Fálkinn - 24.08.1956, Blaðsíða 4

4
FÁLKINN
Keisdrfldóttirin Andstdsíd
er hún rfnud eðn (ifondi?
Nokkru eftir að bolsévikar tóku rússnesku keisarafjölskyl'duna af lífi í
Jekaterinburg eða Sverdlovsk árið 1918 kom óstaðfest fregn •um að ein af
dætrum zarsins hefði komist undan. Síðan hafa hvað eftir annað komið fram
fullyrðingar um, að yngsta zarsdóttirin, Anastasía sé enn á lífi, og kona ein
fullyrðir, að hún sé prinsessan. Enginn veit hvort hún segir satt eða ekki,
en þó þykir líklegra, að þetta sé „fölsk prinsessa“. Hún hefir skrifað ævisögu
sína og kvikmyndafélögin liafa verið ólm í að gera myndir af „ævi Anastasíu
prinsessu".
Þetta er nýleg mynd af konunni, sem segist vera Anastasía prinsessa og
lifir einmana í Unterlengenhardt í Schwarzwald.
EGAR rússneska keisarafjölskyld-
an, Nikulás II. og Alexandra
Fodorowna og börn þeirra, voru
inyrt fyrir 38 áruni, var Anastasía
dóttir þeirra 17 ára. Enginn veit nieð
vissu hvort hún er lifandi eða dauð,
en svo mikið er vist að í Schwarz-
wald á heima kona sem segist vera
Anastasía, dóttir zarsins.
Margir trúa að hún segi satt, en
enginn veit það. Fyrir nokkrum árum
gerði franski rithöfundurinn Marcelle
Maurette sér ferð til hennar og skrif-
aði margar greinar um liana, og varð
svo hugfanginn að efninu, að hann
bjó til leikrit um konuna.
Enginn leikhússtjóri í París þorði
þó að sýna leikritið, því að allir voru
hræddir um málshöfðun af hálfu ætt-
ingja zarsins, Romanovanna, en þeir
eru flestir búsettir í París. En Ame-
ríkumenn voru frakkari. Leikritið var
sýnt á Broadway í New York, með
sænsku leikkonunni Vivecu Lindfors
í aðalhlutverkinu og á St. James-Ieik-
húsinu i London var það leikið sam-
tímis. Síðan hefir það verið sýnt víða
um heim — einnig í París, og með
fullu samþykki Romanovanna. Þar
lék söngkonan Juliette Greco aðal-
hlutverkið.
Tókst henni það svo vel, að eftir
frumsýninguna — en þangað hafði
prins Michael Romanov verið boð-
inn — sagði hann þetta: „Af öllum
þeim, sem hafa látist vera frænkur
mínar, finnst mér Juliette Greco vera
líklegust til þess.“
Anastasía er nefnilega ekki sú eina,
sem þykist vera dóttir keisarans og
ihafa komist lífs af. Suður í Ítalíu er
kona, sem segist vera Olga systir
hennar, sem var fædd 1895. Sumir
trúa henni en flestir ekki. Nú hefir
hún seit ítölsku vikublaði endurminn-
ingar sínar og þar ætlar lnin að sanna
að hún segi satt.
En nú víkur sögunni til Anastasíu.
í febrúar 1920 reyndi stúlka, 20—25
ára, að fremja sjálfsmorð og fleygði
sér i Landwehr-skurðinn í Berlín.
Henni var bjargað og flutt á geð-
veikrahæli í Dalhoff, skammt frá liöf-
uðborginni. I.æknarnir sem skoðuðu
hana sáu að liún liafði ör eftir áverka
á liökunni og höfuðkúpunni, að hún
var taugabiluð og hafði misst minnið.
Hún vildi ekki tala og skilriki liafði
hún engin. Lögreglan birti myndir at
henni í blöðunum til að reyna að
komast að hver hún væri, og nú gáfu
sig fram margir rússneskir flótta-
menn, sem fullyrtu að þetta væri Olga
keisaradóttir. Þeir fengu að tala við
liana og spurðu hvort það væri ekki
rétt að hún væri Olga, en liún svaraði:
Nei, ég er ekki Olga. Ég er Anastasía
systir hennar.
Nú komst allt í uppnám. Þýskir
herfangar höfðu komið frá Rússlandi
árið áður og sagt frá því, að þeir
hefðu víða séð auglýst eftir Anastasíu.
Lik hennar hafði ekki fundist eftir
morðin.
Fleiri Rússar kornu til Berlín á
næstunni. Margir þeirra vildu ekki
trúa henni, því að hún talaði hvorki
rússnesku né ensku. Drottningin hafði
jafnan talað ensku við börn sín. En
aðrir gáfu þá skýringu á þessu að
Anastasía hefði misst minnið eftir
höfuðhögg er hún fékk af byssuskefti.
Var mjög deilt um þetta og ekki rén-
aði deilan er stúlkan var svæfð vegna
uppskurðar og talaði þá bæði málin
fullum fetum, meðan liún svaf.
SAUMAKONA SEGIR FRÁ.
Svo liðu tvö ár og fólk var farið
að gleyma þessu. En þá kemur sauma-
konan Kolar-Peutherte, sem fyrrum
hafði starfað við rússnesku hirðina,
til skjalanna. Hún hafði legið í sömu
sjúkrastofu og stúlkan, og þóttist
strax sjá að þetta væri Anastasía. Og
í spítalanum hafði hún sagt Kolar-
Peutherts þessa sögu:
Hinn 17. júlí 1918 komu bolsévikar
í lnisið, sem keisarafjölskyldan hafð-
ist við í Jekaterinburg og skipuðu öll-
um ofan i kjallarann. Þar var fólkið
drepið, ýmist með skotum eða byssu-
stingum eða rotað með byssuskeftun-
um. Svo var líkunum fleygt á vagn
og þeim fleygt í gömul námugöng. Á
leiðinni þangað tók annar flutninga-
maðurinn — þetta voru pólskir bræð-
ur — eftir því, að yngsta prinsessan
hreyfði sig. Hún var mikið særð, hak-
an brotin og hendurnar með stungum
eftir byssustingi.
Nóttina eftir hirtu bræðurnir það
sem þeir fundu fémætt á líkunum og
saumuðu það inn í kjól prinsessunnar,
vöfðu hana í ábreiðu og lögðu hana
á kerru, sem stóð ferðbúin fyrir utan.
Svo höfðu bræðurnir lagt af stað
með hana suður á rússnesku stepp-
urnar og. í lúarga mánuði gátu þau
lifað á því er þau fengu fyrir skart-
gripina prinsessunnar, sem þau seldu
smátt og smátt. Ferðinni var heitið
til Rúmeníu. Þar segist hún liafa gifst
eldri bróðurnum, Alexander Tsja-
kovski. Eignuðust þau eitt barn, en
skönnnu siðar var Alexander skotinn
á götu í Bukarest. Hún taldi vist að
það hefðu verið bolsévikar, sem skutu
liann. Flýði hún þá til Þýskalands
með mági sinum en ]iar skildi með
þeim. Hún hafði ætlað sér að leita
uppi móðursyslur sína, Henry prins-
essu, en vogaði það ekki, því að luin
fór hjá sér vegna þess að hún hafði
gifst óbreyttum sveitamanni. Og í
staðinn afréð hún að fyrirfara sér,
og fleygði sér í Landwehr-skurðinn.
MÁLIÐ FLÓKNAÐI
sí og æ. Ýmsir þeir helstu í zars-
ættinni komu og heimsóttu hana, m.
a. hertoginn af Leuchtenberg, sem er
barnabarn Nikulásar I., André stór-
hertogi, bræðrungur myrta keisarans
og sonur liflæknis keisarans, sem
hafði verið leikbróðir Anastasiu í
bernsku. Þeir voru allir sannfærðir
um, að konan væri Anastasía prins-
essa. Stórhertoginn af Saxen-Weimar
vildi ekki láta álit sitt i Ijós opinber-
lega, en eigi að síður lét hann hana
lialda barni sinu undir skírn. Einn af
fyrrverandi þjónum zarsins, sem hafði
verið i vafa, sannfærðist alveg, er
konan sagði frá ýmsu við hirðina, sem
aðeins fáir vissu um. Til dæmis að
zarínan var vön að skrifa nafnið sitl
Æskumynd af konunni, sem segist vera Anastasía
prinsessa.
Michael Romanov og Juliette Greco eftir frumsýn
inguna í París.