Fálkinn - 17.08.1956, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Ginny var eins og slytti þegar liún
kom heim. Þegar Dirk kom fór hún
undir eins að tala um, að þau þyrftu
að hafa skannnbyssu á heimilinu.
Morðinginn gæti komið þá og þegar
til að reyna að ná í peningana.
— Ég hefi einmitt verið að liugsa
um þetta sjálfur, sagði Dirk. — Ég
hefi meira að segja minnst á það við
kunningja minn, sem á tvær skannn-
byssur. Hann sagðist geta léð mér
aðra. Eg skal fara til hans í dag og
sækja hana.
— Verðurðu lengi burtu? spurði
hún. Hún var hrædd við að vera ein.
— Ég verð ekki nema klukkutíma,
svaraði Dirk hughreystandi. Hún fór
að þvo upp í eldhúsinu eftir að iiann
var farinn. Og svo gljáði hún eldhús-
gólfið. Eingöngu lil þess að hafa eitt-
hvað fyrir stafni. En þegar þessu
var lokið var ekki liðinn nema hálf-
timi. Það var langt ennþá þangað til
Dirk kæmi. En hver var annars þessi
Walter Mills, sem ætlaði að ijá hon-
um byssuna?
HÚN fór inn í stofuna og settist í
uppáhaldsstól Dirks og fór að liugsa
um hvar líklegast væri að leita að
peningunum. Lögreglan hafði leitað
og Dirk hafði leitað — ætti hún ekki
að reyna að leita líka? Hún var kona,
og það var kona, sem hafði falið pen-
ingana. Hvar mundi Ginny liafa geymt
peningana sjálf, ef hún hefði verið
i hennar sporum?
Allt í einu stóð hún upp og fór fram
í eldhúsið. Dyrnar að kjallaranum
voru frammi í forstofunni, rétt við
eldhúsið. Hún kveikti á kerti og fór
að feta sig niður brattan stigann.
Ekki mundu þeir vera nálægt katl-
inum að gassuðuvélinni — það hefði
verið of áhættusamt. En í hillunum
þarna? Þar stóðu margar krukkur.
Kannske voru peningarnir í einhverri
þeirra? Nei, hugsaði hún með sér,
að minnsta kosti hefði ég aldrei falið
þá þar. Hún gægðist inn í hillurnar.
í einni krukkunni var litur. Önnur
var tóm. í eirini voru ryðgaðir naglar.
En þarna stóð alveg ný krukka!
Ilvernig gat hún verið komin hingað?
Það hlaut að vera Dirk, sem ... Lok-
ið var laust og hún tók það af. Á
næsta augnablik var hún sem steini
lostin og starði á hvíta duftið í krukk-
unni. Það var lútarduft!
Til hvers ætlaði Dirk eiginlega að
nota lútarduft? Hún stóð agndofa og
braut heilann um þetta ... Jú vitan-
lega .. . Dirk hafði þvegið allan kjall-
arann og hafði vafalaust keypt lútina
til þess að hreinsa frárennslið. Þann-
ig hlaut að liggja i þessu. Og hann
liafði auðvitað ekki viljað minnast
neitt á það við hana úr því að það
var lút ...
En svo varð hringiða í hugsun
hennar á ný, er hún var að leita í
hillunum, að peningafelustaðnum.
Hvað var bak við gasmælinn þarna
í horninu? Hann var ekki fast við
þilið. Ginny rcyndi að stinga fingr-
unum bak við mælinn. En bilið var
of þröngt. Hún fann að einhvers kon-
ar pappír var þarna inni, en henni
var ómögulegt að ná honum. Svo fór
hún að leita sér að stiga og setti hann
upp að bilinu. Nú varð auðveldara að
komast bak við mælinn. Hvað var
þetta? Óhreint umslag með einliverju
í? Þykkur bunki af ])úsund króna
seðlum!
EINMITT í þessu mundi hún að hún
var alein í húsinu. Með titrandi fingr-
um stakk hún umslaginu á sama stað
aftur og hljóp upp kjallarastigann.
Dirk hlaut að fara að korna. Ó, Dirk,
komdu heim! Úr eldhúsglugganum
var hægt að sjá til bílsins þegar hann
kæmi. Hún þrýsti andlitinu að rúð-
unni og starði út.
BíH stóð kyrr niðri á veginum,
miðja vcgu milli hennar og húss frú
Pratts. Það var einkennilegt! Hann
stóð í skugganum af stóru trjánum.
Og hann var líkur bíl Dirks.
En það gat ekki verið hann! Hvers
vegna hefði Dirk átt að leggja bílnum
þarna? Kikirinn! Hann lá á bókahill-
unni. Hún hljóp og náði í liann. Þetta
var bíll Dirks.
Ginny varð agndofa. Nú skildi Iiún
allt. Kannske ekki allt — en þó svo
mikið, að Dirk hlaut að vcra morð-
inginn.
Henni fannst fæturnir kikna undir
sér er hún gekk að símanum. Og það
leið langur tími þangað til iienni
skildist að síminn var í ólagi. Eng-
inn svaraði hinu megin. Dirk hafði
slitið simann úr sambandi.
Hún missti heyrnarótlið á gólfið.
Hún hrökk við er hún lieyrði skell-
inn, og aftur minntist hún þess að
hún var alein í húsinu. Eða — var
hún kannske ekki ein?
Dyrabjöllunni var hringt.
Ef hún læddist út um balcdyrnar
og hlypi á burt ... hlypi — hlypi . . .
En fæturnir bátu hana út að eldhús-
glugganum i staðinn. Hún gægðist út.
Svo flýtti hún sér, hikstandi af luigar-
léttinum, til dyranna og opnaði.
ÞAÐ var ekki Dirk. Það var lögreglu-
þjónn, og aldrei á ævinni hafði hún
orðið jafn glöð af að sjá lögreglu-
þjónsbúning og núna. Hann heilsaði
og sagði:
—• Frú Rogers? Mér var skipað að
hringja hjá yður. Er maðurinn yðar
... Hún gaf honum ekki ráðrúm til
að ljúka setningunni.
— Ég hefi fundið peningana, hróp-
aði hún. — í kjallaranum. Komið þér
með mér ... ég skal sýna yður ...
Hún skalf af ákafa er hún hljóp
niður kjallarastigann. Þungt fótatak
hans var að baki henni. Hún náði í
umslagið og rétti honum ...
Á næsta augnablik skein hræðslan
úr augunum á henni. Þvi að lögreglu-
þjónninn var hár vexti og tígulegur.
Og því lengur sem hún horfði á hann,
því minna fannst henni liann líkjast
venjulegum lögregluþjóni. Hann stóð
beint undir lampanum og hún sá
græðgina brenna i augum hans, er
hann læsti fingrunuin að umslaginu.
Hann kreisti það, leit hægt upp og
horfði á hana. Ginny andaði djúpt.
Hún liörfaði undan en liann kom
á eftir. Hann króaði hana upp við þil-
ið. Við beltið hafði hann skammbyssu,
en sýndi ekki á sér snið til að nota
hana. En hann teygði fram báðar
hendurnar að hálsinum á henni ...
Nú nam bakið á lienni við þilið.
Nei, það voru hillurnar, sem hún stóð
upp við. Hillurnar með krukkunum!
Fingur hans læstust að hálsinum
á henni í sama augnabliki sem hún
sveigði sig til að ná í lútarkrukkuna.
Með orku beirri sem örvæntingin gef-
ur, sleit hún sig af honum og skvetti
duftinu úr krukkunni framan í liann.
Beint i augun á honum.
Hann öskraði eins og óargadýr og
riðaði aftur á bak með liendurnar
fyrir andlitinu. Ginny elti hann með
hálfum huga, og tókst að ná skamm-
byssunni úr hylkinu.
Konungleg dstormdl
Ástarævintýri Carols Rúmenakonungs
cru ekki gleymd enn. Og nú liafa
Englendingar gert þau „ódauðleg“
með kvikmynd.
ÁBID 1922 kynntist Carol, þáverandi
Rúmenakrónprins, fríðri frú, sem hét
Magda Lupescu. Þótt hann væri harð-
giftur grísku prinsessunni Helenu féll
liann fyrir töfrum Mögdu, sem skildi
við mann sinn og tók saman við Carol
og fóru þau ekki dult með ástir sínar.
Varð þetta frægt hneykslismál, og olli
vandræðmn í Rúmeníu því að það
kom brátt i Ijós að Magda Lupescu
reyndi að hafa áhrif á stjórnmál
landsins.
Carol fór með hjákonu sína í hixus-
flakk, var staddur í Veriezia er
Bratianu þáverandi forsætisráðherra
hófst handa gegn Mögdu, vegna af-
skipta hennar af stjórnmálunum.
KLUKKAN var nær tvö að nóttu, og
hún sat við rúm Dirks á sjúkrahús-
inu. Hann hafði fengið meðvitundina
aftur en var með miklar kvalir í höfð-
inu. Lögregluþjónn — ófalsaður lög-
regluþjónn — hafði sagt henni hvað
gerst hafði. Dirk var á leiðinni frá
Mills og var nærri þvi kominn heim,
þegar lögregluþjónn gekk í veginn
fyrir Iiann og sagði honum að nema
staðar. Dirk stöðvaði bilinn og skrúf-
aði niður rúðuna og lögregluþjónn
gekk i veginn og gaf honum rothögg
áður en hann gat sagt eitt einasta
orð.
Síðan hafði Cartwright bundið Dirk
og sett bitil í munn honum. Og að svo
búnu hafði hann gengið heim að hús-
inu og hringt. Auðvitað í þeirri von
að Ginny hfeypti honuni inn. Þá
mundi hann geta slegið hana i rot
og haft álla nóttina til að leita í hús-
inu. Hann hafði elcki þorað að hætta
á leitina meðan húsið var mannlaust
og lögreglan hafði umsjón með því.
En eftir að Dirk og Ginny voru flutt
þangað var áhættan minni ...
Ginny gat sagt Dirk niðurlagið á
sögunni. Dirk var mjög hugsandi er
hún liafði lokið máli sínu.
— Elskan mín, sagði hann. — Þú
varst dugleg — þú ert sannkölluð
hetja. En ruglarðu ekki einhverju
saman núna? Fyrst sagðir þú, að þú
hefðir undir eins séð að þetta var
ekki venjulegur lögregluþjónn, og að
þú hefðir ginnt hann með þér ofan
i kjallarann því að það hefði verið
eina undanfærið þitt ... En áður
sagðir þú að þér hefði þótt vænt um
að sjá hann ...
Ginny tók fram í:
— Læknirinn hefir sagt að þú meg-
ir ekki tala mikið. Ligg þú nú róleg-
ur, Dirk.
Aldrei mátti hann fá vott af grun
um það hræðilega, sem henni liafði
dottið í hug. Hún ætlaði að gera yfir-
bót fyrir það til æviloka, og hann
mátti aldrei gruna það. Hún skyldi
verða besta besta eiginkonan i veröld-
inni! Elsku Dirk ...
Hún laut niður og kyssti hann.
— Dirk, sagði luin blíðlega, — nú
skulum við ekki tala meira um þetta!
Aldrei framar.
Hann ætlaði að segja eitthvað en
þá lagði hún fingurna á varirnar á
honum. Svo beygði hún sig og kyssti
liann fast og lengi ...
Hann fékk foreldra Carols, Ferdinand
konung og Maríu til að skipa Carol
að koma sem fljótast til Bucurest —-
Mögdulaus! Carol neitaði að hlýðnast
skipuninni og Bratianu fékk þvi
framgengt að hann var sviptur erfða-
rétti til krúnunnar. Þegar Ferdinand
dó, 1927, varð því Carol ekki konung-
ur heldur Michael sonur lians, sem
þá var sex ára. En Carol og Magda
héldu áfram slarkinu erlendis.
En Carol átti ýmsa vini í Rúmeniu.
einkum yngri liðsforingja, sem reru
að því öllum árum að hann kæmist
til valda aftur, og þeir sameinuðust
bændaforingjanum Maniu. Bratianu,
mesti óvinur Carols, dó sama árið og
Ferdinand konungur. Og um hvíta-
sunnu 1930 kom Carol heim og tók
völdin af syni sínum og gerði eins
konar sætt við Helenu drottningu
sina. Þótti nú vel horfa, en fólk hafði
ekki gleymt því að Magda Lupescu
hafði Carol enn á sinu valdi. Eftir
nokkrar vikur var lnin komin til
Rúmeníu og náði nú meiri áhrifum
cn nokkru sinni áður.
Carol og hún lifðu saman og réðu
mestu í Rúmeníu þangað til 5. sept.
1940, er Þjóðverjar létu Antonescu
hershöfðingja neyða Carol til að
leggja niður völd. Nóttina eftir flýðu
þau Magda úr landi og settust að í
Portúgal.
Árið 1943 reyndu þau að komast
til Bandaríkjanna, en var neitað um
landgönguleyfi og fóru þá til Brasilíu
og fylltu þar flokk ýmissa landflótta
Flvrópuhöfðingja, svo sem greifans af
París, Felixar erkihertoga af Habs-
burg og Nuno Dúarte, sem gerir kröfu
til rikiserfða í Portúgal. í stríðslokin
séttist Carol að í hinu fræga gistihúsi
Copacabana í Rio með alla hirð sína.
Þar borgaði hann yfir 3000 krónur
á dag fyrir gistinguna, en uppihald
átta hunda sem hann liafði með sér
kostaði rúmar þúsund krónur. Þarna
drap liann tímann með bridge og út-
reiðartúrum eða hann stytti sér stund-
ir í náttkhibbnum „Midnight Room“.
Ávallt bar hann lílið rúmenskt flagg
í jakkahorninu, og heimtaði að allir
ávörpuðu hann „Yðar hátign“! og
skyldu karlmenn kyssa hönd hans en
konur hneigja sig hirðhneigingu.
Hann talaði fátt en lét öll erindi ganga
um hendur kammerherra síns.
En eftir stríðið fór vegur hans dal-
andi í Brasiliu. Þegar utanrikisráðu-
neytið hélt dansleik tii heiðurs Eisen-
howcr forsela var Carol ckki boðinn
en kom samt. Ekki gat yfirþjónninn
látið hann fá borð, en Carol tók sér
autt sæti við bar-borðið. Innan
skamms kom stór og mikill Brasilíu-
maður til hans og skipaði honum að
standa upp — þetta væri hans borð.
„Við þjóðræðismenn í Brasilíu líðum
ekki uppgjafakóngum að taka sætin
okkar,“ sagði sá brasilianski. Og Carol
stóð upp með föruneyti sinu og fór.
Carol dó fyrir nær fjórum árum,
en Magda Lupescu lifir enn og er nú
komin til Evrópu. Hún er mjög farin
að heilsu.
Nú hefir enskt félag kvikmyndað
sögu Carols og heitir myndin „Kon-
ungleg ástamál“. Þar leikur Errol
Flynn konunginn, en Anna Neagle
leikur Mögdu Lupescu. Herbert Wilcox
hefir annast leikstjórnina. Þarna koma
einnig við sögu Maria Rúmenadrottn-
ing, móðir Carols og ýnisir kunnir
stjórnmálamenn Rúmena, sem voru
viðriðnir deilur þær, sem urðu út af
Carol í Rúmeníu.