Fálkinn - 31.08.1956, Side 7

FÁLKINN
7
Við fengum fyrsta skarþefinn af
ósköpunum þegar Macdoodle, skoska
vinnukonan okkar var liandtekin af
ítölsku öryggislögreglunni. Hún var
flutt i fangabúðir fyrir utan Yenezia,
og ég komst brátt að raun um, að það
var litill vandi að smygla mat til
hennar, og jafnvel að smygla henni
sjálfri úr fangelsinu og inn í borgina
heilan dag. Og þó var bráðlega skotið
loku fyrir það.
Siðdegis 28. október 1940 var hringt
i símann lieima. Ég tók eftir að
mamma kreysti höndina utan um sím-
tólið meðan hún hlustaði á það sem
sagt var í símanum. Það var gríski
sendiherrann sem talaði. ítalir höfðu
ráðist á Ilellas. Okkur var sagt að
ganga frá helsta dótinu okkar strax
og vera viðbúnar að stiga inn i sendi-
iherraleslina, sem var á förum lil
Aþenu. Macdoodle var látin laus og
fékk að fara með okkur.
Næstu klukkutimana var allt á tjá
og tundri. Við höfðum engan tíma til
að sortera fötin okkar eða ganga al-
mennilega frá kofforlunum. Það sein-
asta sem ég gerði eftir að við vorum
komnar út og mamma og Macdoodle
stóðu við dyrnar, var að hlaupa upp
og kveðja herbergið mitt. Ég fór út
á svalirnar og horfði yfir garðinn.
Sólin skein og mér fannst óskiljan-
legt, að kannske mundi ég aldrei sjá
þennan stað aftur. — Vertu sæll!
hvíslaði ég. — Ég kem aftur, ein-
hvern tíma! Svo hljóp ég út til hinna,
og við lögðum af stað í þá fyrstu af
okkar hræðilegu ferðum áleiðis til
frelsisins.
Margir úr griska sendiráðinu og
Minnie, gömUl frænka mín, voru sam-
ferða okkur i lestinni. Minnie heimt-
aði að fá að spila við mig, alla löngu
leiðina til Beograd i Jugoslaviu. í
Beograd fórum við í griska lest, þar
voru engin þægindi, og þá fjóra daga
sem við vorum á leiðinni fengum við
hvorki mat né vatn. Við vormn alveg
eins og flóttafólk þegar við komum
til Aþenu, og sjaldan hefir mér fund-
ist jafn gott að koma í bað eins og
i gistihúsinu, sem við fengum dvöl
í þegar til Aþenu kom.
Fyrst um sinn var svo að sjá, sem
við mundum geta lifað nokkurn veg-
inn eðlilegu lífi. Mamma leigði sér
luis i Aþenu, og við fórum báðar að
starfa að hjúkrun í einum spítalanum.
Mamma hélt því til streitu að ég
væri aldrei minna en þrjá tima á dag
undir beru lofti, og venjulega borð-
uðum við hádegisverð í golfklúbbnum
og fórum í golf á eftir.
Fjölskyldan liittist á hverju kvöldi
— ýmist í höllinni, hjá Georg II., eða
heima hjá einhverjum okkar. Um það
leyti voru margir ættingjar okkar
heima í Áþenu. Stríðið liafði rekið
þá heim þaðan sem þeir vorn, hér
og hvar um Evrópu.
Philip, þremenningur minn, núver-
andi hertogi af Edinburgh, sem var
sjóliðsmaður i breska flotanum og var
á orrustuskipinu „Valiant“, var hjá
okkur fáeina daga. Aldrei hefi ég vitað
mann sem var jafn áfjáður i að berj-
ast. „Við skulum binda enda á þetta
strið á tólf mánuðum," sagði hann.
Fjölskyldan taldi þetta full mikla
bjartsýni, en mér fannst tólf mánuðir
vera heil eilífð.
NÝR FLÓTTI í SPRENGJUREGNI.
Vorið 1941, þegar við mamma liöfð-
um verið í Aþenu fjóra mánuði, var
okkur tilkynnt að bráðum yrðum við
að flýja. Aðvörunin kom hálfum mán-
uði áður en við urðum að fara, og
þess vegna vorum við betur undir
Uóttann búnar núna cn í fyrra skiptið.
Við höfðum gengið frá öllum okkar
fötum og dóti í koffort og sendum
það ásamt tryggðartröllinú Macdoodle
um borð í grískan tundurspilli, sem
átti að fara lil Kritar.
Sifelldar sprengjuárásir voru gerðar
á borgina og síðustu næturnar sváfum
við með handtöskurnar okkar við
rúmstokkinn, svo að við gætum flúið
fyrirvaralaust.
Og eina nóttina í apríl hringdi sím-
inn. — Það kemur bíll og sækir ykkur
eftir tiu mínútur, var sagt með karl-
mannsrödd. — Þjóðverjar verða
komnir í borgina eftir 24 tíma!
Við klæddum okkur i flýti, tókum
handtöskurnar okkar og fálmuðum
okkur út úr húsinu, en þegar út kom
var stjörnubjart. Billinn stóð fyrir
utan og bilstjórinn ók eins og hund-
eltur niður að höfn, en þar lá bresk
sjóflugvél og beið okkar. Öll höfnin
var eitt eld.haf. Hafði skipalest orðið
fyrir sprengjum og drundi i loftinu
af sprengingunum.
Fjölskyldan stóð í hnapp og beið
eftir að komast um borð í flugvélina.
Við vorum þar öll, Frederika krón-
prinsessa með börnin sín tvö, Sophiu
tveggja ára og Konstantín fimm mán-
aða, ásamt barnfóstrunni. Auk þess
var þarna Katherine, yngsta systir
föður mins, prins Georg afabróðir
minn, sem við kölluðum Gamla Georg
lil aðgreiningar frá konunginum, og
María frænka, hin franska kona lians.
Konungurinn og Páll krónprins ætl-
uðu að verða eftir í Aþenu.
Ég trúði varla mínum eigin augum
þegar ég sá Mariu frænku. Hún hafði
ferðbúið sig i skrautlegan, rósóttan
silkikjól og var með feikna barða-
stóran hatt á höfðinu. Og i ól um
hálsinn á henni var ljó'smyndavélin.
sem hún skildi aldrei við sig.
Óþolinmóð liönd dró mig inn i flug-
vélina, hreyflarnir drunuðu, og eftir
augnablik vorum við komin á loft
áleiðis til Krítar og frelsisins.
Klukkan var fimm, er við rákum
tærnar i bryggjuna í Soudaflóa og
önduðum að okkur sjávarloftinu.
Litlu krakkarnir orguðu og Fredika
var að svipast um eftir stað þar sem
hún gæti skipt á þeim og gefið þeim.
María frænka rétti mér hattinn
sinn. — Ilaltu á þessu, Sandra. Ég
verð að taka mynd af þessu. Þetta er
viðburður i veraldarsögunni.
Á næsta augnabliki sáum við þýsku
fiugvélarnar nálgast. Sprengjunum
rigndi niður kringum okkur, og grjót
og mold gekk i gusum. Og gegnum
sprengjuhvellina heyrðum við óp
særðra manna er við flýttum okkur
i næsta loftvarnabyrgi. Þar lögðumst
við fyrir og sungum „Blindu mýsnar
þrjár“ á milli sprenginganna, til þess
að reyna að róa börnin.
Loks lauk þessum ósköpum. Óhrein
og með hellu fyrir eyrunum eftir allan
gauraganginn fórum við upp í bifreið-
ar, sem fluttu okkur inn i land. Þetta
varð hræðileg átta tínia ferð, og við
urðum í sífellu að vera hlaupa út úr
bilnum og leggjast niður í skurðina
meðfram veginum.
Ég heyri enn grátinn i börnunum
og ég sé enn Mariu frænku i silki-
kjólnum sinum, sem nú var orðinn
illa útleikinn. Hún var alllaf að biðja
mig um að halda á liattinum sinmn,
þvi að hún þurfti að Ijósmynda svo
mikla „veraldarsögu“.
VEGGJALÚSABARÁTTAN.
Um kvöldið komum við á ákvörð-
unarstaðinn — litið gistihús i jaðri
á þorpi. Þar var vatn — og rúm. Við
skriðum upp i og steinsofnuðum.
Ég vaknaði eftir tveggja tima full-
komið meðvitundarleysi. Mér var
heitt og klæjaði í allan kroppinn. Ég
kveikti á kerti —- og kvaldi niðri í
mér óp. Allt rúmið var lifandi.
Nú var hafin ný orrusta, sem stóð
þá átta daga sem við vorum í gisti-
húsinu: baráttan við veggjalýsnar!
Morguninn eftir vorum við öll með
rauða dila á andlitinu, böndunum og
fótunum. Við klóruðum, okkur sjálf-
um og við klóruðum hvert öðru og
mösuðum um hvað við ættum’að gera
við þennan ófögnuð.
— Sápu! sagði cin. — Sápan er
best, lnin dregur úr kláðanum.
— Terpentínu! rumdi í Gamla
Georg. — Við verðum að ná í terpen-
tínu! Við setjum skál með terpentínu
undir hvern rúmfót.
— En livar eigum við að ná í þetta?
spurði ég.
Gamli Georg barði hnefanum í
borðið. — Sandra! öskraði hann. —
Þú verður að koma með mér inn í
þorpið. Við verðum að ná i sápu og
terpentínu.
María frænka varð líka samferða
inn í þorpið. Hún tók út bómullar-
dúk í einu vefnaðarvöruvérsluninni i
þorpinu og fékk saumakonuna á
staðnum til þess að sauma handa sér
eftirmynd Parisarkjólsins sem hún
hafði verið í, en nú voru ekki nema
MJÓLK í RÚMIÐ. — Þegar þessi frú
hefir drukkið moii'xunkaffið sitt í
rúminu, fær uppáhaldið hennar — sex
vikna gaamll Ijónsungi — mjólkurpel1-
ann sinn. Konan stundar þá atvinnu
að temja ljón, og þess vegna vön að
umgangast hættulegri skepnur en
þetta.
tætlur eftir af honum. Þessi kjóll
varð mjög einkennilegur, og gerði þó
saumakonan sitt besta.
ÁSTFANGIN AF PHILIP.
Á áttunda degi fengum við boð um
að verða ferðbúin á ný. Nú áttum við
að fljúga til Egyptalands.
í Alexandríu áttum við manmia
heima hjá góðu fólki, sem lijálpaði
okkur um föt og peninga. Ég fór mjög
gætilega með þann litla fatnað sem
ég fékk. Ég hafði lært að meta hvers
virði fatnaðurinn er.
Ég hitti Philip prins og David Mil-
ford Haven frænda hans i Alexandríu.
Þeir liöfðu fengið leyfi og ég var hrif-
in af að sjá þá aftur.
Ég gleymdi því alveg nokkra daga
að nokkurt stríð væri til og sprengju-
regnið á næstu grösum. Ég var með
allan hugann við að skemmta mér
með þessum frændum minum. Oft var
ég að velta því fyrir mér hvorn þeirra
mér likaði betur við. David hafði ansi
fallegt nef, en nefið á PIiilip var fal-
legra. Brosið á David var töfrandi,
en þegar Philip brosti til mín dáleidd-
ist ég. Og svo var Philip hærri.
Við ókum oft langar leiðir í litlum
sportbíl, sem Philip hafði náð í. Við
fórum i sjó og spiluðum tennis og
dönsuðum langar, heitar nætur. Þeg-
ar gengið liafði á þessu nokkra daga
var ég orðin talsvert ástfangin af
Philip, það verð ég að játa.
Mér þótti skelfing leiðinlegt að
þurfa að skilja við hann þegar við
mamma fengum boð um að flytja til
Cairo, en mikið varð ég glöð þegar
ég sá brosandi, sólbakað andlitið á
honum á gistihúsinu í Cairo nokkr-
um dögum eftir að við vorum komnar
þangað.
Hvenær sem hann var laus fórum
við í klúbbinn og dönsuðum þar eða
þá að við syntum, eða bara sátum og
töluðum saman. Mér þótti mikið fyrir
þvi að við mamma urðum að fara til
Port Said eftir aðeins hálfan mánuð
i Cairo, og svo þaðan til Suður-
Afriku. Eg varð hrærð er Philip kom
á bryggjuna til að kveðja okkur.
Smuts hershöfðingi hafði boðið
allri grisku konungsfjölskyldunni að
verða i Suður-Afríku þangað til
styrjöldinni lyki og nú var Georg kon-
ungur kominn i hópinn lika.
Framhald í næsta blaði.
Pétur konungur fékk um hríð landvist í Cairo með stjórn sína. Hér sést
hann í veislu hjá Farúk, sem þá var í „makt og miklu veldi“.