Fálkinn - 07.09.1956, Page 6

6
FÁLKINN
s **!§&
Framhaldsgrein
3.
Fyrir dst konungsins
^ .V«SS*
ÉG KYNNIST PÉTItl KONUNGI.
Við þóttumst örugg í Capetown, en
líka útilokuð frá veröldinni. Þegar
Georg konungur fékk boð um að hann
gæti komið til Englands sárlangaði
mig til að fara líka. Og á siðustu
stundu fengum við mamma boð um
að við skyldum ferðbúa okkur.
Gráviðrisdag í október stigum við á
land i Liverpool, og nú fannst mér
í fyrsta sinn í heilt ár, að ég væri
heima hjá mér.
Við náðum okkur í íbúð i London
og mamma innritaði mig á lijúkrunar-
kvennanámskeið i Cambridge, og þar
átti ég að byrja næsta vor. En vetur-
inn bjó ég um gjafaböggla, vann í
hermannahælinu og vann ýmislegt
annað fyrir gríska Rauðakrossinn.
í mars 1942 fór ég að mér nauðugri
í tesamkvæmi, sem „Allied Officers
Club“ gekkst fyrir. Við urðum að
fara þangað vegna þess að ýmsir
af grísku og jugoslavnesku ráðherrun-
um áttu að vera viðstaddir þar. Ég
sá fram á langa og leiðinlega síðdegis-
stund, og brúnin á mér lyftist ekkert
þegar mér var sagt að ég ætti að kynn-
ast Pétri Júgoslavakonungi þarna.
Ég setti á mig hæverskasta brosið
mitt til heiðurs unga konunginum.
Þetta var grannur piltur, átján ára
— skrambi snyrtilegur i einkennis-
búningnum — og brosið hans ekki
síður hæverskt en mitt, er hann
hneigði sig og tók i höndina á mér.
Ég tók eftir að hann var ofurlítið
lægri en ég, og það brá fyrir glensi
í dökkum augunum. Ég vissi ekkert
hvað ég ætti helst að tala við hann
um. Ég var orðin tuttugu og eins og
hugsaði með mér, að það væri ó-
gerningur að tala nokkuð að viti við
átján ára dreng.
Grunur minn rættist skönnnu síð-
ar, er hann var beðinn um að halda
ræðu og sneri sér að mér og hvíslaði:
— Flýtið þér yður að láta yður detta
eitthvað í hug, handa mér til að segja!
Ég hlýddi honum. En þegar liann
hafði lokið þessari stuttu ræðu, bar
ég virðingu fyrir honum. Hann hafði
talað rólega og áferðarfallega.
Við fórum bæði að skrikja þegar
hyrjað var að leika á belgpípurnar.
Við þorðum ekki að líta hvort á ann-
að, en þessi sameiginlega kátina okkar
yfir því sem okkur fannst hlægilegt,
varð band sem tengdi okkur saman
frá fyrstu stund.
Viku síðar var ég i kokkteilboði lijá
kunningjum móður minnar, og fyrsti
maðurinn sem ég sá þegar ég kom inn
i stofuna, var Pétur. — Halló, þarna
er þá Alexandra! sagði hann og þótti
auðsjánalega vænt um að sjá mig.
Á nokkrum sekúndum vorum við
komin i sama samtalið, sem við höfð-
um byrjað í teboðinu, og allt i einu
tók ég eftir að við spurðum hvort
annað mjög itarlega um hvað við hefð-
um haft fyrir stafni hvern einasta
dag af þessum sjö. sem liðnir voru
síðan.
Þegar ég sagði honum að ég hefði
verið á dansleik, spurði hann sam-
stundis: — Með hverjum?
Hann er afbrýðisamur, hugsaði ég
með mér og varð glöð.
Við vorum svo niðursokkin í sam-
talið að við tókum ekkert eftir að
gestirnir voru að tínast burt hver
eftir annan, og loks vorum við orðin
ein eftir með mömmu og húsbænd-
unum, tveimur tíma seinna.
Pétur brosi til mín. — Þér farið
líka í leikhús og í miðdegisverð til
lafði Cholmondeley í næstu viku, er
það ekki? spurði hann.
Ég kinkaði kolli.
Hann kyssti á höndina á mér. —
Lofið mér að sitja við hliðina á yður
í leikhúsinu, sagði hann og fór.
ÁSTFANGIN.
Næstu viku var ég alltaf að tala
um Pétur. Mamma auminginn hafði
ekki nokkurn frið fyrir mér. Ég sagði
henni allt sem ég vissi um hann —
að hann hefði líka gengið i heima-
vistarskóla í Englandi og haft ensku-
kennara í Jugoslavíu, og hve vel hann
hefði stjórnað landinu, þangað til
Þjóðverjar ruddust inn í Jugoslavíu
og hann neyddist til að flýja.
— Hann er ekki nema átján ára,
sagði ég. — Mér finnst hann hafa
verið duglegur. Mér þykir svo vænt
um að hann skuli vera í Cambridge.
Þá get ég hitt liann oft, eftir að ég
byrja á hjúkrunarnámsskeiðinu.
— Þú átt að fara til Cambridge
til að vinna, sagði mamma þurrlega.
Og svo kom kvöldið er við sátum
saman í leikliúsinu og vorum i mið-
degisverði á eftir. Við vorum svo hug-
fangin hvort af öðru, að við vissum
varla af öllum gestunum kringum
okkur né tókum eftir hvað þeir sögðu.
Það leyndi sér ekki að Pétur af
Jugoslavíu stóð efstur á skránni um
þá pilta, sem þóttu hæfilegir handa
mér, og mamma leyfði mér að fara
út með honum án þess að hafa nokk-
urt „aukahjól" með mér.
Enda hafði það ekki verið nauðsyn-
legt hvort sem var, því að hvar sem
Pétur fór var enskur spæjari nálægt
Iionum. Ég veit ekki hvort hefir orðið
meira forviða, spæjarinn eða við,
þegar við fórum að leiðast og kyss-
ast. Ég held að hann hafi orðið meira
hissa, því að við vorum svo sæl að
okkur stóð alveg á sama þó að hann
sæi til okkar.
Pétur var við nám í háskólanum
í Cambridge um þessar mundir, en
jafnframt naut hann ýmiss konar
„diplomatisks lrelsis“ vegna þess að
hann var konungur. Hann fór oft til
London til að heimsækja konunginn,
George VI. — eða Churchill eða menn
úr jugoslavnesku stjórninni. En þetta
vor, 1942, notaði hann oft „Churchill“
eða „ráðuneytisfund“ sem skálka-
skjól til að geta heimsótt Alexöndru
prinsessu af Hellas.
BÓNORÐIÐ.
Loks fluttum við mamma í gistihús
í Cambridge þá loksins að ég gat byrj-
að á námsskeiðinu. Daginn eftir kom
Pétur í bíl lil að hitta mig. Hann
spurði mig — undirleitur eins og vant
var — hvort ég vildi koma með sér
til London og borða hádegisverð með
sér og Mariu móður sinni.
Pétur Iiafði ekki „þekkt“ móður
sína sérlega mikið í uppvextinum.
Eftir að faðir hans var myrtur i
Marseille 1934, var hún i sífelldum
ferðalögum og 1939 fór hún til Eng-
Iands með tvo yngri bræður Péturs,
Tomislav og Andreas. Þeir voru settir
í heimavistarskóla en hún settist að
í smáhúsi skammt frá Cambridge. En
eftir að Pétur kom til Englands voru
þau saman öllum stundum. Og nú
ætlaði drottningin að skreppa til
London, aðeins til að sjá mig.
— Hvað heldurðu að hún vilji helst
tala um? spurði ég áhyggjufull. Pétur
skellihló. — Allt milli himins og
jarðar, sagði liann. — Hún er fræg
fyrir livað létt henni er um að tala
við fólk.
Og undir eins og ég kynntist henni
fann ég að ég gat talað við hana
blátt áfram, um hvað sem mér datt
í hug.
— Henni líkaði vel við þig, sagði
Pétur ánægður er við ókum til Cam-
bridge aftur.
— Og mér féll vel við hana, svar-
aði ég um hæl.
Spæjarinn í aftursætinu dró hatt-
inn niður á augu eins og hann var
vanur, til að sýna að hann vildi ekki
ónáða okkur. Pétur hafði aðra liönd-
ina á stýrinu og hina um höndina
á mér. Allt í einu sagði liann: — Ég
vil ekki fara frá þér.
— Og ekki ég frá þér heldur, sagði
ég. Við horfðum bæði á veginn fram-
undan okkur.
— Ég á við að ég vil aldrei fara
frá þér — ekki aðeins í dag heldur
alla okkar ævi.
— Það meinaði ég líka, svaraði ég
rólega. Eiginlega var ég alveg hissa
á hve rólega ég talaði, því að hjartað
hamaðist í brjóstinu á mér.
— Sandra! sagði hann allt í einu
með mikilli ákefð. — Við skulum gifta
okkur, Sandra!
— Já, sagði ég og á næsta augna-
bliki tók hann báðum hönduni utan
um mig.
— Afsakið þér, yðar hátign! faeyrð-
um við spæjarann segja í undirgefni-
tón bak við okkur. Hann hafði beygt
sig fram til að grípa stýrið.
Enginn gat liugsað sér alúðlegri og
hæverskari leynilögreglumann sem
vitni að þessum hátíðlega atburði.
Hann lét biða að óska okkur til ham-
ingju þangað til trúlofunin hafði verið
tilkynnt opinbcrlega. En það var ekki
gert fyrr en átján mánuðum síðar.
En þá vissum við ekki, að við yrð-
um að bíða svo lengi. Við ókum áfram
í eins konar draumi, og þegar við
komum til Cambridge kom j)að á dag-
inn að við höfðum verið fjórum sinn-
um lengur á leiðinni en venja er til.
Þegar við komum að gistihúsinu
sagði Pétur: — Ég verð að fara frá
þér núna, Sandra. Ég verð að fara
heim til hennar móður minnar og
segja henni tiðindin. Þú verður að
fara inn og tala við hana mönnnu
þína. En ég kem og tala við þig eftir
morgunverð á morgun.
Ég fór út úr bilnum og ætlaði inn.
Hann kallaði á eftir mér.
— Sandra. Ertu alveg vissí Um
aldur og ævi!
Ég hljóp til hans. — Já um aldur
og ævi, sagði ég og ég meinti það af
lieilum hug.
Allt í einu setti að mér grát og
ég fiýtti mér inn til móður minnar.
Ég æddi inn i svefnherbergið, þar
sem hún sat og beið eftir mér. Það
liðu einar fimm mínútur þangað til
ég hafði jafnað mig svo að ég gat
sagt henni fréttirnir.
— Pétur hefir spurt mig hvort ég
vilji giftast honum, mamma, og ég
hefi svarað jáh
— Ó, Poozhee! sagði hún glöð. —
Þetta er gleðifregn! En á næsta
augnabliki spurði liún kvíðin: —
Ertu viss um að honum sé alvara,
væna mín? Hann er svo ungur og
laus í rásinni.
Ég hló. — Já, lionum er alvara,
sagði ég. — En hann kemur hingað
eftir morgunverð í fyrramálið, og þá
geturðu spurt hann sjálfan, ef þig
langar til.
Pétur sagði mér síðar frá samfund-
unum við móður mína, daginn eftir:
— Ég kom lilaupandi upp stigann,
og þegar ég ætlaði að beygja rnn í
ganginn kom móðir þín á móti mér
og áður en ég komst svo nærri henni
að ég gæti kysst hana á höndina kall-
aði hún: — Góðan daginn, Pétur! Er
yður hjartans mál að giftast henni
dóttur minni?
Pétur hló hátt við þessa tilhugsun
og liélt áfram: — Það hlýtur að hafa
lreyrst til hennar um alla hæðina, og
það var eins og mér væri gefið utan
undir. — Já, frú, sagði ég. — Ég legg
við drengskap minn að hugur minn
er ærlegur, og nú er ég kominn hingað
til að biðja um hönd dóttur yðar. Og
þá blíðkaðist hún og kyssti mig.
En nú varð ég allt í einu áhyggju-
full. — Það munu ekki neinir verða
til þess að mótmæla þessu, Pétur?
— Nei, væna mín, enginn verður
til þess, sagði hann og hló glaðlega.
En við fengum von bráðar að reyna,
að þarna var einmitt við öfluga and-
stöðu að eiga.
AUÐUGUR KONUNGUR.
Daginn eftir að Pétur konungur
bað min héldum við upp á trúlofun-
ina ásamt móður minni í litlu veit-
ingahúsi i Cambridge. Það var
skemmtileg veisla.
En allt í einu sneri Pétur sér að
mömmu og varð hátíðlegur: — Móðir
mín óskar að þér og Sandra borðið
miðdegisverð með sér í kvöld, svo
að hún geti tekið á móti Söndru sem
hcilmey minni, sagði hann alvar-
legur.
Mannna kinkaði kolli.
Það var ekki bara „Pétur“, sem ég
átti að giftast. Ég átti að giftast kon-
ungi líka. Eg átti að verða drottning
Jugoslavíu. Það sljákkaði i mér þegar
ég fór að hugsa um allt siðavafstrið,
sem fylgdi hjónabandinu.
Þennan dag siðdegis fengum við
Pétur að ganga út ein. Ef liann fór
ekki út fyrir Cambridge þurfti hann
ekki að liafa leynilögreglumanninn
með sér.
Ég leitpði að vindlingum i hurðar-
hólfinu á bílnum lians, en þá rak ég
fingurna i skammbyssu.
— Heyrðu, yæna mín, farðu varlega,
sagði hann eins og ekkert væri. —
Hún er hlaðin.
Ég sleppti vopninu eins og ég hefði
brennt mig. — Góði Pétur, hafðu þetta
óféti ekki með þér, sagði ég. — Það
gæti orðið slys að því.
— Það gæti orðið verra slys af því
að hafa hana ekki.