Fálkinn - 17.08.1956, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
FLÓÐHESTA-HJUSKAPUR.
Belgiskur vísindamaöur, Rene
Verhayen hefir skrifaö bók um
flóðhestana i Kongo. Menn héldu
i gamla daga að það væri gamait
karldýr, sem stjórnaði flóðhesta-
rikinu. Þær hafa gát á börnun-
um og þau eru látin vera í eins
konar kvi inni i hringnum. Karl-
dýrin fá sjaidan að koma nærri
ungunum. — Karldýrin halda
sig á grunnu vatni, og þar hefir
hver um sig sitt riki, þar sem
aðrir mega ekki koma. Þeir
fljúgast oft á, stundum þangað
til annai- er dauður. — Ungu
karldýrin eru laflirædd við þau
eldri. Og þau eru svo taugaveikl-
uð, að ekki þarf nema garg í fugli til þess að þau hrökkvi í kut. Meðan þau eru í
kvendýranna leika þau sér. Ungu kvendýrin hafa miklu meira frjálsræði, þau fá að kafa
og stundum sést ekki annað en lappirnar fjórar af þeim upp úr vatninu, segir Verhayen.
,barnagarði“
og velta sér
og konan mín,“ sagði hann og hvert orð var
skýrt og hart. „Ekkert er mér fjær en að hafa
nckkuð saman við þig að sælda. Hypjaðu
þig burt! Ég skal hringja á Devon og láta
hann vísa þér til vegar út.“
Carole rak upp óp og hljóp út um dyrnar
og hvarf.
Lyndis var enn í þokuheimi. Hún vildi ekki
vakna, vildi ekki koma til veruleikans aftur.
Hún hafði ekki þrek til að horfast í augu við
raunveruna, hún vissi að hún var ill og dimm.
Hún mundi vakna í martröð. Nei, hún vildi
heldur liggja í dvala, liggja svona og hlusta
á allt annað úr fjarlægð. Borða í leiðslu,
svara spurningum læknisins og hjúkrunar-
konunnar út í hött og láta snúast kringum
sig. En þegar frá leið fór hún að hressast.
Meðvitundin skýrðist og hún gat ekki leynt
sjálfa sig sannleikanum.
Eitt augnablik fyrir nokkrum stundum
liðnum hafði hún lifað fullkomna sælu, feng-
ið nasasjón af því hvað lífið gat gefið. En
nú var litla lífið í henni sjálfri dáið, og lífið
kringum hana líka.
Hjúkrunarkonurnar gerðu sitt ítrasta til
þess að telja kjark í hina ungu, geðslegu
konu, sem var svo ískyggilega rænulaus. Þær
töluðu við hana eins og hún væri lítið barn
og sýndu henni öll fallegu blómin, sem henni
höfðu verið send. Þegar stór, rauður rósa-
vöndur kom frá Nicholas fór yfirhjúkrunar-
konan inn með hann sjálf.
Lyndis tók bréfið, sem hafði verið stungið
inn á milli rósanna. „Rósirnar eiga að vera
tákn þess hve heitt ég elska þig,“ stóð í
bréfinu.
„Farið þér burt með þessi blóm,“ sagði
Lyndis og sýndi nú allt í einu viljaþrek. „Ég
vil ekki sjá þau. Gefið einhverjum öðrum
þau!“
Nú skildi hún hvernig Nicholas vildi hafa
það. Hann vildi hafa hana heima, kyrra og
rólega, þangað til hann fengi tækifæri til að
skilja, en jafnframt mundi hann halda áfram
uppteknum hætti hvað Carole snerti. Mikið
hafði hún verið heimsk og barnaleg, að láta
sér detta í hug eitt augnablik, að hún gæti
komið Nicholas til að gleyma hinni hættu-
legu cg glæsilegu konu! Nei, Carole mundi
ávallt geta snúið Nicholas um fingur sér.
Læknirinn var alls ekki ánægður með
Lyndis. Það var auðséð að hún kærði sig
ekkert um að ná heilsu aftur og að lífslöng-
unin var horfin. Hún þverneitaði að taka á
móti manninum sínum í heimsókn, og það
var ekki heppilegt, því að lafði Hamalton
þurfti að eiga einhvern að, sem hún gat talað
við i trúnaði til að létta af sér farginu, sem
á henni hvíldi. Yfirlæknirinn var fljótur að
heyra um fyrstu heimsóknina, sem hún tók
á móti. Það var lafði Carew, frænka manns-
ins hennar. Og nú fékk Agathe gamla að
heyra alla söguna.
„Það var heppni að það var ekki bíll, sem
ók yfir þig,“ var allt og sumt, sem hún sagði
fyrst í stað. Hún hafði annað erindi, og það
var að segja henni hvernig Nicholas tæki
þessu. Að hann dikaði um gólfið eirðarlaus,
eins og ljón í búri og bölvaði sjálfum sér. Að
hann væri orðinn fölur og horaður á þessum
fáu dögum og skeytti hvorki um störf sín né
heilsuna. Að hann væri úrvinda af harmi yfir
því, að Lyndis vildi ekki lofa honum að skýra
málstað sinn og reyna að skilja hann.
„Þú verður að reyna að líta á þetta frá
sjónarmiði Nicholas líka,“ sagði lafði Carew
rólega. „Ég hefi þekkt Nicholas síðan hann
var lítil'l, alvörugefinn drengur. Ég hefi séð
hann þroskast og verða viðfelldin mann, al-
varlegan og mjög einmana, eiga heima á kyrr-
látu heimili og snemma meðvitandi um hvað
á sér hvíldi sem erfingja að verksmiðjunni,
óðali og aðalstitlinum. Mér fannst alltaf hann
bróðir minn léti hann fá of strangt uppeldi.
Ég var viðstödd til að kveðja, þegar Nick fór
í stríðið, og ég beið áhyggjufull eftir að hann
kæmi heim aftur — ég átti engin börn sjálf.
Ég sá hve mikið hann hafði breyst, er hann
kom aftur, og ég skildi hvað það var sem
heillaði hann hjá garminum henni Carole.
Það var léttúðin, skemmtanafýsnin — allt
það ,sem hann hafði farið á mis við í upp-
vextinum. En ég hefi líka séð hvernig hann
hefir breyst á ný og er nú orðinn svo líkur
gamla Nick, alvarlegur maður þótt ungur
sé, og ég veit að allt er búið milli hans og
Carole Sheraton. Svo gersamlega búið, sem
nokkur hlutur getur verið.“
„En ég sá þau kyssast," andæfði Lyndis og
lafði Carew sá hvernig hvitar hendur hennar
titruðu er hún fitlaði við yfirsængina. „Ég
sá þau kyssast, og það var enginn mála-
myndakoss. . . . Það var . . .“
„Vertu ekki að kvelja þig, barn,“ sagði lafði
Carew byrst. „Þetta var ekki þannig. Ég hefi
verið með Nick undanfarna daga, og hann
elskar aðeins þig, og allt sem hann þráir er
að fá að tala við þig.“
„Ætlar hann aldrei að hitta Carole fram-
ar?“ spurði Lyndis hikandi. Hún fann sjálf
hve mikið hana langaði til að fallast á það
sem lafði Carew sagði.
„Ég lofa þér þvi, að hann ætlar sér ekki
að hitta hana framar,“ sagði lafði Carew á-
kveðin. „Ég skal gefa þér drengskaparorð mitt
upp á það! Hann hefir ekki verið mönnum
sinnandi af harmi, og ég veit að kossinn, sem
særði þig svo mikið var að honum nauðug-
um. Það er örþrifatilraun Caroles til þess að
ná honum á sitt vald.“
„Er það ekki of seint?“ spurði Lyndis lágt.
„Nei, hann bíður hérna niðri — má ég
sækja hann?“
„Já,“ svaraði Lyndis og lafði Carew sá að
glampi var kominn í augun á henni. En það
varð ekki úr því að lafði Carew næði í Nic-
holas, þvi að nú kom rjóða hjúkrunarkonan
cg sagði:
„Nú er kominn tími til að búa um fyrir
nóttina. Og lafði Hamalton verður að reyna
að borða svolítið.
Vonbrigðin voru auðsjáanleg á andliti
Lyndis, en lafði Carew hughi’eysti hana og
sagði að þau Nicholas mundu fara út og fá
sér matarbita og koma svo aftur þegar Lyndis
væri tilbúin.
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — A£-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested. — Póstbox 1411.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Það tókst!