Fálkinn - 17.08.1956, Blaðsíða 6
6
FÁLKINN
«5?í* r|? 4* 4* 4“ 4? 4* 4* 4* 4* 4? 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4?
£va Qabor: 5
QRHIDEUR 0( SALANI
14* 4* «5]
‘Jramhaldssaga
4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 3?
Og jafnframt fór að sjást drama-
tisk undiralda i bréfunum. Á liverjum
morgni skulfu fingurnir ó mér er ég
var að opna bréfin, og ég vefti fyrir
mér hvar Ted mundi vera núna.
Stundum liðu margir dagar án jjess
að bréf kæmj frá Ted, og það þótti
mér nærri því ennþá verra. Þégar
bréfin komu viSsi ég þó livar hann
var. En þegar ekkert bréf kom, liopp-
aði lijartað alltaf upp í kok, ef ég
leit út um gættina.
Einn daginn fór ég niður í for-
stofuna kringum klukkan 11, til að
sækja póstinn. Ég man þennan dag
vel. Það var snjór úti og kalt í húsinu.
Eg lagði nokkra viðarkubba á eldinn
og settist í góðan stól með bréfin í
keltunni og kaffibolla við hliðina á
mér.
Ég blaðaði í bréfahrúgunni. Þarna
kom það. Frá Ted. Og það var stimpl-
að í New York!
Ég liríðskalf en reyndi að harka
af mér. — Rétt fyrir miðdegisverðinn
þetta sama kvöld, liringdi síminn. —
Eva? sagði rödd i símanum. Ég kann-
aðist ekki við hana.
— Já, svaraði ég, með lífið í lúk-
unum.
—• Heyrðu, baby, ég get ekki komist
inn í borgina fyrr en klukkan níu.
Ég veit að ])ér leiðist að bíða svo
lengi, en ég verð að ganga frá ýmsu
hérna áður en ég kem.
Ég tók andköf. — Ted? spurði ég
mjóróma.
IÞögn. Svo var svarað: — Já, auð-
vitað er það Ted. Hann virtist forviða
á að ég skyldi vera í vafa um það. Svo
hélt hann áfram: — Þig skal ekki iðra
þess að þú þarft að bíða, baby. Þetta
skal verða kvöld sem þú gleymir ekki.
Loks hafði ég jafnað mig svo, að
ég gat talað í samhengi. — Ted! sagði
ég til að vita vissu mína. — Iir það
maðurinn, sem hefir skrifað mér öll
bréfin?
við hefðum átt saman í New York.
Honum hefði þótt miðdegisverðurinn
afbragðs góður, og kjóllinn minn ver-
ið svo einstaklega fallegur. Aldrei
skyldi hann gleyma hve góð ég liefði
verið við sig. Og hann fullvissaði mig
um að mynd min mundi aldrei hverfa
úr hjarta sínu.
í bréfinu lá ljómandi fallegur
knipplingaklútur.
Með þessu bréfi skildum við Ted
að skiptum fyrir fnll.t og allt.
FRUMLEGT BÓNORÐSBRÉF.
Maður getur ekki tekið bónorðs-
bréfunum, sem ég fæ stundum, al-
varlega.
En eitt af þessum bréfum var með
öðrum svip en öll önnur, sem ég hefi
fengið. Ég set það liérna, í ofurlítið
lagfærðri mynd. Biðillinn skrifaði:
„Kcera ungfrú Gábor: — Ég hefi séö
ySur í sjónvarpi, og ég hefi lesiö um
yöur í vikublööunum. Lengi hefi ég
veriö aö hugsa um aö skrifa yöur. Og
í morgun afréö ég aö gera þaö.
Ég ætla aö biöja yöur um aö giftast
mér.
Ég verö aö biöja yöur afsökunar á
þessu einkennilega bréfi. Ég legg þaö
ekki í vana minn aö biöja kvenna skrif-
lega.
Ég er heiöviröur maöur og hefi feng-
ist viö kaupsýslu í sextíu og þrjú ár.
Nú hefi ég dregiö mig í hlé og er sest-
ur í lielgan stein. Ég hefi stóra íbúö,
bifreiö og þrjá þjóna. Ég á kringum
1/50.000 dollara í peningum. En þetta
er ekki næg ástœöa til þess aö þér
giftist mér, né gefur skýringu á lwers
vegna ég vil giftast yöur.
Ég er níutíu og þriggja ára, og þó
ég sé hress og borubrattur, af svo göml-
um manni aö vera, geri ég mér þó fylli-
lega Ijóst aö ég hefi lifaö mitt fegursta.
í erföaskránni ánafna ég þeim, sem
liafa unniö fyrir mig, dálitla fjárupp-
hœö. En allt hitt á aö ganga til þeirrar
stúlku, sem vill búa meö mér og veröa
konan mín siöustu æviárin mín. Og
þegar litiö er á aö ég er oröinn níutíu
og þriggja ára, sjáiö þér aö kröfurnar
sem ég geri til konunnar eru í raun og
veru ekki nema núll.
Þér fariö kannske aö velta fyrir yö-
ur hvaöa hag ég sjái mér í þessu. Ef
til vill er þaö ekki /lema flónsleg hug-
detta. Þaö er alltaf gaman aö horfa
á æsku og fegurö — kannske enn meira
gaman fyrir fjörgamlan mann, sem
bráöum fer veg allrar veraldar. Vinir
mínir og fjölskylda er allt komiö í gröf-
ina, og gamall maöur eignast traiiöla
nýja vini. Ef þér svariö því aö ég sé
aö kaupa mér konu, verö ég aö játa
aö þér hafiö alveg rétt fyrir yöur.
Þetta er allt og sumt. Ég hugsa aö
yöur mundi finnast œvin hérna hjá
mér auöveld og áhyggjulaus. Á hinn
bóginn mundi ég ekki segja neitt viö
því, aö þér vilduö halda áfram leik-
starfi yöar. Ef ég fengi aöeins aö sjá
yöur hérna lijá mér viö og við, mundi
ég gera mig ánægöan meö þaö.“
Ég sendi honum mynd og vinsam-
legt svarbréf. Löngu síðar, er ég var
i leikferð á þeim slóðum, sem hann
átti heima á, gerði ég mér ferð til
að skoða húsið hans i hæfilegri fjar-
lægð. Ég fann húsið. Þetta var ljóm-
andi fallegt hús með garði í kring.
Ófir dyrunum var spjald með orðun-
um „TIL SÖLU“. Ég komst að því
að gamli maðurinn var dáinn fyrir
nokkrum mánuðum.
ÉG upplifði líka annað rómantískt
ævintýri af öðru tagi. Það gerðist ekki
bréflega.
Við skulum kalla hann Pétur.
Pétursævintýri mitt hófst eftir ágæta
sýningu á „Kveiktu á eldspýtu" i litl-
um bæ. Ég var í fataklefanum mínum
að skipta þegar leiksviðsvörðurinn
drap á dyr og sagði að maður væri
úti, sem óskaði að tala við mig.
Maðurinn var á sextugsaldri, sköll-
óttur og talsvert holdugur. Hann
kynnti sig sem doktor það og það, og
spurði hvort ég hefði tíma til að tala
við liann dálitla stund.
Ég var i vafa um hvers konar mann-
kind þetta væri og svaraði játandi en
hikandi þó, er hann bauð mér kaffi-
bolla í veitingasal gistihússins, sem
ég dvaldi i. Það var auðséð að dokt-
ornum var mikið niðri fyrir.
Þegar við vorum sest sagðist hann
vonast til að mér þætli ekki kjána-
legt þó að hann bæði mig um að
hjálpa sér til að ráða fram úr erfiðu
máli. Ég si^urði hann hvers koiiar
mál það væri. Fram að þessu hafði
— Já, vitanlega, sagði hann.
— Heyrið þér, sagði ég, —■ ég óska
ekki eftir að hitta yður i kvöld eða í
annað skipli. Ég vil ekki að þér símið
til mín. Ég vil ekki að þér skrifið
mér. Og þér skuluð ekki dirfast að
koma liingað og hringja dyrabjöll-
unni! Ef þér takið upp á því skuluð
þeir eiga það víst, að lögreglan hirðir
yður.
Og svo skellti ég heyrnartólinu á
gaffalinn.
Það voru gestir hjá mér í miðdegis-
verðinum, þar á meðal tveir, scm ætl-
uðu að gista, svo að ég var örtigg.
Ekkert gerðist. Og heldur ekki daginn
eftir né næstu viku. Og mér létti og
hætíi að hafa áhyggjur af Ted.
Svo liðu margir mánuðir þangað til
ég heyrði frá Ted næst. Þá kom bréf,
stimplað í Los Angeles.
Það var þakkarbréf. Hann þakkaði
mér fyrir skemmtilega kvöldið, sem
„Draumastúlkan“ var Eva Gabor kölluð, i
ríkumenn hugsa sér þessa
g myndin sýnir hvernig Ame
stúlknate gund.
enginn maður yfir finnntugt komið
til mín til að leita ráða.
■—• Það cr viðvíkjandi honum syni
mínum, sagði hann. — Sonur minn er
ástfanginn af yður.
— Þekki ég þennan son yðar?
spurði ég.
Hánn brosti. — Það efast ég um,
ungfrú Gabor, sagði hann. Hann hefir
aldrei verið að heiman. Og svo er
hann ekki nema þrettán ára.
Ég hló dátt en hann hristi höfuðið.
— Ungfrú Gabor. Þér vitið hvernig
æskan er. Ilún tekur sér svona lilnti
nærri. og þetta leggsl þyngra á hann
Pétur en flesta aðra. Ifann hefir
albúm, sem er fnllt af myndum af
yður. Ifann veit alltaf livar þér eruð,
þegar þér eruð í leikferðum — liann
þekkir hér um bil hvern bæ, sem þér
hafið verið i og hvern bæ, sem þér
ætlið að lieimsækja. IJann skrifar
bréf og yrkir kvæði, sem hann sendir
ekki. Ég komst yfir þessi bréf fyrir
tilviljun. Hann mundi fyrirfara sér
ef hann vissi að ég hefði séð þau.
Ifann andvarpaði. — Ungfrú Gabor,
það kann að þykja fruntalegt að segja,
að mér finnist Pétur liaga sér eins
og fábjáni. En eftir að ég hefi séð
yður hlýt ég að vera á öðru máli.
— Það var fallega sagt, sagði ég
og gaf doktornum ágætiseinkunn í
skjalli.
— Drengurinn er óheimskur, liélt
hann áfram. — Hann er tilfinninga-
næmur, hraustur og heilbrigður, en
þó er þessi þrettán ára ást ólæknandi.
Hann lítur hátíðlegar á þetta en
drengir gera á hans aldri.
Ég kinkaði kolli og hugsaði til
bernskuástanna minni.
— í gærkvöldi, hélt doktorinn
áfram, — sá konan mín til hans þeg-
ar hann var að laumast út um tiu-
leytið. Hún vakti mig og við stöðvuð-
um hann. Hann fann sér eitthvað til
afsökunar og fór inn til sín. Ég veit
hvert hann ætlaði sér.
— Hvert?
— í leikhúsið. Til að sjá yður. Kon-
an min spurði mig hvað gengi að
drengnum. Ég sagði henni að hann
væri ástfanginn af Evu Gabor.
— Hvað sagði liún við því? spurði
ég.
Hún spurði hvort Eva Gabor væri
ein af þessum börnum, sem væru ný-
komin í nágrennið. Þegar ég sagði
henni að hún væri stúlkan, sem Pétur
safnaði myndunum af, sagði hún:
— Hörmung er að heyra þetta!
— Ég vil helst hlifa honum við
óþarfa sorg og vonbrigðum, bélt lækn-
irinn áfram. — Og ég verð að biðja
yður að hjálpa mér.
Eg spurði hvernig ég gæti hjálpað
honum.
— Komið þér til okkar í miðdegis-
verð annað kvöld. Kynnist drengnum.
Verið góð við hann. Þegar hann sér
að þér eruð venjuleg manneskja með
holdi og blóði en ekki aðeins draum-
ur, getur luigsast að hann komist of-
an úr skýjunum aftur.
Ég gat ekki neitað þessu og vildi
það ekki heldur. Daginn eftir var ég
á nálum, eins og verst undir frum-
sýningu.
Konan hans kom til dyra og bauð
mér inn í stofu, og hún var fljót að
segja mér, að afi hennar í móðurætt
hefði verið Ungverji.
Svo kom doktorinn niður stigann
og á eftir honum kom Pétur, hár ljós-
I.ærður drengur með brún augu og al-
vörusvip.
Doktorinn heilsaði mér. Svo leil