Fálkinn - 07.09.1956, Side 7

FÁLKINN
7
Ilann sagði þetta ofur léttilega, en
þegar hann tók eftir að ég varð þögul,
sneri Iiann sér að mér og horfði á
mig. Ég ihlýt að hafa fölnað, því að
hann tók báðum höndum um andlitið
á mér og sagði innilega: — Góða mín,
afsakaðu. Gleymdu því sem ég sagði.
En ég fann að ég mundi aldrei
gleyma því. Allt í einu rifjaðist upp
fyrir mér að ég ætlaði að giftast
konungi, sem átti föður er hafði verið
myrtur, og kannske væri Pétur i sí-
felldri lífshættu.
— Það er best að ég segi þér svo-
lítið frá mannsefninu þínu og öllu
því, sem hann ber ábyrgð á, sagði
liann eins og i gamni. — Mömmu þina
langar eflaust til að vita, hvort ég
get boðið þér þau lífsþægindi sem þú
liefir vanist.
Svo fór 'hann að segja mér frá fjár-
hagsástæðum sínum. Sem konungur
hafði hann úr að spila 77.000 pundum
á mánuði, og fyrir það átti hann að
ala önn fyrir móður sinni og bræðr-
um, og hirðmönnum sínum.
— Þegar móðir min og yngri bræð-
urnir tveir hafa fengið sitt hefi ég
1500 pund eftir. Af þessu verð ég að
borga hirðmönnunum og húsaleigu
fyrir konungíbúðina mína. Það kostar
mikið að vera'konungur, en ég hugsa
þó að ég hafi um 200 pund eftir til
eigin þarfa á mánuði. Og svo fæ ég
minn hlut af sjóði, sem faðir minn
iét eftir sig, og á að skiptast jafnt
milli móður minnar og þriggja sona
hennar. En ég hefi þegar fest minn
hlut, scm er 75.000 pund, í sjóð sem
á að skiptast milli væntanlegra barna
minna. ;Svo að bú þarft ekki að kvíða
neinu, fjárhagslega.
Ég hlustaði á hann með athygli,
en ef satt skal segja þá hafði ég ekki
hugmynd um hvort 200 pund á mán-
uði voru mikið eða iítið. Mér stóð
alveg á sama um peninga, en datt þó
allt í einu í hug, að það gæti eytt
hugsanlegum tálmunum á hjúskap
okkar ef Pétur væri ríkur. — Það
skiptir þá engu máli fyrir móður þína
þó að við giftumst? sagði ég.
Hann brosti. — Nei, það er öðru
nær. Hún fær sömu upphæð frá mér
og hún hefir fengið áður, og auk þess
á hún eignir sjálf og talsvert af verð-
mætum gimsteinum.
MIÐDEGISVERÐUR HJÁ
DROTTNINGU.
Ég gat ekki annað en hugsað um
þessi orð er ég var að borða heima
hjá Maríu drottningu um kvöldið. Við
komum stundvislega klukkan sjö
heim að húsinu hennar skammt fyrir
utan Cambridge. María drottning
borðaði stundvíslega klukkan hálfátta
og kunni því illa ef gestirnir komu
of seint.
Mamma og María drottning kysst-
ust, og þegar að mér kom kyssti ég
fyrst drottninguna á höndina og svo
á kinnina. Ég svipaðist um til að sjá
auðlegð drottningarinnar þarna i
þessu óbrotna húsi. En ég sá ekkert
ríkmannlegt þar.
Þarna var ekki einn einasti dýr
hlutur í stofunni eða litlu borðstof-
unni, baka til í húsinu, þar sem við
borðuðum. Þjónarnir áttu heima í
öðru húsi, rétt lijá, og yfir bilskúrnum
hafði drottningin látið innrétta her-
bergi lianda Pétri.
María drottning var í látlausum
grænum ullarkjól við þetta tækifæri.
Síðar komst ég að raun um að hún
var sjaldan í kjól, heldur i eins konar
einkennisbúningi, sem hún hafði snið-
ið sjálf.
Aðeins einn skartgrip var lnin með
þetta kvöld — perlufesti. Perlurnar
voru fágætar og fóru vel við hörunds-
lit hennar, en hún var nokkuð feit-
lagin. Augun voru skær og blá og
grátt hárið var stuttklippt. Hún var
síreykjandi.
Ég var með lífið í lúkunum af
feimni, en miðdegisverðurinn gekk
slysalaust. Mig langaði til að móður
Péturs félli vel við mig. Hún var ein-
staklega alúðleg og nærgætin við okk-
ur mömmu, og er við höfðum drukkið
kaffið fór hún að tala um trúlofunina.
Pétur var aðeins átján ára og ég
var aðeins tutlugu og eins, sagði hún.
Hann var konungur lands, sem eigi
aðeins var fallið í hendur ræningja
heldur líka á barmi borgarastyrj-
aldar.
— Ég þarf ekki að minna ykkur á
hörmungarnar, sem gerst hafa, sagði
hún og brosti raunalega og studdi
liendinni á öxl Péturs. — En þið
þekkið sjálfsagt til þeirra stjórnmála-
erfiðleika, sem enn eru í landinu
okkar. Ég efast ekki um að tengdir
milli jugoslavisku og grísku konungs-
fjölskyldunnar hafi heill í för með
sér, en konungurinn má ekki opin-
bera trúlofun sína fyrr en hann hefir
ráðgast við ráðherrana sina. Þó að
Pétur sé konungur er hann ómyndug-
ur ennþá. Þess vegna bið ég ykkur
um að taka á móti blossunarósk minni
í kyrrþei og bíða nokkra mánuði með
sð opinbera trúlofunina.
Hún brosti hlýlega og rétti mér
höndina. Ég tók á móti höndinni og
sagði undirgefin: — Já, frú!
— Nei, Sandra, sagði Maria drottn-
ing nú svo töfrandi að ég afvopnaðist
alveg. — Ég held að þú verðir að fara
að dæmi Péturs og kalla mig „Paiky“.
Þó að við værum harðtrúlofuð var
Pétur skelfing afbrýðisamur. Eitt
kvöldið sem við vorum saman úti, fór
alveg í hundana af því að ég dansaði
tryllingslegan ungverskan dans við
einn af kunningjum hans. Pétur kunni
ekki þennan dans sjálfur, og hann
þoldi ekki að horfa á mig hringsnúast
á gólfinu í faðmi annars manns. Fyrst
varð hann móðgaður, síðan fokvond-
ur og loks togaði hann mig með sér
út í bílinn og heimtaði að fá að aka
mér heim.
Mér gerði þetta ekkert til — liann
var svo blíður og ákafur í að sættast
við mig aftur. Og mér þótti vænt um
að hann skyldi vera ráðrikur og
reyndi ekki að venja hann af því.
Þegar Pétur fór frá Cambridge og
réðst í Ameríkuferð, fannst mér bær-
inn tómur og tilbreytingalaus á eftir.
Mamma féllst á að ég liætti hjúkr-
unarnámsskeiðinu, og við fluttum aft-
ur til London og Grosvenor House.
Þar hitti ég á ný góðu frænkuna mina,
Marínu, hertogafrú af Kent. Hún fékk
auðvitað að vita um leyndarmálið
mitt og var hrifin og glöð mín vegna.
Það lá mjög vel á henni um þær
mundir — hún átti von á þriðja barn-
inu sinu. Og 4. júlí 1942 fæddist prins
Michael litli.
Þann 26. ágúst hringdi síminn
heima lijá okkur og mamma svaraði.
Ég heyrði liana taka öndina á lofti
og segja: — Ekki dauður?
Ég stóð upp úr stólnum sem ég
sat i. Eg skalf í hnjáliðunum. — Pét-
ur? Þetta kom eins og stuna.
Mamma hristi höfuðið en hún var
náföl í framan. Ilún sagði mér að
George frændi minn, hertoginn af
Kent, rnaður Marinu, hefði beðið bana.
Flugvélin hans hafði hrapað i Skot-
landi daginn áður á leið til íslands.
Veslings Marina var orðin ein með
litla barnið sitt, aðeins sex vikna
gamalt.
Framhald í næsta blaði.
Söngvarinn Benjamino Gigli hefir
gefið út endurminningar sinar, og
segir þar frá ýmsu spaugilegu, scm
fyrir h'ann liefir komið um ævina.
Einu sinni var hann að syngja
„Faust“ í óperunni í Boston. Mefisto-
feles á að stinga honum niður í helvíti,
og það gerist á þann hátt að Faust
hverfur niður á hlemmi í leiksviðs-
gólfinu. En útbúnaðurinn á hlemmn-
um reyndist í ólagi, og þarna bíður
Faust í vandræðum. Dauðaþögn er i
salnum, þangað til loksins írsk
brennivínsrödd heyrist tauta: — Guði
sé lof. Helvíti er þá fulltl
— - Nei, nú hefi ég notað þennan kjól
í fimm ár. Ég get ómögulega farið í
honum i leikhúsið!
— Ég þóttist vita það. Þess vegna
keypti ég ekki nema einn aðgöngu-
miða.
BIKINIFÖT ÚR ANGORA. — Söng-
konan Sonja Alsted vakti athygli og
olli hneyksli, þegar hún kom á
Bellevue-baðströndina í þessum efn-
islitlu baðfötum úr angora-ull.
ÓLYMPÍSKAR VONIR.
Þessi mynd er undarleg á að líta, en þó er ekkert yfirnáttúrulegt við hana. Hún er tekin niðri í vatninu í
sundlauginni í Loughborough í Englandi, þar sem þrjár stúlkur, sem Englendingar binda vonir við á Ólym-
píuleikjunum í Melbourne, eru að æfa sig undir átökin, sem þar verða. Stúlkurnar heita Cynthia Fisher,
Lorna Knight og Angela Barnwell.