Fálkinn - 31.08.1956, Page 9

FÁLKINN
9
er veit hvað liann vill í lífinu, og er
fastráðinn í að fá þaS sem liann vill.
Þig grunar ekki hve leiöinlegur maður
getur oröið, ef hann fær allt á silfur-
diski — eins og margir af þeim kunn-
ingjum, sem ég hefi átt. Mér feilur
viÖ menn, sem eru sterkir og met-
orðagjarnir. Ég veit aö þú ert met-
orðagjarn. Eg hefi tekið eftir því.
— Já, sagði hann ofur látlaust. Ég
er metorðagjarn, Lorna. Og mér þykir
vænt um að þér þykir það ekki neinn
glæpur, að maður reyni að olnboga
sig áfram í lífinu.
— Þú verður mikill maður, sagði
hún hægt og brosti. — Ég veit að þú
verður það.
Hann horfði á hana og hlustaði á
lága tóna í útvarpsgrammófóninum.
Það kom eirðarleysi i liann og allt
i einu sagði hann hranalega: — Lorna,
þú veist að ég er ástfanginn af þér.
Ég vil giftast þér!
— Það var satt, hann vissi það er
hann hafði sagt það. Hann var ást-
fanginn af henni — áslfanginn af öllu
kringum hana.
Hún hallaði sér að honum og varir
þeirra mættust i löngum kossi. Á eftir
sátu þau lengi þegjandi. Loks sagði
hún: — Þú hefir verið heppinn, góði.
Hann lirökk við. Átti hún við .. .
Kannske tók hún eftir að það var
farið að síga i liann, þvi að hún sagði
fljótmælt: — Af þvi að ég elska þig
líka. Yið verðum gæfusöm. Og ég get
hjálpað þér, pabbi getur hjálpað þér
og heilinn í þér hjálpar þvi sem á
vantar. Þú verður maður, sem ég
verð upp með mér af, sannaðu það ...
'Það var satt. Hann liafði verið ó-
umræðilega heppinn að eignast aðra
eins stúlku og Lornu, — og sem líka
var dóttir Henry Thompsons.
Hann vissi að Thompson hafði allt-
af líkað vel við hann. Og hann var
sannfærður um, að gamla manninum
mundi líka vel að fá hann fyrir tengda-
son. Og innan skamms mundi sá
gamli liækka hann í tigninni. Það
hefði hann auðvitað gert eftir nokkur
ár, þó ekki hefði verið neinni Lornu
til að dreifa, því að Richard var dug-
legur maður. En nú þurfti hann ekki
að bíða eins lengi og hann liafði gert
» ráð fyrir. Og loks mundi hann verða
meðeigandi í fyrirtækinu. Nýjar
stækkanir höfðu verið ráðgerðar.
HALLÓ! Afsakið þér að ég varð svona
lengi.
Þessi unglega rödd vakti hann af
drauminum!
— *Þér voruð ekkert lengi, og þér
litið ijómandi vel út!
Hún hafði farið í ljósgrá útiföt og
hvíta blússu. Hún var berhöfðuð og
ljósir lokkarnir flögruðu i golunni,
og hún leit út eins og sextán ára
unglingur.
Ilún brosti töfrandi. — Geri ég það?
Þakka yður fyrir. Ilvert eigum við að
fara? Þér megið ómögulega fara á
dýran stað min vegna. Annars hefi
ég liugsað mér að borga fyrir mig
sjálf, og ég hefi ekki úr miklu að
spila.
Hann hló. — Það kemur ekki til
mála að þér borgið sjálf. Við skulum
finna eittbvað dýrt, og ef þér reynið
að malda í móinn eða heimtið að
borga, skal ég taka af yður ráðin. Ég
fullvissa yður um að ég hefi efni á
að borga, og i dag er aðeins það besta
nógu gott.
Hann var hissa á sjálfum sér. Hann
hafði ekki verið svona áhyggjulaus
og glaður í mörg ár. Hann hafði talað
án þess að hugsa sig um. í fyrsta
skipti í mörg ár. Það var alveg ó-
venjulegt. Venjulega fór hann gæti-
lega með bæði peninga og það sem
hann sagði. En nú fannst honum létt-
ir að haga sér öðru vísi en hann
var vanur.
Það var ekki fyrr en hann hafði
fylgt þakklátri og glaðri Valerie heim
og kysst liana bróðurkoss á kinnina
að skilnaði, að hann skildi ástæðuna
til þess að hann hafði hagað sér svona.
Hann hafði vanist að þvinga sjálfan
sig — hann varð ávallt að gæta sið-
anna þegar hann var með Lornu. Þá
var líkast og hann væri i munnlegu
prófi.
Hann elskaði hana, en ekki á sama
hátt og liún hann. Hann hafði aðeins
sjálfan sig að gefa, hún liafði miklu
meira . ..
Hann leit á sig í speglinum meðan
hann var að taka af sér hálsbindið,
og geispaði. Hann sá að hann var ung-
legri en venjulega, augun bjartari og
svipurinn óþreyttari.
Valerie var lagleg stúlka. Það var
bara þetta að hún var hálfgerð stelpa.
En óvenjulega lagleg var liún. Hann
brosti er bann hugsaði til dagsins. Það
hafði verið afar gaman að sýna henni
London. Þau höfðu borðað liádegis-
verð á góðum gildaskála, og siðan
gengið marga kílómetra um göturnar
— yfir Trafalgar Square, gegnum Pall
Mall og Hyde Park. Þau höfðu drukk-
ið te í klúbbnum hans i Pall Mall —
Henry Thompson hafði nýlega gert
liann meðlim þar, og Richard var mjög
upp með sér, að hafa komist í þennan
úrvalsklúbb. — Hann liafði haft
gaman af að sjá live hrifin luin var
í leikhúsinu og skemmt sér yfir hve
fullorðinslega hún sagði „já“ þegar
hann bauð henni vin með miðdegis-
verðinum á eftir.
— Skál! sagði hann og horfði í
augun á henni.
Hann mundi hvernig augu hennar
ljómuðu til hans i hálfdimmum bíln-
um á leiðinni heim. Svo sneri hún
sér undan og horfði út um gluggann,
eins og hún væri feimin eða hrædd ...
ÞEGAR Lorna kom heim aftur minnt-
ist Richard ekkert á Valerie. Hann
sagði við sjálfan sig, að óþarfi væri
að minnast nokkuð á hana. Valerie
var aðeins vinsúlka systur hans, sem
hann hafði tekið að sér eina dag-
stund.
Lorna spurði liann livernig honum
hefði liðið um helgina, og hann svar-
aði tvírætt: — Ég rólaði bara lieima.
Eg hefi saknað þín.
Tvær lygar, hugsaði hann með sér.
— Nei, saknaðirðu mín virkilega,
Richard? spurði hún. — Ég vona að
þú hafir gert það.
Hann faðmaði hana að sér og kyssti
hana til þess að sýna hve mikið hann
hefði saknað liennar. En einhverra
hluta vegna var kossinn ófullnægjandi
— fyrir þau bæði. Hún svaraði honum
ekki fyllilega og fór að tala um brúð-
kaupið.
— Ertu — ertu viss um að fjöl-
skyldunni þinni líki þetta vel? sagði
hún allt i #inu. — Ættir bú ekki að
kynna mig þeim bráðum?
Riohard svaraði: — Auðvitað gleð-
ur þetta þau. Kannske við bregðum
okkur til þeirra eftir eina eða tvær
vikur.
Honum hafði brugðið við þótt hann
léti ekki á því bera. Hvernig í ósköp-
unum liafði hann gleymt að skrifa
foreldrum sínum að hann væri trú-
lofaður. Hann hafði hugsað sér að
doka við um stund eftir trúlofunina,
en hann hafði ekki skrifað foreldr-
unum eitt orð um Lornu! Hann varð
að skrifa strax á morgun og segja
þeim frá öllu saman.
En daginn eftir hafði hann svo
mikið að gera í húsgagnasmiðjunni
að hann gleymdi skriftunum. Og um
kvöldið, þegar Lorna hafði ekki tíma
til að vera með honum, var hann með
Valerie ...
Valerie var orðin ástfangin af hon-
um. Það gat blindur maður séð, því
að andlit hennar gat ekki leynt því.
Hann áfelldist sjálfan sig. Ung og
tilfinninganæm stúlka var veik fyrir
ástum til manns, sem var nærgætinn
og góður við hana. Og nú var hún
orðin ástfangin, þvi að hún hafði séð
að honum féll vel við hana. — Hann
varð að segja henni frá Lornu og
segja henni og sýna, að liann væri
ekki ástfanginn af Valerie.
En hann gat ekki fengið sig til þess
— ekki ennþá.
Og liann gat ekki hætt að hitta hana
heldur. Honum var orðin nauðsyn að
vera með lienni. Hvenær sem Lorna
var bundin annars staðar fór liann til
Valerie. Og dagana sem hann átti að
hitta liana leit hann oft á klukk-
una ...
Þegar Valerie heilsaði með: — Þú
kemur of seint, og brosti til hans,
fannst honum liann vera glaður og
áhyggjulaus. Þá var friður i sál hans
og bann var heima hjá sér.
Það er aðeins af þvi að hún er svo
ung og glöð, hugsaði hann með sér.
Hún er eina manneskjari’, sem ég þarf
ekki að liafa neitt fyrir að hrífa. Það
er allt og sumt.
En það var ekki allt og sumt. Hann
reyndi að varast að hugsa um þetta,
en gat það ekki. Hann var ástfanginn
sjálfur.
Vissan þrengdi sér inn í sál lians
eitt kvöldið, er hann hafði boðið henni
á kvikmynd og var á heimleið með
henni. í einni dimmu hliðargötunni
tók hann andlit hennar milli handanna
og kyssti hana á munninn. Varir
hennar voru eins og lieit blóm. Þetta
var indælasti kossinn, sem hann hafði
upplifað. Hún titraði í örnium hans
og þegar hann sleppti henni hvíslaði
hún: — Ó, Richard, Richard, ég kvelst
af ást til þín!
Hann stóð kyrr. Það var rigning
og kinnar hennar voru votar og kald-
ar, augu liennar ljómuðu til hans. —
Valerie! sagði hann. — Það stoðar
ekki. Ég er ekkert lianda þér. Af-
sakaðu það sem ég gerði núna, ég
hafði engan rétt til þess. Eg átti alls
ekki að liitta þig. Reyndu að gleyma
mér — hættu að hugsa um mig.
Nú sá hann breytinguna á andlitinu,
breytingu sem hann hafði kviðið fyrir
að sjá. Augun urðu stór, munnurinn
hreyfðist til að andmæla og hún livisl-
aði aðeins eitt orð: — Hvers vegna?
Hann sneri frá lienni og gekk á
burt, án þess að svara og án þess að
lita við.
VIKU siðar gerðist það.
í beila viku hafði hann hvorki heyrt
Valerie eða séð. Heila viku hafði
liann unnið af nieira kappi en nokk-
urn tima, og háttað á kvöldin þreytt-
ur og mæddur. Hann liafði jafnvel
verið ólundarlegur og afundinn við
Lornu.
Eitt kvöldið þegar hann hafði sagst
vera svo þreyttur að hann gæti ekki
komið út með henni, snerist honum
aRt í einu hugur og hann náði í bíl
og ók heim til Thompsons.
Lorna var ein í stofunni þegar hann
kom inn. Hún leit upp vingjarnlega
en með furðusvip. — Jæja, þér leidd-
ist þá, sagði hún. Það var gaman.
Komdu og sestu hérna.
Hún benti á sófann við hliðina á
sér. Hann stóð andspænis henni.
Kverkarnar voru þurrar og lófarnir
rakir.
— Hvað gengur að þér? Lorna
brýndi röddina.
Hann hafði búið sig undir það sem
hann ætlaði að segja, á leiðinni í bíln-
um, en nú hafði hann gleymt því öllu.
Hann sagði hás: — Ég get ekki haldið
áfram, Lorna. Eg get ekki gifst þér.
Ég — ég elska þig ekki.
— Ertu genginn af vitinu? Hún var
orðin náföl i framan og augun leiftr-
uðu. ■— Það mun einhver önnur vera
komin í leikinn? Ég hefi getið mér
þess til siðasta hálfan mánuðinn. Eg
hefi símað til þín kvöld eftir kvöld,
og þú ekki verið heima. Ég taldi mér
trú um að þetta mundi lagast, og þú
vitkast aftur. Ég er enginn engill held-
ur, Richard! Eg skal gleyma því —
ef þú vilt gleyma því líka. Ég skal
láta eins og þú liafir aldrei sagt það.
Það var bænarhreimur í rödd henn-
ar. Hann starði vantrúaður á liana.
— Þú — Þú vildir liafa nrig samt —
upp á þá kosti? Þegar þú veist að ég
get ekki ...
— Þú veist ekki hvað þú ert að
segja, lirópaði hún. Hún var staðin
upp. — Þú imyndar þér að þú sért
ástfanginn, og þess vegna viltu fleygja
öllu fyrir borð — framtið þinni og því
lifi sem við gætum átt saman, jafnvel
stöðunni, sem þú hefir núna. Hvað
heldur þú að hann pabbi geri þegar
hann fréttir ...
Hún þagnaði. Hann sneri sér frá
henni og gekk fram að dyrunum. Þar
sneri hann sér við og horfði á hana.
Hún stóð kyrr og neri hendurnar.
Þetta voru gráðugar hendur, datt hon-
um allt í einu i hug — hendur sem
voru vanar að grípa allt sem þær lang-
aði i í tilverunni. Hún vildi liafa ’hann
af því að hún vildi hafa völdin. Og
hann gæti liún látið gera livað sem
hún vildi. Hún vildi hafa hann af
því að hann væri jafn gráðugur og
hún var.
Og fram að þessu augnabliki liafði
liún haft rétt fyrir sér. Lífshættir
hennar höfðu verið hugsjón hans. En
nú — á síðasta augnabliki — hafði
Valerie sýnt honum aðra lífshætti,
einfaldari, kröfuminni, en þúsundfalt
ánægjuríkari en nokkurn af metorða-
girndardraumum lians.
Hann sagði vingjarnlega: — Lorna,
mér þykir þetta leitt. Það var mér
að kenna. Ég sýndi mig í fölsku gervi.
Eg liefi séð mig i fölsku gervi sjálfur.
Þú mátt ekki hata mig. Ef faðir þinn
rekur mig þá áfellist ég hann ekki
fyrir það. Ég get sagt ’honum þetta
sjálfur, ef þú vilt ...
— Út með þig! æpti hún. — Farðu
burt!
Það var merkilegt hve létt lionum
var er hann ldjóp upp stigann í hús-
inu sem Valerie átti heima í. Eins og
liann hefði fleygt af sér bagga, sem
hann hefði stritað undir i mörg ár.
Hann skildi að þessi baggi hafði verið
draumur hans — falskir draumar
lians.
Hann mundi ávallt verða metorða-
gjarn, það var eðli hans. Hvað sem
hann gerði þá vildi hann alltaf gera
Framhald á bls. 14.