Fálkinn - 24.08.1956, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
Philip, Micliael og ég vorum á lik-
ivm aldri og við undum okkur vel
saman. Sérstaklega vorum við Philip
miklir prakkarar, þegar svoleiðis lá
á okkur. Við vorum óþekktarangarn-
ir, sérstaklega sumarið sem við vor-
um i 'Þýskalandi með önnnu og systur
hennar, greifafrúnni af Hassen.
Okkur datt snjallræði i hug meðan
fullorðna fólkið sat við tedrykkju fyr-
ir utan húsið. Nokkur hluti eignar-
innar var búgarður, en okkur krökk-
unuin var bannað að leika okkur
nærri svínastíunni. í þetta sinn
læddumst við þangað, hleyptum grís-
unum út og rákum þá upp á flötina,
þar sem fólkið var að drekka og lét-
um þá stökkva rýtandi inn á milli
borðanna og gestanna.
Það var dásamlegt að sjá uppnámið,
sem grísirnir vöktu, en ekki alveg eins
dásamlegt á eftir, þegar allt komst
upp.
Það var líka gaman á kvöldin þegar
við vorum að hátta, þvi að Philip
þvertók fyrir að láta baða sig. Honum
var meinilla við að þvo sér enda var
hann alltaf skitugur. Hann var vanur
að hlaupa á burt frá barnfóstrunni
á skyrtunni og láta hana elta sig
kringum húsið.
Gestirnir stóðu gapandi er þeir sáu
strákinn á harða spretti og fokvonda
stúlkuna á hælunum á lionum, og svo
kom ég á eflir, skellihlæjandi.
Skólaleyfin liðu alltof fljótt, og
sumarið sem ég varð níu ára kveið
ég sérstaklega mikið fyrir að fara í
skólann aftur. Tveimur árum áður
hafði mamrna keypt fallegan garð í
Venezia og nú hafði hún byggt hús
í garðinum, svo að við höfðum loks
eignast heimili. Þess hafði ég óskað
mér lengi. Allar hinar telpurnar í
skólanum áttu heimili, og í þvi tilliti
var ólíkt með þcim og mér. Ég átti
ekkert heimili. Eg var alltaf gestur
einhvers eða ég var á gistihúsi með
mönnnu. En nú áttum við yndislegt
heimili í einum fallegasta garðinum
í Venezia. Öðru megin við garðinn
var siki og þangað kom maður á
gondól á ákveðnum tima til að flytja
okkur inn i borgina.
Það var engin furða þó mig tæki
sárt að yfirgefa þetta, en hér dugðu
hvorki bænir né tár. Ég var send í
skólann.
STUNDARSIGUR.
Tilveru okkar í skólanum réðu lög,
sem áttu að gera okkur að siðprúðum
stúlkum. Mér kom vel að mér tókst
nokkurn veginn að halda mig innan
reglugerðarinnar og vera hlýðin, þvi
að ég lærði sama sem ekkert. Ég var
alltaf svo hrygg að mér var ómögu-
legt að læra, og fannst ég alltaf vera
hornreka þarna.
Ég upplifði stundarsigur þegar
Sopliia amina mín kom í skólann. Þá
var uppi fótur og fit og ég var alveg
liissa. Einn morguninn var okkur til-
kynnt að „Hennar hátign Sophia
ekkjudrottning af Hellas“ ætlaði að
heiðra skólann með heimsókn. Og þá
urðu allir að standa „rétt“, og allir
að vera hljóðir og allt í þeim dúr.
En aldrei þessu vant giltu þessar
reglur ekki um mig.
Þegar amma kom sleikti ég handar-
bakið á henni, eins og vera bar, áður
en ég kyssti liana á kinnína. Svo leidd-
umst við en allir stóðu í beinni röð.
Ég skal játa að ég þóttist maður með
mönnum þá stundina!
Þennan dag sem ég var þarna með
ömmu, varð ég enn slaðráðnari i að
hætta í skólanum. Ég liafði lofað
henni að ég skyldi reyna að gera mitt
besta, ef hún vildi lofa því að verða
hjá okkur um jólin heima í Venezia.
En það varð aldrei neitt af því.
Ég varð ellefu ára þennan vetur og
við mannna vorum í Sviss um jólin.
En allt í einu urðu við að fara lil
Frankfurt, vegna þess að amma, sem
var þar með systur sinni, var orðin
veik.
Þegar ég kom til hennar á spítalann
sá ég að hún hafði látið setja lílið
jólatré við rúmið silt. Hún brosti
til mín þegar ég kom inn og hvíslaði:
— Kveiktu á ljósunum fyrir ömmu,
væna mín. Við ætluðum að verða sam-
an um jólin.
Ég kveikti á litla trénu fyrir ömrnu,
og aldrei gleymdi ég loforðinu, sem
hún hafði gefið mér. Þetta var i sið-
asta sinnið sem ég .sá hana. Hún dó
skömmu síðar.
SVELTI.
Mér fannst ég vera enn meiri ein-
stæðingur eftir að hún dó, og skólinn
varð enn óbærilegri. Ég átti aðeins
eina vinstúlku þar — hún var dóttir
Rothermere blaðakonungs. Hún var
besta telpa, og gerði það sem liún gat
til að fá mig til að gleyma heimþránni.
Við höfum hvort okkar svefnherbergi
og — þó það væri bannað — var hún
vön að stelast inn til niín á kvöldin
og reyna að liugga mig 'þegar ég var
að gráta mig í svefn.
Ég reyndi að finna einhverja átyllu,
svo að ég gæti hætt í skólanum. Loks
komst ég að ráðningu á málinu.
Ég svelli mig. Eg liafði alltaf verið
„erfið“ hvað matinn snerti, svo að
þessu var ekki veitt sérstök athygli
fyrst í stað — þó ég neitaði að borða.
En ég lét elcki undan.
Svo kom skólalæknirinn. Ég held
að liann liafi skilið, að ég var ekki
síður veik á sálinni en líkamanum.
Loks varð forstöðukonan svo á-
hyggjufull út af mér að hún afréð
að biðja móður mina að korna. Þegar
hún kom og sá mig hrökk lnin við.
Ég var föl og guggin og augun þrútin
af gráti.
Hún fór með mig til Sviss og þar
fundu læknarnir, að ég var með al-
varlega brjóstveiki. En dvölin í Sviss
hafði góð áhrif á mig og eftir sex
mánuði var ég orðin albata.
Einn morguninn sama liaust — i
september 1934 — komu gríðarstórar
fyrirsagnir i blöðunum og manmia
varð hræðilega æst. — Alexander
Jugoslavíukonungur myrtur í Mar-
seille, stóð þar, og svo kom löng
lýsing á því er maður hafði hlaupið
fram úr þvögunni og skotið inn i
konungsbílinn og drepið konunginn
og franska utanríkisráðherrann.
Næstu dagana voru blöðin barma-
full af fréttum um þetta. Ég sá mynd-
ir af Pétri af Jugoslaviu, sem nú var
orðinn konungur, aðeins ellefu ára
gamall. Það var skrifað um liann, að
þegar hann var hylltur og kallaður
„Yðar hátign!“ hafi hann farið að
gráta og sagt: „Enginn getur verið
konungur. Bara pabbi!“
Ég grét þegar ég las þetta, því að
mér fannst það svo raunalegt. Við
giftustum tíu árum síðar, en þegar
þetta skeði höfðum við aldrei sést.
FRÁ PARÍS TIL AÞENU.
Vorið 1935 fór mamma með mig
til Parisar. Ég átti að byrja í skóla
aftur, og nú hlakkaði ég til, þvi að
ég átti að verða hjá mömmu. Hún
'hafði leigt sér húsgagnalausa íhúð á
5. hæð i Hotel Crillon við Concorde-
torgið.
Skólinn var í skrautlegu litlu húsi
rétt hjá Eiffelturninum, og þar voru
engir skólabúningar. Við fengum að
vera í okkar eigin
fötum, og ég man
að mér fannst sjálfri
ég vera faliegast
klædd af öllum
skólastelpum í Par-
ís, af því að mamma
hafði látið sauma
föt á mig hjá hin-
um kunna tísku-
listamanni Molyn-
eux.
Þetta ár — 1935
— komst konungs-
stjórn á aftur i
Grikklandi, og Gc-
org föðurbróðir
minn varð konung-
ur. Eftir að hann
var kominn heim
aftur var ákveðið
að þær þrjár kon-
unglegu persónur
sem látist hefðu í
útlegð — Olga lang-
amrna mín, Kon-
stantín konungur og
Sophia drottning —
skyldu fluttar til
Aþenu og fá legstað
þar, og i nóvember
1930 fór öll fjöl-
skyldan til Hellas
til þess að vera
viðstödd athöfnina.
Allt Grand Hotel
í Aþenu hafði verið
tekið á leigu handa
okkur, og kvöldið
fyrir atliöfnina var
stór veisla. Þar var
Pétur fyrrum Jugoslavakonungur og Alexandra drottn-
ing, sem skrifað hefir ævisöguna, sem hefst í þessu
blaði. Pétur missti konungstign er Tito tók völdin í
Jugoslavíu haustið 1945.
Philip þremenningur minn, liann
hafði komið frá Skotlandi með for-
eldrum sinum.
Þarna var borðaður humar, og lík-
lega hefir hann vcrið eitthvað gall-
aður, þvi að flestir voru veikir dag-
inn eftir — ekki síst Philip, enda
liafði hann borðað mikið.
Við vorum öll sorgarklædd — ég
var í svartri kápu, svörtum kjól og
með svarta slæðu, og Philip var í
svörtum fötum með pípuhatt.
í grísku kirkjunni er það skylda að
söfnuðurinn standi upp við og við
og standi lengi, og unglingarnir eru
oft látnir standa alla guðsþjónustuna.
Hún var alveg nýbyrjuð þegar
Philip varð allt i einu grænn i fram-
an og hvíslaði að mér: — Sandra,
Sandra! Ég hefi svo mikla velgju. Og
það var satt að honum var óglatt.
FYRSTA BÓNORÐIÐ.
Fyrsta biðilinn fékk ég þegar ég
var sextán ára. Einn góðan veðurdag
kom bréf þess efnis, að konungurinn
í ......... mundi sendi sendiherra
sinn til Venezia og mundi telja sér
heiður að því, ef hennar konunglega
tign Aspasia vildi veita honum áheyrn.
Hann hefði meðferðis bréf til hennar
frá konungi sínum.
Mamma varð hissa en átti sér
einskis ills von. Sendiherrann kom
heim til okkar. Þetta var hár maður,
dökkhærður, fríður sýnum — hættu-
legur maður.
Hann sagði móður minni með hátið-
legu málskrúði að konungur hans
hefði hug á að giftast, en liefði ekki
enn fundið konu, sem hann hefði get-
að orðið ástfanginn af. En svo hefði
hann séð myndir af hinni töfrandi
dóttur hennar, Alexöndru þrinsessu.
Hún væri yndislega fögur! Dásam-
lega töfrandi! Sendiherrann var að
springa af hrifningu. Og konungur-
inn var — ástfanginn!
Mamma varð ringluð og áður en
hún gat áttað sig og byrjað að telja
vandkvæði á þessu liélt sendiherrann
áfram og bar nú óðan á: — Yðar
konunglega tign — konungur minn
hefir beðið mig að segja yður, að
hann hafi sent mig til þess að ég geti
orðið persónulegur lífvörður prins-
essunnar og fylgt henni og yður á
þann stað, sem þið getið hitt konung-
inn. Þar geta þau fengið tækifæri
til að vera saman iim stund, og eftir
þá samveru gerir konungurinn sér
von um, að prinsessan geti endur-
goldið ást hans.
— En ... byrjaði mamma.
— Yðar konunglega tign, hélt sendi-
herrann áfram. — Konnngurinn hefir
lveyrt að prinsessunni þyki appelsín-
ur góðar. Hann biður mig að segja
yður, að hann liafi gert ráðstöfnn
til að senda henni kassa af bestn
appelsínum í heimi.
Þó að þetta kæmi svo flatt upp á
móður mína að lnin ætti bágt með
að átta sig, sá hún að konunginum
var þetta alvörumál, og erindi hans
var flutt með virðuleik og skörungs-
skap. Hún þakkaði sendiherranum
fyrir, en gaf i skyn að sér jiætti
prinsessan full ung til að giftast, en
hún mundi ráðfæra sig við æðsta
mann fjölskyldunnar, Grikkjakonung,
viðvikjandi erindinu.
Sendiherrann hvarf á burt við svo
búið, og Georg frændi sagði auðvitað
„nei“. Honum fannst líka, að ég væri
of ung til að giftast ennþá.
Framhald í næsta blaði.