Fálkinn - 20.07.1956, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
þráð að eiga. En hún vissi að það sem
Lyndis krafðist af lífinu gat hún ekki gefið
henni — heldur aðeins reynt að hjálpa henni
til að öðlast það, eins og hún var að gera
núna. Gat hjá því farið, að Nicholas fyndist
Lyndis dásamleg, eins og hún var núna þarna
sem hún stóð, hálffeimin og hálfhreykin í
dyrunum, með fallega hárið og andlit, sem var
orðið enn unglegra og elskulegra en áður? Gat
hann verið svo blindur að hann stæðist þetta,
hann Nicholas?
Mikil hátíð var í vændum, og Lyndis hlakk-
aði til. Það var gaman að vera falleg, gaman
að vekja aðdáun annarra og það gerði hana
öruggari og jók henni sjálfstraust. En þó gat
hún ekki losað sig við gömlu feimnina og við-
kvæmnina.
Það var sérstaklega einn maður, sem varð
starsýnt á Lyndis, eins og hann hefði aldrei
séð hana áður, en þó þekkti hann hana svo
vel, einkum þegar hún horfði niður fyrir sig.
Hann horfði á svipinn, sem hann hafði viljað
ná á myndina af henni en ekki tekist. Og hon-
um haf ði heldur ekki tekist að ná tilfinningum
hennar. John Masters gleypti Lyndis með aug-
unum — það var dásamlegt og óvænt að
hitta hann hérna í París.
„Er hún ekki falleg?“ spurði lafði Carew
John Masters.
„Hún er fallegri en ég hélt mögulegt,“ svar-
aði hann.
„Ég vildi óska að hann bróðursonur minn
væri jafn glöggur og þér eruð, John Masters,“
andvarpaði gamla konan; „En sá hafi betur
sem betri er ...“
John Masters heyrði ekki síðustu orðin, því
að hann var kominn til Parísar og Lyndis varð
hissa á sjálfri sér er hún fann hve gott henni
þótti að hitta hann aftur. Þau hittust dag-
lega eftir þetta. John fór með hana á bestu
veitingastaðina. Og hann fór með hana í
morgunkjallarana og þar borðuðu þau lauk-
súpu í dagrenningu, eftir að hafa dansað alla
nóttina, og þau fóru saman á sýningar og
John var alltaf jafn stoltur og glaður yfir að
geta haft Lyndis með sér. Hún var svo falleg
og tignarleg, að hún vakti athygli alls staðar,
og nýju kjólarnir og hárgreiðslan báru af öllu.
Lyndis var sæl — eða nærri því sæl — meðan
á þessu stóð, en svo komu næturnar og þá
gat endurminningin um Nicholas orðið svo
sterk að svefninn flúði á burt og tárin komu
í staðinn, og hún braut heilann um hvort Nic-
holas mundi nokkurn tíma hugsa til hennar,
eða muna eftir að hún var fjarverandi. Var
ekki réttara að gleyma honum alveg?
Næstsíðasta daginn sem hún var í París
hittust þau John að vanda og John tók um
báðar hendur hennar og horfði fast í augun
á henni.
SITT AF HVERJU UM SKÍÐI.
1. Norðurlandabúar hafa notaö skiði i meira en
4000 ár. 1 Lapplandi fundust skíði í jörðu árið 1943
og vísindamaðurinn, sem rannsakaði fundinn, full-
yrti að þau væru frá kringum árinu 2000 f. Kr. —
Nú eru bindingarnar alltaf skrúfaðar ofan á skiðin,
en það eru ekki nema 30 ár síðan þær voru dregnar
gegnum rifu í skiðinu, en þetta veikti skiljanlega
skíðin um miðjuna.
2. Friðþjófur Nansen notaði manna fyrstur tvo
skíðastafi er hann gekk yfir Grænlandsjökulinn árið
„Ég krefst ekki mikils af þér,“ sagði hann
lágt. „Aðeins þess að fá að sinna þér einn
dag. Ég krefst ekki ástar þinnar, því að ég
veit að þú hefir gefið Nicholas hana í eitt
skipti fyrir öll, en ég geri mig ánægðan með
að fá að orna mér við það sem afgangs er
af henni, einhvern tíma. Viltu lofa mér að
koma til mín daginn sem Nicholas yfirgefur
þig?“
Lyndis kinkaði kolli í þegjandi örvæntingu.
Renndi John ekki grun í hve hræðilegt
það var fyrir hana að hugsa til þess dags er
Nicholas ræki hana frá sér? En henni þótti
innilega vænt um John, og þau voru jafn
óhamingjusöm bæði, að fá ekki að njóta
þeirrar ástar, sem þau báru í brjósti. Hann
til Lyndis en hún til Nicholas.
Lyndis hafði ekki sent Nicholas neitt bréf
frá París, en er þær höfðu ákveðið heimferð-
ina símaði lafði Carew honum. Lyndis sendi
ekki svo mikið sem kveðju, en hún velti fyrir
sér hvort hann mundi koma og taka á móti
þeim er þær kæmu. Öryggið, sem hún hafði
fundið til í París hvarf allt í einu þegar hún
fór að nálgast England og Nicholas. Þau
höfðu ekki sést síðan nóttina dásamlegu og
hræðilegu.
Lafði Carew horfði á konuna, sem hún var
að koma með frá París. Hún var nett og tigin
í gráum göngukjólnum, brúnum ökklastígvél-
um, með brúna tösku og nertskraga. Allt var
upp á það fullkomnasta, en augu Lyndis voru
1883. Áður notuðu menn einn staf — langan. — Elstu
skíðin voru úr furu. Nú er amerískt valhontutré talið
besta efnið i skiði. Ýmsar tegundir eru af því, en
Þær ganga undir sameiginlega nafninu „hickory".
Bæði skíðin eru smíðuð samtímis og eiga að vera úr
sama trjábolnum. Annars „vinna þau ver saman".
Nítján stykki fara í hvort skíði. Þau eru límd saman
með lími sem þolir vatn og síðan þurrkuð i ofni áður
en þau eru sniðin til og fáguð. — 1 Bandarikjunum
hafa menn búið til „sjálfsmyrjandi" skíði. Þau eru
úr hickory með plasthúð, sem gegndreypt er í harpix.
Þau renna vel undir eins og þau vökna að neðan.
ekki í samræmi við hitt; þau voru hrædd og
flóttaleg.
„Þú mátt ekki líta út eins og þú værir á
brúðarbekknum og værir í vafa um hvort
brúðguminn mundi koma eða ekki,“ sagði
lafði Carew. „Þá er kjóllinn frá Fath gagns-
laus, og hatturinn frá Reboux og hárgreiðslan
hans Francois líka. Annars er enginn vafi á
því að Nicholas kemur, hann hefir meiri beyg
af mér en svo, að hann forsómi það. Og svo
er hann vitanlega forvitinn líka.“
Lafði Carew var sannspá. Nicholas var
vandræðalegur og forvitinn. Fyrst hafði hann
talið ferð Lyndis sem eins konar flótta, og
fannst hún sýna gunguskap, en þegar frá leið
og hann frétti ekki neitt af henni, fór hann
að verða órólegur. Hann fékk tækifæri til
að hugsa margt, hann var eirðarlaus og órór,
og nú lék honum hugur á að sjá Lyndis eftir
Parísarveruna.
Nicholas átti erfitt með að leyna aðdáun
sinni þegar hann sá Lyndis, þessa Lyndis, sem
í aðra röndina var sú sama sem han hafði séð
áður, en þó allt önnur manneskja, svo örugg
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.
Adamson
flengir Amor!