Fálkinn - 10.08.1956, Qupperneq 13

FÁLKINN
13
hana upp í rúmið. Mikið var hún yndislega
falleg! Hvernig gat hann fengið af sér að haga
sér við hana eins og hann gerði? Og þessi
löngun til að kvelja hana, hún kom af ást
og afbrýði — það skildi hann nú. Hann skildi
það núna, eftir að það var orðið of seint, og
hann hafði misst ást hennar. Augnalokin
opnuðust hægt og hún horfði beint í augun
á honum.
„Elsku Lyndis,“ sagði hann blitt. „Geturðu
fyrirgefið mér? Getur þér nokkurn tíma þótt
vænt um mig framar?
„Ég get ekki annað en elskað þig,“ sagði
hún þreytulega. „Þó að ég ætti að hata þig.“
Nicholas hallaði höfðinu að öxl hennar og
Lyndis lagði aftur augun. Nærvera hans,
iyktin af tóbakinu hans, sápunni hans vakti
minningar hjá henni frá þeim tíma er hún
hafði elt son húsbónda síns með augunum.
„Hvers vegna leið yfir þig?“ spurði Nic-
holas allt i einu upp úr þurru og órólegur,
eins og hann myndi fyrst núna hvað komið
hafði fyrir. „Ertu veik?“
„Nei, ég er ekki veik,“ sagði Lyndis. „En
við eigum barn í vonum . . .“
Nicholas andaði djúpt .. .
„Barn!“ hrópaði hann. „Barn! Ég er svo
glaður, miklu glaðari en ég á skilið að vera
— er það satt að þú ætlir að gleyma, og fyrir-
gefa mér allt?“
„Já, það er satt,“ andvarpaði hún. Hún
hefði átt að vera stolt og hörð, en til hvers
var það? Hún vissi að hún var eins og vax
miili handanna á Nicholas — að hún gat ekki
staðist hann.
— Nicholas dró hana að sér og kyssti hana.
„Nú þarft þú að fara varlega með þig,“
sagði hann mjúkt.
Þegar Nicholas kom út á götuna morgun-
inn eftir fannst honum veröldin vera orðin
gerbreytt. Það hafði rignt um nóttina og göt-
urnar voru blautar, og þó hann væri staddur
inni í miðri London fann hann angan af mold
og blómum úr görðunum. Honum datt í hug
að það væri orðið tímabært að hann og Lyndis
færu á sveitasetrið hans í Cornwall. Frænka
hans mundi verða glöð ef hún fengi heimsókn-
ina og frétti um þann gleðilega atburð, sem
í vændum var.
Það var eins og hann hefði vaknað eftir
martröð og framtíðin var nú skýr og björt.
Hann átti meiri gæfu í vændum en hann átti
skilið, hann fann það sjálfur. Hann hafði
verið blindur og harðbrjósta að skilja ekki
að það var Lyndis, sem hann elskaði. Það
hafði verið heimskulegt stolt, krakkalegur
þrái, sem hafði valdið því að hann hafði ekki
viljað láta undan föður sínum og öllum hin-
um, sem héldu því fram að Lyndis væri rétta
EG-GJALEIKUR WASHINGTON-BARNANNA.
Hvern 2. dag páska er börnum boðið að „velta
eggjum“ á flötunum kringum „Hvíta húsið“ í Was-
hington. Þar fá fullorðnir því aðeins aðgang, að þeir
séu með börnum yngri en 9 ára. Börnin byrja að
safnast á flatirnar klukkan 9 að morgni og hafa öll
með sér körfu með harðsoðnum eggjum. Þegar leik-
urinn byrjar eru eggin lögð í langar raðir og eigend-
ur þeirra velta þeim svo að næstu röð á flötinni. Er
um að gera að brjóta egg hinna, án þess að brjóta
sín eigin. En að jafnaði er ekki hætt fyrr en öll
eggin eru brotin.
— Það er sagt að börnin hafi forðum iðkað þennan
leik á tilteknum hól í borginni. En svo var farið að
rækta blóm á þessum hól og börnin fengu ekki að
koma þangað. Þau sneru burt, angurvær, en þá mættu
þau gömlum manni. Þegar hann hafði fengið að vita
hvað var að, sagði hann þeim að þau mættu koma
í garðinn sinn, og velta eggjunum þar. Þannig byrj-
aði eggjaleikurinn við hvita húsið. Því að maðurinn,
sem hafði boðið börnunum að koma, var enginn ann-
ar en Grant forseti.
konan handa honum, en Carole væri hættu-
legt kvendi.
Smám saman hafði hann farið að sjá gall-
ana á Carole, þó að hann hefði reynt að loka
augunum fyrir þeim. Hann hafði í rauninni
barist fyrir sinni blindu ást, en gramist kröf-
ur og duttlungar Carole. Ergelsi hennar þeg-
ar hann kom ekki með nógu dýra gjöf í hvert
skipti sem þau hittust, gauragangurin í henni
þegar hann hafði neitað henni um að leyfa
henni að taka út vörur í hans nafni í versl-
unum hafði vakið hjá honum grun um, að
það væru peningarnir hans sem hún elskaði,
fremur en hann sjálfur.
En nú var allt þetta afstaðið. Sú sem hafði
ef til vill fyrst tekið eftir breytingunni á Nic-
holas var ritari hans, sem hafði orðið að púla
eins og þræll undanfarið, til þess að hafa við
húsbónda sínum. En í dag sagði hann henni
að hún mætti eiga frí, og var annars hugar
þegar hann leit á póstbréfin.
Lyndis notaði fyrripart dagsins tii að fara
í búðir og skoða hvítvoðungafatnað ... Að
nokkur föt skyldu geta verið svona smá —
svona yndisleg og heillandi! Sælan og von-
gleðin söng í henni. Hún hafði símað til lafði
Carew hvað eftir annað, því að hún vissi að
fréttin mundi gleðja hana, en lafði Carew
var ekki heima. En það gerði eiginlega ekkert
til, úr því að hún hafði Nicholas til að sam-
gleðjast með sér.
Annað veifið fannst henni að þetta gæti
ekki verið satt, að hamingjan gæti á svip-
stundu breyst í örvæntingu! 1 gær hafði hjarta
hennar verið þungt og framtíðin óviss, en í
dag vissi hún, að með hverri stundinni mundi
lífið verða sælla og dásamlegra. Nú átti hún
hamingjuna sem sameign með manninum sem
hún elskaði, og nú gat ekkert skilið þau að.
Lyndis datt varla Carole í hug, og henni
fannst á sér að keppinautur hennar væri
horfinn úr tilveru hennar og Nicholas fyrir
fullt og allt. Gamli Hamalton lávarður hafði
sigrað. Sigrað fyrir hennar tilstiili. Hann
hafði ekki trúað á Lyndis árangurslaust, og
hún óskaði þess að garnli maðurinn væri enn
á lífi og gæti samglaðst þeim.
En Nicholas átti erfitt hlutverk óleyst, og
reyndi að forðast að hugsa til þess. Hann
varð að tala við Carole. Hana hafði eflaust
grunað, að farið væri að draga sundur með
þeim og að hann væri horfinn frá því að gift-
ast henni, en sem heiðarlegur maður varð
hann að tala hreinskilnislega við hana og
segja henni hvernig komið var. Og best að
slá því ekki á frest.
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og IV2—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested. — Póstbox 1411.
HERBERTSprent.
Adamson
hreinsar
reykháfinn!