Fálkinn


Fálkinn - 17.08.1956, Blaðsíða 6

Fálkinn - 17.08.1956, Blaðsíða 6
6 FÁLKINN «5?í* r|? 4* 4* 4“ 4? 4* 4* 4* 4* 4? 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4? £va Qabor: 5 QRHIDEUR 0( SALANI 14* 4* «5] ‘Jramhaldssaga 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 3? Og jafnframt fór að sjást drama- tisk undiralda i bréfunum. Á liverjum morgni skulfu fingurnir ó mér er ég var að opna bréfin, og ég vefti fyrir mér hvar Ted mundi vera núna. Stundum liðu margir dagar án jjess að bréf kæmj frá Ted, og það þótti mér nærri því ennþá verra. Þégar bréfin komu viSsi ég þó livar hann var. En þegar ekkert bréf kom, liopp- aði lijartað alltaf upp í kok, ef ég leit út um gættina. Einn daginn fór ég niður í for- stofuna kringum klukkan 11, til að sækja póstinn. Ég man þennan dag vel. Það var snjór úti og kalt í húsinu. Eg lagði nokkra viðarkubba á eldinn og settist í góðan stól með bréfin í keltunni og kaffibolla við hliðina á mér. Ég blaðaði í bréfahrúgunni. Þarna kom það. Frá Ted. Og það var stimpl- að í New York! Ég liríðskalf en reyndi að harka af mér. — Rétt fyrir miðdegisverðinn þetta sama kvöld, liringdi síminn. — Eva? sagði rödd i símanum. Ég kann- aðist ekki við hana. — Já, svaraði ég, með lífið í lúk- unum. —• Heyrðu, baby, ég get ekki komist inn í borgina fyrr en klukkan níu. Ég veit að ])ér leiðist að bíða svo lengi, en ég verð að ganga frá ýmsu hérna áður en ég kem. Ég tók andköf. — Ted? spurði ég mjóróma. IÞögn. Svo var svarað: — Já, auð- vitað er það Ted. Hann virtist forviða á að ég skyldi vera í vafa um það. Svo hélt hann áfram: — Þig skal ekki iðra þess að þú þarft að bíða, baby. Þetta skal verða kvöld sem þú gleymir ekki. Loks hafði ég jafnað mig svo, að ég gat talað í samhengi. — Ted! sagði ég til að vita vissu mína. — Iir það maðurinn, sem hefir skrifað mér öll bréfin? við hefðum átt saman í New York. Honum hefði þótt miðdegisverðurinn afbragðs góður, og kjóllinn minn ver- ið svo einstaklega fallegur. Aldrei skyldi hann gleyma hve góð ég liefði verið við sig. Og hann fullvissaði mig um að mynd min mundi aldrei hverfa úr hjarta sínu. í bréfinu lá ljómandi fallegur knipplingaklútur. Með þessu bréfi skildum við Ted að skiptum fyrir fnll.t og allt. FRUMLEGT BÓNORÐSBRÉF. Maður getur ekki tekið bónorðs- bréfunum, sem ég fæ stundum, al- varlega. En eitt af þessum bréfum var með öðrum svip en öll önnur, sem ég hefi fengið. Ég set það liérna, í ofurlítið lagfærðri mynd. Biðillinn skrifaði: „Kcera ungfrú Gábor: — Ég hefi séö ySur í sjónvarpi, og ég hefi lesiö um yöur í vikublööunum. Lengi hefi ég veriö aö hugsa um aö skrifa yöur. Og í morgun afréö ég aö gera þaö. Ég ætla aö biöja yöur um aö giftast mér. Ég verö aö biöja yöur afsökunar á þessu einkennilega bréfi. Ég legg þaö ekki í vana minn aö biöja kvenna skrif- lega. Ég er heiöviröur maöur og hefi feng- ist viö kaupsýslu í sextíu og þrjú ár. Nú hefi ég dregiö mig í hlé og er sest- ur í lielgan stein. Ég hefi stóra íbúö, bifreiö og þrjá þjóna. Ég á kringum 1/50.000 dollara í peningum. En þetta er ekki næg ástœöa til þess aö þér giftist mér, né gefur skýringu á lwers vegna ég vil giftast yöur. Ég er níutíu og þriggja ára, og þó ég sé hress og borubrattur, af svo göml- um manni aö vera, geri ég mér þó fylli- lega Ijóst aö ég hefi lifaö mitt fegursta. í erföaskránni ánafna ég þeim, sem liafa unniö fyrir mig, dálitla fjárupp- hœö. En allt hitt á aö ganga til þeirrar stúlku, sem vill búa meö mér og veröa konan mín siöustu æviárin mín. Og þegar litiö er á aö ég er oröinn níutíu og þriggja ára, sjáiö þér aö kröfurnar sem ég geri til konunnar eru í raun og veru ekki nema núll. Þér fariö kannske aö velta fyrir yö- ur hvaöa hag ég sjái mér í þessu. Ef til vill er þaö ekki /lema flónsleg hug- detta. Þaö er alltaf gaman aö horfa á æsku og fegurö — kannske enn meira gaman fyrir fjörgamlan mann, sem bráöum fer veg allrar veraldar. Vinir mínir og fjölskylda er allt komiö í gröf- ina, og gamall maöur eignast traiiöla nýja vini. Ef þér svariö því aö ég sé aö kaupa mér konu, verö ég aö játa aö þér hafiö alveg rétt fyrir yöur. Þetta er allt og sumt. Ég hugsa aö yöur mundi finnast œvin hérna hjá mér auöveld og áhyggjulaus. Á hinn bóginn mundi ég ekki segja neitt viö því, aö þér vilduö halda áfram leik- starfi yöar. Ef ég fengi aöeins aö sjá yöur hérna lijá mér viö og við, mundi ég gera mig ánægöan meö þaö.“ Ég sendi honum mynd og vinsam- legt svarbréf. Löngu síðar, er ég var i leikferð á þeim slóðum, sem hann átti heima á, gerði ég mér ferð til að skoða húsið hans i hæfilegri fjar- lægð. Ég fann húsið. Þetta var ljóm- andi fallegt hús með garði í kring. Ófir dyrunum var spjald með orðun- um „TIL SÖLU“. Ég komst að því að gamli maðurinn var dáinn fyrir nokkrum mánuðum. ÉG upplifði líka annað rómantískt ævintýri af öðru tagi. Það gerðist ekki bréflega. Við skulum kalla hann Pétur. Pétursævintýri mitt hófst eftir ágæta sýningu á „Kveiktu á eldspýtu" i litl- um bæ. Ég var í fataklefanum mínum að skipta þegar leiksviðsvörðurinn drap á dyr og sagði að maður væri úti, sem óskaði að tala við mig. Maðurinn var á sextugsaldri, sköll- óttur og talsvert holdugur. Hann kynnti sig sem doktor það og það, og spurði hvort ég hefði tíma til að tala við liann dálitla stund. Ég var i vafa um hvers konar mann- kind þetta væri og svaraði játandi en hikandi þó, er hann bauð mér kaffi- bolla í veitingasal gistihússins, sem ég dvaldi i. Það var auðséð að dokt- ornum var mikið niðri fyrir. Þegar við vorum sest sagðist hann vonast til að mér þætli ekki kjána- legt þó að hann bæði mig um að hjálpa sér til að ráða fram úr erfiðu máli. Ég si^urði hann hvers koiiar mál það væri. Fram að þessu hafði — Já, vitanlega, sagði hann. — Heyrið þér, sagði ég, —■ ég óska ekki eftir að hitta yður i kvöld eða í annað skipli. Ég vil ekki að þér símið til mín. Ég vil ekki að þér skrifið mér. Og þér skuluð ekki dirfast að koma liingað og hringja dyrabjöll- unni! Ef þér takið upp á því skuluð þeir eiga það víst, að lögreglan hirðir yður. Og svo skellti ég heyrnartólinu á gaffalinn. Það voru gestir hjá mér í miðdegis- verðinum, þar á meðal tveir, scm ætl- uðu að gista, svo að ég var örtigg. Ekkert gerðist. Og heldur ekki daginn eftir né næstu viku. Og mér létti og hætíi að hafa áhyggjur af Ted. Svo liðu margir mánuðir þangað til ég heyrði frá Ted næst. Þá kom bréf, stimplað í Los Angeles. Það var þakkarbréf. Hann þakkaði mér fyrir skemmtilega kvöldið, sem „Draumastúlkan“ var Eva Gabor kölluð, i ríkumenn hugsa sér þessa g myndin sýnir hvernig Ame stúlknate gund. enginn maður yfir finnntugt komið til mín til að leita ráða. ■—• Það cr viðvíkjandi honum syni mínum, sagði hann. — Sonur minn er ástfanginn af yður. — Þekki ég þennan son yðar? spurði ég. Hánn brosti. — Það efast ég um, ungfrú Gabor, sagði hann. Hann hefir aldrei verið að heiman. Og svo er hann ekki nema þrettán ára. Ég hló dátt en hann hristi höfuðið. — Ungfrú Gabor. Þér vitið hvernig æskan er. Ilún tekur sér svona lilnti nærri. og þetta leggsl þyngra á hann Pétur en flesta aðra. Ifann hefir albúm, sem er fnllt af myndum af yður. Ifann veit alltaf livar þér eruð, þegar þér eruð í leikferðum — liann þekkir hér um bil hvern bæ, sem þér hafið verið i og hvern bæ, sem þér ætlið að lieimsækja. IJann skrifar bréf og yrkir kvæði, sem hann sendir ekki. Ég komst yfir þessi bréf fyrir tilviljun. Hann mundi fyrirfara sér ef hann vissi að ég hefði séð þau. Ifann andvarpaði. — Ungfrú Gabor, það kann að þykja fruntalegt að segja, að mér finnist Pétur liaga sér eins og fábjáni. En eftir að ég hefi séð yður hlýt ég að vera á öðru máli. — Það var fallega sagt, sagði ég og gaf doktornum ágætiseinkunn í skjalli. — Drengurinn er óheimskur, liélt hann áfram. — Hann er tilfinninga- næmur, hraustur og heilbrigður, en þó er þessi þrettán ára ást ólæknandi. Hann lítur hátíðlegar á þetta en drengir gera á hans aldri. Ég kinkaði kolli og hugsaði til bernskuástanna minni. — í gærkvöldi, hélt doktorinn áfram, — sá konan mín til hans þeg- ar hann var að laumast út um tiu- leytið. Hún vakti mig og við stöðvuð- um hann. Hann fann sér eitthvað til afsökunar og fór inn til sín. Ég veit hvert hann ætlaði sér. — Hvert? — í leikhúsið. Til að sjá yður. Kon- an min spurði mig hvað gengi að drengnum. Ég sagði henni að hann væri ástfanginn af Evu Gabor. — Hvað sagði liún við því? spurði ég. Hún spurði hvort Eva Gabor væri ein af þessum börnum, sem væru ný- komin í nágrennið. Þegar ég sagði henni að hún væri stúlkan, sem Pétur safnaði myndunum af, sagði hún: — Hörmung er að heyra þetta! — Ég vil helst hlifa honum við óþarfa sorg og vonbrigðum, bélt lækn- irinn áfram. — Og ég verð að biðja yður að hjálpa mér. Eg spurði hvernig ég gæti hjálpað honum. — Komið þér til okkar í miðdegis- verð annað kvöld. Kynnist drengnum. Verið góð við hann. Þegar hann sér að þér eruð venjuleg manneskja með holdi og blóði en ekki aðeins draum- ur, getur luigsast að hann komist of- an úr skýjunum aftur. Ég gat ekki neitað þessu og vildi það ekki heldur. Daginn eftir var ég á nálum, eins og verst undir frum- sýningu. Konan hans kom til dyra og bauð mér inn í stofu, og hún var fljót að segja mér, að afi hennar í móðurætt hefði verið Ungverji. Svo kom doktorinn niður stigann og á eftir honum kom Pétur, hár ljós- I.ærður drengur með brún augu og al- vörusvip. Doktorinn heilsaði mér. Svo leil

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.