjúkt hárið, sem féll niður
yfir hálsmálið á náttkjólnum. Ómótstæðileg
viðkvæmni kom yfir hann og hann faðmaði
Lyndis að sér og hvíslaði í mjúkt hárið: „Fyr-
irgefðu mér, Lyndis“, áður en varir hans
snertu munn hennar.
Lyndis lá með hálflokuð augu, eins og milli
draums og vöku. Það var líkast og unaðsleg
rödd hvíslaði að henni: „Nú ertu kona Nicks!“
Klukkan var orðin nær ellefu er hún kom
niður í borðstofuna daginn eftir og hringdi
á morgunverðinn. Síminn freistaði hennar sí
og æ — hún þráði svo innilega að heyra rödd
Nicks aftur, heyra hana jafn viðkvæma og
heita og hún hafði heyrt hana í nótt.
Loks gat hún ekki stillt sig lengur. Það var
ritari Nicks sem svaraði ísímann og Lyndis
bað um að fá að tala við Nicholas, en eftir
dálitla stund kom kuldalega röddin aftur og
sagði, að lávarðurinn væri bundinn og gæti
ekki talað við frúna.
Lyndis varð svo óumræðilega vonsvikin,
því að hún hafði þráð þetta augnablik svo
mikið. Óvissan og vonbrigðin vildu ekki missa
taks á henni, þó að hún hefði manna best átt
að vita hve mikið forstjóri Hamalton-flug-
félagsins hafði að gera og hve oft hann hafði
fundi, sem ekki var hægt að víkja frá.
Nú spurði Lyndis Devon í staðinn, hvort
Nick hefði biðið fyrir nokkur skilaboð, en
það hafði hann ekki gert. Hins vegar var
bréf þarna, stórt umslag, og Lyndis þekkti
þegar hina stórgerðu rithönd Nicks á því.
Nicholas hafði vaknað snemma um morg-
uninn, vaknaði við það óvenjulega að eitt-
hvað lá við hliðina á honum í rúminu. And-
stæðutilfinningar höfðu barist í sál hans er
hann horfði á Lyndis sofandi í rúminu, og
hún virtist brosa í svefni. Nicholas rankaði
allt í einu við sér og mundi hvað gerst hafði
um nóttina. Það var tjón, sem gerst hafði,
hann skildi það núna í skímunni frá dögun-
inni. Von hans um að láta ógilda hjónabandið
var að engu orðin — þetta hjónaband var
orðið hjónaband í raun og veru, og Lyndis
var konan hans. Og það þýddi, að hann og
Carole urðu að bíða í þrjú ár áður en til mála
kæmi að fá skilnað eftir enskum lögum.
Nicholas fór fram úr og inn í herbergið
sitt. Hann hataði sjálfan sig og hataði Lyndis.
Nicholas undi illa við að fá ekki að vera sinn
eigin herra. Réttur hans til að ákveða hafði
verið tekinn af honum og fenginn í hendur
konu. Hann langaði til að hata hana, en gat
það ekki. Hann vildi kvelja hana!
Nicholas kvaldi sig til að fyrirlíta Lyndis,
og allt í einu gerði hann sér ljóst í æsingar-
hamnum að hann hafði verið gabbaður. Þetta
hafði allt verið gert að yfirlögðu ráði! Lyndis
hafði blátt áfram ætlað að lokka hann í snör-
una. Hún var sama gamla Eva, og hann var
flónið Adam, sem lét ginna sig.
Þannig var honum innabrjósts er Lyndis
fékk bréfið hans. Hún las þessar hræðilegu
línur í flýti:
„Þökk fyrir í gær! Það munaði minnstu
að ég léti dragast á tálar af álúðinni
þinni, en nú lít ég á þetta með fullri skyn-
semi, svo að það ert þú, sem leikur á
sjálfa þig, ef þú heldur að þú getir vafið
mér um fingur þér. Ég óska þér til ham-
ingju með að það munaði minnstu að
þér tækist að blekkja mig.“
Ekkert ávarp og „Nicholas“ krotað undir.
Orðin fóru gegnum merg og bein! Þetta bréf
særði hana svo hræðilega, því að hún hafði
verið svo vonglöð fyrir.
Hún var svo óviðbúin þessu — þetta var
eins og að berja nakta persónu upp úr þurru.
Og tárin fóru að hrynja niður kinnarnar.
Þannig kom Carew, hin þrekmikla frænka
Nicholas, að henni, er hún kom i óvænta heim-
sókn. Það þýddi ekki að reyna að leyna neinu
fyrir henni og eftir dálitla stund hafði Lyndis
stunið upp úr sér raunasögu sinni. Lafði
Carew gaf sér ekki tíma til að hughreysta
hana, en tók í axlir henni og ýtti henni að
speglinum.
„Sjáðu hvernig þú lítur út!“ sagði hún vin-
gjarnleg en einbeitt. „Hertu upp hugann og
búðu þig til orrustu. Eins og þú lítur út núna,
er engin von um að þú sigrir í samkeppninni
við fríðu konurnar í samkvæmislífinu."
,,Ég er ekki nógu falleg,“ kjökraði Lyndis.
„Jú, þú ert fallegri en flestar aðrar. Þú
hefir yndislegan litarhátt og fallegar hreyf-
ingar. Þú hefir meira til brunns að bera en
flestar aðrar, og ég veit hvað ég tala um, því
að ég hefi séð svo margar fagrar konur risa
og falla um dagana — en þig vantar enn sið-
ustu slípunina, „raffinement“ — skilurðu."
,,Fágunina?“ spurði Lyndis barnalega.
„Já, einmitt fágunina," sagði lafði Carew.
Viltu fela þig mér á hönd og láta mig um
fágunina? Ég býst við að hafa mikið gaman
af því sjálf, meðan á því stendur, og það
kemur þér að gagni á allan hátt. Við förum
saman til Parísar og kaupum kjóla þar, og
svo fer ég með þig til Francois vinar míns
og bið hann um að ganga frá hárinu á þér,
þannig að tekið verði eftir því ...“
Lafði Carew hafði auðsjáanlega gaman af
þessari hugmynd og var svo áköf, að hún
gleymdi sér. Lyndis hlustaði á, og var bæði
hrædd og hugfangin.
„Kjóla frá París,“ andvarpaði hún. „Það
verður skelfing dýrt!“
„Já, ekki er það peninganna vegna sem þú
hefir gifst honum bróðursyni mínum, það sé
ég á öllu!“ sagði hún þurrlega. „Hann verður
nú að punga út með hærri upphæðir þegar
hann giftist þessari Carole, reiddu þig á það.
Hann er forr^kur, strákurinn, og þú verður
að klæðast eins og honum hæfir, ég skal sjá
um það. Jæja, hvað segirðu um þetta?“
„Það væri dásamlegt,“ sagði Lyndis. Jú,
hún var heilluð af þessu áformi, og síðdegis
þennan sama dag sátu þær lafði Carew og hún
í flugvélinni til Parísar. Lyndis þurfti ekki að
hafa mikið með sér, því að hún ætlaði að
kaupa allt nýtt utan á sig eftir ráðum lafði
Carew, og Lyndis einbeitti sér að því að
hugsa um kjólana og ekkert annað. Og þegar
hún var komin til Parísar reyndist þetta ekki
erfitt. Hún gekk um eins og í vímu í tísku-
verslununum og það lá við að hana sundlaði
í sölunum, sem hún prófaði kjólana í.
Hún gat varla trúað að svona fallegar flík-
ur væru til! Föt sem gerðu hana að nýrri
manneskju, sem féllu svo vel við vaxtarlag
hennar, og litirnir sem samræmdust svo vel
hári hennar og litarhætti. Jú, París gat látið
konur gleyma hjartasorgunum og brostnu
vonunum. Og lafði Carew lagði sig auðsjá-
anlega fram um að láta Lyndis ekki fá tíma
til að hugsa. Þær borðuðu hádegisverð á
gildaskálanum úti í borginni og síðdegis voru
þær í teboðum hjá hinum óteljandi vinum lafði
Carew, þegar þær voru ekki i tískuverslun-
unum, og Lyndis fékk gott tækifæri til að
sýna öll nýju fötin sín. En þó var það ógert
enn sem mestu skipti: og heimsækja hársnyrt-
ingarsnillinginn, monsieur Francois ...
„Jæja, þér viljið að ég geri yður fallega,“
sagði karlinn glettnislega og leit á hárið á
henni.
„Ég vil að þér gerið mig enn fallegri," svar-
aði Lyndis brosandi.
„Það er heili undir fallega hárinu,“ svaraði
Francois ánægður. „En ég er hræddur um
að ég verði að taka til skæranna, en ekki
klippa þó meira af hárinu en svo, að þér getið
breytt til og haft hnút í hnakkanum eða fléttu
um höfuðið. Þér eruð líklega orðin leið á flétt-
unum? Og þegar þér viljið getið þér haft hárið
í mjúkum liðum, svo að það sýnist stutt. Ég
skal sýna yður hvernig farið er að því, og
á eftir skal hún dóttir mín sýna yður, hvernig
maður á að farða sig. Það er list, sem engin
ensk stúlka getur kennt sér sjálf,“ andvarp-
aði monsieur Francois.
Lyndis var alls í fimm tíma hjá Francois
og var eins og ný manneskja þegar hún kom
aftur heim í Hotel Ritz, þar sem lafði Carew
beið hennar. Lafði Carew horfði á Lyndis
eins og hún væri dóttir hennar, sem
aldrei hafði fæðst, og sem hún hafði