Fálkinn - 17.08.1956, Side 4
4
FÁLKINN
lllplll
wSÉrni
lilll
WMmmÉmmMi
í:
#|Í«Í«#5Íi|lfÍÍi
Íwíííííww
síðan það kom inn. Og broti úr sek-
úndu áður vissi Luis Miguel hvað
gerast niundi. En það var of seint.
Hann fann sáran sviða og þeyttist
hátt upp í loft. Og auðvitað kom liann
niður rétt hjá nautinu. Aðstoðarmenn
komu hlaupandi úr öllum áttum til að
ginna nautið burt frá honum en það
var of seint.
Nautið setti undir sig hausinn og
stangaði. Dominguin fann sáran sviða
í lærinu og svo missti liann meðvit-
undina. Hann raknaði ekki úr rotinu
fyrr en í spítalanum löngu siðar.
Læknarnir töldu honum ekki lífs von
fyrst í stað, og síðar sögðu þeir að
óhjákvæmilegt væri að taka af honum
fótinn fyrir ofan mitt læri. En Luis
frægasti nautabani heimsins
Miguel þvertók fyrir það — og fékk
að halda skankanum. En eitt vildu
læknarnir sverja: að þessi maður
mundi aldrei geta drepið naut fram-
ar. Fóturinn yrði aldrei jafn góður.
Og lengi vel var svo að sjá sem sú
spá mundi rætast. Dominguin gekk
við tvo stafi í nokkra mánuði. En einn
daginn fleygði hann stöfunum í bræði.
Hann datt er hann hafði gengið tvö
skref og þjónar komu til að hjálpa
honuni á fætur, en hann benti þeim
að fara frá og loks tókst honum að
komast á fætur og var þá orðinn kóf-
sveittur. En hann var hróðugur yfir
sigrinum, eigi síður en í Sevilla forð-
um, er hann hafði drepið tvo vetrunga
í fyrsta laginu.
Hann datt oft næstu daga og vikur.
En loks þóttist hann maður til að
fara að æfa sig undir nautavíg á ný.
Það gekk sæmilega og rúmu missiri
eftir slysið fékk hann Pepe Ordóniz
til að taka sig á skrá aðai nauta-atsins
i Madríd.
Það var eftirminnileg sneypuför.
Þegar hann var kominn á sviðið and-
spænis nautinu, stirðnaði allur fót-
urinn. Aðstoðarmennirnir björguðu
honuih út og annar var fenginn til
að drepa nautið. Og áhorfendurnir
höfðu sýnt honum sama ræktarleysið
sem lækkandi stjörnur fá oft að reyna.
Nú voru gömlu afrekin hans gleymd,
en fólkið lét rigna yfir hann eggjum
og skemmdum appelsínum.
er þjóðhetja Spánverja, vinur Hemingways og Övu Gardner. Rita Hayworth,
Lana Turner, Zsa Zsa Gabor og fleiri eru bráðskotnar í honum. Nú er hann
sestur í helgan stein og hættur að drepa griðunga, þótt ekki sé hann nema
33 ára. — Hann hefir nóg fyrir sig að leggja, því að hann á um 50 mill'jón
ísl. krónur og að auki stórar kaffiekrur, tvær hallir, einkaflugvélar og sjö
bifreiðar.
ÁTJÁN ára gamall hafði Luis Miguel
Dominguin fengið eldskírnina, sem
nautabani. Það var í Sevilla, en þar
eru vandfýsnustu nautvígaáhorfendur
á ölium Spáni. Siðan voru liðin fjór-
tán ár. Og í kvöld átti Dominguin að
berjast við naut á ný, eftir nær
tveggja ára fjarveru frá „blóði og
sandi“. Hann hafði slasast svo illa
fyrir rúmu hálfu öðru ári, að lækn-
arnir fortóku að hann gæti nokkurn
tíma stungið í svæfingarholu á nauti
framar.
Aldrei liafði liann biðið nokkurs
leiks með jafn mikilli eftirvæntingu,
nema kannske fyrsta leiksins í Se-
villa. Hann hafði um tólf ára skeið
verið frægasti nautabani Spánar en
jiá varð slysið. Hann hafði komist í
æsing á hringsviði i Venezuela og
gerst djarfari en rétt var. Hann hafði
bókstaflega ögrað dauðanum með þvi
að veifa rauðu skikkjunni sinni
framan í nautið, ginnt það að óþörfu
og sýnt svo mikla fífldirfsku að fólk
sem var þaulvant hinni spönsku þjóð-
aríþrótt stóð á öndinni og varð agn-
dofa. Aldrei hafði jafn ferlegt nauta-
víg sést í Venezuela. Fólkið trylltist
og hann trylltist lílca og gleymdi hoð-
orðinu, sem faðir hans hafði sett hon-
um í æsku: „Ber þú virðingu fyrir
dauðanum!“
En merín gleyma því stundum og
Dominguin gleymdi livi þarna i
Venezuela, þó að hann liefði 12 ára
þjálfun að baki og hefði drepið yfir
2000 naut.
Hann ætlaði að gera minnisverða
sýningu þarna, svo að ef nokkrum
áhorfenda hefði dottið í hug, að þeirra
eigin goð, Fernandez væri honum
fremri, skyldu Jieir verða að láta i
minni pokann og breyta skoðun.
Fyrst lagðist hann á linéð aðeins
Jirem metrum fyrir framan glápandi
griðunginn. Hann vissi að ef bola
dytti i hug að gera árás, var þessi
hnéstaða hans hættuleg. En hann
hafði gætur á löppunum á tuddanum.
Meðan gleitt var milli framlappanna
mundi hann ekki stökkva á hann.
Áhorfendurnir trylltust af Jiessari
dirfsku og lófaklappið var eins og
þruma.
En hann var ekki ánægður saint.
Hann vildi láta fólkinu renna kalt
vatn milli skinns og hörunds. Og hon-
um tókst 'það.
Nautið stóð kyrrt á miðju hring-
sviðinu. Horfði einkennilega á hann,
eins og Jiað væri hissa. Og nú stóð
Dominguin upp og færði sig hægt
nær nautinu. Beygði sig fram og tók
í hornin og kyssti bola á krúnuna. Þá
fór brollur um fólkið og leið yfir
marga. Amerísk stúlka, sem aldrei
liafði séð nautaat áður ætlaði að
sleppa sér og æpti svo, að allir
hrukku við.
Og nú baulaði nautið i fyrsta skipti
Luis Miguel Dominguin er alltaf með skjálfta áður en hann kemur inn á
sviðið til að drepa nautin. En þegar á hólminn er komið hverfur skjátft-
inn.
LUIS DOMINGIM -
Dominguin hrópar „Uh toro!“ og
nautið kemur æðandi og Dominguin
leggur sverðinu í svæfingarholuna á
bola. Þá dugir ekki að vera skjálf-
hentur, því að holan er á stærð við
fimmeyring.
Hann var framlágur þetta kvöld og
sór Jiess dýran eið að koma aldrci
framar fram í nautaati. Nú fór hann
að iðka samkvæmislífið. Hann var
tíður gestur i Cannes, Nizza og Holly-
wood og oftast með frægum kvik-
myndadísum. Ava Gardner, Rita Hay-
worth, Lana Turner og Zsa Zsa
Gabor voru fylgifiskar hans og vihlu
allar eiga hann. Á einu kvöldi hafði
hann sólundáð meiru en hálfri milljón
króna i spilavitinu og eftir eitt sam-
kvæmið sem hann liélt fékk hann gest-
unum að skilnaði ferðatösku, alfatnað
og vasapeninga og fylgdi þeim út i
flugvél, sem fór með þá til Róma-
borgar. Hann munaði ekkert um þess
konar. Hann átti sjö ameriska bila,
kaffiekrur og nær 50 milljónir í
banka!
En 'liann gleymdi ekki nautavígun-
um. Hann þráði að fá uppreisn fyrir
ósigurinn í Madríd fyrir hálfu öðru
ári. Og einn daginn tók hann ákvörð-
un, sem ekki varð breytt. Hann var
með Övu Gardner á viðhafnarsýningu
í Madrid. Skrúðganga nautavígamanna
gekk i fylkingu fram hjá stúkunni,
sem þau Ava sátu í. Honum var litið
til hennar og sá að hún var í þann
veginn að standa upp. Hún var svo
vön dálætinu að hún liélt að þetta
væri gert til heiðurs sér.
Hann brosti til hennar og studdi
hendinni á öxl hennar og stóð upp
sjálfur og svaraði kveðju fylkingar-
innar. Og þá varð Ava hrifin, ])ó að
hún yrði að sætta sig við að hverfa
í skugga 'Luis. Upp frá Jjeirri stundu
varð hún hrifnari af honum en nokk-
urn tíma áður. Þó að ekki tækist
henni að ná í liann. — En á sömu
stundu liafði Dominguin heitstrengt
að heyja einn leik enn.
Og nú var dagur þessa leiks runn-
inn upp. Eftir Ivo daga átti liann að
standa andspænis dáuðanum og reka
af sér slyðruorðið. Það lá ekki vcl
á honum. Það var skjálfti í honum —
enda hafði hann alla ævi verið órór
undir nautadrápin. Hann hafði ekki
dregið dul á betta við blaðamenn. Þeir
spurðu alltaf: „Heyrið þér, Doming-
uin, eruð þér aldrei hræddur þegar
Jiér gangið móti bola?“
Hann hafði alltaf brosað og svarað
að hann væri alltaf lafhræddur.
Stundum beinlínis lamaður af
hræðslu. Stundum liafði liann sagt