Fálkinn - 24.08.1956, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
NIAGARA.
Niagara er einn af tignarleg-
ustu fossum veraldar og er i
fljóti, sem rennur úr Erievatni
norður í Ontariovatn. — Niagara-
fljót fellur úr austurenda Erie-
vatns fram á klettabrún, en hólmi
sem heitir Geitarey er á brúninni
og klýfur fljótið í tvennt. Foss-
inn sem verður austan við hólm-
ann heitir Ameríkufoss, en mest-
ur hluti af vatnsmagninu rennur
vestan við Geitarey og heitir
Skeifufoss. — Hellir hefir mynd-
ast undir Skeifufossi, sem heitir Vindhellir. Þar getur maður komist inn og séð undir fossinn. — Rétt
fyrir neðan Skeifufoss er mikil rafmagnsstöð, sem frámleiðir 1.280.000 hestöfl. Allt þetta rafmagn er
notað til hita og ljóss og verksmiðja i borgunum i nágrenninu. — Niðurinn í fossunum heyrist margra
kílómetra leið. Fólk sem gistir í gistihúsunum í nánd við fossana, kvartar undan því að það geti ekki
sofið fyrir fossaniðinum. En fólk sem lengi hefir átt heima við fossana vill helst ekki vera án niðsins.
Lyndis vissi vel að sú stund mundi koma,
að John mundi spyrja hana hvort þau gætu
ekki átt samleið. Henni gafst langur
umhugsunarfrestur, og það var líkast og
myndin sjálf gæfi henni svarið. John Masters
hafði skilið hið innra sálarstríð hennar svo
vel, áhyggjur hennar af því hvernig framtíðin
mundi verða. Enginn hafði skilið hana eins
vel og hann, enginn látið sér eins hugarhaldið
um hana og hann — en það hefði verið yndis-
legt ef það hefði verið Nicholas í staðinn!
Var það ekki grimmd örlaganna og ranglæti,
að hún skyldi ennþá og alltaf þurfa að elska
mann, sem hafði sýnt svo greinilega að hann
elskaði hana ekki?
Mundi hún ekki, ef hún ætti að verða föru-
nautur Johns um ævina alltaf hugsa sem svo:
— Mikið væri ég farsæl ef þetta væri Nic-
holas! Gat hún orðið John góð eiginkona
undir þeim kringumstæðum? Það var spurn-
ing, sem hann varð að svara sjálfur — og
John svaraði þeim, þegar framtíð þeirra barst
í tal. Hann talaði um hve lítils hann mundi
krefjast, og allt í einu varð Lyndis hrædd:
mundi hún kannske missa hann líka? Hún
skildi að hún gat ekki án hans verið, því að
það var hann sem stóð á milli hennar og tak-
markalausrar einstæðingstilveru og örvænt-
ingar. Hann var dásamlegur maður, og hún
var háðari honum en hún hafði gert sér grein
fyrir sjálf, það skildi hún best þegar hún fór
að athuga, hvernig mundi verða að vera ein.
,,Já, John, þú sagðir alltaf að þú skyldir
bíða eftir mér,“ sagði hún lágt. „Þú þarft
ekki að biða eftir mér lengur. Ég skal giftast
þér. Nicholas biður vafalaust um skilnað, úr
því að ég flyt mig ekki heim til hans.“
Lyndis fann hve bágt hún átti með að segja
„Nicholas". Nafnið brenndi hana í tunguna
og minningarnar komu fram. Skyldi hún
aldrei geta gleymt honum?
En John tók ekki eftir neinu. Gleðin skein
úr andlitinu á honum og hann dró Lyndis að
sér og kyssti hana. Lyndis fann sterka arma
hans þrýsta að, og reyndi að láta smitast af
sælu hans. En það var ekki hægt. Hún átti
ekki heima hjá honum.
Lafði Carew lét ekki á neinum vonbrigðum
bera þegar Lyndis sagði henni frá áformum
sínum og John Masters. En Lyndis hafði þó
hugboð um, hve annt lafði Carew lét sér um
framtið og gæfu bróðursonar síns. Lyndis var
að velta fyrir sér hvort lafði Carew mundi
láta Nicholas vita um hvernig komið var. Það
væri ef til vill best, en það lagðist í Lyndis
að gamla konan mundi ekki gera það.
Lyndis ætlaði að vera í London það sem
eftir var vetrarins, og Nicholas bauð henni
húsið sitt þar, og sagðist geta búið í klúbbn-
um sjálfur. En Lyndis kaus fremur að búa
á gistihúsi. Það hefði orðið til að vekja sárar
endurminningar, að hún hefði búið í húsinu,
og hún hafði sagt John, að fortíðin skyldi
verða eins og læstar dyr.
Sýningu Johns var ágætlega tekið, og
Lyndis kunni illa við sig innan um allt fólkið,
sem sneri sér við og góndi eftir henni er það
þekkti hana sem fyrirmynd að einu málverk-
inu, sem gagnrýnendurnir sögðu að væri besta
myndin, sem John Masters hefði málað um
ævina. Lyndis heyrði að fólk var að hvísla
um hana.
Loks hafði hún fengið sér sæti afsíðis úti
í horni, þar sem hún sá yfir salinn án þess
að aðrir sæu hana. Þá heyrði hún rödd, sem
hún aldrei hefði getað villst á, rödd sem jafn-
an dró mátt úr hnjáliðum hennar. Lyndis
heyrði hlátur Caroles og sá hana koma inn
ásamt ýmsum vinkonum sínum.
„Þú verður að fara að breyta sér í kol-
krabba, Carole, ef þú átt að geta komið öll-
um fingurgullunum þinum fyrir. Nú hefir
þessi með smaragðinum bæst við! Hvernig
ferðu að þessu?“
„Það er enginn vandi ef maður heldur vel
á spilunum," sagði Carole og hló yfirlætis-
lega.
„Ekki veit ég hvað hún móður mín segði,
ef ég kæmi heim með smaragðhring,“ sagði
ein unga stúlkan, dálítið hvöss.
„Er nokkuð að athuga við það að maður
þiggi gjafir af mannsefninu sínu?“ sagði
Carole í sama tón.
Og vinkonurnar spurðu aliar í einu: „Hver
er nú það?“ en Carole svaraði drýgindalega:
„Lítið þið í blöðin, þá getið þið lesið það.
Núna einhvern næstu daga.“
„Við fáum að vita það einhvern næstu
daga!“ Þessi orð bergmáluðu í eyrum Lyndis
og gremjan læstist um hana alla. Ætluðu
Carole og Nicholas að opinbera trúlofun sína
áður en búið væri að ganga formlega frá
skilnaðinum? Hafði Carole getað talið Nic-
holas á það? Þetta kom allt heim — manns-
efnið mitt, það gat enginn annar verið en
Nicholas, og smaragðar. — Hann mundi hafa
gefið henni nýjan smaragðhring.
Lyndis fann að hún gat ekki verið þarna
mínútu lengur. Hún varð að komast út, hún
vildi ekki eiga á hættu að rekast á Carole —
eða Nicholas.
Hún ók heim á gistihúsið og fleygði sér á
rúmið, úrvinda af harmi. Þá hringdi síminn.
Það var John, og Lyndis var mikið niðri fyrir
er hún sagði honum hvað hefið komið fyrir,
og spurði hann hvort hann vildi að hún kæmi
á sýninguna aftur. Rödd Johns var róleg og
viðkvæm að vanda, og hann bað hana um að
biða með að kóma þangað til allir væru farnir.
En Lyndis fannst samt einhver óvenjulegur
blær vera á röddinni. Gat hann ekki skilið
tilfinningar hennar?
„Ég skal afhenda dyraverðinum lykilinn,
þá getur þú gengið upp á skrifstofuna, bak-
dyrameginn," sagði John rólega. „Ég kem
þangað og sæki þig, þegar ég hefi lokið því
sem ég þarf að gera.“
Lyndis kom að skrifstofudyrunum ólæstum,
hún gekk hljóðlega inn og kveikti á lampan-
um, en maðurinn sem sneri sér við og leit
til hennar var ekki John. Það var Nicholas.
Lyndis var sem steini lostin. Hún var alveg
óviðbúin því. að hitta Nicholas og hún fann
að hún gat það ekki. Hana langaði mest til
að hlaupa út, en gat ekki hreyft sig úr spor-
unum.
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Keykjavik. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.-
stjóri: Svavar Hjaltested. — Póstbox 1411.
HERBERTS prent.
ADAMSON
Óánægður áheyrandi.