Fálkinn - 14.09.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
TlosaUnd BrctU

2.
//
OLIKSR SVSTUR
//
Ifltf (ramhaldssaga
Hann yppti öxlum íbygginn. — Já, frá
þröngsýnu sjónarmiði. En landnemar eru
ekki þröngsýnir. Þér og ég litum á lífið af
mismunandi sjónarhól, imgfrú Norton. Þér
hengið yður í gamla, notalega sveitasælu-
drauma — hvort þeir eru góðir eða vondir
— og látið viðkvæmnina villa yður sýn.
— Viðkvæmnin villir engum sýn, sagði
hún fastmælt. — Hún mildar aðeins.
Hann hló. — Yður finnst ég vera of mikill
raunhyggjumaður. Þér munuð iíklega segja,
að það sé eitthvað ómanneskjulegt við þann,
sem hefir ánægju af því að framleiða Ijós
handa dimmu heimsálfunni.
— Ég get sagt þetta öðru vísi. Það er
græðgi og ótti, sem knýr menn til að grafa
eftir dýrmætum jarðefnum.
— Yður skjátlast, sagði hann einbeittur.
— Þessi efni eru til okkar vegna, og við verð-
um að nýta okkur þau. Sú kemur tíð að úran
og beryllium verða nauðsynleg efni, og nú
hafa mennimir öðlast þekkingu til að taka
þau í þjónustu sína. En þessi staður er
kannske óhentugur kvenfóiki. Ef þér amist
svona mikið við framförum, þar sem þeirra
er þörf, skil ég ekki hvers vegna þér eigið
heima hérna í Afríku.
FRl7 PEMBERTON HUGSAR MARGT.
Lesley gafst ekki tími til að svara þessu
því að faðir hennar kom inn áður en Fern-
ando hafði lokið setningunni. Spánverjinn
þóttist hafa himin höndum tekið að sjá þessa
bók um beryllium, sem Norton hafði verið
að ná í, en Lesley þóttist vita að það væri
aðeins til að sýna kurteysi, sem hann bað
um að fá bókina lánaða.
Loks stóð hann. upp og sagði: — Þá ætti
þetta allt að vera í lagi, herra Norton. Ég
skal tala við málaflutningsmanninn í Buenda
og láta yður vita hvenær við getum haldið
fund. Við getum orðið samferða þangað —
og dóttir yðar líka, vitanlega, bætti hann
við. — Þakka yður kærlega fyrir mig, og
fyrir teið.
— Ég skal melta þetta nýja mál þangað
til við sjáumst næst, sagði Edward Norton.
— Ég átta mig ekki almennilega á því,
ennþá.
— Það verður hægara að átta sig á því
beryllium, sem er til í landareigninni yðar,
en á visnu tóbaksplöntunum yðar.
Lesley og faðir hennar fylgdu gestinum
niður á veginn, þar sem bíllinn hans stóð.
Með aðra höndina á handfanginu á hurðinni
á rauðum bílnum, sem gljáði í sólskininu,
hneigði Fernando sig fyrir henni og sagði:
— Kannske okkur takist að telja yður hug-
hvarf. Hvort sem þér trúið því eða ekki þá
hefi ég líka gaman af að horfa á óvirkjaða
fossa.
Hann settist inn í bílinn, kinkaði kolli og
ók burt.
Feðginin gengu hægt upp að húsinu, hlið
við hlið.
— Mér finnst hann svo gustmikill, sagði
hún. — Mér líst ekki á hann.
— Hann er kannske full mikill á lofti. En
ég held að við getum treyst honum í við-
skiptum. Hann stjórnar þessu stóra enska
fyrirtæki, sem er að byggja aflstöðina, og
þar er hann mikils metinn. Hann hefir samn-
inga um tvö önnur mannvirki hér í Afríku og
verður líklega hérna í mörg ár enn.
Það var undarlegt að einn einasti maður
skyldi geta gerbreytt heilu héraði, hugsaði
hún með sér. Ef venjulegur enskur verkfræð-
ingur hefði tekið að sér að byggja aflstöð
hér í Afríku mundi hann hafa einbeitt sér
að því, en ekki hirt um að fara að leita að
beryllium. En svo kom Spánverji þarna og
ætlaði sér að hafa endaskipti á öllu.
Daginn eftir að Fernando Cuero kom í
heimsóknina reið Lesley til nágrannanna í
Grey Ridge. Frú Pemberton varð hrifin
þegar hún heyrði fréttina.
— Hann tengdafaðir minn fann vott af
verðmætum efnum í okkar landareign, sagði
hún. — Hann fann meira að segja svo mikið
af gulli, að það varð nóg í giftingarhring, en
ekki fannst svo mikið af neinu að það borg-
aði sig að vinna það. Ég vona að árangur-
inn verði betri hjá þessum Spánverja, Lesley,
en ekki mundi ég treysta því, ef ég væri í
þínum sporum.
Anna Pemberton var hnellin kona um
fertugt. Hún var ein af þessum konum, sem
gjarnan vilja láta taka eftir sér, og þess vegna
var hún meðlimur í hverju einasta félagi í
Buenda og innsti koppur í búri í öllum líknar-
félögum. Bill var fimmtíu og fimm og dáði
konu sína meira en nokkuð annað í veröld-
inni. Þau höfðu gifst seint — ekki nema tíu
ár síðan — og áttu einn son, sjö ára gamlan.
Anna var að semja skrá um gestina, sem
hún ætlaði að bjóða í garðveislu, sem hún
ætlaði að halda einhvern tíma í næstu viku.
Hún hlustaði með eftirtekt á frásögn Lesley
og kallaði á Bill, sem kom út úr einu út-
húsinu og fékk nú’ að heyra um viðburðinn.
Þegar Bill loksins var farinn aftur til vinnu
sinnar settist Anna við skrifborðið og horfði
á Lesley með spurnir í gráu augunum.
— Hvernig er hann — þessi senor þinn?
spurði hún.
— Hár og mikill á lofti — með talsverðan
höfðingjabrag. Hann sagði að ég væri við-
kvæm og gamaldags og að Afríka væri eng-
inn verustaður handa kvenfólki.
— Jæja? Anna hló. — Bill segir að þú
sért lagleg tískustúlka, og það finnst öllum
öðrum karlmönnum í Buenda. Ég hefði gam-
an af að kynriast þessum Fernando. Heldurðu
að hann hefði gaman af að koma í útisam-
kvæmið mitt?
— Hann á heima í fimmtíu kílómetra fjar-
lægð.
— Það gera Hindleys og Mackintosh líka,
— og þau koma. Hvenær sérðu hann aftur?
— Það komu skilaboð í morgun um að
hann hefði ákveðið fund hjá málaflutnings-
manninum á laugardaginn klukkan níu. Hann
kemur og sækir okkur.
— Ágætt! Þá geturðu boðið honum fyrir
mig.
— Hann afþakkar það áreiðanlega.
— Hvers vegna? Það getur vel verið að
hann langi til að komast eitthvað burt frá
Kalindifossunum.
— Hann fer ekki þaðan nema til að leita
að jarðefnum.
— Þú getur að minnsta kosti spurt hann.
Þú þarft ekki að ganga eftir honum, skil-
urðu.
Ég vona af heilum hug að ég þurfi aldrei
að ganga á eftir Fernando Cuero með að gera
nokkurn skapaðan hlut, hugsaði Lesley með
sér.
Hún kvaddi önnu, settist á hestbak og reið
heim til Amanzi gegnum skóginn.
FERNANDO FÆR HEIMBOÐ.
Lesley var dauf í dálkinn þegar hún vakn-
aði á laugardagsmorguninn. Hún fór í blá-
röndóttan kjól og fór út á svalirnar, þar sem
faðir hennar var að ljúka við morgunmatinn.
Hann hafði fært stólinn frá borðinu og reykti
og horfði yfir garðinn, rólegur og með á-
nægjusvip. Salómon kom trítlandi og spurði,
drafmæltur eins og hans var vandi:
— Miss óskar salat með hádegisverð-
inum?
— Já, Salómon. Það er nóg af tómötum í
garðinum.
— Ekkert blaðsalat. Það vex ekki vel
hérna.
— Það tjóar ekki að tala um það. Við tök-
um það sem við höfum.
Hann trítlaði út aftur. Edward Norton leit
á dóttur sína. — Hvað gengur að Salómon?
Er það konan hans?
— Það er svo að sjá. Hún er fegurðardís
í þorpinu og ein af þeirri gerðinni, sem erfitt
er að búa með, hvort heldur hún væri svört
eða hvít.
— Þú hefir á réttu að standa. Það var
stundum ekki gaman að fást við Virginíu
heldur.
— Virginíu? Lesley hugsaði sig um. — Mér
hefir aldrei dottið hún i hug í því sambandi
fyrr. Hún er falleg og umsetin, en hún er
gáfuð líka. Hún gæti gert mann hamingju-
saman ef hún kærði sig um.
— Heldurðu að hún giftist þessum Martin
Boland, sem hún var að skrifa um.
— Getur vel verið. Það er svo að sjá sem
hann sé efnismaður.
— Virginia er svo ljóngáfuð að ég held að
hún mundi aldrei bera virðingu fyrir manni,