Fálkinn - 31.08.1956, Blaðsíða 6
6
FÁLKINN
Framhaldsgrein 2.
Fyrir óst konungsins
Pétur Jugosíava-konungur missti ríki sitt 1945. Siðan hefir oltið á ýmsu fyrir
honum og Alexöndru drottningu hans, og mesta basl hefir verið á þeim. Loks
skildu þau, cn hafa þó tekið saman aftur. Skrifuðu heimsblöðin mikið um
þetta, og lugu mörgu. — Þess vegna tók drottningin sig til og skrifaði œvi-
sögu sína og hrakningasögu. Þessi saga byrjar hér á eftir og verður birt í
næstu blöðum Fálkans.
FYRSTI DANSLEIKURINN.
Þegar ég var nýlega orðin seytján
ára átti ég að byrja að taka þátt í
samkvæmislífinu í París. Áhrifamiklir
og rikir vinir móður minnar afréðu
að hafa „frumsýninguna" á mér sem
virðulegasta. Ég hafði gaman af fal-
legum fötum, en sárkveið alltaf fyrir
þegar ég átti að sýna mig í þeim.
Ég fékk fallegar afmælisgjafir í það
sinn. Mamma gaf mér tvöfalda perlu-
festi og samstæða eyrnahringi úr perl-
um, tvö armbönd með gimsteinum,
annað með demöntum og hitt með
safírum, og ég fékk fyrsta gullúrið
mitt, fyrstu loðkápuna ... Og auk
þess hafði mamma pantað handa mér
indælan danskjól lijá tiskuversluninni
Chanel.
Við fengum sérstakan mann frá
London til þess að búa til umgerðina
um samkvæmið. Það átti að verða i
einkahúsi í París, sem ameriskur vin-
ur móður minnar átti. Skrautið var
alit með grískum litum, bláu og hvítu,
og stofurnar eins og blómagarðar en
öll blómin voru blá og hvít. Þetta var
svo fallegt að ég gleymdi alveg að
María ekkjudrottning af Jugoslaviu.
Hún gekk að jafnaði svona klædd eftir
að hún var orðin ekkja.
vera feimin. Þetta var ævintýralieim-
ur og ég fann á mér að ég mundi ekki
gera neinar skyssur um kvöldið.
Ég þurfti á öllu mínu sjálfstrausti
að lialda, því að ég átti að heilsa tvö
liundruð manns, eintómu hefðarfólki
hins franska útlenda samkvæmislifs.
Ég talaði, hló og dansaði livíldar-
laust frá því klukkan ellefu um kvöld-
ið til klukkan sex um morguninn.
Fyrst í stað kveið ég fyrir hverjum
dansi, en mér óx hugur þegar liertog-
inn af Windsor bauð mér i dans.
Hann var staddur þarna ásamt her-
togafrúnni, frú Simpson fyrrverandi.
Það var ekki nema ár liðið síðan hann
sagði af sér til að giftast henni.
Þegar ég hafði dansað hálfan hring
við hertogann, fann ég að hann var
jafnvel enn meiri klaufi á dansgólfinu
en ég. Við reyndum eins og við gát-
um að stíga ekki á hvors annars tær,
svo að hvorugt okkar hafði rænu á
að segja nokkurt orð. Hann varð eig-
inlega sá mótdansari sem mér hæfði
best þarna um kvöldið.
Eftir þessa eldvígslu samkvæmis-
lífsins lenti ég í hringiðu þess
allt sumarið, en ég verð að játa,
að móður minni urðu vonbrigði
að mér. Ég fann ekki aftur það sjálfs-
traust, sem ég hafði 'haft þarna fyrsta
kvöldið. Ég var óframfærin og mér
leiddist með öllum ungu piltunum,
sem buðu mér á dansleiki og í leikhús.
Ég var skíthrædd við allar þessar
voldugu og málugu frúr, sem buðu
mér heim, og ég varð veik af öllum
þessum undirstöðumat sem ég féklc
í veislunum.
Einn daginn þegar ég kom heim úr
samkvæmi i London fór ég að gráta
og bað móður mína innilega um að fá
að sleppa við að fara í fleiri sam-
kvæmi.
Mamma yppti öxlum. — Jæja,
Poozhee, sagði hún blitt. — Þú skalt
liaga því eins og þú vilt, væna mín.
En mundu að allt í kringum þig er
stór hamingjusamur heimur, og þér
fer að þykja gaman að honum undir
cins og þú þorir að kanna hann.
Hún hafði vitanlega rétt að mæla.
Og með tímanum fór ég að liafa á-
nægju af veröldinni kringum mig. En
livorki mamma né ég vissum livenær
eða hvernig mér tókst að losna við
óframfærnina. Áður en að því kæmi
átti ég eftir að upplifa stríð — flótta
— og ástina miklu.
PRINSESSA ÁN UMHVERFIS.
Sumarið 1938 fórum við mamma
heim til Venezia. Mér þótti afar vænt
um lnisið okkar þar. Alla bernsku
mina hafði ég þráð að eiga heimili,
og sú ósk varð rík í mér mörg ókom-
in ár.
Þetta varð fyrsta sumarið mitt eftir
að ég var orðinn ung stúlka. Skóla-
árin voru að baki — ég var orðin
þátttakandi i samkvæmislífinu, og all-
ir töluðu um yndislegu árin, sem færi
í hönd hjá „laglegri 17 ára prins-
essu“.
En skuggi Hitlers livildi eins og
þrumuský yfir Evrópu, og andrúms-
loftið var þykkt af hatri. Úr því að
ihann gat verið svona hatursfullur í
tali og háttum, hvernig mundi þá
fara þegar Iiann fengi áhangendum
sínum byssustingi og sprengjur til að
leika sér að. Þess varð ekki langt að
biða að við fengum að upplifa það.
Við áttuin heima í Venezia þegar
stríðið skall á, og mamma, sem hafði
verið hjúkrunarkona í fyrri styrj-
öldinni, vildi að ég lærði hjúkrun. Mér
þótti ekki nema gott að fá eittlivað
að gera ,og ég reyndi alls ekki að láta
sem ég léti stjórnast af ættjarðarást
eða líknarhug. Þegar ég var orðin
nítján ára fór ég loks að skilja hvar
ég var á vegi stödd í veröldinni, að
það var styrjöldin, sem opnaði augu
mín fyrir því.
Persónuleiki minn þroskaðist hægt.
Hann var eins og fiðrildi, sem ekki
vill skriða út úr púpunni. En upp-
eldið hafði ekki miðað að neinu öðru
en að gera mig að fiðrildi. Og þetta
var undirrót allra erfiðleika minna.
Ég var fædd til þess að vera konung-
leg prinsessa í veröld, sem ekkert
hafði við þess hátar fólk að gera.
Auðæfin voru fokin út í veður og
vind áður en ég fæddist — engar hall-
ir, engar eignir og engin framtið fyrir
prinsessur af konungsættinni okkar.
En móðir mín og öll fjölskyldan liafði
gleymt að taka þetta með í reikning-
inn, því að trú þeirra á „konungsins
guðdómlega rétt“ var svo rótgróin í
þeim. Ég hafði fengið uppeldi og
menntun, sem átti að gera mig hæfa
lil að vera meðlimur konunglegrar
fjölskyldu. Þeim datt ekki í hug að
ala mig upp öðru vísi, þetta varð ó-
sjálfrátt hjá þeim. Hvernig átti að
ala upp prinsessur nema svona?
Það er spurning, sem ég veit ekki
glöggt svar við ennþá.
Ég hafði verið alin upp til að gift-
ast og umgangast samborgara mína
og skilja þá. En livernig átti ég að
skilja þá þegar ég var sífellt höfð
utanveltu — eins og goð á stalli —
og þegar fólkið sem ég átti að um-
gangast var eintómir höfðingjar og
konungborið fólk.
Það var ekki svo að skilja að mér
félli ekki vel tilhugsunin um hjóna-
band, sem eins konar „frama“. Þvert
á móti. Ég var fús til að giftast. Mig
hafði alltaf dreymt um að giftast og
eignast heimili og börn sjálf.
En ég var altekin af draumum og
þrám nítján ára stúlku, og oft var
ég að brjóta heilann um hvort ég
mundi nokkurn tima geta orðið ham-
ingjusöm, ef ég fengi ekki tækifæri
til að verða ástfangin af og giftast
„venjulegum" manni, sem ekki
dreymdi neina hefðardrauma, en gerði
sig ánægðan með að eiga heimili,
börn og mig.
í þá daga var hjónabandið ekki
annað, í mínum augum. Ég gleyindi
alltaf að taka það með i reikninginn,
að ef ég giftist þessum heimakæra,
venjulega manni, mundi hvorki verða
um þjóna, barnfóstrur og bíla að ræða.
Alexandra sem ung stúlka, er hún
dvaldist hjá Aspasíu móður sinni í
útlegð í Venezia.
Framtíðardraumar mínir náðu ekki til
peninganna.
Ég hafði yfirleitt ekkert vit á pen-
ingum. Ég hafði aldrei haft peninga
handa á milli — hafði aldrei átt buddu
og hafði ekki hugmynd um hvað hlut-
irnir kostuðu. Ef það var eittlivað,
sem mig langaði að kaupa, bað ég
mönnnu um leyfi, kvittaði fyrir út-
tektinni i versluninni og bað um að
senda mömmu reikninginn.
Tilhugsunin, sem gerði niörgum
frækum niínum lífið svo svart — að
þurfa að giftast til fjár ■— ásótti mig
aldrei. Ég vissi að ég mundi aldrei
láta tæla mig til að giftast manni, sem
mér þætti ekki verulega vænt um.
Ég fór að gera mér Ijóst hvað það
væri, sem ég óskaði mér í lífinu, en
tækifærið til að geta gert drauma jnína
að veruleika, var óralangt frá mér.
FLÓTTINN TIL AÞENU.
Svo hófst önnur heimsstyrjöldin og
innan skainms sagði Mussolini vestur-
veldunum strið á hendur.