Fálkinn - 24.08.1956, Blaðsíða 6
6
FÁLKINN
Framhaldsgrein
I.
fyrir dst honungsins
Pétur Jugoslava-konungur missti ríki sitt 1945. Síðan hefir oltið á ýmsu fyrir
honum og Alexöndru drottningu hans, og mesta basl hefir verið á þeim. Loks
skildu þau, en hafa þó tekið saman aftur. Skrifuðu heimsblöðin mikið um
þetta, og lugu mörgu. — Þess vegna tók drottningin sig til og skrifaði ævi-
sögu sína og hrakningasögu. Þessi saga byrjar hér á eftir og verður birt í
næstu blöðum Fálkans.
„HVAÐ ER AÐ VERA LAND-
FLÓTTA?“
Dadda Jackson, nýja enska barn-
fóstran mín, strauk yfir liárið á mér
með burstanum. — Nú getur prinsess-
an farið og lveilsað hennar konung-
legu tign! sagði hún.
Þetta var yndislegan morgun í Fir-
enze og sólin fiæddi inn uni glugg-
ana í litla húsinu, sem við áttum
heima í. — Ég hljóp af stað og kall-
aði: — Moozhee! Moozhe! — það var
gælunafnið mitt á mömmu. Og hún
svaraði og kallaði: — Poozlie!
Poozhee!
Ég þaut inn í svefnherbergið lienn-
ar. Hún sat við snyrtiborðið við op-
inn gluggann. Iiárið tók henni niður
á mitti. Það var hrafnsvartur gljái á
þvi í sólskininu.
Ég fleygði mér í fangið á henni og
hún tók á móti mér. Mér fannst liún
fallegasta konan sem ég hefði nokk-
urn tíma séð, og mig langaði til að
vera lijá henni um aldur og ævi.
í dag lá mér dálítið á lijarta, sem
mig langaði til að spyrja hana um. —
Hvers vegna hefi ég fengið nýja
„döddu“, Moozliee?
— Af því að döddu Foster langaði
til Hellas og fór þangað.
Ég heyrði þrána í rödd hennar. —
Já, við eigum heima þar lika, sagði
ég. — Hvers vegna getum við ekki
farið þangað?
— Vegna þess að við erum land-
flótta, Poozhe, sagði mamma.
Ég velti fyrir mér orðinu „land-
flótta“. Ég hafði talað ensku þessi
fimrn ár sem ég hafði lifað, en aldrei
heyrt það orð fyrr.
Alexander Jugoslavakonungur, sem
var myrtur í Marseille 1934, og María
drottning.
— Hvað er að vera landflótta?
spurði ég.
— Það er erfitt fyrir litlar telpur
að skilja það, sagði mamma. — Það
þýðir að við megum ekki fara til
Hellas um sinn, því að þeir vilja
helst ekki hafa konung í landinu
núna, og meðan konungurinn er ekki
i ríki sínu má fjölskyldan hans ekki
vera þar heldur.
— Já, ég ætla að segja önnnu að
Georg frændi verði að fara 'heim aft-
ur, og þá skulum við fara með honum.
Georg frændi var Georg II. kon-
ungur i Hellas, sem hafði verið neydd-
ur til að leggja niður völd árið 1923.
— Hún amma getur gert allt, bætti
ég við.
Mömniu þótti mjög vænt um tengda-
móður sína, Sophiu drottningu. Hún
brosti og sagði: — Já, farðu og segðu
ömmu það.
En livorki amma né mamma reyndu
að gefa mér neina skýringu á hinum
sorglegu atburðum, sem voru þess
valdandi að við urðum að vera í út-
legð. Það var ekki fyrr en siðar, að
ég fór að kynnast sögu landsins, að
ég skildi hvernig í öllu lá.
UPPÁHALDS BARNABARNIÐ.
Amma mín hafði lifað í útlegð á
heimsstyrjaldarárununi fyrri. Hún
var systir Vilhjálms Þýskalandskeis-
ara og vegna tengdanna óttuðust
vesturveldin, að Konstantín konung-
ur, maðurinn hennar, mundi hallast
á sveif með Þjóðverjum. Vesturveldin
kröfðust þess að liann legði niður
völd og rikiserfinginn, Georg, líka.
Alexander, annar sonur lians, varð
þá konungur.
Alexander var faðir minn. Hann
dó 1920 af apabiti, fimm mánuðum
áður en ég fæddist. Hann var þó 27
ára og mamma 24, og þau liöfðu ekki
verið gift nema tíu mánuði.
Mamma fór til Aþenu og lifði þar
ein með raunir sínar. Bæði fjölskylda
hennar og föður míns voru í útlegð.
Fjörutíu dögum eftir að pabbi dó
fóru fram kosningar í Hellas. Þjóðin
krafðist að Konstantín kæmi aftur,
og níu dögum síðar kom hann og
Sophia drottning til Hellas.
Mömmu varð sorgin léttbærari eftir
að ég fæddist. Ég var lifandi eftir-
rnynd föður iníns, langleit eins og
hann, Ijósbrún augu og jarpt liár.
Ég var skirð Alexandra, eftir bonum.
Það var eina nafnið sem ég fékk þegar
ég var skírð í höllinni í Aþenu.
En árið eftir — 1922 — var Konst-
antín konungur neyddur til að segja
af sér, og nú kom elsti sonur hans,
Georg, í hans stað. Árið eftir varð
Hin landfiótta konungsfjölskylda: Alexandra drottning, Alexander prins
og Pétur konungur. Alexandra var dóttir Alexanders Grikkjakonungs, sem
dó af apabiti nokkrum mánuðum áður en hún fæddist, og Aspasíu drottn-
ingar.
Georg að flýja land og 1924 varð
Grikkland lýðveldi. Skönmiu siðar
fórum við móðir mín frá Hellas til
Sophiu öinmu minnar, sem hafði sest
að í Firenze í Ítalíu.
Hjá mér var lífið dans á rósum.
Mér leið vel hjá „ammömmu" sem ég
kallaði ömmu mína, og hún lét allt
eftir mér. Ég var uppáhalds barna-
barnið hennar.
Hún var há vexti, grönn og tignar-
leg. Hún gekk alltaf sorgarklædd eftir
að Konstantin dó og ekkjukjólarnir
hennar fóru henni sérstaklega ve!.
Ég kom til hennar á liverjum degi,
en mótti aldrei gleyma að kyssa á
höndina á henni áður en ég kyssti
hana á kinnina. En ég sleikti stundum
á henni bandarbakið á henni í staðinn
og leit svo á hana. Og þá hló hún.
Þegar hún kom upp til min á kvöldin
til að lesa fyrir mig ævintýr var ég
vön að toga hárið á henni niður yfir
andlitið.
Hún skammaði mig aldrei fyrir
þetta. Hún vissi að ég gerði það svo
að hún tefðist ofurlítið lengur og
fóstran kæmi seinna til að slökkva
ljósið.
Á SKÓLA I ENGLANDI.
Mamma sá fram á að ég mundi
verða óviðráðanlega óþæg ef ég yrði
nærri ömmu lengur, og fannst rétt-
ara að senda mig í skóla í Englandi.
Annna ætlaði til Englands líka, svo
að við fórum allar. En þegar amma
fór aftur til Italíu var ég ekki á
marga fiska. Ég bjó hjá vinafólki
niömmu. Horlick ofursta og konu hans,
og var ekki nema sjö ára og alveg
rugluð í þessu stóra liúsi og innan
um alla þjónana.
Horliek-hjónin áttu þrjú börn —
tvær telpur á líkum aldri og ég og
lítinn strák. Ég var í herbergi með
þeim og við höfðum sömu fóstruna,
og ég kveið alltaf fyrir að fara niður
og borða hádegisverð með fullorðna
fólkinu. En þegar frá Ieið fór ég að
venjast þessu, og mér þótti vænt um
hjónin. Ég hafði ýnisar kennslukon-
ur, en svo lét mamma mig fara í skóla,
ekki langt frá.
I fyrstu bjó ég lieima og gekk dag-
lega í skólann. Ég kunni ekki við mig
þar og var feimin og klaufaleg og
kunni hvorki að lesa né skrifa. Það
var ekki það eina sem var ólíkt með
mér og hinum börnunum. Ég hafði
ekkert ættarnafn, eins og hinar telp-
urnar. Ég var kölluð Alexandra af
Hellas.
Hinum telpunum þótti ég eitthvað
skritin og þær þreyttust aldrei á að
c-rta mig seint og snenima. Og þegar
mamma afréð að ég ætti að fara í
heimavist í skólanum varð ég bæði
brædd og sorgbitin.
Ég var of lítil til að skilja að við
vorum fátækar, og að mamma lagði
sig í framkróka um að lát'a mig fá
gott uppeldi, sem prinsessu sómdi,
með þeim litlu efnum sem hún hafði.
Gríska konungsfjölskyldan var fátæk
og þegar henni var steypt af stóli tók
lýðveldið allar eignir liennar. Mamma
hafði örlítil eftirlaun, sem voru
greidd í svissneskum frönkum, auk
þess sem faðir minn hafði látið eftir
sig. Hún gat ekki háft mikið umleiks
og haldið þjóna og kennara lianda
mér, og þess vegna lét hún mig læra
í skólanum.
Mér var meinilla við að ganga i
skólabúningnuin. Mér leið illa á hverju
kvöldi er ég var að reyna að sofna
i svefnsalnum og enginn kom og
kyssti mig og bauð mér góða nótt,
en hinir krakkarnir sögðu „Þegi þú“
þegar ég var að gráta mig í svefn.
Hvenær sem mamma kom til að
heimsækja mig bað ég 'hana grátandi
um að mega koma heim aftur. En
ég varð að vera í skólanum.
'En það var uppbót á öllum leið-
indum í skólanum að ég skemmti mér
vel i sumarleyfinu. Mainma átti marga
vini víðs vegar um Evrópu, og við fór-
um oft til Frakklands eða Sviss, og
i vetrarleyfunum var ég í Sviss og
lærði að ganga á skíðum.
PHILIP OG ÉG.
Ég er afkomandi Victoriu drottn-
ingar. og þess vegna i ætt við flest
konungafólk i Evrópu, og i skólaleýf-
unum hitti ég sumt af frændfólki
mínu.
Þeir scm ég kunni best við voru
Philip af Hellas og Michael af Rúme-
níu, sem síðar varð konungur stutta
stund. Philip, nú liertogi af Edinburgh,
og ég erum þremenningar.
Faðir Michaels var Carol Rúmena-
konungur en móðir hans var systir
föður míns, svo að við erum syst-
kinabörn.