Fálkinn - 31.08.1956, Side 11

FÁLKINN
11
LITLA SAGAN
hhkldti gesturinn
Ég liafði ekki séð -Ragnar i mörg
ár, en eitt kvöklið drap liann á dyr
hjá mér, á kvistinum á Lindargöt-
unni. Hann var lítið breyttur, sami
svarti hárlubbinn og augunum pirði
hann alveg eins og í gamla daga. Út-
gangurinn á honum vqr ekki til fyrir-
myndar, — skyrtan þvæld og erma-
líningarnar mikið óhreinar.
Hann virtist fara hjá sér en settist
þó i besta stólinn minn og leit að-
dáunaraugum kringum sig: „Hér þykir
mér vistlegt!"
„Já, ég hefi reynt að búa nokkurn
veginn vel að mér,“ sagði ég. „Ég hefi
góða skrifstofustöðu núna. En hvernig
líður þér?“
„Það hefir nú gengið upp og niður
hjá mér — aðallega niður. En nú er
ég kominn í bæinn til að reyna að
fá atvinnu. Það er tómlegt að vera
árið út og árið inn vestur í Bolunga-
vík.“
Ég gat skilið það, en fannst hann
þurfa að vera betur til fara þegar hann
væri að spyrja eftir atvinnu. Iiannske
gæti liann fengið vinnu á vélaverk-
stæði, og þá skiptu fötin ekki miklu
máli, heídur dugnaðurinn. Ég spurði
liann ekki nánar um það.
Við sátum og reyktum og reyndum
að taia saman, en eiginlega höfðum
við fátt að tala um. Loks spurði hann
hálf vandræðalega:
„Heyrðu, ég er lhisnæðislaus. Gæt-
irðu lofað mér að liggja hérna nokkr-
ar nætur? Þangað til ég næ í hús-
næði!“
Ég komst ekki hjá því. Þetta var
gamall skólabróðir og sveitungi. Ég
hafði tvo dívana. Og þetta var aðeins
i nokkra daga.
Morguninn eftir spurði hann hóg-
vær, hvort ég gæti léð sér skyrtu.
Hann yrði að lita sæmilega út þegar
liann færi i atvinnuleitina. Mér fannst
það eðlilegt, og hann fékk skyrtuna.
Daginn eftir léði ég honum skó. Já,
og hann var illa staddur þessa stund-
ina sagði liann, og ég láriaði honum
nokkrar krónur. Allt skyldi hann
borga þegar hann fengi vinnuna.
En það dróst og hann var hjá mér
áfram. Hann fékk peninga hjá mér.
á morgnana til að kaupa mat handa
okkur báðum, svo að við gætum borð-
að málamat heima. Ég borðaði mið-
degisverð úti í bæ, og þá varð hann
að sjá fyrir sér sjálfur. Ég grunaði
hann um að borða af málamatnum.
Vitanlega hafði liann fengið lykil, svo
að hann gat gengið út og inn hjá mér.
Eftir viku fékk hann lánaða aðra
skyrtu. Og það var komið upp i vana
að hann fengi tíu krónur á hverjum
morgni, auk matarpeninganna. Ég
benti honum á, að hann yrði að fara
að útvega sér húsnæði og hann féllst
á það. Svo leið heil' vika aftur.
En einn daginn þegar ég kom heim,
kom ég að dúkuðu kaffiborði. Hann
hafði keypt alls konar kökur og hálf-
flösku af koníaki. Ég liorfði undrandi
á hann en hann brosti. Og um kvöldið
bar hann á borð humar, glóðarbrauð
og hvítvín.
„Kæri vinur!“ sagði hann glaður
og drjúgur. „Þú hefir sýnt mér dæma-
lausa gestrisni og þess vegna langaði
mig til að jiakka þér með þvi að bjóða
þér kvöldverð að skilnaði. Ég hefi
fengið húsnæði og á morgun fer ég
að vinna.“
Stóra telpan verður ánaegð með ame-
ríska sniðið á röndótta kjólinn sinn.
Örlítil hvít kragahorn eru bæði að
aftan og framan.
ALLS STAÐAR DROPÓTT. — Pljótt
á að líta aðcins laglegur lítilll kjóll.
En svo sjáum við að bæði kjóllinn
og undirpilsið, sem gægist fram, eru
úr mjúku fínu surah og þá finnst
okkur meira til hans koma. Hann er
frá tískuhúsinu de Rauchs.
Tveir sjötugir karlar suður á Ítalíu
háðu fyrir nokkru einvígi, og hafði
annar ljá að vopni en hinn heygaffal.
Særðist annar og var fluttur á sjúkra-
hús. Ástæðan til hólmgöngunnar var
sú, að báðir vildu ná í sömu konuna.
Hún er G8 ára.
GARÐBÚNINGUR frá Chr. Dior.
Þetta er samfestingur, buxur og bol-
ur, úr rósuðu lérefti og síður frakki
cða sloppur úr sama efni.
NÝR FRAKKI. — Hér er einn frá
Dereta. Hann er svo mjúkur og létt-
ur og ákjósanlegur till ferðalaga að
hann á engan sinn líka, einnig til
hvers annars sem frakka þarf með.
★ Tísbumjfndir ★
Við skáluðum og samræðurnar urðu
hjartnæmar og einlægar.
„Kæri vinur,“ sagði ég. „Treystu
þvi að þú ert altlaf velkominn á mitt
heimili, ef þú vilt gera þér það að
góðu. Ég óska þér alls góðs og til
hamingju með framtiðina, Ragnar
minn.“
Þegar ég leit inn i klæðaskápinn,
morgiininri eftir sá ég að sparifötin
mín voru horfin. En bréfmiði var fest-
ur á herðatréð. Ég lags liann í flýti:
„Iíæri vinur: — Mér þykir innilega
leitt að verða að hryggja þig. En mér
fannst þsíS skylda mín, að halda þér,
gömlum og góðum vini, kveðjusam-
sæti áður en ég færi, til að þakka þér
fyrir gestrisnina. En livernig átti ég
að fara að þvi? Ég hafði enga vinnu.
Og þegar þú lest þetta er ég kominn
út i hafsauga á hollenska skipinu, sem
ég hefi ráðið mig á. En ég gerði þetta
eingöngu þín vegna, vinur. Og láris-
seðillinn er i borðskúffunni þinni,
svo að þú getir leyst út fötin, og sjáir
að ég er heiðarlegur maður.
Þinn einlægur
Ragnar."
Vitið þér...?
að í New York er ráðgert að nota
„flutningaband" til að flytja milli
vagna á neðanjarðarbrautastöðv-
unum?
Þar eru þegar stéttir, sem hreyfast
si og æ í ákveðna stefnu og flytja
fólk stað úr stað, á sama hátt og renni-
stigar flytja fólk milli hæða í húsum,
án þess að það hreyfi lappirnar. Nú
eiga vagnar, sem koma úr liliðarátt-
um að aðalbrautinni að leggjast upp
að hreyfanlegri stétt, sem skilar far-
þegum sjálfkrafa í aðallestina og úr,
svo að farþeginn á að geta haft vagna-
skipti á 18 sekúndum. Þetta sparar
timann — og líka fætur fólksins, sem
ekki nennir húsa á milli nema i bíl.
Nægar birgðir af dvergum eru jafn-
an „fyrirliggjahdi" i Ilollywood. Á
statistaskrifstofunni í bænum eru
skráð 30.000 nöfn og i dálkum „Sér-
stakir eiginleikar“ stendur í karl-
mannaskránni, að 900 séu sköllóttir,
G00 liærri en 190 sentimetrar, 216
stúlkur vega yfir 100 kíló, 112 lista-
mennirnir stama, og 109 geta hermt
eftir ýmis konar dýrum — baulað,
lineggjað, gelt og mjálmað o. s. frv.