Fálkinn - 14.09.1956, Blaðsíða 11

FALKINN
11
LITLA SAGAN
Ciftíng
LLIR sem þekktu Betu Hansen
og Gunnar Olsen skipamiðlara,
urðu afar forviða þegar þau heyrðu,
að þau hefðu afráðið að ganga í heil-
agt hjónaband. Beta var nefnilega,
þrátt fyrir full ríflega útilátið hoida-
far — ei.nstaklega lagleg, aðlaðandi
og gáfuð stúka, en Olsen var að flestra
áliti hörmung og skelfing. Hann var
ljótur eins og erfðasyndin ... þrætu-
gjarn, kaldrifjaður, ágjarn, iilgjarn
... og ofan á allt þetta var hann eigna-
iaus maður. .Iá, og meira en það —
liann var skuldunum vafinn eins og
skrattinn skömmunum, skuldugur upp
fyrir eyru, þótt þau væru stór. En Beta
átti hins vegar talsvert til. Var þá
nokkur furða þó að fóik gapti af undr-
un þegar það frétti um trúlofunina
þeirra?
Gunnar Olsen hafði verið giftur
fimm sinnum áður, en engin hafði
getað tjónkað við hann til lengdar.
Allar fráskildu konurnar hans voru
sammála um, að verri þrjótur væri
ekki til.
Ég hafði sjálfur þekkt þrjár af þeim
fráskildu eins vel og ég þekkti Bertu
Hansen og Gunnar Oisen. Og ég var
sjálfur jafn hissa og allir hinir, sem
ekki skildu hver fjárinn hefði hlaupið
í hana Betu Hansen, sem var svo
hyggin. En livað gat ég gert? Ég
þagði.
Svo voru þau gift. Og daginn eftir
brúðkaupið var það á allra vitorði,
að Gunnar Olsen hafði kallað Betu
heimska og þrætugjarna gálu. Og nú
gat ég ekki á mér setið. Ég símaði
til Betu. Hún var ein heima.
„Elisabet ... veslings, ógæfusama
Elísabet," veinaði ég í símann. „Hvað
gengur að þér. Ertu gengin af göfl-
unum, að láta þér detta í hug að gift-
ast einmitt þessum manni ... Þú áttir
sannarlega annað betra skilið, en að
lenda í klónum á þessum skíthæl og
bófa og þrælmenni og ...“
„Já,“ sagði Beta. „En ég mátti til,
skilurðu. Ég gat ekki annað ...“
„Gast ekki annað ... ?“ hrópaði ég
forviða. „Góða mín, — þú sem gast
valið úr karlmönnunum.“
„Það þýðir ekkert að tala um þetta,
Fritz," sagði Beta. „Ég veit livað ég
geri ... og sem sagt: ég gat ekki ann-
að — þó að þú getir ekki skilið
það ... !“
Ég sá ekki Betu lengi eftir þetta.
En ég heyrði hjá fólki að þetta hjóna-
band gengi enn hraklegar en nokkur
af fyrri hjónaböndum Olsens . . . Og
ég bjóst við því, eins og allir aðrir,
að ekki gæti hjá því farið, að þetta
endaði með hjónaskilnaði . . .
En ekkert gerðist. Svo liðu þrir
mánuðir, sex, og heilt ár. Svo var
það einn daginn að ég hitti Betu. Hún
var föl og miklu mjóslegnari en áður,
en hún brosti vinalega þegar hún
sá mig.
„Jæja, hvernig gengur það i hjóna-
bandinu, Beta mín,“ sagði ég.
„Illa,“ sagði hún. „Alveg bölvan-
lega. Verr en ég hefði nokkurn tíma
getað ímyndað mér. Iiann er hræði-
legur — hann hrellir mig allan dag-
inn.“
„Og þú viit lifa í þessu Jielvíti?“
spurði ég. „Taktu nú af skarið. Heimt-
aðu skilnað! Skildu við hann áður en
það verður of seint — og þú hefir
misst heilsuna fyrir fullt og ailt. Það
er skelfing að sjá þig, þú ert orðin
svo föl og mögur. Þú ert ekki nema
skuggi al' því sem þú varst — ég ætl-
aði varla að þekkja þig aftur, þú ert
orðin svo mögur.“
„Já . . . nú hefi ég megrast," sagði
Beta um leið brá fyrir glampa í aug-
um iiennar og bros kom á varirnar.
„En þó ekki eins grönn og ég liafði
hugsað mér að verða, þegar ég gekk
i þetta hræðilega hjónaband . . . Vit-
anlega ætla ég að skilja við manrt-
skepnuna, en ekki fyrr en ég er kom-
in ofan i fimmtíu kíló . . .“
Vitið þér...?
að í Austurríki eru notaðar pípur
til að leiða mjólkina ofan úr
seljunum og niður í dalina?
Sums staðar eru fjallvegirnir svo
erfiðir að nær ógerningur liefir mátt
heita að koma mjólkurafurðunum nið-
ur í byggð. Og því var gripið til þess
ráðs að leiða mjólkina í plast-pipum
ofan í dalina. Mesta fallhæðin á
svona leiðslu er 1000 metrar, en leiðsl-
an 2000 metra löng. Þegar mjólkinni
hefir verið rennt niður eru pípurnar
skolaðar með vatni.
að margt fólk er klætt í olíu?
Að vísu er þetta ekki aiveg rétt að
orði komist, en fjöldi efna. sem notuð
eru til fatnaðar eru unnin úr úrgangs-
efnum, sem koma fram við hreinsun
venjulegrar steinoliu. Meðal þessara
efna er nylon og perlon, sem notað
er í sokka og nærfatnað, terylena,
sem notað er í fataefni, ýmsar gervi-
leðurtegundir úr plasti, skósólaefni
úr sama og yfirhafnir úr polythene.
Plastvörurnar ryðja sér æ meira rúm
og nú er farið að byggja hús úr plasti
að miklu leyti.
NÝ FERNANDEL-KVIKMYND.
Franski leikarinn Fernandel varð
heimsfrægur á Don Camillomyndun-
um sínum. Þótt hann ætti í sífelldum
brösum og stundum áflogum við
kommúnistaborgarstjórann Peppone,
voru þetta gamanmyndir og sem gam-
anleikari hefir Fernandel hlotið
frægðina.
Nú hefir hann leikið aðallilutverlc-
ið í nýrri kvikmynd, sem heitir
„Bauða veitingahúsið" og þar er gam-
anið enn grárra en hjá Don Camillo.
P'ernandel heldur enn trútt við
klerkastéttina .og leikur saklausan
munk i myndinni, en upplifir atburði,
sem vekja taugahroll. Hann kemur
í afskekkt veitiijgahús, sem Franccoise
Rosay og Louis Seigner maður hennar
eiga. Þarna er fjöldi gesta og allt er
sakleysislegt og ánægjulegt á yfir-
borðinu og liúsbændurnir hinir við-
felldnustu. En af tilviljun kemst
munkurinn að því, að allir þeir sem
i veitingahúsið koma, deyja af eitrun.
Þegar húsfreyjan sér að munkurinn
hefir komist að leyndarmálinu tekur
hún hann afsíðis og skriftar fyrir
honum. En sem skriftafaðir má ekki
munkurinn segja gestunum af liætt-
unni, sem þeir eru í, því að liann er
hundinn þagnarskyldu. Þess vegna
reynir hann með öllu hugsanlegu móti
að reyna að aðvara gestina, án þess
að nota orð, og það er þessi látbragðs-
leikur, sem gerir myndina spreng-
lilægilega.
„GAMLI MAÐURINN OG HAFIГ.
Þessa síðustu sögu Ernest Heming-
ways er nú verið að kvikmynda suð-
ur á Cuba. Ýmsar sögur Hemingways
hafa verið kvikmyndaðar áður, en þá
hefir hann ekki viljað skipta sér neitt
af myndatökunni. En öðru máli gegn-
ir um þessa. Þar hefir liann verið
með í ráðum um tilhögun handritsins,
sem Peter Viertel hefir samið, og
fylgist lika með sjálfri myndatökunni.
iSvo að segja má að hann setji sjálfur
stimpil sinn á þessa mynd.
Spencer Tracy leikur gamla sjó-
manninn -— fiskimanninn, sem fær
stærsta fiskinn, sem hann hefir dreg-
ið á ævinni, og berst upp á lif og
dauða við að bjarga veiðinni undan
ýmsum ófreskjum. Hefir Tracy átt
langar viðræður við Hemingway um
hvernig leika skuli hlutverkið, og því
er spáð að leikur hans sem gamli sjó-
maðurinn verði frægur í kvikmynda-
sögunni.
SUSAN STRASBERG
heitir ung stúlka, sem mikið er tal-
að um í Ameríku, og því spáð að liún
muni verða ný Greta Garbo, þegar
fram líða stundir. Hún er aðeins 17
ára, en komst í fremstu röð með fyrstu
myndinni sinni, sem heitir „Kongu-
lóarvefurinn", þar sem hún lék litið
hlutverk. Undir eins og sú mynd var
sýnd réð annað félag hana til sín,
til að leika i kvikmynd, sem heitir
„Picnic“, og nú á hún næst að leika
á Broadway-leikhúsi í New York.
Susan er aðeins 154 cm. há og veg-
ur 43 kíló. Hún byrjaði að leika 14
ára og hefir unnið hvern sigurinn
öðrum meiri, m. a. sem Júlía í „Romeo
og Júlía“ í sjónvarpi. Fólk er stór-
hrifið af henni og líkir henni við
Gretu Garbo og Vivian Leigh.
Hattaverslun í Stokkhólmi gefur
viðskiptavinum sinum 10% afslátt á
öllum kvenhöttum, ef daman er ekki
lengur en tíu minútur að velja hattinn.
T LskLLm.yn.dir
Fallegur sumarkjóll. — Gróft hvítt
silki með svörtum doppum er efnið
sem Lanvin Cartillv hefir valið í þenn-
an fallega sumarkjól. Hálsmálið er
lagt með svörtu bandi og hanga end-
arnir lausir niður að framan.
Þrauthugsað bak. — Jean Desses hef-
ir notað sína sköpunargáfu við bakið
á þessum dropótta kjól. Fellingarnar
liggja þvert yfir herðarnar, frá enni
til ermar. Annað fellt stykki er um
mjaðmirnar og einnig aftan á pilsinu
neðst. Þetta er mjög fallegt.