Fálkinn - 10.08.1956, Side 12

12
FÁLKINN
;-<■« « <-«<-<-<-<< <<<<<<<<< <««<«<«««■<«« «««««««■
ROBERTA LEIGH:
' Mdlamynda - hjónabandið.:
8 ★ FRAMH ALDSSAGA ★
og virtist svo ánægð með sjálfa sig. Hann vissi
að hann mundi biðja hana fyrirgefningar,
sjálfur vissi hann eiginlega ekki hvers vegna,
en hann varð þó að afsaka bréfið, sem hann
hafði skrifað í bræði. Lyndis gaf honum hins
vegar ekkert tækifæri til þess, hún var kulda-
leg og ókunnugleg, og vegna þess að klæða-
burður hennar var svo óvenjulegur varð enn
meira bil á milli þeirra. Lafði Carew lét þau
vera ein og þau töluðu lengi saman, meðan
þjónarnir hlustuðu á, en síðan þögðu þau bæði
og daginn eftir vár Nicholas önnum kafinn
við störf sín. Hann hafði óvenjulega mikið
að hugsa um þessar mundir, en Lyndis vissi
ekkert um það; hún hélt að hann væri öllum
stundum með Carole. Var allt óbreytt?
Hræðilega óbreytt?
Nei, eitthvað hafði gerst. Eitthvað mikið
— feiknarlegt! Eitthvað óskiljaniegt. Það var
líkast og Lyndis gengi í svefni er hún fór frá
Harleystreet-sérfræðingnum daginn eftir, með
hamingjuóskir hans eins og bergmál fyrir
eyrunum:
„Lafði Hamilton, þér eigið barn í vonum!“
Lyndis ók hægt heim. Henni fannst hún
verða að hafa óendanlega langan tíma til að
hugsa um þetta, óendanlegan tíma tii að skilja
hvað komið hafði fyrir — hún var með barni.
Þegar hún kom heim reikaði hún um húsið
án þess að festa hugann við nokkurn hlut,
hún var svo undarlega einmana og gat ekki
talað við nokkra manneskju. Þessi dagur hefði
eiginlega átt að vera mesti hamingjudagur á
ævi hennar. Ef hún hefði verið önnur kona
mundi hún hafa farið fagnandi til mannsins
síns og sagt honum fréttina — en nú vissi
hún ekki hvað hún átti að segja. Mundi hon-
um finnast, að þetta væri fjötur, sem hún
væri að reyna að leggja á hann — nýr og
óvelkominn fjötur?
Hún heyrði tifið í gömlu klukkunum í hús-
inu, það var eina hljóðið sem rauf þögnina.
Hún var ein, alein. Gegn vilja sínum hafði hún
farið upp í herbergið, sem hún undi best í,
bjarta herbergið á efstu hæð, sem einu sinni
hafði verið leikstofa Nicholas. Og nú fann
hún allt í einu til þess að hún var ekki ein-
— hún bar líf undir belti! Hún mundi ávallt
hafa eitthvað af Nicholas nærri sér, jafnvel
þó að hann yfirgæfi hana. Eitthvað, sem
hann gæti ekki tekið frá henni.
Allt i einu datt henni í hug að fiýja. Hverfa
með barnið sitt til framandi lands, til dæmis
Ástralíu, og byrja nýtt líf þar og vinna fyrir
barninu sínu. Henni fannst þetta lokkandi
tilhugsun.
En var það rétt gagnvart barninu? Nú
heyrði Lyndis aftur tifið í gömlu klukkun-
um . . . þær minntu hana á allt, sem tilheyrði
Hamalton. Mundi frumburður hennar áfell-
ast hana fyrir að hún hefði yfirgefið heim-
i-lið, sem tilheyrði honum að réttu lagi? Nei,
hún hafði engan rétt til að ræna barnið arfi
þess. Hún varð að vera kyrr.
Og svo átti hún lika vin. I morgun hafði
komið bréf frá John Masters, sem var ný-
kominn heim og ætlaði að borða miðdegis-
verð með henni í kvöld. Henni hlýnaði um
hjartaræturnar er hún hugsaði um John. Já,
hún ætlaði út með honum, og Nicholas hafði
minni ástæðu en nokkurn tima áður til að
krefjast nokkurs af henni. Nú þurfti hún ekki
að taka tillit til tilfinninga hans, því að hún
vissi, að Nicholas hafði engar tilfinningar.
Og Lyndis hafði varla séð Nicholas þessa
viku, sem hún hafði verið heima og það var
auðskilið hvað hann hafði fyrir stafni. Sú
tilhugsun var eins og svíðandi sár í hjartanu,
hjartanu, sem aldrei gat orðið hart og for-
hert gagnvart Nicholas.
En Lyndis þekkti varla Nicholas aftur og
það gerði Carole ekki heldur. Carole tók
ósjálfrátt eftir, að eitthvað ókunnugt var
komið á milli þeirra, eitthvað ókunnugt og
hættulegt. Hún reyndi eftir megni að verða
en meira töfrandi en áður og fannst hún halda
vel á spilunum, en samt fann hún, að vald
hennar á Nicholas fór dvínandi. Hann forð-
aðist að hitta hana, hann sendi afboð og
hann var viðutan og sóttist ekki eftir að
skemmta sér með henni. Og Carole vildi ekki
skilja, fremur en Lyndis, að það var vinnan,
sem hélt Nicholas frá skemmtunum og sam-
veru.
Það ókunna, sem komið var milli Carole
og Nicholas, var Nicholas sjálfur. Hann var
breyttur, og sá gamli Nicholas sem Carole
hafði sigrað forðum og bundið á klafa, var
ekki lengur til. Hinn eirðarlausi flughermað-
ur var horfinn, maðurinn sem Carole hafði
skemmt. Sem hún hafði lagt í læðing með því
að halda honum í sífelldum spenningi og
skemmt með ríkulegum tilbreytingum. Án
þess að Carole tæki eftir, var annar Nicholas
kominn í hans stað. Fullþroska maður, sem
var allur í vinnunni, sem ekki var eirðarlaus
heldur metnaðarfulfur og alvörugefinn, mað-
ur sem vissi, að hagur þúsunda af verkafólki
var undir dugnaði hans kominn, og jafnvel
fjárhagur þjóðarinnar líka.
Hvorki Lyndis né Carole höfðu skilið breyt-
inguna, sem orðin var á Nicholas. Lyndis sá
að hann var þreytulegur og orðinn breytt-
ur þegar hún mætti honum í stiganum kvöid-
ið sem hún ætlaði út með John Masters. Hún
tók ekki eftir aðdáuninni, sem skein úr aug-
unum á honum þegar hann sá þessa tígulegu
konu, sem var konan hans, en samt svo fjar-
læg.
Lyndis var í einum af fallegustu frönsku
kjólunum sínum, úr dýru silki. Mittið var al-
sett glitrandi steinum, og dökka steina hafði
hún fest í hárið.
„Með hverjum ætlar þú út?“ spurði hann
byrstur.
„John Masters kemur og sækir mig,“ svar-
aði hún kuldalega og rétti Nicholas loðkáp-
una, svo að hann gæti hjálpað henni í hana.
Nicholas tók annars hugar við silkimjúkri
kápunni og lagði hana yfir axlirnar á henni.
Hann fékk óstjórnlega löngun til að kyssa
hálsinn á henni og hann varð að leggja að
sér til að stilla sig. Lyndis misskildi þögli hans
og hélt að þetta væri andúð. Hann þolir ekki
einu sinni að vera nærri mér, hugsaði hún
með sér í örvæntingu. Nicholas fann að hann
varð að tala við Lyndis, biðja hana um að
fyrirgefa og skilja. Það var margt, sem þau
þurftu að tala saman um.
„Lyndis,“ byrjaði hann. „Mig langar til
að . . .“
En lengra komst hann ekki því að nú var
dyrabjöllunni hringt og stúlkan kom inn og
sagði að John Masters væri kominn. Lyndis
leið út úr dyrunum án þess að segja nokk-
urt orð.
Það var John Masters sem fékk fyrstur að
vita, að Lyndis ætti barn í vonum. Henni
fannst ekkert athugavert við að segja hon-
um það, þó að hún vissi að hann mundi taka
það nærri sér, og hún sá líka sársaukasvip-
inn sem kom á andlitið. Svo tók hann í hönd
hennar og bað hana enn á ný að fara burt
með sér. Hann skyldi ganga barninu í föður
stað, og þau mundu verða sæl í hjónabandinu
eigi að síður. En Lyndis hristi höfuðið þreytu-
lega.
„Nei, ég má ekki bregðast barninu, sér-
staklega ef það verður drengur. Hann er
erfingi að metorðum og auði. Ég verð að verða
á sama stað. Fyrst varð ég að vera kyrr
vegna Nicholas, og nú vegna barnsins.“
Lyndis var þreytt og hún og Masters sátu
ekki lengi. Lyndis heyrði að Nicholas var
vakandi þegar hún kom heim og hún fór í
morgunkjólinn, sem líka var meistaraverk
frá París. Þá opnuðust dyrnar og Nicholas
kom inn. Lyndis sá undir eins á honum, að
honum var mikið niðri fyrir.
„Var það ekki einkennileg tilviljun að þið
John Masters skylduð vera stödd í París um
sama leyti?“ byrjaði Nicholas formálalaust.
„Ég vil ekki hlusta á neinar dylgjur,“ svar-
aði hún áköf. Hún fann að hún gat ekki haft
stjórn á sér, hún var þreytt og taugarnar í
ólagi. „Þér er best að segja sem minnst! Ekki
neitt! Þú vilt láta mig hýrast heima, bíðandi
eftir þér þangað til þér þóknast að koma
heim og taka þér hvíld frá ævintýrum þín-
um stutta stund ...“
„Ég vil ekki að nafn konunnar minnar sé
á allra vörum,“ hrópaði Nicholas án þess að
hlusta á Lyndis.
„Ég vil kopiast burt héðan,“ sagði hún
kjökrandi. „Ég giftist þér eingöngu vegna þess
að Trupp var að nauða á mér að gera það
og af því að ég vissi að það var heitasta ósk
föður þíns. En mér er alveg sama þó að auð-
ævi þín fari veg allrar veraldar. Ég hata þig!
Ég liata þig!“
Lyndis sló krepptum hnefanum í borðbrún-
ina. Allt varð rautt kringum hana og svo
svart og hún hneig í yfirliði á gólfið.
Nicholas lyfti henni ofur gætilega og lagði