Fálkinn - 21.09.1956, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Afbrgfði - glrepur
NN TABOR var glöggskygn á
bresti annarra, og henni þótti
vænt uni ])að núna, er liún var i þann
veginn að fremja morð. í fyrsta lagi
var fólk flest merkilega athugana-
sljótt, og í öðru lagi var það einstak-
lega minnislaust. Og þeir voru svo
fáir í morðingjahópnum, sem gátu orð-
ið sér úti um sakleysissönnun sem
dugði, að það var ekki tiltökumál þó
að flestir ]>eirra lentu í hrammi lag-
anna.
Hún hafði alltaf gert sér þetta ljóst,
síðan hún fór að ráðgera morðið sem
hún ætlaði að fremja. Náttúran hafði
séð henni fyrir fleiri heilavindingum
en fólk flest hefir, og reynslan, sem
hún liafði fengið meðan hún var
einkaritari hjá Thomas Smith, einum
frægasta glæpasérfræðingi í New
York, var henni líka mikils virði, und-
ir þessum kringumstæðum. Hún hafði
oft gapað af undrun, er Smitli sýndi
lienni með nærri óhugnanlegri skarp-
skyggni livernig hann fór að finna
smáatriðin, sem urðu glæpamönnun-
um að falli. Iiún var þess fullviss,
að morðið sem liún ætlaði að fremja
sjálf, yrði þannig undirbúið að hvergi
væri snöggur blettur á! Og þetta var
nauðsynlegt, ekki sist fyrir það, að
það var unnusta Toms, sem luin ætl-
aði að koma fyrir kattarnef.
Hún hafði verið ástfangin af Tom
í sex ár. Hann var eini maðurinn í
lieimi, sem henni fannst nokkuð varið
í! — En enginn — og allra síst Tom
sjálfur — hafði hugmynd um þetta.
Frá hans sjónarmiði var liún ekkert
annað en fullkominn einkaritari. Það
stoðaði ekkert þó að hún eyddi stór-
fé til að reyna að fegra snjáldrið á
sér, eða í föt og liárgreiðslu, — hann
sá hana blátt áfram ekki. Oð þó var
liún alls ekki ljót. Hún var há og
grönn, hárið svart, 2neð silfurgára
og fest í linút í hnakkanum. Augun
björt og augnahárið dökkt og þétt.
Hún var alltaf snyrt og fáguð. Það
eina sem hún var ekki ánægð með
voru liendurnar. Þær voru of stórar
og sterklegar, af kvenhöndum að
vera.
EF Thelma hefði ekki komið til sög-
unnar, þóttist Ann Tabor viss um að
Tom hefði fyrr eða síðar uppgötvað
yndisleik hennar sjálfrar. Það var
margt smávegis sem benti í þá átt.
Hann hafði oft borðað miðdegisverð
heima í íbúðinni hennar. Það bafði
verið óumræðilega yndislegt að fá að
stjana við hann og búa til handa hon-
um miðdegisverð, meðan liann hvíldi
taugarnar i góða stólnum hennar.
Stóllinn liafði verið dýr, og hún hafði
keypt liann með það fyrir augum, að
Tom ætti að iáta sér líða vel í lionum.
Eftir máltíðina sátu þau og töluðu
saman — eða réttara sagt var það
hann, sem hélt langa — og lærdóms-
rika — fyrirlestra, en liún hiustaði
á með gáfusvip. En þá iiafði hún alls
ekki gert sér ljóst, að hún gæti liaft
gagn af þessari fræðslu síðar.
Aldrei mundi liún gleyma þegar
hann nefndi hana með fornafni í
fyrsta skiptið, og einu sinni liafði
hann sagt allt i einu:
— Veistu það, Ann, að þú minnir
mig á silfurref, með hvítu rákina í
hárinu og mjúku lireyfingarnar þínar.
Langan og mjóan silfurref. Og þessi
kjóll fer þér ljómandi vel.
Hún hafði leikið á als oddi af gleði
yfir því, að ioksins hafði liann tekið
eftir útganginum á lienni. í hvert sinn
sem hún leit á sig i spegli hugsaði
hún með sér: — Ég er grönn og hreyf-
ingalipur eins og silfurrefur, og hún
fann livernig þetta styrkti sjálfsviss-
una.
Eftir að Tom var farinn þetta kvöld,
hafði hún flett upp á „refir“ í al-
fræðibókinni. Þvi miður stóð allt of
lítið um silfurrefinn þar, aðeins drep-
ið á að belgurinn af honum væri dýr,
en ekki dró það úr þvi, sem Tom hafði
sagt.
THELMA kom til New York einn
góðan veðurdag í júní. Nú voru fimm
mánuðir liðnir siðan. Anna liafði
einmitt verið í búð og keypt sér fal-
legan kjól og skémmtilegan hatt, sem
Tom gat ekki komist hjá að taka eftir,
þegar bjöllunni var hringt. Thelma
var ættuð úr sama bæ sem Anna, og
á einhverju góðmennskuaugnabliki
hafði það álpast upp úr Ann, að ef
hún kæmi einhvern tíma til New York
væri henni velkomið að dvelja hjá sér.
Það hefði lnin aldrei átt að gera.
Hálfum mánuði siðar kom Tom í mið-
degismat til liennar, og eftir tíu mín-
útur var liann orðinn bálskotinn í
Thelmu. Ilann gat ekki haft augun
af henni, og nú tók hann hvorki eftir
Ann sjálfri eða þeim ágæta mat, sem
hún hafði mallað handa honum.
Kvöldið hafði verið þjáning. Thelma
var aðeins 23 ára. Hún var litil og
grönn, og glóbjart hárið var eins og
ský yfir sólbökuðu andlitinu.
En það voru hendurnar, sem Ann
sárnaði mest. Thelma hafði fegurstu
hendur sem guð getur skapað. Fing-
urnir langir og mjóir og neglurnar
þrautfágaðar. Það var ekki hægt að

hugsa sér meiri iðjuleysishendur en
Thelmu, og þó hafði liún talsverðar
tekjur af þeim — auglýsingastofur
notuðu þær sem fyrirmynd að aug-
lýsingum um naglalakk.
Ann leið sárustu kvalir afbrýðinnar
er hún var með Tom og Thelmu, og
daginn sem þau opinberuðu trúlof-
unina strengdi hún þess heit að myrða
hana. Og síðan fór liún að gera ýtar-
lega áætlun um framkvæmdina.
ÞENNAN föstudag í nóvember, sem
hún liafði afráðið að láta skríða til
skarar, kom hún á skrifstofuna stund-
víslega klukkan níu, eins og hún var
vön. Hún tók ekki af sér hattinn en
gekk beint að skrifstofudyrunum hjá
Tom og drap á þær.
— Kom inn! sagði hann.
Ann fór inn. Hún gekk fast að skrif-
borðinu, en hann leit ekki upp úr
blöðunum, sem hann var að lesa.
— Þú minntist á í gær, að það væri
ýmislegt, sem þyrl'ti að erinda í
dag. Á ég að gera það fyr-ir þig núna?
Tom leit upp. Það er synd að þræla
þér út í því, sagði hann og brosti. —
En mér þætti afar vænt um ef þú
vildir fara til Benchleys og kaupa
nokkur hálsbindi handa mér og
nokkra hvíta vasaklúta. — Þú veist
hvað Thelmu fellur best i geð, svo að
þú velur eftir hennar smekk.
Ann kinkaði kolli og kökkur kom
í hálsinn á henni. Hún hafði keypt
bálsbindi handa Tom i mörg ár, já,
hún hafði meira að segja keypt skyrt-
ur og náttföt handa lionum. Tom hafði
alltaf likað vel hvernig hún hafði
valið og firósað henni fyrir góðan
smekk. En nú var það smekkur
Thelmu sem átti að ráða, og það
fannst Ann óbærilegt.
— Thelnni finnst ég vera öldur-
mannlegri í klæðaburði en ég eigi
að vera, og liún liefir kannske rétt
fyrir sér í því, bætti 'hann við og hló.
— Hérna eru peningar.
Ann tók við peningunum.
— Komdu hingað með þetta sem
þú kaupir, þá get ég skipt hérna á
skrifstofunni áður en við Thelma
hittumst. Það er fallega gert af þér
að gera þetta. Ég skal nú ekki níðast
á þér lengi eftir þetta; Thelma verður
að sjá um það framvegis.
Hann sökkti sér niður í skjölin
sín aftur og Ann stóð kyrr augnablik
og liorfði á dökka hárið á honum.
Thelma skal aldrei fara í verslanir
fyrir þig, hugsaði hún með sér. Aldrei!
Svo sneri hún sér frá honum og
gekk fram að dyrunum og stakk pen-
ingunum í töskuna sína. Áður en hún
fór út úr skrifstofunni spurði hún
hraðritarann:
— Hvað er ldukkan núna, ungfrú
Barton?
— Fimm mínútur yfir níu.
— Fimm mínútur yfir níu, endur-
tók Ann hátt og skýrt. — Ég þarf
að skreppa ýmissa erinda fyrir Smith.
Viltu svara í simann meðan ég er úti?
— Vitanlega.
Ann opnaði dyrnar og fór út. Nú
var um að gera að láta sér ekki fipast.
Hún vissi að Thelma mundi vera sof-
andi í rúmi sinu ennþá. Þegar hún
var ekki við neitt sérstakt bundin
hafði hún það til að sofa langt fram
á dag, og í þetta skiptið mundi hún
yfirleitt alls ekki vakna. Iílukkan eitt
mundi hreingerningakonan koma og
það var hún, sem mundi uppgötva
morðið.
ÞEGAR Ann kom út í Lexington
Avenue hélt hún beint til Benchleys,
sem var um kortérs gang undan. Það
var nær mannlaust í versluninni þeg-
ar hún kom inn, og hún fékk af-
greiðslu strax. Með kipraðar var-
irnar vahli hún nokkur litsterk liáls-
bindi, sem hún vissi að Thelmu mundi
líka, og eina tylft af hvítum vasaklút-
um úr hör.
Afgreiðslumaðurinn þekkti hana og
spurði, um leið og hann skrifaði
kvittunina: — Eigum við að senda
þetta?
— Nei, þökk fyrir, ég tek það með
mér.
Hugur hennar var annars staðar er
hún horfði á afgreiðslumanninn ganga
frá bögglinum og binda rauðan þráð
um liann. Við Tom eigum saman,
hugsaði hún með sér. Þegar Thehna
er farin á bak og burt verður allt
eins og það var áður. Ég skal sjá
uin að hann gleymi henni. Hvernig
ætti svona stelpugæskni að geta gefið
karlmanni jafn mikið ástríki og
þroskuð kona gerir?
Afgreiðslumaðurinn rétti henni
böggulinn.
— Hvar er kvittunin? Ég er alltaf
vön að afhenda lierra Smith kvittun
fyrir því, sem ég kaupi fyrir hann.
— Kvittunin liggur í bögglinum,
ungfrú Tabor.
— Hafið þér nokkrar fallegar silki-
skyrtur? Hvítar? Herra Smith bað
mig að spyrja hvort þær væru til.
— Við fengum þær alveg nýlega.
Skyrtudeildin er á 3. hæð.
— Þá verð ég að skreppa upp og
líta á þær, sagði Ann án þess að ætla
sér að gera það. — Herra Smith er