Fálkinn - 21.09.1956, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
loðkópuna, og svo skal ég koma yður
út eldhúsmegin.
Við fórum i lyftunni niður í eld-
liúsið að loknum hádegisverðinum,
þar var verið að þvo upp borðbúnað
— klukkan var aðeins hálfþrjú. Allt
eldhusliðið óskaði mér til hamingju,
og ég hljóp fram ganginn og út í bif-
reiðina. Hvergi sást ljósmyndari. —
betta tókst vel, yðar tign, sagði Rósa
hróðug.
En ])að tókst miður ])egar við fór-
um inn í sendiráðið. Ég rak tærnar
í þegar ég kom inn í dyrnar, liálf-
blinduð af glömpum Ijósmyndar-
anna.
Og nú fór ég óróast. Athöfnin
átti að byrja klukkan fjögur, og með-
an Rósa hjálpaði mér til að klæða
mig, heyrði ég húrrahrópin frá mann-
fjöidanum, þegar konunglega fólkið
var að koma.
Rósa hélt langa ræðu meðan i)ún
var að klæða mig. — Þér ættuð að
liafa „eittlivað gamalt.og eitthvað lán-
að — eittlivað nýtt og eitthvað blátt“
til að vera í, sagði hún. — Er nokkuð
nýtt á yður? Jú, skórnir. En þér verð-
ið að liafa eitthvað blátt. Hún tók
blált silkiband og festi á undirkjólinn
minn.
— Nú er það bara kjóllinn — og
slæðan. Heyrið þér hvernig fólkið
hrópar úti — konungurinn og drottn-
ingin eru iiklega að koma. Og svo
voru það eyrnalokkarnir. Mér finnst
hálf skrítið að sjá brúði, sem engin
blóm eru á.
— Það væri óhugsandi, sagði ég.
Það er svo margt sem maður á að
gera mcðan á þessu stendur, og ég
hefi engar brúðarmeyjar.
ItVER STÍGUR FYRR
Á HANDKLÆÐIÐ?
Svo kom George frændi, konungur
af Hellas, lil að sækja mig, og Andrea,
yngri bróðir Péturs, fjórtán ára, átti
að halda uppi slæðunni. Ég gekk inn
í móttökusalinn, sem notaður var í
kirkjustað.
Erkibiskuparnir Ristanovitsj úr
serbnesku kirkjunni og Germanos frá
grísku kirkjunni höfðu vígt salinn og
nú stóðu þeir og biðu eftir mér ásamt
dómprófastinum af Westminster.
Georg frændi tók fast um höndina
á mér þegar hann tók eftir að ég skalf.
Hugurinn var á fleygiferð. Loksins
var það komið, augnablikið sem ég
hafði þráð svo lengi. Ég átti að, gift-
ast Pétri. Ég var óstyrk í hnjánum.
Og ég þóttist viss um að ég mundi
gleyma öllu, sem ég átti að segja og
gera meðan á alhöfninni stóð. Eins
og i leiðslu hucigði ég mig fyrir enska
konunginum og drottningunni og stað-
næmdist við hliðina á Pétri, en á
hægri hönd hans stóð Bertie frændi,
en Georg frændi stóð til vinstri við
mig. Svo liófst guðsþjónustan.
Ég man að erkibiskupinn hnýtti
hendurnar á okkur saman með hvítum
silkiklút, og þegar liann setti kórón-
una á höfuðið á mér hvíslaði hann:
— Ég vona að ég geri þetta rétt! Eg
hafði nefnilega sagt við hann áður,
að hann mætti ekki aflaga höfuðbún-
aðinn á mér. Með kórónurnar á höfð-
inu gengum við Pétur svo þrisvar
kringum altarið, en konungarnir —
svaramennirnir tveir — í humátt á
eftir.
Allt i einu tók ég eftir handklæðinu
á gólfinu. Ég steig langt skref fram,
en i sörnu svifum og ég teygði hvíta
skóinn á handklœðið var svartur skór
kominn við hliðina á honum.
Pétur liafði séð handklæðið en vissi
ekkert um þýðingu þess. Samkvæmt
þjóðtrúnni átti hvorugt að liafa yfir-
höndina í hjónabandinu úr þvi að
við stigum bæði á handklæðið jafn-
snemma. — Við áttum að ráða jafnt.
Þegar hjónavígslan var afstaðin
hófst móttaka sem stóð í tvo tima,
og við Pétur lékum þar húsbændur
þangað til síðustu gestirnir voru
farnir.
Klukkan var orðin hálfsjö og við
vorum bæði staðuppgefin. Ég flýtti
mér inn til Rósu og lnin hafði ferða-
fötin tilbúin.
HVEITIBRAUÐSDAGARNIR.
Þegar við Pétur fórum út og mætt-
uin öllum ljósmyndaraskaranum, sá
ég að lögreglumaðurinn hans var á
næstu grösum. Hann átti að verða
með okkur í brúðkaupsferðinni.
Loks komumst við inn í Cadillac-
bílinn, sem stóð og beið eftir okkur.
Lögreglumaðurinn sat frannni í hjá
bílstjóranum. Ég leit bænaraugum til
Péturs. ■— Pétur, sagði ég. — Viltu
gefa mér sígarettu? Þegar hann beygði
sig til að ná i vindlinginn hoppaði
síðasti Ijósmyndarinn niður af aur-
hlífinni.
— Ég þori að veðja um að þessi
sigaretta kemur á fyrstu siðu á morg-
un, sem „Fyrsti koss brúðhjónanna",
sagði Pétur.
Við ætluðum að dvelja hveitibrauðs-
dagana í litlu sumarhúsi, sem Horlick
vinur mömmu liafði léð okkur. Ég
hafði átt heima hjá honum og „Floru
frænku“ þegar ég var barn.
William, gamli brytinn hjá Horlick,
slóð í dyrunum og tók á móti okkur.
— William! kallaði ég glöð. Svo
slóð ég lengi og starði á hann. And-
litið á honum var eins og steingerv-
ingur og liann hneigði sig djúpt og
sagði: — Velkomin, yðar hátignl
Þctta var i fyrsta skipti sem nokkur
ihafði ávarpað mig „yðar hátign“, og
mér fannst það ansi skrítið. Þegar
Pétur tók utan um mig og leiddi mig
inn í húsið, hugsaði ég með mér: —
Að hugsa sér þetta — ég er drottning!
Við borðuðum létta máltíð og fórum
snemma að hátta.
— Ég vil helst ekki hugsa mér að
við séum konungur og drottning þessa
fáu daga sem við megum vera saman
hérna, sagði ég við Pétur, er við vor-
um orðin ein. — Það cru ekki nema
þrir dagar. Getum við ekki leikið
I)ónda og húsfreyju?
Pétur hló og tók báðum liöndum
um kinnarnar á mér. — Jú, það skul-
um við gera. En hvað cigum við að
kalla okkur?
Ég liugsaði mig um. — Herra
Boudouni og frú Boudouni, sagði ég.
Pétur vakti mig morguninn eftir.
— Halló, frú Boudouni, hvað eruð
þér vön að borða á morgnana?
— Bara kaffi — ekkert annað,
sagði ég.
— En mig langar i mat, sagði Pét-
ur. — Mig langar í egg og steikt flesk.
Við fengum árbitinn í rúmið. Pétur
hólkaði i sig eggjunum og spurði svo:
— Jæja, kona, liefirðu fleiri vcnjur,
sem ég þarf að vita um?
— Já, eitt enn, sagði ég. — Ef ég
fæ ógleði eða finnst ég vera veik,
vil ég ekki neitt nema kampavin!
Pétur orgaði af hlátri. — Góða frú
Boudouni, sagði liann. — Það er svei
mér hentugt að þú skulir vera drottn-
ing, þegar á allt er litið.
Við sátum við arininn um kvöldið
og Pétur tók fram ljósmyndabókina.
— Nú skal ég sýna þér heimilið þitt,
sem þú verður liúsmóðir á þegar þú
kemur til Jugoslavíu. Hérna cr höllin.
Ég sá myndir af stóru, hvitu húsi,
sem stóð á hæð, en skógur var allt
í kring. Þrep voru frá húsinu niður
' garðinn, og fyrir neðan grasflötina
var stór sundlaug og lilið musteri í
grískum stíl.
— Við skulum athuga livernig við
eigum að haga til í herbergjunum,
sagði ég.
Við sáttim langt fram á nólt og
bjuggum okkur til heimili í höll sem
ég hafði aldrei séð, en ])ó_ var ég
drottning þeirrar hallar ...
Hveitibrauðsdagarnir liðu langtum
of fljótt og við urðum að fara til Lon-
don aftur. — Ég vildi óska að við
þyrftum aldrei að fara liéðan, sagði
ég angurvær.
Pétri fannst eins og mér. — Þetta
er húsið okkar. Það er hús Boudouni-
hjónanna. Sandra! Kannske Flora
frænka vilji leigja okkur það?
Flora frænka féllst á að leigja okk-
ur húsið, og nú höfðum við borgar-
heimilið — íbúðina í Hotel Clardige
— og sveitasetrið í Ascot. Við fórurn
til Ascot hvenær sem við höfðum
kringumstæður til.
KONUNGUR BERST
FYRIR RÍKINU.
Pétur fór daglega í skrifstofu sina
í sendiráðinu. Hann var konungur —
konungur sem barðist, eigi aðeins
fyrir land sitt heldur fyrir hásæti
sínu. Á hverju kvöldi kom hann heim
sem „herra Boudouni“ og eina merk-
ið um að honum liði ekki vel var það,
að hann flaug oft langar ferðir í einka-
flugvél sinni, sem stóð á flugvelli ekki
langt frá húsinu okkar.
Ég hafði fullt traust á honum sem
ftugmanni. Ég vissi að hann mundi
koma aftiir úr þessum ferðum rólegur
og afþreyttur og reiðubúinn til að
berjast áfram.
Bandamenn lögðu fast að honum
að viðurkenna Tito og skæruliðana
hans, en liann átti bágt með að fall-
p.st á það, því að hann treysti enn
Mihailovitsj, foringja ættjarðarsinna.
Hann var í miklum vafa, og stjórn
hans var ekki einliuga í mátinu og
gat ekki hjálpað honum.
Loksins — eftir margar árangurs-
lausar tilraunir til þess að fá einhuga
stuðning — lét hann stjórnina fara
frá og skipaði einn mann í stað lienn-
ar, sem skyldi verða bæði forsætis-
ráðherra og ríkisstjórn. Hann hét
Subasitsj og var hliðhollari Tito en
fyrirrennari hans, og með því að sííga
þetta skref fann Pétur að hann hafði
brugðist Mihailovitsj hershöfðingja,
og falið konungdæmið og sjálfan sig
Tito á vald.
Ég fór með honum inn í Claridge
morguninn sem Subasitsj vann trún-
aðareiðinn inni í stofu lijá honum, í
viðurvist prests. Pétur var mjög nið-
urdreginn þegar þetta var gengið um
garð.
Síðdegis þennan dag fhitti hann út-
varpsræðu til þjóðar sinnar í BBC og
bvatti hana til að gera það sem i
hennar valdi stæði til að frelsa landið
undan áþján Þjóðverja, hvort heldur
ínenn fylgdu Mihailovitsj eða Tilo.
Það var síðasta tilraunin til að forða
borgarastyrjöldinni, sem vofði yfir
landinu.
En áður en liann fór i útvarpið
viðurkenndi hann lireinskilnislega
það, sem liann liafði lengi verið
hræddur við, en aldrei liaft orð á. —
Imyndir fegurðarinnar eru ekki alts
staðar eins í heiminum. Þessi stúlka
þykir fríðleiksmær í Burma, því að
þar byrja telpur kornungar að ganga
með hring um hálsinn til að teygja
sem mest úr honum.
Stjarna dr. Alfreds Ivinsey, þess sem
mest hefir skrifað um skírlifið — eða
öllu heldur óskírlífið — í Bandarikj-
unum, fer nú lækkandi. Arið 1954
græddi liann tvær milljónir dotlara
á bókum sínum en ekki nema 20.000
dollara síðasta ár. Doktorinn var
hjátökur i Evrópu, er tiann dó og
hugðist mundu hlá sér upp á þcim.
Eitl af stærstu garðyrkjubúum
Þýskalands getur selt ný jarðarber
frá því í maí og fram i nóvember.
Sandra, sagði hann, — þetta er upp-
hafið að endalokunum.
Eins og ég hafði búist við reyndi
hann að dreifa huganum með því að
fara í flugferð á eftir. Hann kom oft
lieim með foringja úr ameríska flug-
bernum, sem höfðu bækistöð skammt
frá heimili okkar í Ascot.
Einn daginn þegar hann var lengur
burtu en vant var, fór ég að verða
hrædd um hann, og ég komsl von
bráðar að því að ég hafði ástæðu til
þess.
Ameriskur flugforingi hafði orðið
að tjá forföll frá könnunarflugi til
Frakklands, rétt fyrir D-daginn — 6.
júni 1944 — og Pétri hafði tekist að
fá að hlaupa í skarðið fyrir hann —
að gamni sinu.
Þegar þeir liöfðu lokið könnuninni
stakk samferðamaður Péturs upp á
því, að þeir skyldu leggja á sig krók
og fljúga yfir París.
Pétur hafði aldrei séð París úr lofti.
Ilann afréð að fljúga yfir borgina
])ó að þetta væri um miðjan dag og
fullt af Þjóðverjum í borginni. Og
])etta gerði hann i amerískri vél, sem
hann hafði alls ekki átt að vera í,
að réttu lagi. Ameríska ftugstjórnin
var í öngum sinum út af því að Pétur
hafði ekki komið aftur, og ég var
eirðarlaus af hræðstu þvi að ég vissi
ckkert livar hann var.
Framhald í næsta blaði.