Fálkinn - 31.08.1956, Page 12
12
FÁLKINN
<■<•<<<<< <<■<-<-««■•< < <:<<<«■<-<-<-<-<-<<<-< <<<<<<< <■<■<■<■•<■<<< «««««««
ROBERTA LEIGH:
■ Hdlamynda-hjónabandið.:
11 *FRAMHALDSSAGA*
■>->->->■>->->-» ■> ■> ->»->
Tilfinning ástar og logandi haturs náði valdi
á henni. En um leið tók hún eftir hve breytt-
ur Nicholas var orðinn síðan hún hafði séð
hann seinast. Hann hafði ávallt verið grann-
ur, en nú var hann skinhoraður og tærður,
og gráar skellur voru komnar í svart hár
hans.
En hún mátti ekki vorkenna honum, hún
varð að bæla hjá sér aliar tilfinningar í hans
garð. Hún varð að muna hvað hann hafði
gert henni — hún mátti ekki gleyma, að hann
ætlaði aldrei að sleppa Carole og að Carole
mundi aldrei sleppa honum. Hún mirndi
smaragðshringinn, mundi yfirlætisorð Carole
á sýningunni.
Nei, hún vildi ekki hlusta á Nicholas, en
það var auðséð að hann ætlaði að segja eitt-
hvað við hana ... Lyndis langaði enn til að
hlaupa burt, en samt stóð hún í sömu spor-
um og hlustaði á Nicholas gegn vilja sínum.
„John sagði að ég gæti hitt þig hérna,“
sagði hann nærri því afsakandi. „Ef ég vildi
tala við þig ..
„En ég vil ekki tala við þig,“ svaraði Lyndis
áköf. „Það er engin þörf á einkasamtölum
okkar á milli og við þurfum ekki að sjá hvort
annað framar. Ég ætla að byrja nýtt líf með
John. Hamingjusamt lif ... Við ætlum að
giftast!"
Nicholas þagði og horfði á Lyndis, og augun
voru dimm af geðshræringu. Andlitið var
herpt og varirnar stirðar og þurrar er hann
sagði:
„John hefir ekki minnst neitt á það við
mig!“
„En það er nú samt svona,“ svaraði Lyndis
og fór. Hún mátti ekki vera nærri Nicholas.
Þúsund gagnstæðar tilfinningar börðust um
hana, og hún varð að vera ein. Hún náði sér
í bifreið heim á gistihúsið, flýtti sér upp í
herbergið og fleygði sér grátandi á rúmið.
Hún varð að varast að hafa nokkurt samband
við Nicholas, ef hún ætti að njóta nokkurrar
hamingju á ævinni framar. Lyndis sagði við
sjálfa sig, að það væri ekki ástin ein, sem
gerði hana uppvæga, heldur aliar sáru end-
urminningarnar, sem hún átti í sambandi við
Nicholas.
Lyndis varð að baða augun á sér lengi til
þess að ná burt ummerkjunum eftir grátinn,
áður en hún hefði fataskipti og færi með
John í samkvæmið, sem halda átti í tilefni
af sýningunni. Þrátt fyrir ailt vildi hún hitta
hann og fara í samkvæmi með honum. Lyndis
hélt dauðahaldi í John, eins og í fleka úti á
reginhafi, og hún vissi að ef þau giftust og
hann héldi áfram að vera eins umhugull og
nærgætinn og hann hafði verið, mundi hún
gleyma öllu gamla mótlætinu og geta orðið
róleg og hamingjusöm. Dyr höfðu verið
-»-»»»»»»-»»»>->-»»-»»»»»:
læstar á lífsleið hennar og þær dyr mátti
aldrei opna framar. Hún mátti aldrei sjá Nic-
holas framar. En samt gat Lyndis ekki varist
að brjóta heilann um, hvað það hefði verið,
sem Nicholas ætlaði að segja henni. Ef til
vill hafði hann ætlað að undirbúa hana undir
trúlofun sína og Carole, kannske hafði hann
ætlað að tala um framtíð Lyndis. En nú hafði
hann heyrt það sem hann þurfti að vita og
þurfti ekki að hafa neinar áhyggjur af því,
sem Carole hafði gefið í skyn, ekkert barn —
ekkert batt þau saman lengur ...
Það var spurning í augum Johns þegar
Lyndis hitti hann, og hún þóttist vita að
hann væri að brjóta heilann um hvort Nic-
holas hefi talað við hana.
„Ég hitti Nicholas," sagði hún fljótmælt.
„Ég sagði honum að ég ætiaði að giftast þér.“
Og svo lét hún greinlega á sér sjá, að hún
vildi helst ekki tala meira um þetta mál. John
horfði viðkvæmur á hana og sagði lágt: „Ég
vona að ég geti gert þig hamingjusama!"
Lyndis brosti til hans og hugsaði með sér,
að ef nokkur maður — nokkur annar en Nic-
holas — gæti gert hana hamingjusama þá
væri það John. Hún mundi ekki finna annan
eins skilning hjá neinum öðrum, og ekki
heldur eins mikla þolinmæði.
John fór að taia í hálfgerðu gamni, og eins
og til að leita fyrir sér, um framtíð þeirra.
Lyndis reyndi að svara í sama tón, en henni
tókst það illa. Hún hafði ekki ennþá getað
slitið sig frá fortíðinni. Það hafði gerst svo
margt, og John tók eftir að hún var í vand-
ræðum og fór að taia um list í staðinn — það
var sameiginlegt áhugamál, sem þau höfðu
haft síðan þau hittust í fyrsta skipti, og sem
alltaf var hægt að tala um til tilbreyingar.
Lyndis sýndist ekki betur en að hún sæi
Carole þarna í samkvæminu og sem snöggv-
ast setti að henni ótta um, að Nicholas mundi
vera þar líka. Kannske ætti hún eftir að sjá
hann dansa við Carole einu sinni enn og sjá
hann þrýsta henni að sér — það var sjón sem
oft hafði kvalið hana.
Jú, Carole var þarna í samkvæminu og
Lyndis hitti hana úti í kvenfatageymslunni.
Það var ógerningur að komast undan henni
því að Carole kom ganandi til hennar.
„Megum við ekki heilsast?" sagði hún ert-
andi. „Það verður ekki hjá því komist að við
hittumst í samkvæmum."
Lyndis kvaidi sig til að brosa, en hún var
ekki laus við Carole ennþá. Hún veifaði með
nýja smaragðshringnum framan í Lyndis.
„Fallegur — finnst yður ekki?“ spurði hún.
„Smaragðar hafa alltaf sómt sér vel á yð-
ur,“ svaraði Lyndis stutt.
„Já, það sama sagði unnustinn minn,
Marcus Worthington, þegar hann keypti þenn-
an hring handa mér.“
„Unnusti yðar ...“ stamaði Lyndis.
„Já, einmitt unnustinn minn, Marcus
Worthington bankaeigandi — hafið þér ekki
heyrt hans getið ... Varð milljónamæringur
á brugghúsum og ýmsu fleira .. . Hélduð þér
að ég ætlaði að pipra?“
Carole hló hryssingshlátur og hvarf út með
loðkápuna lausa á öxlunum — hún var auð-
sjáanlega ný líka ...
Lyndis settist á næsta stól og sat þar lengi
— lengi. Henni fannst hún aldrei ætla að fá
mátt til að komast þaðan, inn til Johns og ...
Jú, það eina sem hún gat gert var að halda
gamanleiknum áfram, gamanleik sem hlaut
að verða að sorgarleik. Sorgarleik fyrir hana
— því að hún gat ekki rofið heit sitt við John,
sem hafði biðið svo lengi, sýnt henni tryggð
og hjálpað henni.
Carole trúlofuð!
Það hafði þá verið eitthvað allt annað, sem
Nicholas hafði ætlað að segja henni, og hann
hafði ekki sagt henni ósatt. En Carole hafði
logið, logið og svikið hana og hún hafði trúað
lygum hennar betur en því, sem Nicholas
hafði viljað fullvissa hana um. Og nú varð
hún að taka afleiðingunum af því ...
Ö, hvernig gátu örlögin verið svona harð-
leikin, leikið sér svona að vesælli manneskju?
Það var hún sjálf, sem hafði verið blind og
heimsk og þrá ... Hún átti ekki betra skilið.
Hún hafði kvalið Nicholas, alveg eins og lafði
Carew hafði sagt, og það var þess vegna, sem
hann var orðinn horaður og gráhærður.
Nicholas hennar, þessi unglegi maður. Hana
sveið af örvæntingu og samúð ...
Lyndis vonaði að John tæki ekki eftir
neinu þegar hún kom aftur, en augu hans
voru full af spurningum.
„Þú varst lengi,“ sagði hann. „Hittirðu
nokkurn?“
„Já, ég talaði við Carole, eða réttara sagt:
hún talaði við mig,“ svaraði Lyndis hreim-
laust.
„Já, hún er nýtrúlofuð,“ sagði John fljót-
mæltur.
„Já, hún sagði mér það,“ svaraði Lyndis
og tók nú eftir hve breytt rödd hennar var
orðin. John gaf henni gætur.
„Vissirðu það ekki áður ... hélstu kannske
að Nicholas og Carole ...?“
„Nei,“ svaraði Lyndis angsistarlega. „Mér
kemur það ekkert við, úr því sem komið er.
Nú er það aðeins þú og ég.“
John sá að Lyndis sagði ósatt. Hann tók
um hönd hennar og þagði um stund, svo sagði
hann biðjandi:
„Viltu gera mér greiða?“
„Ég geri allt sem þú vilt,“ svaraði hún.
„Farðu þá heim í sumarhúsið mitt í nótt.
Þú skalt fá lykilinn að bílnum mínum, og þú
getur ekið sjálf. Ef þú ferð strax þá verður
þú komin þangað klukkan tvö. Bíddu mín þar.
Þar getum við verið út af fyrir okkur og talað
saman í næði. Viltu gera þetta fyrir mig?“
Lyndis var sinnulaus og henni fannst lokk-
andi að komast á burt og út í sveit. Hver veit
nema hún róaðist og fengi frið þar. Og
skömmu síðar rann hún fram veginn í bifreið
Johns. Það var viðkunnanlegt að koma inn
í húsið og hún kveikti í ofninum og hitaði
sér kaffi.
Lyndis var nærri því sofnuð í þægilega
stólnum er hún heyrði hljóð og hrökk við.