Fálkinn


Fálkinn - 31.08.1956, Blaðsíða 6

Fálkinn - 31.08.1956, Blaðsíða 6
6 FÁLKINN Framhaldsgrein 2. Fyrir óst konungsins Pétur Jugosíava-konungur missti ríki sitt 1945. Siðan hefir oltið á ýmsu fyrir honum og Alexöndru drottningu hans, og mesta basl hefir verið á þeim. Loks skildu þau, cn hafa þó tekið saman aftur. Skrifuðu heimsblöðin mikið um þetta, og lugu mörgu. — Þess vegna tók drottningin sig til og skrifaði œvi- sögu sína og hrakningasögu. Þessi saga byrjar hér á eftir og verður birt í næstu blöðum Fálkans. FYRSTI DANSLEIKURINN. Þegar ég var nýlega orðin seytján ára átti ég að byrja að taka þátt í samkvæmislífinu í París. Áhrifamiklir og rikir vinir móður minnar afréðu að hafa „frumsýninguna" á mér sem virðulegasta. Ég hafði gaman af fal- legum fötum, en sárkveið alltaf fyrir þegar ég átti að sýna mig í þeim. Ég fékk fallegar afmælisgjafir í það sinn. Mamma gaf mér tvöfalda perlu- festi og samstæða eyrnahringi úr perl- um, tvö armbönd með gimsteinum, annað með demöntum og hitt með safírum, og ég fékk fyrsta gullúrið mitt, fyrstu loðkápuna ... Og auk þess hafði mamma pantað handa mér indælan danskjól lijá tiskuversluninni Chanel. Við fengum sérstakan mann frá London til þess að búa til umgerðina um samkvæmið. Það átti að verða i einkahúsi í París, sem ameriskur vin- ur móður minnar átti. Skrautið var alit með grískum litum, bláu og hvítu, og stofurnar eins og blómagarðar en öll blómin voru blá og hvít. Þetta var svo fallegt að ég gleymdi alveg að María ekkjudrottning af Jugoslaviu. Hún gekk að jafnaði svona klædd eftir að hún var orðin ekkja. vera feimin. Þetta var ævintýralieim- ur og ég fann á mér að ég mundi ekki gera neinar skyssur um kvöldið. Ég þurfti á öllu mínu sjálfstrausti að lialda, því að ég átti að heilsa tvö liundruð manns, eintómu hefðarfólki hins franska útlenda samkvæmislifs. Ég talaði, hló og dansaði livíldar- laust frá því klukkan ellefu um kvöld- ið til klukkan sex um morguninn. Fyrst í stað kveið ég fyrir hverjum dansi, en mér óx hugur þegar liertog- inn af Windsor bauð mér i dans. Hann var staddur þarna ásamt her- togafrúnni, frú Simpson fyrrverandi. Það var ekki nema ár liðið síðan hann sagði af sér til að giftast henni. Þegar ég hafði dansað hálfan hring við hertogann, fann ég að hann var jafnvel enn meiri klaufi á dansgólfinu en ég. Við reyndum eins og við gát- um að stíga ekki á hvors annars tær, svo að hvorugt okkar hafði rænu á að segja nokkurt orð. Hann varð eig- inlega sá mótdansari sem mér hæfði best þarna um kvöldið. Eftir þessa eldvígslu samkvæmis- lífsins lenti ég í hringiðu þess allt sumarið, en ég verð að játa, að móður minni urðu vonbrigði að mér. Ég fann ekki aftur það sjálfs- traust, sem ég hafði 'haft þarna fyrsta kvöldið. Ég var óframfærin og mér leiddist með öllum ungu piltunum, sem buðu mér á dansleiki og í leikhús. Ég var skíthrædd við allar þessar voldugu og málugu frúr, sem buðu mér heim, og ég varð veik af öllum þessum undirstöðumat sem ég féklc í veislunum. Einn daginn þegar ég kom heim úr samkvæmi i London fór ég að gráta og bað móður mína innilega um að fá að sleppa við að fara í fleiri sam- kvæmi. Mamma yppti öxlum. — Jæja, Poozhee, sagði hún blitt. — Þú skalt liaga því eins og þú vilt, væna mín. En mundu að allt í kringum þig er stór hamingjusamur heimur, og þér fer að þykja gaman að honum undir cins og þú þorir að kanna hann. Hún hafði vitanlega rétt að mæla. Og með tímanum fór ég að liafa á- nægju af veröldinni kringum mig. En livorki mamma né ég vissum livenær eða hvernig mér tókst að losna við óframfærnina. Áður en að því kæmi átti ég eftir að upplifa stríð — flótta — og ástina miklu. PRINSESSA ÁN UMHVERFIS. Sumarið 1938 fórum við mamma heim til Venezia. Mér þótti afar vænt um lnisið okkar þar. Alla bernsku mina hafði ég þráð að eiga heimili, og sú ósk varð rík í mér mörg ókom- in ár. Þetta varð fyrsta sumarið mitt eftir að ég var orðinn ung stúlka. Skóla- árin voru að baki — ég var orðin þátttakandi i samkvæmislífinu, og all- ir töluðu um yndislegu árin, sem færi í hönd hjá „laglegri 17 ára prins- essu“. En skuggi Hitlers livildi eins og þrumuský yfir Evrópu, og andrúms- loftið var þykkt af hatri. Úr því að ihann gat verið svona hatursfullur í tali og háttum, hvernig mundi þá fara þegar Iiann fengi áhangendum sínum byssustingi og sprengjur til að leika sér að. Þess varð ekki langt að biða að við fengum að upplifa það. Við áttuin heima í Venezia þegar stríðið skall á, og mamma, sem hafði verið hjúkrunarkona í fyrri styrj- öldinni, vildi að ég lærði hjúkrun. Mér þótti ekki nema gott að fá eittlivað að gera ,og ég reyndi alls ekki að láta sem ég léti stjórnast af ættjarðarást eða líknarhug. Þegar ég var orðin nítján ára fór ég loks að skilja hvar ég var á vegi stödd í veröldinni, að það var styrjöldin, sem opnaði augu mín fyrir því. Persónuleiki minn þroskaðist hægt. Hann var eins og fiðrildi, sem ekki vill skriða út úr púpunni. En upp- eldið hafði ekki miðað að neinu öðru en að gera mig að fiðrildi. Og þetta var undirrót allra erfiðleika minna. Ég var fædd til þess að vera konung- leg prinsessa í veröld, sem ekkert hafði við þess hátar fólk að gera. Auðæfin voru fokin út í veður og vind áður en ég fæddist — engar hall- ir, engar eignir og engin framtið fyrir prinsessur af konungsættinni okkar. En móðir mín og öll fjölskyldan liafði gleymt að taka þetta með í reikning- inn, því að trú þeirra á „konungsins guðdómlega rétt“ var svo rótgróin í þeim. Ég hafði fengið uppeldi og menntun, sem átti að gera mig hæfa lil að vera meðlimur konunglegrar fjölskyldu. Þeim datt ekki í hug að ala mig upp öðru vísi, þetta varð ó- sjálfrátt hjá þeim. Hvernig átti að ala upp prinsessur nema svona? Það er spurning, sem ég veit ekki glöggt svar við ennþá. Ég hafði verið alin upp til að gift- ast og umgangast samborgara mína og skilja þá. En livernig átti ég að skilja þá þegar ég var sífellt höfð utanveltu — eins og goð á stalli — og þegar fólkið sem ég átti að um- gangast var eintómir höfðingjar og konungborið fólk. Það var ekki svo að skilja að mér félli ekki vel tilhugsunin um hjóna- band, sem eins konar „frama“. Þvert á móti. Ég var fús til að giftast. Mig hafði alltaf dreymt um að giftast og eignast heimili og börn sjálf. En ég var altekin af draumum og þrám nítján ára stúlku, og oft var ég að brjóta heilann um hvort ég mundi nokkurn tima geta orðið ham- ingjusöm, ef ég fengi ekki tækifæri til að verða ástfangin af og giftast „venjulegum" manni, sem ekki dreymdi neina hefðardrauma, en gerði sig ánægðan með að eiga heimili, börn og mig. í þá daga var hjónabandið ekki annað, í mínum augum. Ég gleyindi alltaf að taka það með i reikninginn, að ef ég giftist þessum heimakæra, venjulega manni, mundi hvorki verða um þjóna, barnfóstrur og bíla að ræða. Alexandra sem ung stúlka, er hún dvaldist hjá Aspasíu móður sinni í útlegð í Venezia. Framtíðardraumar mínir náðu ekki til peninganna. Ég hafði yfirleitt ekkert vit á pen- ingum. Ég hafði aldrei haft peninga handa á milli — hafði aldrei átt buddu og hafði ekki hugmynd um hvað hlut- irnir kostuðu. Ef það var eittlivað, sem mig langaði að kaupa, bað ég mönnnu um leyfi, kvittaði fyrir út- tektinni i versluninni og bað um að senda mömmu reikninginn. Tilhugsunin, sem gerði niörgum frækum niínum lífið svo svart — að þurfa að giftast til fjár ■— ásótti mig aldrei. Ég vissi að ég mundi aldrei láta tæla mig til að giftast manni, sem mér þætti ekki verulega vænt um. Ég fór að gera mér Ijóst hvað það væri, sem ég óskaði mér í lífinu, en tækifærið til að geta gert drauma jnína að veruleika, var óralangt frá mér. FLÓTTINN TIL AÞENU. Svo hófst önnur heimsstyrjöldin og innan skainms sagði Mussolini vestur- veldunum strið á hendur.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.