Fálkinn - 17.08.1956, Síða 7

FÁLKINN
7
hann við og sagði: — Pétur. þetta
cr Eva Gabor.
Ég rétti fram höndina og Pétur
heilsaði. Hann starði á mig og þrýsti
að hendinni á mér og svo roðnaði
hann svo óskaplega að mér leið illa.
Hvorl hið trúið mér eða ekki — ég
roðnaði líka.
Það létti yfir okkur öllum yfir
matnum. Pétur fór að leggja fyrir mig
ýmis konar varfærnislegar spurning-
ar, sem enduðu með beinum yfir-
heyrslum. Hann spurði mig um allt
milli himins og jarðar, og spurði mig
spurninga, sem jafnvel ekki bestu
vinir minir hefðu þorað að leggja
fyrir mig. Doktorinn reyndi ekkert
að hjálpa mér — mér liggur við að
hahla að honum hafi verið skemmt.
Loks fór Pétur að lýsa sér út í
æsar, fortíð sinni og framtíð. Hann
lýsti öllum þeim stórvirkjum sem
liann ætlaði að koma i framkvæmd,
og það kom á daginn að hajin vóg
salt um hvort hann ætti að verða vís-
indamaður eða þrýstiloftsflugmaður.
Eftir miðdegisverðinn stakk ég upp
á að Pctur kærni með mér og sæi leik-
ritið — foreldrar lians höfðu þegar
séð það. Við fórum í leigubil i leik-
húsið.
Hann sneri sér að mér í bílnum og
brúnu augun voru raunaleg. Ungfrú
Gabor, sagði hann. — Hvað ertu
gömul?
Eg sagði honum það. Hann þagði
við upplýsingunni. Svo muldraði
hann: — Það er fjári mikið!
Kannske hefir honum dottið í hug,
að ég mundi bráðum komast á eftir-
laun. —- Og þegar þú ert búinn í skól-
anum ferðu að búa þig undir að fljúga
til Mars, sagði ég — og þá verð ég
orðin ennþá eldri ...
Pétur stundi þungan. Þetta var at-
riði, sem hann hafði ekki athugað i
draumum sínum.
Eftir sýninguna ók ég honum heim
og kyssti hann á kinnina þegar ég
bauð honum góða nótt. 'Þegar hann
horfði á mig minnti svipurinn á hon-
um mig á Pista og Evu litlu á skautum
i Budapest.
Ég vona að hann komist einhvern
tíma til Mars.
HVAÐ PÓLK HELDUR.
Blaðamaðurinn: — Ungfrú Gabor,
er það satt að þér liggið fimm tíma
i haðkerinu á hverjum morgni og étið
konfekt og lesið franskar skáldsögur?
Gabor: — Nei, auðvitað er það ó-
satt. Hvaðan hafið þér það?
Blaðamaðurinn: ■— Ég gekk að því
vísu.
Allir sem hafa fengið á sig merki-
scðilinn „Draumastúlka" verða að
sætta sig við svona spurningar, án
þess að depla augunum. Maður verð-
ur jafnvel að láta, eins og þetta sé
þýðingarmikil spurning.
Ur því að ég er orðin „drauma-
stúlka“ á annað borð, verð ég að sætta
mig við, að fólk haldi að ýmislegt
fleira sé athugavert við mig. Ég man
að einu sinni hafði ég boðið nokkrum
gestum upp á eitthvað i staupinu. Við
sátuni og röbbuðum í nokkra klukku-
tíma. Svo stakk ég upp á, að þeir sem
væru svangir sky-Jdu fara fram í kæli-
skápinn og sjá livort þeir fyndu ekki
eitthvað ætlegt. Tveir gestirnir tóku
mig á orðinu og hurfu fram í eld-
hús. Þeir komu aftur tómhentir og
sögðust ekki hafa fundið neitt í skápn-
um nema orkídeur og salamibjúga.
Þetta var undir eins túlkað sem
tiktúrur úr mér. Svona væri sú sanna
Eva. Eva Gabor getur lifað á brauð-
skorpum, ef liún
fær að horfa á eitt-
hvað fallegt! Hún
þarf engan mat ef
hún hefir orkideur
til a ð horfa á!
Nú verð ég að
játa að það er ein-
kennilegt að fylla
kæli skápinn sinn
með orkideum og
salamibjúga. En það
er alveg satt, að
mér fellur vel 1 að
hafa eittlivað fal-
legt kringum mig
— hverjum j gerir
það ekkií En mat-
urinn kemur fyrst.
Það var hrein til-
viljun að ekkert
var í skápnum nema
orki deur og salami
þetti a kvöld.
EN mér er fullljóst,
að þetla að vera
„draumastúlka“ er
þáttur í velgengni
minni, hvort sem
mér líkar það bet-
ur eða verr.
Þegar ég fer út
að kvöldi dags Icgg
ég mikla alúð við
að ég líti sem best
út. Og þegar ég
loksins hefi gert
mig eins félega og
tiltök eru á, reyni
ég að yfirganga
sjálfa mi g. Það er
skrítið, e n ég liefi
það á tilfinning-
unni að mér sé um
að gera að hafa
betur en „drauma-
stúlkan“ og bola
henni út ■ Ég get
best útsl cýrt þetta
með því að segja
frá dál: itlu, sem
hvað eftir annað
kemur fyrir mig —
og áreiðanlega held-
ur áfram að koma
fyrir mig.
Ég er að leika í
leikriti. Tjaldið er
dregið upp. Ég stend úti á milli hlið-
artjaldanna og bið eftir stikkorð-
inu. Ég þykist viss um að ég líti vel
út. Svo heyri ég orðið og geng inn
á leiksviðið.
Á þessu augnabliki finn ég viðhvarf
hjá áheyrendunum. Það er að reyna
mig. Þarna situr fjöldi karla og kvenna
í mörgum röðum og segir við sjálft
sig: — Gott og vel, draumastúlka, nú
er best að þú sýnir hvort þú getur
nokkuð meira en litið vel út! Og þá
verð ég að reyna að bola „drauma-
stúlkunni“ burt. Ég verð að reyna
að fá áhorfendurna lil að gleyma
henni — fá bá til að viðurkenna mig
sem leikkonu. Ég finn hvenær mér
tekst þetta — og hvenær mér tekst
það ekki. En þegar jjað tekst finnst
mér ég hafa unnið mikinn persónu-
legan sigur.
Ævi min hefir ekki alltaf verið
dans á rósum. Ég veit hvernig sópur
litur út og hvernig ryksuga starfar.
Ég hefi notað hvort tveggja — að vísu
ekki með eldmóði, en með mikilli
leikni. Ég vil ekki látast elslca vinnu-
konustörf, og ég hefi illan bifur á
konum, som segjast gera það. Mér er
engin ánægja að því að liggja á hnján-
Samkvæmisklædd Eva að stíga inn í Cadillac-bílinn
sinn, sem hún selur eftir árið.
um og skúra gólf. Ég vil heldur tennis-
spaða.
Ég held að fegurð sé talsvert tengd
metnaði. Hafið þið nokkurn tima séð
standmyndina af egyptsku drottning-
unni Nefertitu? Ef liver andlitsdrátt-
ur hennar er skoðaður fyrir sig, upp-
gölvar maður að allt er skakkt. En
Nefertitu hefir verið fræg fegurðar-
drottning í mörg þúsund ár.
Athugið þessa mynd og þá skiljið
þið samhengið. Nefertita segir: „Ég
er drottning. Þið getið sýnt mig, þið
getið tekið af mér allt sem ég á, þið
getið látið mig hlusta á glymskratta-
músik ■— þið getið gert livað sem þið
viljið — en ég er drottning.
Ég vil gjarna vera hreykin af sjálfri
mér sem leikkonu. En ég verð líklega
ein um það.
Fyrir nokkrum nóttum kom hann
afi minn lil mín í draumi. — Eva,
barnið mitt, sagði hann. — Ég sé
að þú hefir gert eins og ég sagði þér.
Þú hefir skrifað bók.
— Já, afi, sagði ég.
— Og þú kallaðir liana „Orkídeur
og Salami“ alveg eins og' ég sagði þér
að þú skyldir gera.
— Ég gerði það sem betra var, afi.
Ég fann ástæðuna til þess að kalla
hana það.
Afi brosti og strauk mér hárið. —
Barnið mitt, hvenær ætlar þú að
skrifa næstu bókina?
Ég var sem steini lostin. — Næstu?
spurði ég efins. — Ég hefi alls ekki
hugsað mér að skrifa fleiri bækur.
— Það er afbragð, sagði afi og
skellti á lærið. — Nú er best að þú
snúir þér að því sem þú varst að gera
áður, og ég skal gefa þér gott ráð.
— Hvað er það, afi? spurði ég.
Hann svaraði með ungversku Iieil-
ræði: — Láttu ekki grasið vaxa þér
yfir höfuð.
Látum okkur öll fara að því ráði
hans afa. *
E n d i r .
SKEGGIÐ. — Fyrrum daga voru það
sérréttindi tiginna manna að fá að
ganga með alskegg. Þrælarnir voru
nauðrakaðir, til að sýna hve lágt þeir
stæðu í mannfélaginu. Á miðöldum
var það siður þjóðhöfðingja að hafa
nokkur skegghár í vaxinu, sem þeir
innsigluðu bréf sín með, til þess að
innsiglið yrði enn meira virði. —
Það er sérstaklega hjá gömlum Tyrkj-
um og Aröburn, sem skeggið er í heiðri
haft nú á dögum. Ástæðan til þessa
er sú, að Múhameð spámaður hafði
haft ljómandi fallegt alskegg. — Sann-
anir hafa fengist fyrir þvi að Assyríu-
konungar fléttuðu gullþræði í skegg-
ið á sér þegar þeir vildu halda sér
til. Og hjá sumuni austurlandabúum
var það siður að heilsast með því að
kyssa hvers annars skegg, í stað þess
að takast í hendur. — Rússar voru
fyrrum daga mjög skeggprúðir ménn.
En þegar Pétur mikli tók við völdum
vandaðist málið hjá þeim skeggjuðu.
Pétur lagði nefnilega háan skatt á
skeggin, til bess að þvinga menn til
að raka sig og líkjasl vesturlanda-
búum.
George Argentin, sem er bóndi
skammt frá Los Angeles, var að pæla
upp kálgarðinn sinn og sá þá að ein-
hver þykk leðja vall upp úr jörðinni.
Argentin sá strax að hér var um stein-
olíu að ræða og hljóp inn til konunn-
■ar sinnar til þess að segja henni að
þau væri orðin rík. — Þegar liann kom
út aftur voru margir menn komnir
í garðinn. Það voru viðgerðarmenn
frá Standard Oil, sem höfðu verið
sendir til að gera við olíuleiðsluna,
sem lá um garð bóndans.
Enska upplýsingastofan viðvikjandi
hjónabandsheill hefir komist að raun
um, að sjötta hjúskaparárið sé erfið-
ast. Þá fer „hinn maðurinn" og „hin
konan“ að láta á sér bera, og afleið-
ingin verður oft sú, að hjónabandið
fer í hund og kött. Aldur brúðurinn-
ar er Hka mikilsvert atriði í þessu
sambandi. Sé hún 23—27 ára þegar
hún giftist eru likindin aðeins 4:1.
Ef hjónabandið hefir loðað í tíu ár
eru likurnar til þess að ekki slitni
upp úr því 93:1.
Amedeo Prioni, 78 ára, fékk fyrir
nokkru gullúr með fesli að gjöf frá
kaþólskum manni i Bandarikjunum.
Gjöfin var send sem þakkarvottur fyr-
ir hringinguna, sem daglega heyrist
i útvarpinu í Páfagarði. Amedeo hefir
verið hringjari í Páfagarði síðan 1905,
og tók við embættinu eftir föður sinn.