Fálkinn - 17.08.1956, Blaðsíða 8
8
FÁLKINN
ÁKEFÐIN skein úr augunum á Dirk
er hann kom inn í herbergið og faSm-
aði Ginny. Hún streittist á móti fyrst
í stað og reyndi að lita framan í liann.
— Hvað er um að vera, Dirk. Þú
munt þó varla . ..
— Jú, einmitt. Ég hefi fundið hús,
sem er alveg eins og það hefði verið
byggt fyrir okkur. Það er lítið, en
ekki of lítið. Stór garður í kring og
engir andbýlingar. En það er góðan
spöl fyrir utan borgina, hálfvegis úti
í sveit.
— Ó, Dirk, það var dásamlegt. En
höfum við efni á þessu? Hve mikið
kostar það?
— Það er lygilegt, Ginny, en húsið
kostar ekki nema tólf þúsund. Og ekki
nema tvö þúsund í útborgun. Flýttu
þér að búa þig út, við skulum fara
og skoða það undir eins.
Þetta var nærri því of gott til að
vera satt. Þau höfðu átt heima í mat-
söluhúsi síðan þau komu lieim úr
brúðkaupsferðinni fyrir viku. Þau
höfðu ekki getað fundið sér neinn
annan samastað áður en þau giftusl,
því að þetta bar svo bráðan að. Húu
hafði i rauninni ekki þekkt Dirk
nema einn mánuð. En svo margt hafði
gerst hjá þeim þessar fjórar viku”,
að henni fannst þau liafa átt langa
ævi saman.
— Þau stigu út úr almenningsvagn-
inum og löbbuðu upp mjóan veg, og
voru fáein hús þarna. Þegar þau vora
komin fram hjá þeim benti Dirk og
sagði:
— Þarna er það, Ginny!
Og þarna stóð laglegt hús. Að
minnsta kosti laglegt að utanverðu.
Það var alveg út af fyrir sig, og drjúg-
ur spölur að næsta húsi. Stór græn
flöt var kringum húsið, og gulir hler-
ar fyrir gluggunum.
Fasteignasalinn hitti þau fyrir ut-
an húsið og sýndi þeim. Augun i
Ginny ijómuðu af ánægju er hún kom
inn og sá þrjú stór, sólrik herbergi
á neðri hæð. Og eld.húsið — það var
nú samt best af þessu öllu. Hún hélt
niðri i sér andanum. En það fannst
henni merkilegt, að annað eins hús
og þetta skyldi ekki kosta nema tólf
þúsund. Hafði Dirk ekki misskilið
fasteignasalann? Og hún spurði liik-
andi?
— Og hvað kostar húsið?
— Tólf þúsund, og ég skal ábyrgj-
ast yður góða borgunarskilmála ...
FASTEIGNASALTNN ræskti sig og
honum virtist verða órótt. Hann leit
snöggt til Ginny og sagði:
— Þetta er vitanlega óvenju lágt
verð ,en það eru ástæður til þess ...
Hann ræskti sig aftur. — Þér munuð
ef til vitl þá raunasögu ... Jú, ég geri
ráð fyrir að þér kannist við hana ... ?
— Hvað er það? spurði Dirk tor-
trygginn. —- Er eitthvað athugavert
við húsið?
— Nei, húsið er óaðfinnanlegt ...
En það gerðist atburður hérna. Blöð-
in skrifuðu mikið um hann. Morð á
fallega heimilinu ... hm., já, það var
citthvað svoleiðis, sem þau skrifuðu.
Þið liafið eflaust lesið um það. Það
eru ekki nema fáeinir mánuðir sið-
an ...
— Já, sagði Dirk hugsandi, — ég
man eftir að ég las eitthvað þvilíkt.
En það fór inn um annað eyrað og
út um Iiitt hjá mér. Var þetta inorð
framið ... hérna?
Fasteignasalinn kinkaði kolli, þung-
búinn á svip. Hann virtist áhyggju-
fullur.
Horðingi
— En ég fullvissa yður um að bað-
kerið er alveg nýtt, sagði hann.
— Baðkerið? endurtók Ginny for-
viða. En allt i einu rifjaðist upp fyrir
henni. — Ó, sagði hún — ég las um
þetta. Hann kyrkti hana, lagði liana
í baðkerið og hellti lút yfir.
Dirk lirökk við.
— Það fer lirollur um mig,
Ginny ... !
En Ginny sinnti þvi ekki. •— Dirk,
sagði hún fastmælt. — Við kaupum
þetta hús!
— Er þér alvara? sagði Dirk. Hann
varð kindarlegur á svipinn er hann
leit á hana. — Já, ef þú hefir ekki
á móti því, þá ...
ÞAU keyptu luisið. Og fluttu þangað
fimm dögum siðar. í öllu annríkinu
lá við að þau gleymdu því, sem hafði
gerst þarna fyrir nokkrum mánuðum.
En það minnti von bráðar á sig. Þó
að húsið stæði eitt sér þá voru samt
nágrannar þarna. Ginny kynntist von
bráðar gömlu konunni, sem bjó ein
í gula húsinu upp með veginum.
— Ég lieyrði alla söguna um liúsið
í dag, sagði hún við Dirk. Frú Platt,
sem á heima í gula húsinu — hún er
ekkja — sagði mér það.
Dirk muldraði eitthvað til svars og
Ginny leit á hann. — Langar þig ekki
til að heyra það?
Hann hristi höfuðið. — Ég held
að það sé best að við tölum sem
minnst um það.
Ginny svaraði alvarlega: — Ég held
að við ættum að tala sem mest um
það. Maður óttast mest það, sem mað-
ur veit minnst um.
Dirk andvarpaði. — Jæja, segðu mér
þá það, sem þú veist, sagði hann.
— Já, sérðu, konan sem átti heima
hérna, álti talsvert til. Og hún vildi
ekki leggja peningana sína í sparisjóð,
í húsinu
en geymdi þá hérna lieima lijá sér.
Hún var þrjátíu og sex ára.
— Já, það hafa grannarnir náttúru-
lega vitað, sagði Dirk.
— Maðurinn hennar var miklu
yngri, og ljómandi laglegur ...
— Og hann giftist henni vegna
peninganna hennar, sagði Dirk.
Ginny kinkaði kolli. — En svo varð
hann leiður á henni, eða þá að lionum
hefir skilist, að honum mundi ekki
takast að komast yfir peningana. Og
þá kyrkti hann hana og ...
— Ojæja, sagði Dirk, — ég hefi
heyrt það áður.
— En hann hafði ekki hellt nógu
af lút yfir líkið, hélt Ginny áfram.
— Meðan hann var að fást við þetta,
fór nágrannana að gruna, að ekki
væri allt með felldu og gerðu iögregl-
unni aðvart . . .
— Hvers vegna vaknaði grunurinn
hjá nágrönnunum?
—■ Ég veit það ekki með vissu. En
svo mikið er víst að maðurinn varð
hræddur og forðaði sér. Þegar lögregl-
an kom fann hún ekki annað en bað-
kerið ...
— Jæja, þá veit ég það, sagði Dirk
ólundarlega. — Og svo tölum við ekki
meira um það.
Hann hélt áfram að borða. Eftir
dálitla stund sagði Ginny: — Dirk —
Cartwright náðist aldrei ...
— Hann næst einhvern tíma, sagði
Dirk. Hann leit snöggvast á hana. —
Er þér rórra núna, eftir að þú hefir
sagt frá þessu?
— Ég hélt að ég mundi líta á það
frá öðru sjónarmiði, sagði Ginny.
Neðri vörin á henni fór að titra. —
Ég liélt að ef ég gæti talað út um
þetta, mundi ég hætta að hugsa um
]iað sí og æ ... Ó, Dirk!
Hann stóð upp og gekk til hennar.
— Viltu flytja héðan? spurði hann.
Ginny þurrkaði sér um augun og
andvarpaði. — Nei, alls ekki. En —
en það verður mér mikill léttir, ef
þeir ná i morðingjann.
— Þú skait ekki tala meira við frú
Pratt, sagði Dirk með áherslu. —- Ef
hún vill segja þér eitthvað, þá skaltu
svara að þú viljir ekki hlusta á það.
Það er heimska að fara að brjóta
heilann um þetta.
Ginny kinkaði kolli. Auðvitað hafði
Dirk rétt fyrir sér. Hann hafði allt-
af rétt fyrir sér. Hún horfði á hann
og gleymdi alveg að leiðrétta, að
gamla konan liéti Platt en ekki Pratt.
Þetta samtal fór fram á þriðjudegi.
Fimmtudagsnóttina vaknaði Ginny
allt í einu við að rúmið við hiiðina
á henni var autt. Hún settist upp í
skyndi. Það kom stundum fyrir að
Dirk gerði sér ferð niður í kæiiskáp-
inn um miðja nótt til að fá sér bita.
Hún sat og hlustaði eftir að heyra
smellinn í skáphurðjnni, en það eina
sem hún heyrði var undarlegt bank-
hljóð. Hún varð hrædd. Hjartað barð-
ist lítt og ótt er liún fór fram úr
og gekk niður i eldhúsið.
Dirk stóð við eldhúsborðið og horfði
á hvíta eldhússkápana. Hann leit
snöggt við er hún kom inn.
— Vakti ég þig?
— Nei, en ég heyrði svo undarlegt
bank-hljóð ...
Dirk brosti vandræðalega. — Ég
var að banka á skáphurðirnar. Ég
hefi nefnilega tekið eftir, að þær eru
dýpri öðru megin. Mér datt í hug að
athuga þetta betur ...
— Jæja, sagði Ginny hissa.
— Viltu fá þér bita?
Hann brosti tii hennar meðan liann
skar brauðið með löngum, blikandi
hnífnum.
MORGUNINN eftir gekk Ginny fram
hjá gula húsinu, er liún fór út að
versla. Frú Platt var að reyta arfa
á beðinu rétt við hliðið. Ginny neydd-
ist tii að nema staðar.
— Góðan daginn, frú Platt.
— Pratt, leiðrétti gamla konan
hana og brosti vingjarnlega. — Hvern-
ig líður yður i dag?
— Ágætlega, sagði Ginny. — Af-
sakið þér, en ég þóttist viss um að
þér hétuð Platt. Þá hefir maðurinn
minn haft rétt fyrir sér ... Ég vissi
ekki að hann þekkti yður.
— Það gerir hann ekki lieldur. sagði
frú Pratt. — Ég hefi aðeins séð hann
álengdar. Komið þér einhvern tíma
með hann hingað ti! mín.
— Þakka yður fyrir, sagði Ginny.
Frú Pratt tók af sér vinnuvettling-
ana. •— Nú læt ég þetta duga í garð-
inum í dag, sagði hún glaðlega. —
Komið þér inn og drekkið kaffibolla.
— Þakka yður fyrir, en ég hefi
eiginlega engan tima til þess, sagði
Ginny liikandi. En sarnt fór svo að
hún varð með henni inn, og áður en
hún vissi af voru þær farnar að tala
um morðið.
— Heyrið þér, góða mín, sagði frú
Pratt. — Hafið þið rannsakað húsið?
Lögreglan fann auðvitað ekkert, en
ég finn einhvern veginn á mér að . ..
— Hvað? spurði Ginny forviða. —
Að liverju ættum við að leita?
— Vitanlega að peningunum. Hann
varð hræddur og gat ekki ná neinu
með sér þegar hann fór.
Allt í einu rann unp Ijós fyrir
Ginny. Peningarnir! Það voru pening-
arnir, sem Dirk var að leita að í
eldhúsinu. Þá hlaut hann að vita
meira um morðið en hún hafði hald-
ið. En livers vegna hafði hann ekki
minnst neitt á það?