Fálkinn - 10.08.1956, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
— Ég er hræddur um að það ])ýði
ckkert, frú. Hér er alls staðar fullt
á gistihúsunum.
— Ó, frænka ...
í sama bili kom sá rauðhærði inn
og gekk til árniannsins. — Ég heiti
Robert Nixon, sagði hann. — Ég hefi
pantað herbergi.
— Já, stendur heima. — Þér fáið
númer 29.
Robert leit við og sá að Kata stóð
við hliðina á honum. Hún leit upp.
Nú hló hún ekki. Hún var eymdin
uppmáluð.
— Er eitthvað að? spurði hann.
— Æ, ekki neitt sérstakt.
— Þér hafið lent í einhverjum ó-
göngum aftur?
— Já, líklega. Ég gleymdi að setja
bréfið til gistihússins í pósl, svo að
nú erum við húsnæðislausar.
— Já, einmitt, sagði hann. Það
hlakkaði í honum.
Kata roðnaði. — Það er ljótt af
yður að glotta svona.
— Þér hlóguð að mér.
— Það er allt annað mál.
— Jæja, er það annað mál. Hvað
ætlið þið nú að gera?
— Ég veit ekki. Sofa liérna niðri
í fjöru, hugsa ég.
Hann horfði á raunalega andlitið
og sneri sér svo að Helen frænku. —
Þér getið fengið herbergið mitt. Ég
reyni að koma mér fyrir einhvern
veginn öðruvísi.
Það varð úr að Nixon fékk siiðar-
herbergi og aukarúm var sett inn í
nr. 29.
—- Þetla var fallega gert af yður,
sagði Helen frænka, sem hafði feng-
ið annað álit á þeim rauðhærða en
áður.
En Robert Nixon var monlinn af
göfuglyndi sínu. Hann varð eins og
nýr maður. Og nú skein sólin og sjór-
inn var blár og lokkandi. í rauninni
var þessi Kata skrambi nett stelpa.
ÞAU hittust á svölunum öll þrjú, í
tedrykkjunni.
Kata liafði farið i gulan bómullar-
kjól, þröngan að ofan en með feildu
pilsi. Likamsvöxtur hennar naut sín
vel i þessum umbúðum. Robert komst
á þá skoðun að hún væri einstaklega
nett, og tilgerðarlaus var hún. — Hann
fór að hugsa um hvernig mundi vera
að kyssa hana. Hvaða bull er þetta,
hugsaði hann svo, og fór að tala um
býflugnarækt við Helen frænku.
Næstu dagarnir liðu rólega í sól
og sjó. Robert stóð í ársalnum á liverj-
um morgni og beið eftir Kötu, sem
kom alltaf æðandi á síðustu stundu,
í græna baðsloppnum flagsandi.
Á hverjum degi ætlaði liann sér að
fara út einn, en á hverjum morgni
var hann þó með Iíötu i fjörunni. Og
á kvöldin lentu þau venjulega i ein-
hverjum gildaskála, sem dansað var í.
Kötu fannst tilveran óþolandi yndis-
leg þessa daga. Henni var unun að
finna arminn ó honum um mittið á
sér þegar þau voru að dansa, og hún
þráði að hann smellti á hana kossi,
en hann sýndi aldrei snið á sér til
þess. Hann talaði mikið um skepnur
og sveitasælu, en ailt i einu varð hann
að taka sig á og stara á munninn á
henni. Nei, hún er ekkert fyrir mig,
sagði hann við sjálfan sig. Hún er al-
veg eins og allar hinar, og ég vil ekki
púkka upp á iiana.
Eftir tvær vikur afréð hann að fara
heim. Hætta að slæpast. Og nú var
að segja þeim að hann ætlaði heim
daginn eftir. Þegar hann kom inn í
ársalinn stóð Kata þar, og var að tala
við ungan jarphærðan mann. Robert
varð jafn rauður hárinu á sér og var
rétt að segja dottinn um stól er hann
gekk Iijá.
— Gondæinn, Robert, sagði Kata.
— Hver var þetta? spurði sá dökk-
hærði.
-—• Vinur minn sem býr hérna á
gistihúsinu, sagði Kata.
— Gleymdu honum og skrepptu upp
og náðu i garmana þina. Bíllinn stend-
ur hérna fyrir utan.
lvata horfði á hann, á báðum átt-
um. Hún þekkti varla þennan unga
mann, sem hafði komið þarna um
morguninn, og sem þúaði hana þegar
í stað. Hann hafði komið að borðinu
þeirra eftir hádegisverðinn og kynnt
sig sem Arnold Blake. Eftir að hafa
talað lengi við Helen hafði hann tekið
Kölu að sér.
Er þau óku af stað leit hann á hana
frá 'hlið og hugsaði með sér: Hún er
ckki sem verst!
— Þú ert yndisleg, sagði hann svo.
— Er ég það? sagði Kata.
— Þetta verður gaman.
— Já, það byrjar vel, sagði Kata
og fór að hugsa sér bragð, sem mundi
verka á Robert.
En Robert hafði þotið upp í her-
bergið sitt, látið dót sitt i töskuna
og rokið niður aftur — opnað munn-
inn til að segja úrslitaorðið við ár-
manninn — en snerist liugur og hljóp
út á svalirnar og hristi grindurnar,
hamslaus af reiði.
Hann róaðist eftir dálitla stund.
Nei, hann ætlaði ekki að fara. Hann
ætlaði að kyrkja þennan freka flag-
ara •— eða drekkja honum við fyrsta
tækifæri.
HANN fór inn í salinn og settist og
fór að lesa í blaði. Rétt á eftir heyrði
hann sagt með mjúkri rödd: — Góðan
daginn!
Robert ieit við og sá ljómandi fal-
lega Ijóshærða stúlku. Hann starði
á hana og kom ekki upp nokkru orði.
Fyrir stuttu hafði liann verið frjáls
maður, en nú gat hann ekki þverfótað
fyrir brettunefjurn og fallegum Ijós-
hærðurn stúlkum. Ifaiin hugsaði til
töskunnar sinnar og óskaði að hann
hefði aldrei farið í sumarfri.
Unga stúlkan settist lijá honum og
brosti til hans eins og þau hefðu
þekkst alla ævi. — Ég er liérna í fríi,
sagði liún brosandi. — Mér finnst
hljótt og leiðinlegt liérna, en ég varð
að fara úr bænum. Kannske þér viljið
sýna mér hérna í kring?
Hann liorfði á fallega andlitið og
nú hljóp gikkur í hann. Nú skyldi
hann sýna Kötu ...
Sú ljósa hét Lill, og næsta klukku-
timann gerði hann sitt besta til að
vera skemmtilegur og fræðandi. Hann
var að hjálpa Lill til að ná steini úr
skónum hennar þegar bíllinn kom
brunandi að gistihúsdyrunum með
Kötu og Arnold Blake.
Kata var ekki lengi að sjá að Lill
var falleg. Hún heilsaði þeim kulda-
lega og hljóp upp í herbergið sitt. Ro-
bert starði á Arnold eins og mannýgt
naut.
Þegar Kata kom upp í herbergið
var Helen að hafa fataskipti undir
miðdegisverðinn. En Kata fleygði sér
á rúmið og sagðist ekki vilja mat.
Helen settist á rúmstokkinn. —
Viltu ekki segja mér hvað amar að
þér? Ég var einu sinni ung líka.
— Helen frænka, ég er ástfangin.
Þú mátt ekki lilæja að mér — ég titra
öil þegar hann kemur nærri mér og
ég veit að ég dey af harmi, því að nú
er hann að dufla við aðra stelpu.
— Hver er þessi „hann“? spurði
Helen frænka.
—■ Robert, vitanlega — og hún
ranghvolfdi augunum lii hans og sagði
að hann væri að kitla sig á ilinni. Ég
drep hana!
— Hægan, hægan, Kata. Lagaðu þig
nú lil og komdu í matinn.
— Nei, vældi Kata. — Ég get það
ekki.
— Jú, þú getur það vel. Farðu nú
í bað og burstaðu hárið ...
— En hún er svo girnileg, sagði
Kata volandi.
— Þá verður þú að bjóða henni
byrginn. Farðu i rauðu blússuna og
hvíta fellingapilsið — og ilskóna.
Kata settist upp í rúminu. Henni
óx hugur.
Þegar hún hafði haft fataskipti var
hún orðin bjartsýnni. Hún andaði
djúpt þegar hún kom út úr lyftunni,
þar sem allur söfnuðurinn beið henn-
ar — Helen og sú ljósa, með Robert
á aðra hönd og Arnold á hina. Þau
borðuðu öll saman og Robert tókst
að liella úr ananasskál i fangið á Lill,
þegar liann avr að hjálpa henni. Arn-
old duflaði við Kötu.
— Við skulum fara og dansa á eftir,
sagði hann. ■—• Ég veit skemmtilegan
stað skammt héðan. Hin tóku tillög-
unni fagnandi og Arnold dró Kötu
upp úr stólnum. Þau hlupu saman nið-
ur dyraþrepin. Þegar Robert og Lill
náðu þeim aftur voru þau sest saman
frannni í bílnum og Kata brosti fram-
an í Arnohl.
Lill sat aftur í, hjá Robert. Hann
var fokreiður, að sjá Kötu við hliðina
á þessum flagara. En ég er ekki ást-
fanginn, sagði hann við sjálfan sig
—■ þetta kemur allt af því, að ég er
óvanur kvenfólki.
Hann sárlangaði lil að faðma Kötu
og kyssa hana. Hann titraði af eftir-
væntingu og Lill tók á enninu á hon-
um og spurði: •— Er skjálfti í þér,
góði minn?
í sönni svifum leit Kata við og ætl-
aði að segja eitthvað. Hana langaði
til að gráta en tók sig á: Ég skal gera
hann svo reiðan að hann springi,
hugsaði hún með sér.
Og von bráðar voru þau komin út
á dansgólfið.
Lill hékk á Robcrt, sem var í öng-
um sínum að sjá Kötu i faðiminum á
Arnold, en verða sjálfur að dansa
við þá Ijóshærðu.
Kata vissi vel að Robert starði á
hana — hún lagði kinnina að kinn
Arnolds, lokaði augunum og brosti
sælubrosi.
Þá gekk fram af Robert. Þegar
hljómsveilin þagnaði logaði hann Lill
með sér út á svalirnar til að fá lireint
loft.
— Mér sýndist þú svo æstur, sagði
liún. — Eigum við að koma og ganga
dálitla stund.
— Nei, sagði Robert önugur.
Þau fóru inn i satinn aftur og Ro-
bert fór að svipast um eftir Kötu. Hún
var enn að dansa við Arnold — með
sania sælubrosið.
Robert hafði áttað sig. Hann elskaði
Kötu, hann vildi eiga liana — livers
vegna gat hann ekki viðurkennt ])að
fyrir sjálfum sér? Hann elskaði Kötu
— og hún var að dansa við flagarann.
Svo hljóp hann frá Lill úti á miðju
gólfi og ruddist gegnum þvöguna
þangað sem Kata var að dansa. Hann
ýtti Arnold frá, þreif Kötu og teymdi
í KJAFTAKItÓKNUM. — Geitin og
páfagaukurinn eru aldavinir og eiga
heima í sama dýragarðinum. Hérna á
myndinni rabba þau saman í góða
veðrinu, í hléi ó milli máltíða.
HLAUPAGIKKURINN. — Það er Louis
Mountbatten lávarður, sem er að óska
ástralska hlaupagikknum John Landy
tii hamingju eftir að hann hafði hlaup-
ið enska mílu á 3.58,6 í Melbourne ný-
lega. Þessi tími var 6/10 sek. yfir
heimsmetinu, en það á Landy sjálfur.
KONGULÓIN í NETINU. — Jafnvel
regnhlífarnar eru háðar tískunni. —
Þessi regnhlíf er frá Bretlandi og er
gegnsæ, en lítur út eins og kongulóar-
vefur, en kongulóin sjálf situr í miðju
netinu.
hana eins og sauðkind út í garðinn
og bak við stórt tré. Þar sneri hann
sér að henni og þrýsti hana að sér.
Kata var föl þarna úti í tunglsljósinu.
Hjartað í honum hoppaði upp í kok
um leið og liann kyssti heitan munn-
inn á henni.
Hún titraði eins og laufblað. Hvor-
ugt þeirra sagði orð lengi vel, en
loksins stundi Kata upp úr sér: —
Robert — mér þykir svo vænt um þig
að mér finnst ég ætla að deyja!
— Bjáninn minn! sagði hann og
strauk hárið á henni. — Við sem ein-
mitt erum að byrja að lifa.