Fálkinn - 10.08.1956, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
... Á hverjum degi ætlaði hann sér út einn, en á hverjum degi var hann
samt með Kötu í fjörunni ...
Hrahldllabdlhurinn
3BERT NIXON ranglaði um stélt-
ina. Það var fullt af fólki, sem
var að fara í sumarfrí, og sem blaðr-
aði og hló og olnbogaði sig áfram.
Hann óskaði að hann vœri lcominn
heim í sveitina; þar var kyrrð og ró
og akrarnir breiðir kringum gamla
iiúsið, sem fjölskylda hans hafði átt
hekna i, kynslóð eftir kynslóð. Það
var sjálft lífið, hugsaði hann með sér
og horfði á þvöguna kringum sig
þangað til hann kom auga á unga
stúlku með rauða húfu, stuttklippt
jarpt hár og brettunef. Hún rogaðist
með sex böggla, mismunandi stóra.
Alltaf er kvenfólkið eins, hugsaði
hann með sér. Hvers vegna býr hún
ekki um þetta i einn böggul? Hann
leit lauslega til hennar og konunnar,
sem með henni var, og flýtti sér svo
áfram. Á næsta augnabliki datt hann
marflatur yfir koffort, og stúlkan fór
að. skellihlæja.
— Afsakið l>ér, sagði hún, — ég
hefði ekki átt að setja koffortið þarna.
— Ég vona að þér hafið ekki meitt
yður.
En hún hélt áfram að hlæja og hann
horfði á hana með andstyggð. Liklega
var hún kringum 18 ára. Þvílik ósvífni
— að standa þarna og liiæja að hon
um! Best að koma ekki nærri ungu
stúlkunum, allra síst þessari, hugsaði
hann meðan hann var að strjúka af
sér rykið. Svo hélt liann áfram leiðar
sinnar.
— Það var ljótt af þér að hlæja
svona, Kata, sagði Helen frænka. —
Þú verður að reyna að hegða þér
skikkanlega.
— Æ, svei því. — Það var ólund i
honum, svo að hann hafði gott af
þessu.
Helen horfði á frænku sina og von-
aði að sumarfríið yrði ánægjulegt.
Kata var svo ung og hafði lag á að
rata alltaf í einhverjar ógöngur. Þetta
var í fyrsta skipti sem hún átti að
dvelja á gistihúsi sem uppkomin
stúlka, og hún Iilakkaði til.
Þegar þær voru komnar í sætin sin
í lestinni og brunuðu út af stöðinni,
hallaði Kata sér aftur í sætinu og fór
að lmgsa um unga manninn, sem hafði
dottið um koffortið hennar. Hún sá
hann enn fyrir sér, sólbrennt andlitið
afmyndað af reiði og rauða hárið eins
og fjaðrafok. Hún hafði ekkert á móti
að kynnast honum, en líklega mundu
þau ekki sjást framar.
Helen frænka horfði út um glugg-
ann og rifjaði upp l'yrir sér þegar
Kata var lítil og falin hennar umsjá.
Helen hafði aldrei gifst, en hún hafði
alið Kötu upp.
— Ég held að bjallan sé að hringja
fólk í hádegisverðinn, góða, sagði hún.
— Ég held að ég borði ekki neitt, en
þú getur farið inn í matvagninn, og
ég ætla að blunda á meðan.
— Ertu viss um að þú sért ekki
svöng, frænka? Ég er glorhungruð
— eins og vant er.
— Já, vitanlega. Lagaðu þig svolítið
áður en þú ferð!
Kata stóð upp og leit í spegilinn.
Hún mélaði nefbroddinn, lagaði á sér
liúfuna og brosti svo til frænku. •—
Er ég góð núna?
— Já, þú lítur vel út.
Þegar Kata kom inn í matvagninn
var alsetinn bekkurinn við hvert
borð. En þjónninn náði í tveggja
manna borð handa henni og hvarf
svo.
I sönm svifum heyrði hún gaura
gang bak við sig. Hún leit við — og
hvað sá liún nema rauðhærða niann-
inn! Hann hafði rekist á þjóninn, sem
kom á móti honum með flöskubakka,
og doltið. Hann staulaðist á fætur aft-
ur, umsnúinn af vonsku. Honum var
vísað á auða sætið á móti Kötu. Hún
starði út um gluggann og kipraði sam-
an varirnar til þess að kæfa i sér
hláturinn.
Nú, þarna var þá fliss-stelpan kom-
in aftur! Hann leit á hana eins og
mannýgur griðungur þegar súpan kom
á borðið.
Hún brosti alúðlega til hans. — Sæl-
ir! sagði liún.
— Daginn! urraði hann og fór að
borða.
Löng þögn.
— Mér — mér finnst bjórlykt hérna,
sagði hún varfærin.
— Það mundi vera bjórlykt af yður
líka ef heilum bakka af öli hefði verið
hellt ofan á yður.
Kata brosti varlega. Og aftur varð
löng þögn.
— Hafið þér gaman af tennis?
spurði hún.
Hann leit hvasst á hana. — Hvað
vitiS þér um tennis?
— Ekki mikið. En ég hefi séð mynd-
ir af langa slánanum með stóra nefið.
— Gerið þér yður ljóst, ungfrú, að
þér eruð að tala um frægasta tennis-
kappa heimsins, Bill Bradley?
— Jæja, þér skikluð þá hvern ég
átti við, svo að ég hefi lýst honum
rétt.
Hann leit manndrápsaugum á hana
og svo borðuðu þau þegjandi upp úr
súpudiskunum.
Þau voru í miðjum fiskréttinum
þegar hún kom með nýja spurningu:
—■ Hafið þér gaman af hnefaleik?
— Já, sagði hann stutt og bætti við:
— En þér hafið líklega ekkert vit
á honum.
— Jú-jú, ég hefi séð hnefaleik í
kvikmyndafréttunum.
— Jæja. En það jafnast nú enginn
á við Dempsey.
— Einmitt. Ég hefi aldrei heyrt
hann nefndan.
— Nei, þaS þykir mér líklegt.
— Þér hafið kámað hálsbindið yðar
með fisksósu.
— Mér er alveg sama um það.
— Ég lieiti Kata Wilson.
— Robert Nixon. Við sjáumst tæp-
lega oftar.
•— Nei, sjálfsagt ekki. Hún borgaði
fyrir matinn og myndaði sig til að
fara. — Jæja, verið þér sælir. Ég vona
að þér dettið ekki oftar næstu dag-
ana.
Hann tók upp vindlingahylkið sitt
og fór að reykja. Þetta var meira
stelpugæsknið!
KATA gekk hlæjandi fram gangana.
Þegar hún kom að fyrsta snyrtiklefa
fór luin þar inn og læsti eftir sér. Hún
skoðaði sig í spegli til að ganga úr
skugga um það sem lienni fannst,
að hún hefði frikkað upp á siðkastið.
Ég get aldrei orðið falleg, hugsaði
hún með sér, en ég held að ég sé
skrambi „pikant". Hún þvoði hend-
urnar, greiddi liárið og setti liúfuna
á skakk. Svo gretti lnin sig í spegilinn
og tók í lásinn. En hurðin var læst.
Hún reyndi aftur — árangurslaust.
Togaði í handfangið og barði. Hún
svitnaði af angist. Lokuð inni í þess-
um litla klefa — kanske marga khikku-
tima! Hún barði og barði á hurðina.
— Hjálp! hrópaði hún. Ég er læst
inni!
Vagninn hallaðist í beygju og húfan
datt af henni. Svo heyrði hún rödd
fyrir utan: — Er eitthvað að þarna?
— Ég er lokuð inni! hrópaði hún
skrækróma.
— Lokuð inni? Það er ekki hægt
að loka sig inni, lásarnir eru þannig!
— Þetta var sá rauðhærði!
Þetta var stelpuskrattinn, hugsaði
hann með sér og var skemmt. Sú
skylcli fá fyrir ferðina. Hún hafði
gott af því. Hann hló.
— Eruð þér að hlæja að mér?
— Já, en hann var hérna fyrir 5
legt?
— Nei, það er allt annað. Það er
hræðilegt.
— Jæja, færið þér yður frá hurð-
inni, ég skal brjótast inn.
— Ég get ekki fært mig til i þessari
kytru! tísti hún.
— Jæja, — nú kem ég! Svo lagðist
Iiann á hurðina með öllum sínum
þunga. IJún hrökk upp. — Hurðin
var ólæst, sagði hann.
— Kemur ekki til mála!
— Þér hafið líklega þrýst í öfuga
átt.
Hann beygði sig og tók upp lnif-
una hennar. Og bau voru að dusta
af lnifunni þegar Helen frænka birtist.
— Hvað er um að vera hérna, Kata.
Þetta lítur ekki fallega út.
— Ég var læst inni. Og þessi maður
braut upp hurðina.
— Braut upp ... ? Helen starði
með grunsemd á unga manninn. Svo
þakkaði liún honum fyrir hjálpina,
mjög sluttaralega og fór með Kötu
inn i klefann þeirra.
Loks voru þær komnar á áfanga-
stað. Þær náðu i burðarmann og báðu
liann um að ná í bifreið. Þegar þær
komu að útgönguhliðinu sáu þær
þröng kringum manninn, sem tók við
farmiðanum. IJjartað hoppaði í Kötu.
Það var sá rauðhærði, enn einu sinni.
Hann var að leita í vösunum sínum.
Hafði týnl farmiðanum.
— Því miður, sagði gæslumaðurinn.
— Þér verðið að borga nýjan miða, en
ef hinn finnst þá fáið þér hann end-
urgreiddan.
— Já. en hann var hérna fyrir 5
mínútum. Sá rauðhærði var orðinn
kafrjóður og liélt áfram að leita. Hann
leitaði í öllum vösum einu sinni enn
og meira að segja í buxnabrotunum.
— Iíannske þér liafið étið hann?
sagði Kata blíðlega um leið og hún
gekk framhjá honum. Hún skilaði
brosandi miðanum sínum og hélt
áfram með frænku sinni.
Helen frænka gekk tignarlega inn
í ársalinn á Imperial Hotel.
— Hafið þér pantað herbergi áð-
ur, frú? spurði ármaðurinn.
— Við höfum pantað tvöfalt her-
bergi fyrir þrjár vikur, sagði Helen.
— Nafnið er Howard.
Maðurinn leilaði lengi í bókinni. ■—
Því miður, frú. Það sést ekki að neitt
hafi verið pantað undir því nafni.
— En, Kata ... þú ...
— Kannske ég hafi gleymt að stinga
bréfinu í póstkassann, sagði Kata
mjóróma.
— Hvaða vandræði, Kata. Þetta er
hræðilegt! Hvað eigum við að taka
til bragðs. Við verðum að sírna á ann-
að gistihús.