Fálkinn - 14.09.1956, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
vopn til að verjast hvaða árás sem
vera skyldi. í öllu óðagotinu þarna
á flugvellinum mundi Pétur meta eitt
meira en allt annað: Boð frá konungi.
Ég endurtók þessi töfraorð hvað
eftir annað — eins og ég væri að þylja
særingar, nei — eins og ég væri að
lesa bæn. Ég svaf ekki nokkurn dúr
alla nóttina.
TVEIR ÁREKSTRAR.
Morguninn eftir var okkur mömmu
vísað inn í upplýstan biðsalinn á flug-
vellinum. Þar voru margir sem biðu
—• Jugoslavar — lítill hópur var þar
sem starði á mig.
Undir eins og oliuslettótt flugvélin
lenti fór ég út til að vera viðbúin. í
bálfrökkrinu sá ég mann sem ég kann-
aðist við koma út úr vélinni og ég
liljóp á móti lionum og kallaði: —
Pétur! Pétur!
Þegar ég liljóp upp stigann að vél-
inni reyndi maður einn að komast
á undan mér. Ég gaf honum eins öfl-
ugt olnbogaskot og ég gat. Hjartað
í mér barðist, og ég reyndi að kalla
en kom ekki upp nokkru liljóði. Mað-
urinn þreif i handlegginn á mér og
reyndi að aftra mér, en um leið greip
Pétur í höndina á mér og hélt fast.
— Bertie frændi verður að ná í þig.
Það er áríðandi — áríðandi, Pétur.
Ég æpti og grét á vixl. En önnur rödd
yfirgnæfði mina: — Yðar hátign, það
er mjög áríðandi að þér talið við okk-
ur. Það er afar mikilsvert ...
— Nei, nei! hrópaði ég. — Bertie
frændi, Pétur. Þú verður að fara til
hansl
Pétur leit á okkur á vixl og virtist
á háðum áttum. Svo sneri hann sér
frá Jugoslövunum. — Konungurinn
hefir lagt fyrir mig að koma, sagði
hann einbeittur. — Getið þið ekki
heyrt það? Lofið mér að komast
áfram hérna!
Hann tók í handlegginn á mér og
mönunu og við æddum upp að fiug-
stöðinni. Eftir þrjár mínútur vorum
við komin inn i bilinn og þar hneig
ég lémagna í faðminn á Pétri.
Svo rak hver spurningin aðra: —
Hvað er að? Er Bertie frændi veikur.
Iivað hefir komið fyrir?
Við mamma sögðum lionum hvernig
í öllu lægi, og Pétur kinkaði kolli.
Hanri beit á jaxlinn. Svo að keppnin
er bá byrjuð, sagði hann. Svo brosti
hann. — En við erum saman, og það
er bað eina, sem máli skiptir.
Morguninn eftir kom Pétur inn í
herbergið mitt einbeittur á svip. —
Mér fellur ekki þessi fjandskapur
milli min og móður minnar, sagði
hann. — Og úr því að ég er kominn
aftur til Englands kann ég ekki við
að sitja hérna í gistihúsinu eins og
fangi. Ég ætla að fara og lieimsækja
hana, og þú verður að koma með mér.
Við komurn að húsinu hennar rétt
eftir hádegisverð, og þjónn vísaði
okkur til svefnherbergisins hennar.
Hún sat uppi í rúminu.
Næsti klukkutiminn var eins og
versta martröð. Sakargiftir og ákær-
ur fuku á víxl og sviptu okkur allri
von um friðsamleg málalok. Pétur
missti stjórn á sér og móðir hans
sleppti sér alveg. Hún hringdi bjöll-
unni í sífellu til að biðja þjónana um
að reka okkur út, og svo hitt veifið
að sækja okkur inn. Ég lagði orð í
belg í þrætunni og reyndi að bera
fram eldheita vörn fyrir ást okkar
og rétt okkar til að njóta hennar og
giftast.
Loks brýndi Pétur raustina, hann
varð að öskra til þess að yfirgnæfa
móður sína: — Við förum héðan undir
eins! Það er búið. Búið! Og svo hlup-
um við út saman.
HAMINGJA OG SAMSÆRI.
Daginn eftir fengum við vinsam-
legt boð um að koma til Windsor og
drekka te hjá George konungi og
Elizabeth drottningu. Ég hafði hvor-
ugt þeirra liitt áður, og síðasta sólar-
hringinn hafði allt mitt sjálfstraust
fokið út í veður og vind.
í Windsor var okkur vísað inn i
stóra fallega stofu, og brann eldur á
skíðum í arninum.
— Svo að þetta er Sandra, sagði
Bertie frændi þegar ég hneigði mig
fyrir honum. Svo sneri ég mér að
drottningunni og kyssti hana — fyrst
á höndina og svo á kinnina.
— Góða mín, sagði hún alúðlega.
— Þetta var gaman. Komdu og sestu
hérna lijá mér og segðu mér hvernig
þér líður. Hún fór með mig að stórum
sófa og bað mig um að setjast hjá
sér. Pétur var þegar byrjaður að þylja
raunarollu sína fyrir konunginum.
Elizabeth frænka leit fast á mig og
sagði: — Mig liefir lengi langað til
að sjá þig, til að sjá hvort þú ert jafn
■lík henni Marinu frænku þinni og af
er látið. Og svei mér ef það er ekki
rétt. Þú ert nauðalík henni.
Bertie frændi og Elizabeth frænka
voru okkur Pétri eins og faðir og
móðir. Við sögðum þeim allar okkar
áhyggjur, eins og þau væru foreldrar
okkar, og fengum hjá þeim góð ráð
og vinsamlegar hendingar.
Eftir dálitla stund komu prinsess-
urnar tvær inn og hneigðu sig fyrir
Pélri og réttu fram höndina og buðu
góðan daginn.
— Hérna er ný frænka ykkar, sagði
móðir þeirra. — Þctta er Sandra, og
Iuin ætlar að giftast Pétri bráðum.
Margaret, sem þá var tólf ára, brosti
fallega til mín, og Lilibet, eða Eliza-
beth núverandi drottning, sem var
miklu fullorðinslegri, sagði strax: —
Ég vona að þú verðir hamingjusöm,
Sandra frænka.
Margaret endurlók orðin þegar í
stað og með nákvæmlega sama hreim
og systir hennar: — Ég vona að þú
verðir hamingjusöm, Sandra frænka!
Svo var teið borið fram og tveir
hundar, sem lágu sofandi við fætur
okkar, vöknuðu. Lilibet horfði spyrj-
andi á móður sína, sem kinkaði kolli.
— Komdu þá, sagði hún við Margaret,
og svo gengu þær báðar út.
Eftir augnablik kornu þær aftur og
þjónn með þeim, sem hélt á bakka
með fjórum litlum skálum úr glerj-
ungi. Þær voru settar út í horn i
herberginu og systurnar fóru að setja
eitthvað matarkyns í þær.
Svo var tveimur hundum i viðbót
hleypt inn í stofuna, og nú át hver
úr sínum dalli. Systurnar vildu ekki
smakka á teinu með okkur fyrr en
hundarnir hefðu fengið matinn sinn.
Þarna var heimili með hamingju
og samræmi, hugsaði ég með mér.
Þau voru öll svo ánægð og glöð. Svona
heimilislif hafði ég alltaf þráð — með
börn og hunda að leika sér á gólfinu.
Pétur leil á mig, eins og hann hefði
lesið hugsanir mínar. — Sandra, sagði
hann og andlitið á honum ljómaði af
ánægju. — Bertie frændi ætlar að
verða svaramaður minn!
Framhald í næsta blaði.
Alice Esterliazy, 23 ára hertoga-
dóttir af hinni frægu ungversku
Esterhazyætt er riýlega komin til
New York, sem flóttakona. Hún hcfir
fengið námsstyrk til fjögurra ára i
Bandaríkjunum. — Með söniu vélinni
voru 78 aðrir flóttamenn.
IV /V (V
Fógetinn í Oldliam var að gefa sam-
an hjón, og allt fór fram eins og venja
er til þangað til að hann lýsti þau
vera rétt lijón fyrir guði og mönnum.
Þá opnaðist klæðaskápur í stofunni,
og út kom Roy Harwood, 25 ára, og
kallaði á lögregluna og heimtaði að
hún hirti brúðina. Harwood var sem
sé maður konunnar, sem verið var að
gifta og nú hafði hún gerst sek um
tvíkvæni. Hann hafði falið sig i
skápnum og biðið þangað til giftingin
var afstaðin, til þess að geta náð tang-
arhaldi á konunni og enginn þyrfti
að vera í vafa um að liún væri sek.
Annars lét hann þess getið, að sálar-
ástand hennar væri þannig, að hún
mundi fá heilsubót af að sitja í fang-
elsi í nokkur ár.
— Vissara að sjá urn að þetta verði
ekki sönnunargagn!
— Mamma, það er maður hérna úti,
sem spyr hvort þú getir llánað sér
nokkur egg ...
— Sjáðu nú sjálf — tvær mínútur
niður í fjöruna, alveg eins og maður-
inn sagði ...
George Bretakon-
ungur og Eliza-
beth drottning
reyndust Alex-
öndru vel og
hjálpuðu henni til
að komast í hjóna-
bandið, eftir að
María, móðir Pét-
urs hafði snúist
gegn því að þau
giftust.
Sanmel Bratt, margfaldur milljóna-
mæringur í Philadelphia, dó nýlega.
Arfleiddi hann konu sína að öllum
auði sínum, en setti þó skilyrði fyrir:
Hún skyldi reykja fimm vindlinga á
dag i votta viðurivst. Frú Bratt hafði
nefnilega á sinum tíma bannað mann-
inum sinum að reykja, og nú vihli
liann hefna sín.
Giuseppo Apuzzo, 19 ára unglingur,
ætlaði að giftast elskunni sinni, sem
var 18 ára, á laun, því að fjölskyldan
vildi ekki leyfa ráðahaginn. En ein
thvern veginn hafði þetta kvisast og
31 ættingi gerði atlögu að kirkjunni,
læsti prestinn inni i skrúðhúsinu og
kallaði á lögregluna.
Aðvörun úr hvíslaragatinu.
t