Fálkinn - 17.08.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
<<<<<<<<<<<<<<<<<<r<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ROBERTA LEIGH:
■ Mdlamynda-hjónflbondið.:
9 ic FRAMH ALDSSAG A *
En hvar áíti hann að hitta hana? Nicholas
fann á sér, að hún mundi ganga af göflun-
um — hann vissi að hún kunni að skeyta
skapi sínu, en hann langaði ekki til að sú
athöfn færi fram á skrifstofunni hans ... Og
þá var ekki betra að upplifa þann eldhúsdag
heima hjá foreldrum hennar, sem honum var
fremur lítið um. Best að taia við hana í bóka-
stofunni heima hjá sér.
Hann símaði nauðugur viljugur til Carole
og spurði hana hvort hún hefði tíma til að
tala við hann, og fékk klígju þegar hún svar-
aði smeðjublítt að hún hefði alltaf tíma til
að tala við hann. Hann hafði óbeit á þessari
rödd, sem hann hafði verið svo heillaður af
einu sinni.
Það lagðist í Carole að erindið væri ekki
sem ánægjulegast, hana fór að gruna að eitt-
hvað hefði komið fyrir, og að hún mundi
kannske aldrei verða lafði Hamalton.
Hún fór í viðhafnarlausan ljósgráan kjól,
gerólíkan hinum gljásvarta ginnandi silki-
kjól, sem gamla lávarðinum hafði einu sinni
ofboðið að sjá.
Nicholas sneri sér formálalaust að efninu
þegar hún kom.
,,Þú munt sjálf hafa tekið eftir, að nú er
orðið öðru vísi á milli okkar en áður var,“
sagði hann. „Og nú hefir annað gerst, sem
breytir viðhorfinu enn meira og sem girðir
fyrir, að nokkurn tíma geti orðið af hjóna-
bandinu, sem við töluðum um forðum.“
Nicholas sá að andlit Carole harðnaði undir
öllum farðanum og skökku augun, sem hann
hafði verið svo hrifinn af einu sinni, skutu
neistum. Hann hélt áfram og flýtti sér að
ljúka þessu af.
„Ég ætla mér að lifa með konunni minni
framvegis .. .“
„Með einkaritara föður þíns, áttu við?“
spurði hún nístandi kuldalega.
„Með konunni minni, sem ég hefi lært að
elska,“ svaraði Nicholas fastmæltur. „Ég hefi
þér margt að þakka, og við höfum átt margar
góðar stundir saman, og þú hefir verið mér
stoð á erfiðum tíma. En ég skil núna, að aldrei
hefir verið um virkilega ást að ræða milli
okkar.“
„Jæja, svo að þá elskar einkaritarann,“ hélt
Carole áfram. „Skelfing er það fallegt — og
ég geri ráð fyrir að hún elski þig á móti.
Margir einkaritarar elska húsbændur sina,
einkum ef þeir eru ríkir og tignir. Ertu viss
um að þú elskir mig ekki ennþá?“
„Já, alveg viss,“ svaraði Nicholas stutt.
„Jæja, þá er ekki annað að gera fyrir mig
en að biðja þig um skilnaðarkossinn, Nic-
holas, þó að ég eigi bágt með að skilja að ekki
eru nema fáeinar vikur siðan við vorum að
tala um sameiginlega framtíð okkar ... Gefðu
mér síðasta kossinn!"
„Til hvers væri það? spurði Nicholas ergi-
legur . .. En Carole lét ekki undan. Hún hafði
fánýta von um, að hún gæti lokkað Nicholas
núna, eins og svo oft áður. Hún tók báðum
höndum um háls hans og þrýsti þykkurn vör-
unum að munni hans og í sömu svifum opn-
uðust dyrnar og Lyndis kom inn ...
„Ég sá hattinn þinn í anddyrinu ...“ var
allt sem Lyndis gat sagt. Svo stóð hún þarna
föl og mállaus en hljóp svo út í ofboði og sinnti
ekki kalli Nicholas. Hún hugsaði aðeins um
flótta og hljóp beint út á götuna.
En í sömu svifum kom blístrandi sendi-
sveinn á hjóli fyrir hornið. Hann reyndi að
stansa en tókst ekki nógu fljótt, og hjólið
lenti á Lyndis og hún kastaðist og datt á
götuna.
Nicholas stóð agndofa í dyrunum þegar
hann sá að hann gat ekki afstýrt slysinu.
Lyndis hafði hlaupið út á götuna í ofboði án
þess að líta til hægri eða vinstri, gagntekin
af umhugsuninni um flóttann og nú lá hún
ósjálfbjarga á götunni.
Hvað hafði gerst? Þetta stutta óvissuaugna-
blik var hræðilegt, en nú hljóp Nicholas til
og tók Lyndis í fang sér og bar hana varlega
inn í húsið. Hvað hafði komið fyrir hana?
Carole hafði staðið bak við hann og horft
á þetta kuldalega, og reykt í ákafa. Nei, hún
ætlaði ekki að fara fyrr en hún vissi hvað
hefði skeð.
Devon gamli kom eins fljótt og fúnir fætur
hans leyfðu og Nicholas bað hann um að síma
til læknis í skyndi, og lagði Lyndis varlega
á sófann í dagstofunni. Augu hennar voru
lokuð ennþá, og kvaladrættir í andlitinu.
Honum hafði enn einu sinni tekist að særa
konuna sem hann elskaði. Lyndis hafði vit-
anlega miskilið það sem hún sá, ekki séð ann-
að en kossinn, sem Carole hafði stolið að hon-
um óviðbúnum.
„Gefðu henni lyktarsalt!" sagði Carole
kuldalega. „Það er auðvelt að fá taugaáfall
þegar svona kemur fyrir. Það gengur sjálf-
sagt ekkert annað að henni.“
Enginn ansaði Carole, og svo kom lækn-
irinn, heimilislæknir Hamaltonfjölskyldunn-
ar. Hann skoðaði Lyndis, en Nicholas horfði
á þegjandi.
Loks opnaði Lyndis augun, en um leið rak
hún upp sársaukaóp.
„Hvernig líður yður?“ spurði læknirinn al-
úðlega.
„Mér finnst ég vera brotin í marga parta,“
stamaði Lyndis. „Hvað gengur að mér?“
Það var angist í augum hennar og auð-
sjáanlega var hún aðeins hrædd við eitt.
Læknirinn hristi höfuðið, en tárin fóru að
renna niður kinnarnar á Lyndis.
„Hvað haldið þér um konuna mína?“ spurði
Nicholas í öngum sínum. „Batnar þetta?“
„Já, það Iagast,“ svaraði læknirinn. ,,En
hún hefir rnisst barnið, sem hún átti von á.“
Nicholas lagðist á hnén við hliðina á Lyndis,
en hún sneri sér undan. Sorg og vonleysi skein
úr þreytulegu andlitinu. Þegar sjúkrabifreiðin
hafði sótt hana, sótti nöpur einstæðingskennd
á Nicholas. Hann tók ekki eftir að Carole var
þarna ennþá, og að hún kom til hans. Hann
hugsaði ekki um nema eitt: að Lyndis hafði
ekki viljað tala við hann, ekki viljað sjá hann.
Honum fannst Lyndis hafa yfirgefið sig
fyrir fullt og allt. Hin unaðslegu tengsl milli
þeirra voru slitin, og líklega mundi hún aldrei
koma til baka. — Nicholas heyrði enn niðinn
í sjúkrabílnum fyrir eyrum sér, löngu eftir
að hann var horfinn, og sá fyrir augunum
mennina, sem höfðu borið Lyndis út á börum.
Hann vissi að hann mundi aldrei gleyma
þeirri sjón, aldrei gleyma þessum hræðilega
degi.
Hins vegar hafði hann alveg gleymt Carole
og hann hrökk við er hann heyrði rödd
hennar.
„Veslings Nick,“ sagði hún í uppgerðum
meðaumkvunartón. „Ég skil hvernig þér
Iíður.“
„Gerir þú það?“ svaraði hann kuldalega.
„Já, það horfir illa, en þú skalt ekki óttast
að þetta lagist ekki allt, og ég skal hjálpa þér.
Þú gleymir von bráðar þessum sorglega at-
burði, og þú skalt ekki hafa áhyggjur út af
mér — ég skal iíka gleyma því sem hefir
gerst. Hefðirðu látið bíða að tala við mig,
mundir þú hafa komist að raun um að öll
þin áform viðvíkjandi Lyndis voru ekki ann-
að en draumur."
„Ég skil þig ekki,“ svaraði hann forviða.
„Það er ofur auðskilið," sagði hún og nudd-
aði sér upp að honum. „Ég skal gleyma því
sem þú sagðir við mig, því að ég veit að þú
elskar mig. Við vitum bæði að við elskum
hvort annað og ég heiti þér því að ég skal
bíða þín. Þú munt von bráðar hafa séð gegn-
um Lyndis þína — ég þori að veðja um, að
hún hefir reynt að telja þér trú um að hún
væri ólétt!“
Nicholas horfði með viðbjóði á Carole. Hún
var svo gagntekin af haturshug, og hún sá
ekki sjálf kippina í andlitinu á sér og hatrið
sem skein úr augum hennar.
„Ég vildi gefa mikið til að sjá þessa sk'.n-
helgu eiginkonu þína bendlaða við oflátung-
inn John Masters í slúðurdálkunum,“ hélt
hún áfram og réð sér varla fyrir afbrýði.
„Það var mitt barn,“ sagði Nicholas stutt
og kuldalega.
Carole hló gjallandi en þó hikandi.
„Reyndu ekki að spaugast að mér,“ sagði
hún. „Gantastu ekki að mér, elskan mín! Mér
þykir vænt um að þú ert vaknaður af þessari
martröð og ég lofa þér að gíeyma öllum leið-
indunum. Ég lofa að gleyma því sem þú hefir
sagt, og nú hefirðu tækifæri til að skilja við
konuna þína eftir öll hneykslin, sem hún hefir
vakið ... Hlustaðu á mig, Nicholas," hvísl-
aði Carole og nú var röddin aftur blíð og
lokkandi.
„Hlustaðu á mig — ég lofa að giftast þér.“
Nicholas horfði á hana með andstyggð og
reiði. Nú þekkti hann hana til fullnustu.
„Þú ert ekki verð þess að vera í sömu stofu