Fálkinn - 10.08.1956, Side 6

6
FÁLKINN
4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4"4*9<
Sva Qabor: 4
ORKIDEUR OG SALAMI
‘Jramháldssaga
4 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4*
ÞEGAR ég byrjaði í sjónvarpinu
liöfSu einhverjir blaSamenn uppgötv-
aS, aS Gabor-fjölskyldan væri „gott
stoff“. BæSi móSir min og systur
mínar tvær voru komnar til Ameríku.
Voru skrifaSar langar greinar um
okkur, og ég var kölluS „drauma-
stúlka“ — stúlka sem lifSi ]>ví lífi
sem allar ungar stúlkur dreymir um.
ÞaS var ekkert gaman. Mér fannst
ég vera eins og gripur á sýningu.
FrægS mín stóS í liálsinum á mér. Ég
var leiS á aS borSa styrjuhrogn þegar
mig langaSi meira í bjúga.
Auglýsingafólk starfar samkvæmt
ákveSinni áætlun. Þegar Zsa Zsa
systir min byrjaSi nýjan sjónvarps-
])átt í Kaliforriíu hirti eitt blaSiS
grein meS fyrirsögninni: „Enn ein
Gabor. Zsa Zsa er komin i sjónvarps-
beitiland Evu.“
Ég var á austurlandinu. Zsa Zsa
vestur viS Iíyrrahaf. ViS gátum ekki
keppt þótt viS hefSum fegnar viljaS.
í smáblaSi einu fann ég mig einu
sinni liggjandi þvert yfir alla átta
dálka framsiðunnar, með hendurnar
undir hökunni. En yfir stóS meS feitu
letri: „Þessa stúlku langar í mann,
sem getur ráSiS viS hana.“ í öSru
blaSi las ég að „Paul“ og ég værum
stórástfangin hvort af öSru og ætluS-
um aS giftast. Nefndur Páll var allra
geSslegasti maSur og viS höfSum tví-
vgeis borSaS miSdegisverS saman.
Hann baS mín aldrei, en síSan giftist
hann þremur konum.
Allar ])essar flónslegu greinar voru
góSs viti. Þær sýndu aS ég væri þess
verS aS fólk setti saman sögur um mig.
AS ég væri farin aS vekja athygli.
TÍU ÍRAR OG EINN LEIKUR.
ÁriS 1952 flaug ég til Hollywood
og ætlaSi aS hvíla mig þar í tíu daga.
Þar liitli ég Ferrer í samkvæmi —
þaS er hann, sem nú er kvæntur
Audrey Hepburn. Mel sagði mér að
hann liefði leikrit fyrirliggjandi, sem
hann héldi að mundi hæfa vel handa
mér. Ég afþakkaði boSið. Eg hafSi
ekki nokkra mínútu aflögu og heils
árs leikferSalag framundan.
Mel reyndi ekki aS telja mér hug-
hvarf. En bað mig um að hafa leik-
ritið með mér heim og lesa þaS.
Ég las það sama kvöldið. Morgun-
inn eftir afréð ég aS aflýsa fjórum
vikum af leikferðinni fyrirhuguðu og
þiggja hlutverkið í leikritinu. Það hét
„Kveiktu á eldspýtu". Á hlutverka-
skránni voru tíu írlendingar og ein
ungversk kona. Við fórum í fhigvél
i litla hæinn, sem Mel hafði tilrauna-
leiksviS sitt í.
Þessir tíu voru trylltustu, viðfelldn-
ustu og glöSustu karhnennirnir. sem
ég hefi nokkurn tíma unnið með. Þeir
hoppuðu eins og gúmmíboltar. Þeir
urðu aldrei þreyttir. Aldrei daprir. Ég
skildi ekkert í þessu. Getur nokkuð
gaman verið að lífinu, ef maður verð-
ur ekki dapur við og við? Þeir komu
mér til aS láta mér finnast að ég væri
volulegur ungverskur zigauni.
Við æfðum nótt og dag í tíu daga
og Mel Ferrer með keyrið á lofti yfir
okkur. Hann vann eins og tryllingur
og reyndi okkur sundur og saman og
enn meira. En ég lærði mikið af hon-
um. Hann var snöggur upp á lagið
en hjálpsanmr og góður.
Leikritið fékk daufar undirtektir og
eftir tvær indælar vikur var þaS tek-
ið af sýningaskránni.
Svo liðu tveir mánuðir. Einn daginn
hringdi símann. Það var Mel aftur.
Hann var glaður og uppveðraður.
Hann hafði náS í peninga og vildi
fá mig til að fara í leikferð með
„Kveiktu á eldspýtu“. Honum hafði
tekist að fá alla tiu írana til að rjúfa
samningana sína og verða með —
hvernig væri þaS með mig?
Ég var önnum kafin við sjánvarps-
þátt í Cincinnati, en sárlangaði til að
fara í leikferð Ferrers. Og það gerði
ég.
ÞaS eru ýmsir gallar á því að vera
ein kona í leikferð með tíu karlmönn-
um. MaSur verður „elsku mamma“
])eirra allra, hvort manni líkar betur
eða verr. En karlmennirnir hafa lag á
að gera móðurhugann teygjanlegan.
Það varð ég, sem varð að hafa gát á
að þeir kæmu í tíma á járnbrautar-
stöðvarnar og gleymdu ekki að taka
saman dótið sitt, og að fötin þeirra
væru pressuð og þvotturinn þveginn.
Ég var allt í senn: leikkona, vinkona,
vinnukona og þjónn. í raunjnni kunni
ég ágætlega við það.
Það er strit að vera í leikferð. Undir
eins og maður á hvíldarstund stein-
sofnar maður. Ég gat setið i brautar-
lest steinsofandi heila nótt og á
morgnana kom maður út og átti að
taka á móti hlaðamönnum og ljós-
myndurum. Svo komu venjulegu
spurningarnar um eiginmenn, hjóna-
band og kvikmýndir og nokkur orð
um leikinn, sem við áttum að sýna.
Því næst var dilcaS á gistihúsiS, fata-
skipti og siðan til viðtals í útvarpi
og ’ sjónvarpi. Þessi viðtöl voru góð
auglýsing fyrir okkur.
„Kveiktu á eldspýtu“ lékum við í
siðasta skiptið í Memphis fyrir 3500
áhorfendur. Eftir að tjaldið var fallið
báru Irarnir mínir tíu mig i gullstól
og sungu irskar þjóðvisur. Og síðan
grét ég eins og barn þegar ég
kvaddi þá.
ELLITRYGGING!
Ég get ekki stillt mig um að víkja
að uppáhaldsumhugsunarefni minu:
Myndinni af sjálfri mér i augum al-
mennings. Það er margt sem persóna,
sem er undir smásjá almennings, má
ekki segja. Hvert cinasta kvikmynda-
blað skrifar um kunnar leikkonur, að
það eina sem þær 'þrái sé heimili og
hrúga af krökkum, En lesendurnir eru
talsvert efins, hvað þetta snertir.
Mig til dæmis langar til að eignast
heimili og hörn, en ég þori ekki að
segja það liátt. Þá heyri ég i huganum
hásan hlátur af efri pöllunum.
Hins vegar finn ég ekki lil neinnar
innri þarfar til að leika „blessaða
duglegu húsmóðurina". Ég liefi margt
þarfara að hugsa um en að hringsnú-
ast í eldhúsinu og baka eggjaköku
og lirökkva í kút hvenær sem siminn
hringir.
En þótt ég sé engin fyrirmyndarhús-
nióðir, hefi ég oft óskað mér að eign-
ast heimili. Ég hefi óskað þess svo
heitt, að í rauninni liefi ég keypt mér
það.
Það sem knúði mig til að kaupa
hús og húsgögn í það var eiginlega
kvíði. Ég kveið fyrir hvernig mér
mundi reiða af þegar ég yrði gömul.
Ég veit að eitt er að vera blankur
meðan maður er ungur og laglegur —
en það er þó allt annað að vera það
eftir að maSur verður gamall.
Mér hefir alltaf fundist ákjósanlegt
að eiga stórt lnis með mörgum íbúð-
um og geta lifað af leigunni af þeim.
Finna hæfilegt hús, kaupa það, gera
það í stand og hlamma sér svo niður
og láta leigjendurna borga húsaleig-
una mína og reikninginn kaupmanns-
ins — taka að sér öil útgjöldin mín
og hughreysta mig þegar illa liggur
á mér.
Svo fór ég að leita að hentugu lnisi.
Ég leitaði í tvö ár og loksins fann
ég hús, sem mér fannst alveg tilkjörið
— lítið hús rétt við Central Park í
New York. Ég varð svo fegin að ég
símaSi undir eins til mönimu til að
scgja henni að nú hefði ég fundið
höllina mína.
Mamina kom eins og byssubrennd
lil að lita á húsið og kveða upp hæsta-
réttardóminn. Hún sagði að hægt
væri að gera einar tíu íbúðir þarna.
Ég keypti húsið. KaupverðiS gleypti
hvern cinasta eyri af því reiðu fé,
sem ég átti og drjúgan slatta af pen-
ingum frá bankanum. Nú var ég eig-
andi að fimm hæða húsi, sem ég átti
að bera ábyrgð á framvegis. HvaS
hafði ég gert? Ég hafði ekki hugmynd
um livað ég ætli að gera næst. Eg
hafði ahlrci heyrt getið um „verk-
taka“ fyrr.
í dag skal ég veðja minkakápunni
minni um að ég veit eins mikið um
veðskuldabréf, skatta, múrsmíði og
pípulagningar og nokkur önnur kona.
Ég var að nostra við húsið i hálft-
annað ár. í hvert skipti sem ég átti
auða slund þaut ég út í banka til
þess að fá meiri peninga, ég grát-
bændi um veðdeildarlán og fékk ])að.
Og loks var Gabor-húsiS tilbúið,
með minni eigin íbúð og með áköfum
leigjendum, sem þráðu ekkert meira
en að sjá mér farborða það sem eftir
væri ævinnar.
KviSinn fyrir framtiSinni hafði
komið mér til að kaupa húsið. Og
að eiga það bjargaði mér frá öðrum
kvíða, nefnilega við að vera ein. Þetta
var hræðsla, sem ég hafði kennt í
mörg ár. Ég gat ekki sofið i liúsi
nema ég vissi að einhver væri í næsta
berbergi við mig. Þegar ég var alein,
fór hugmyndaflugið að vinna nætur-
vinnu. Eftir að ég settist að í mínu
eigin hiisi vann ég bug á þessari
hræðslu.
Það var ég sjálf sem annaðist kaup-
in á öllu efni, sem ég þurfti til breyt-
inganna á húsinu, og sá sem ekki
liefir keypt tiu salernisskálar í einu,
veit ekki hvað er að lifa. Ég keypti
þetta alll, og allir leigjendurnir fengu
falleg livít og ljósblá baðhcrbergi,
nema ég. Mitt var ljósrautt!
Þegar húsið loksins var tilbúið og
ég og rafmagnið höfðum verið lögð
inn, var ég tilbúin að byrja að starfa
sem húsmóðir.
Ég er mjög eftirgangssöm um að
aíít sé á réttum stað i húsinu. Ég verð
andvaka ef ég veit af mynd, sem
hangir skökk á þilinu, eða ef einliver
skáphurSin er opin.
Mér tekst furðanlega við matseld-
ina. Ég hefi tvo forgangsrétli, sem
aldrei geta mistekist. Nr. 1 er „steikt
bjúgú“ og hér er leyni-uppskriftin:
Bjúga a la Gabor: 1 kiíó bjúga, 1
panna, smjör. Aðfcrð: Sker bjúgun
eftir endilöngu og legg þau i brúnað
smjöriS. SnúSu bjúgunum við. Éttu
þau. Bjúgun mín eru engu verri en
hjá öðrum.
Nr. 2 er „Egg Evu“. Uppskriftin er
svona: 4 egg, smábjúgu, grænn pipar,
V-2 bolli af rjóma, salt. — Steiklu bjúg-
un og helltu feitinni af þeim. Hrærðu
eggin og helltu rjómanum saman við
og saltið og piparinn í. Bræddu smér
á pönnu, helltu eggjunum á og hrærðu
eggjahræru. Settu bjúgun ofan i lirær-
una og sallaSu grænum pipar yfir.
Éttu gumsið. — Það er eintómt pipar-
bragð af þessu, en þar sem piparbragð
er, þarf ekkert annað bragð.
Gabor-systurnar voru
góður blaðamatur í
Ameríku, þó að aldrei
væri talað og skrifað
eins mikið um Evu
og um Zsa Zsa syst-
ur hennar. Hér eru
þær, frá v.: Zsa Zsa,
Eva og Magda.