Fálkinn - 07.09.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
‘Rosalind BretU
//
OLIKAR SygTUR
//
7lý (ramhaldssaga
AÐ þýðir ekki að tala meira um þetta,
sagði Lesley ákveðin. — Við höfum
afráðið að selja jörðina, og megum
þakka fyrir að við fáum það verð, sem við
höfum sett upp. Þá getum við borgað allar
skuldirnar og höfum þó dálítið afgangs. Ég
vildi bara óska ... hún brosti angurblítt, —
að jörðin hefði ekki verið seld svona fljótt ...
Faðir hennar leit upp frá skrifborðinu,
hann hafði verið að blaða í einhverjum skjöl-
um. Hann horfði á fíngerða vangamyndina,
sem kom fram á glugganum bak við hana,
stutta Ijósa lokkana með kopargljáanum, og
grannar herðarnar. Hann andvarpaði og
sagði: — Ég hefi sjálfsagt ekki búið eins vel
í haginn fyrir þig og ég hefði átt að gera,
væna mín. Þér var farið að ganga vel með
auglýsingaskrifstofuna þína þegar ég bað þig
um að koma hingað til Afríku.
— Ekki gast þú gert að þó að þú yrðir
veikur.
— Við hefðum getað dvalið okkur til hvíld-
ar í Suður-Frakklandi. En í staðinn datt okk-
ur í hug að við gætum rekið tóbaksrækt í
Afríku og allt fór í hund og kött.
Lesley horfði á hann skærum augum. —
Mér finnst þetta hafa verið skemmtilegt og
viðburðaríkt, sagði hún.
Og það hafði það verið — að ýmsu leyti.
Henni hafði ekki fallið að hætta starfi sínu,
en veikindi föður hennar urðu til þess að hún
lét persónulegar óskir sínar sitja á hakanum.
Þegar sérfræðingurinn hafði úrskurðað, að
Edward Norton yrði að dvelja í heitu lofts-
lagi í tvö ár, að minnsta kosti, hafði Lesley
ekki hikað eitt augnablik.
Virginia, eldri systir hennar, hafði orðið
fjúkandi reið. Hún hafði álitið, að það væri
meira en nóg að faðir þeirra flyttist til Suður-
Englands. Og nú brá svo við að Lesley, sem
aldrei á nítján ára ævi sinni hafði andmælt
Virginu, lét rökfærslur hennar eins og vind
um eyrun þjóta. Hún hafði svarað henni, ofur
rólega: — Læknirinn hefir ráðlagt honum að
dvelja hátt yfir sjó í hitabeltisloftslagi, og
þann stað finnum við.
Þau höfðu ekki úr miklu að spila, en endur-
skoðunarstofan, sem faðir hennar hafði unnið
í, hafði greitt honum eftirlaun fyrirfram og
auk þess lofað honum að halda stöðunni op-
inni uns hann kæmi aftur.
Hefði hann haft einhverja þekkingu á tó-
baksrækt, mundi baráttan fyrsta árið, gegn
sjúkdómum og sníkjudýrum, hafa gefið hon-
um góða reynslu fyrir framtíðina. En næsta
ár kom nýtt óhapp og um helmingur upp-
skerunar eyðilagðist vegna þess að óvænt-
an rosa gerði þegar verst gegndi. Og tvö
slæm ár í röð var meira en þau gátu staðist,
fjárhagslega. Það voru engin tiltök á að byrja
að plægja og planta í þriðja sinn.
Lesley hafði sem betur fór talsvert af þeim
hyggindum sem í hag koma. Þau höfðu sest
að í Buenda í Mið-Afríku, því að þar var heil-
næmt loft, sem hentaði föður hennar vel.
Hann hafði fengið lit í andlitið af heitu fjalla-
vindunum og líkaminn stæltist. Maturinn var
heilnæmur og kjarngóður, og þau höfðu sex
svertingja til að vinna púlsverkin. Og þau
höfðu bundið vináttu við Pembertson-fólkið,
sem bjó skammt frá, og stundaði terækt.
Þegar öllu var á botninn hvolft höfðu þau
ekki farið til Afríku til að græða fé heldur
til þess að faðir hennar fengi heilsuna aftur.
Skiljanlega var þeim óljúft að yfirgefa jörð-
ina, Amanzi. Þau höfðu fest ást á staðnum
þessi tvö ár, sem þau höfðu verið þar, og
þó var mest vert um það að Edvvvard Norton
hafði hjarnað við og kenndi sér nú einskis
meins.
Lesley sá að faðir hennar hafði fundið það
sem hann var að leita að í skjölunum. Það
var uppdráttur af landareigninni, og nú
breiddi hann úr honum á borðið. Lesley
færði sig að honum og fór að horfa á upp-
dráttinn með honum.
— Við verðum sjálfsagt að dytta að áhalda-
skúrnum, sagði hún hugsandi. Faðir hennar
kinkaði kolli. — Það er rétt að hafa allt í
standi úr því að Spánverjinn vill borga það
sem við höfum sett upp fyrir eignina, sagði
hann. — Ég skal tala um það við hann þegar
hann kemur í dag.
Lesley óskaði undir niðri að ekkert yrði
úr sölunni. Þegar þau auglýstu jörðina til sölu,
hafði hún hálft í hverju vonað, að kaupand-
inn yrði svo liðlegur, að hann lofaði þeim
að verða áfram á jörðinni.
En Fernando Cuero hafði ekki gefið kost
á slíku. Hann var framkvæmdastjóri nýju
rafstöðvarinnar, sem verið var að byggja við
Kalindifossa. Það var enskt byggingafélag,
sem stóð bak við þetta, en Cuero hafði iagt
peninga í fyrirtækið, og auk þess var hann
sérmenntaður verkfræðingur.
ÓVÆNT UPPLÝSING.
Lesley var ófróð um Spán og spönsku þjóð-
ina, og hún var óviðbúin fyrstu samfundun-
um við Cuero. Hún varð gagntekin þegar hún
sá hann. Hann var risi að vexti, yfir sex fet,
þrekinn og herðibreiður og svaraði sér vel.
Hárið var dökkt, ekki hrafnsvart eins og á
flesutm löndum hans, heldur öllu fremur
dökkjarpt. Og andlitið! Lesley hafði aldrei
séð jafn mikið fjör og þrótt í nokkru andliti.
Hún þurfti ekki annað en líta á hann til að
finna hve hún var lítil og smá. Línurnar frá
kinnbeinunum niður að sterklegri hökunni
voru líkastar og þær væri skornar í tré, og
augun dimm og virtust sjá gegnum allt. Henni
fannst hann sjá þvert í gegnum sig.
— Þetta er Lesley dóttir mín, sagði faðir
hennar. — Þetta er Fernando Cuero, vinur
minn.
— Sælir, sagði hún með semingi.
ernando Cuero hneigði sig og leit til henn-
ar, augnaráðið var einkennliegt. — Ég hefi
séð yður áður, ungfrú Norton. — Þér komuð
einu sinni til Kalindifossa með fleiru ungu
fólki.
— Já, það er rétt, svaraði hún. — En ég
man ekki til að ég sæi yður þá.
— Nei, en ég sá yður af svölunum heima
hjá mér. Ég á heima í hvíta skálanum rétt
hjá aflstöðinni. Ég man eftir að einhverjir
sem voru með yður klíndu leir á stöðvar-
vegginn.
Lesley sótroðnaði. Hún mundi vel eftir
þessu, og það var ekkert gaman að vera
minntur á það. En hún svaraði um hæl: —
Aflstöðin hefir eyðilagt náttúrufegurðina
þarna og strákarnir voru að mótmæla henni
með þessu. Rigningin hefir sjálfsagt skolað
leirinn af fyrir löngu.
— Ég lét dæla á hann vatni daginn eftir,
sagði Cuero kuldalega.
Slæm byrjun, hugsaði Lesley með sér, en
hún setti það ekki fyrir sig. Faðir hennar
brosti og benti þeim að setjast. Hún settist
í stólinn andspænis skrifborðinu.
Edward Norton gerði í stuttu máli grein
fyrir uppskerubrestsárunum tveimur, og
Cuero hlustaði á hann og fylgdist vel með.
Við og við skaut hann athugasemd fram í.
Röddin var djúp og viðfelldin, og hann talaði
ensku reiprennandi. Hann var svo gerólíkur
öllum karlmönnum, sem Lesley hafði séð áð-
ur, að henni fannst allt annarlegt kringum
sig, eingöngu af því að hann var í stofunni.
— Kannske þér viljið skoða landið hérna
í kring, sagði faðir hennar að lokum. — öll
útihúsin eru hérna nærri, og þér þurfið ekki
að fara langt til þess að sjá yfir tóbaksekr-
urnar.
Fernando Cuero laut fram í stólnum.
— Herra Norton, ég vil vera hreinskilinn
við yður. Ég hefði — ef ég vildi — getað
keypt þessa jörð án þess að segja yður hvað
ég ætla að gera við hana ,en af því að ég
þekki yður, finnst mér það ekki vera fyllilega
sanngjarnt.
— Þér gerið mig forvitinn, er þetta eitt-
hvað dularfullt?
— Nei, ekkert dularfullt, það get ég full-
vissað yður um. Hann þagði og gaut augun-
um til Lesley áður en hann hélt áfram: — Þér
hafið sjálfsagt heyrt getið um beryllium,
herra Norton?
— Er það ekki efni, sem notað er við atóm-
rannsóknir?
Fernando brosti og kinkaði kolli. — Þér
hafið lesið um það? Þér eruð maður eftir
mínu höfði, senor! Fyrir nokkrum vikum kom
kunningi minn í heimsókn til mín. Hann er
jarðfræðingur. Fyrir tilmæli mín tók hann
nokkur sýnishorn af graníti hérna — sum
þeirra úr yðar landareign — og nú hefir
hann rannsakað þau. Það reyndist talsvert
beryllium í sýnishornunum sem hann tók