Fálkinn - 31.08.1956, Page 8

8
FÁLKINN
Skál, sagði hann og horfði í augu hennar ...
Luftftuleiðio
HÁIiIÐ var stutt, Ijóst og illa greitt,
kinnarnar rjóðar og augun stór og grá
og einbeitt. Hún var í hvítri treyju,
bláum síðbuxum og rykug á öðru
hnénu. Hún var með klút i hendinni
og gegnum opnar dyrnar sá Richard
bursta, fægilög og fægiskúffu.
— ^Ungfrú Yalerie Davis? spurði
hann hæversklega. — Ég kem liklega
á óheppilegum tíma. Afsakið þér. Ég
heiti Richard Barr. Ég er ...
— Ó, þér eruð bróðir Janet. Valerie
brosti innilega og var eins og stelpa,
sem liefir fengið sælgæti alveg óvænt.
-— I>að var fallega gert af yður að
koma svona fljóit. Janet sagðist hafa
skrifað viðvíkjandi mér. Mér fannst
hálfgerð frekja að biðja yður um að
verða barnfóstra og snúast kringum
manneskju, sem þér þekktuð ekki.
Gerið þér svo vel að koma inn. Hér er
allt á rúi og' stúi, en nú skal ég taka
svolítið til og setja ketilinn á eldinn.
Hann elti hana inn og brosti að
ihenni, að hún skyldi eiga svona ann-
ríkt. Hún var alveg eins og lítil telpa,
sem er að leika húsmóður. Hún var
alls ekkert lík því, sem hann hafði
hugs^ð sér er hann las bréfið frá
Janet. 1 ! j i 1 j !
Annars gerði hann sér ekki ljóst
hverju liann hafði búist við. Þegar
hann fór að heiman til að vinna í
London, var systir hans aðeins lítil
skólastelpa, og síðan hafði hann ekki
séð hana nema sjaldan. Hann var
eiginlega ókunnugur henni og vinum
heniiar. En hann reyndi alltaf að vera
þægilegur við Janet þegár honum gafst
tækifæri til. Ef til vill kom það af
gömlu sektartilfinningunni, sem hún
vakti alltaf hjá honum. Þegar liún var
lítil tilbað hún hann eins og goð, og
enn fannst ;henni hann vera besti
maðurinn sem hún þekkti. Allir heima
höfðu alltaf sagt, að Ricliard mundi
komast langt, hann væri svo duglegur
og framsækinn. Janet var sannfærð
um þetta. Og til þess að valda henni
ekki vonbrigðum lék liann alltaf hlut-
verk hins fullkomna stóra bróður,
alúðlegur, hjálpsamur og hygginn ...
Þetta var ástæðan til þess að hann
stóð hérna í súðaribúð þessarar ungu
stúlku. „Ef þú hefir tíma til að líta
inn til Valerie,“ hafði Janet skrifað,
„og hjálpa henni til að koma sér fyrir
i London, kæmi það sér mjög vel fyrir
hana. Ég veit að þú hefir feiknin öll
að gera, en þú getur ímyndað þér
hve mikil stoð lienni væri að þvi að
hafa kunnugan mann til að hjálpa
sér. Það er fyrsta skiptið sem hún
er að heiman upp á eigin spýtur. Hún
missti bæði föður sinn og móður fyrir
skömmu. Það var hræðileg ákoma ...“
Og nú var hann kominn þarna,
reiðubúinn til að hjálpa — reiðubú-
inn til að reynast sú fyrirmynd, sem
Janet hafði eflaust talað um við
Valerie.
— Janet sagði mér frá foreldrum
yðar og bílslysinu, sagði liann alvar-
legur. — Það var mjög hörmulegt ...
Hann þagnaði. Þetta liafði hann
auðvitað ekki átt að segja. Brosið
hvarf og stúlkan virtist lirædd og úr-
ræðalaus.
Andlit hennar endurspeglaði allar
tilfinningar hennar. Hann hafði aldrei
séð jafn „gagnsæja“ manneskju. Þessi
unga stúlka mundi verða alveg varnar-
laus i nýrri og ókunnri veröld. Hún
var of meinlaus, of ærleg, of ung.
Hún reyndi að brosa aftur. — Þér
eruð sjálfsagt einstaklega góður mað-
ur, sagði hún. Aðdáunin ljómaði úr
gráum augunum. — Janet hefir sagt
mér það margoft.
Hann snéri sér og sagði vandræða-
lega. — Janet þekkir mig eiginlega
ekki mikið. Ég er ekki nærri eins
mikill sómamaður og hún vill gera
úr mér.
Hvers vegna sagði liann þetta við
bráðókunnuga stúlkuna? En það var
ómögulegt að segja annað en sann-
leikann, er maður horfði i þessi gráu
augu.
Hún hló og það var auðséð að lnin
trúði honum ekki. Hann brosti á móti,
honum létti er hún tók því svona, og
fór að spyrja hana hvað liún ætlaðist
fyrir þarna í London.
Hún hafði fengið stöðu í skóla-
bókasafni. Og svo hafði hún náð sér
í þetta herbergi, og það leyndi sér
ekki að hún var hróðug af hreingern-
ingunni sinni.
— Þér getið ekki ímyndað yður live
svart það var þegar ég lcom, sagði
hún alvarleg. — Fyrri leigjandinn
hafði ckki gert hreint eftir sig, —
hcfir víst aldrei gert sæmilega hreint
hérna. Alls staðar ryk og skítur. Það
er ljótt hérna enn, en þér skuluð sjá
það þegar ég er búin. Ég ætla að liafa
bókahillu þarna, og dívan hérna í
horninu.
Richard varð ungur i annað sinn
meðan hann lilustaði á stúlkuna,
fannst hann vera orðinn eins og þegar
liann kom fyrst til London, aðeins tví-
tugur og fullur af hugsjónum og hug-
myndum. Munurinn var bara sá, að
þegar hann var tvitugur — fyrir sjö
árum — hafði liann verið miklu
hyggnari og stefnufastari en tvítugir
menn gerast. Hann hafði sett sér mark,
og stefnt að því sí og æ, án þess að
þoka um þumlung. Hann var kominn
vel á veg, og innan skamms mundi
hann komast enn lengra. Þegar hann
væri giftur Lornu . >.
— Ég liefi verið beðinn um að sýna
yður London, sagði hann. — Og þá
finnst mér að við ættum að byrja með
því að borða hádegisverð saman.
Hvernig líst yður á það?
Valerie ljómaði af ánægju. — Er
yður alvara? Það langar mig. Svo
kom áhyggjusvipur á hana. — En það
er víst ekki hægt. Ég meina — ég má
ckki tefja yður með þvi.
— Minn timi er yðar eign, sagði
hann. Hann sagði henni ekki að Lorna
væri fjarverandi nokkra daga, og þess
vegna væri liann laus og liðugur.
Það er nógur tími til að segja henni
frá því, sagði hann við sjálfan sig.
Enda skiptir það engu máli fyrir
hana. En liann liafði grun um, að
einhver dýpri ástæða væri til þess
að honum var ekki um að segja stúlk-
unni að hann væri trúlofaður.
IJANN beið í sólskininu úti á götunni
meðan Valerie var að hafa fataskipti,
og nú rifjaðist upp fyrir honum er
hann hitti Lornu Thompson í fyrsta
skipti.
Hann var þá enn aðstoðarmaður á
teiknistofu húsgagnasmiðjunnar, það
var áður en hann hækkaði og fékk
eigin teiknistofu. Hann átti að fara
með teikningarnar að nýja Thompson-
hægindastólnum inn til Thompsons
forstjóra. Þegar hann kom inn sat ung
stúlka á skrifborðsbrún forstjórans.
Hún var lagleg. Fegurð hennar
gagntók hann og hann stóð kyrr og
starði á hana. Og lnin leit kuldalega
á hann á móti.
Hárið var liðað og stuttklippt, and-
litið mjótt og kinnbeinin há, varirnar
þykkar og augun græn og drembileg.
Hún var í rauðri kápu, með dýran,
neltan liatt, og hefði getað verið
klippt út úr tískublaði.
IJún tók eftir að fum kom á Ric-
hard og nú lék bros um munnvikin.
— Afsakið þér, herra Thompson,
sagði Richard. Hann jafnaði sig fljótt.
Með því að vera sem eðlilegastur og
frjálsmannlegastur ætlaði hann að
sýna þessari ungu stúlku, að hann
væri alls engin undirtylla, heldur hátt
settur hjá forstjóranum — ungur
maður með glaésilegar framtíðarvonir.
— Ég vissi ekki að þér voruð bund-
inn, sagði hann rólega. — Ég get litið
inn með þessar teikningar seinna í
dag.
— Það er allt í Iagi, sagði Thomp-
sons vingjarnlega. Þetta var hneliinn
maður miðaldra, og hélt sinu gamla
yfirbragði síðan hann hafði verið
venjulegur snikkari úti á landsbyggð-
inni. — Þér þurfið ekki að fara. Þetta
er Lorna dóttir mín. Lorna, þetta er
Richard Barr, einn af bestu teikn-
urunum hérna í smiðjunni. Sestu
þarna i stól á meðan, telpa mín. Ég
ætla að líta á teikningarnar.
— Komið þér sælir, lierra Barr,
sagði Lorna Thompson, með spottskri
hæversku. Hún renndi sér niður af
skrifborðinu og settist í rauðan, leður-
fóðraðan stól. — Þér megið ekki tefja
hann pabba of lengi. Hann hefir boðið
mér með sér i hádegisverð.
Richard brosti til hennar. — Nei,
ég skal ekki gera það, ungfrú Thomp-
son. Hann var upp með sér yfir að
vera álitinn mikils háttar maður, sem
ef til vill mundi tefja forstjórann von
úr viti, og liann gat ekki annað en
tekið eftir augnaráði hennar, brosinu,
röddinni ...
Fyrstu samfundirnir — fyrsta
augnaráðið sem síðar dró svo mikinn
dilk eftir sér — meira en hann hafði
þorað að láta sig dreyma um ...
Hann stóð á götunni og beið eftir
Valerie og hugsaði um allt sem gerst
hafði eftir samfundina við Lornu
Thompson — stöðuhækkunina, óvænt
heimboð til Thompsons, skemmtiferð-
irnar með Lornu.
Hver viðburðurinn hafði rekið ann-
an i tvö ár, en í huganum sá hann
þá sem stutt leiftur fram til sigursins,
ákveðið kvöld fyrir einum mánuði ...
Henry Thompson var i miðdegis-
veislu en Richard og Lorna voru ein
heima i húsinu í Hampstead. Þau sátu
í stofunni og hann var með glas af
gömlu úrvals koniaki í hendinni. Að
venju var hann hrifinn af hinum
íburðarmiklu salakynnum. Allt þarna
inni bar vott um peninga, velgengni.
Gullnu silki-gluggatjöldin, mjúki sóf-
inn er þau sátu í — gljáandi húsgögn-
in — og Lorna.
Hann horfði á hana — á hvítar
axlirnar yfir blægræna kjólnum — á
smaragðana í hálsfestinni, á gljáandi
liárið, gljáann í augunum og brosið,
sem sagði svo mikið.
Hvers vegna hafði hún valið einmitt
hann? Þessi spurning kom honum aft-
ur og aftur í hug. Hann reyndi að sjá
sjálfan sig með hennar augum. Hann
var hár vexti og sómdi sér líklega
vel, ýrnsar aðrar stúlkur vildu vera
með honum. En hún var öðru vísi en
liinar stúlkurnar — hún var Ijómandi
frið og hún var greind og auk þess
gamansöm. Og auk þess var hún svo
rík að hún gat valið úr. En hún hafði
valið hann. Hvers vegna?
Hún liafði á vissan hátt gefið hon-
um svarið þarna um kvöldið er þau
sátu saman. Hún horfði á hann hugs-
andi, nærri gagnrýnandi, og sagði:
— Þú ert, að fráteknum föður min-
um, eini maðurinn sem ég hefi l>ekkt,