Fálkinn - 21.09.1956, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
nefnilega í þann veginn aS giftast
vinstúlku minni. Annars var þaf? ég,
sem kom þeim i kynni.
AfgreiSslumaSurinn muldraSi eitt-
livaS, sem Ann kærSi sig ekki urn aS
heyra. En nú þóttist hún aS minnsta
kosti viss um aS ihann myndi aS hún
liefSi komiS þarna.
— VitiS þér hvaS klukkan er?
— Réttar tuttugu mínútur yfir níu.
Hún fór að lyftunni. Þar leit hún
viS, á manninn sem hafSi afgreitt
hana. ViSskiptavinirnir voru farnir
að koma inn og afgreiSslumaSurinn
var önnum kafinn. ÞaS var einmitt
þetta, sem hún hafSi ætiast tii. Hún
þurfti alls ekki að fara í skyrtudeild-
ina. Eftir augnablik var hún komin
út á Lexington Avenue aftur.
ÞÁ var fjarverusönnun nr. 1 í lagi.
Ef lögreglan yfirheyrði afgreiðslu-
manninn, mundi hann segja að liún
hefði verið í versluninni kringum tutt-
ugu mínútur yfir níu og hefði svo far-
ið upp í skyrtudeiidina. Og afgreiðslu-
mennirnir þar uppi mundu vafalaust
ekki geta neitað að hún hefði gengið
þar um og skoðað vörurnar. Hún
treysti lélegu minni fólks og skorti
á eftirtekt.
Meðan hún stóð á götuhorninu og
beið eftir grænu ljósi, rifjaði 'hún upp
fyrir sér hvað hún geymdi í töskunni
sinni. Þar var ýmislegt ódýrt dót, sem
hún hafði keypt í matartímanum fyrir
nokkrum dögum. Hver af öllum mill-
jónunum í New York gat neitað því
að hún hefði keypt þetta i dag? Og
þarna hafði hún fjarverusönnun fyrir
hálfan annan tíma í viðbót. Þegar
hún kæmi á skrifstofuna aftur ætlaði
luin að sýna Tom þetta dót sem Iiún
hefði keypt, og þess vegna hefði hún
verið hálfum öðrum tíma lengur úti,
en liún ætlaði sér.
Nú skipti um ljós og hún flýtti sér
að neðanjarðarstöðinni. Annars var
hún vön að nota strætisvagn, en und
anfarið hafði hún notað neðanjarðar-
brautina nokkrum sinnum. Stundum
var hún tvær mínútur, stundum ekki
nema hálfa aðra.
Hún fékk hjartslátt þegar hún var
komin úr lestinni. Nú var allt undir
þvi komið að hún yrði heppin. Ef hún
liitti einhvern sem hún þekkti var allt
farið i hundana. Þá yrði hún að byrja
á nýjan leik aftur.
Heppnin var með lienni og hún
komst að húsinu, sem luin bjó i án
þess að hitta nokkurn sem hún þekkti.
Húsvörðurinn var með iskís og var
vanur að leggjast fyrir þegar hann
hafði kveikt upp í miðstöðinni á
morgnana.
Hún stansaði sem snöggvast fyrir
utan gangadyrnar hjá sér og leit
kringum sig i tómum ganginum. Svo
opnaði hún dyrnar varlega og lokaði
þeiin enn varlegar eftir sér.
ÞEGAR liún kom út úr svefnherberg-
inu skömmu síðar, var hárið á henni
úfiS og hatturinn skakkur. Hún lædd-
ist gegnum borðstofuna og fram í and-
dyrið. Þar lagði hún eyrað að skrá-
argatinu lil að hlusta, hvort allt væri
hljótt í ganginum. Svo tók hún bögg-
ulinn, sem hún hafði lagt frá sér á
borðið í anddyrinu, en hendurnar
titruðu svo mikið, að seglgarnið um
hann raknaði. Hún missti innihaldið
niður á gólfið, og liálsbindin duttu
úr bögglinum. Óstillt og ergileg beygði
liún sig til að taka dótið upp, en
allt í einu rétli hún úr sér og starði
óttaslegin á dyrnar. Hún heyrði fóta-
tak húsvarðarins úti í ganginum.
Og nú mundi hún allt í einu að hún
hafði beðið hann um að líta á kæli-
skápinn sinn og fengið lionum iykil
að íbúðinni! Hún stóð og beið, agn-
dofa af hræSslu. FótatakiS heyrðist
nær og nær -— nú — nú var hann
kominn að dyrunum hennar. Hann
gekk framhjá! Hún hleraði við dyrnar
og heyrði að hann gekk niður stigann,
og loks varð allt hljótt aftur.
Thelma hafði steinsofið Jjegar hún
kom inn í svefnherbergiS. Ann hafði
læðst með mikilli varúð inn að rúm-
inu hennar og læst sterkum fingrun-
um að mjóum hálsinum og þrýst að.
Vitanlega hafði hún haft hanska á
höndunum. Thelma hafði opnað aug-
un rétt í svip og starað á hana í of
boðs hræðslu. Hún liafði gripið fálm-
andi höndum eitthvað út í bláinn og
tekið í hárið á Ann, en síðan lá hún
grafkyrr. Ann hafði togað gljáandi
trúiofunarhringinn af fingrinum á
henni og lagt hann i töskuna sína.
Því að þetta var hringurinn hennar
•— hún þoldi ekki að sjá hann á hendi
nokkurrar annarrar konu.
Síðan hafði hún dregið út allar
skúffur í flýli og opnað allar skáp-
hurðir. Þvi sem inni var hafði hún
stráS út á gólfiS. Hún hafði einnig
tætt allt upp úr töskum Thelmu og
sjálfrar sín og fleygt innihaldinu á
borðið.
Lögreglan mundi halda, að hér liefði
verið ræningi á ferð. Glugginn stóð
upp á gátt, og það var lítill vandi að
komast inn um hann af götunni. Hún
Sjaldgæf

X
%
.'4.
%
3
‘í-kAÐ var sagt hér i gamla daga
/■' að Játvarður VII. Bretakon-
ungur ætti mesta frímerkjasafn
í heimi, en aðrir sögðu að Niku-
lás Rússakeisari hefði vinning-
inn. ÞaS er rétt, að Elízabeth
Englandsdrottning mun enn eiga
mesta frimerkjasafn heimsins, en
næst safni ensku konungsættar-
innar gengur ríkis-póstmálasafn-
ið í Berlín, en það er nú í Bonn.
Fyrir stríðið var þetta safn fjöl-
sótt af frimerkjasöfnurum víðs
vegar um heim; þar gátu þeir
fengið að sjá bláa og rauða merk-
iS frá Mauritius og bleika 2
centa merkið frá Britisli Guiana
frá 1850. Þau eru bæði meðal
allra verðmætustu frímerkja í
heimi.
En einn góðan veðurdag á
stríðsárunum voru öli þessi dýr-
mætu frímerki horfin og yfir-
völdin vissu ekkert hvað af þeim
liafði orðið.
Þegar loftárásirnar miklu hóf-
ust á Berlín voru öll frímerkin
sett í sérstakar kistur, sem síðan
voru læstar og innsiglaðar. Voru
kisturnar síðan fluttar í geymslu-
kjallara Ríkisbankans, en siðar í
geymslur banka í Wien en að
lokum lentu þær í saltnámum
skammt frá Eisleben. Þar voru
þær til stríSsloka, en þá hófst
nýtt ferðalag. Fyrst til Wiesbad-
en og loks tii Bonn, hinnar nýju
höfuðborgar Vestur-Þýskalands.
Ekkert var að sjá á kistunum
að utanverðu, en þegar farið var
að rannsaka innihaldið og bera
það saman við skrárnar, sem
gerðar höfðu verið urn frímerkin,
ráku margir upp stór augu. Því
að þarna vantaði Mauritius- og
British Guiana-merkin og trú-
boðsstöðvarmerki frá Hawaii frá
1851 og ennfremur prentvillufrí-
merki frá Baden, sem var talið
yfir 100.000 þýskra marka virði.
Var auðséð á öllum ummerkjum,
að þarna höfðu engir venjulegir
þjófar verið á ferð. enda var þýð-
ingarlaust að stela frímerkjunum
til þess að reyna að koma þeim
i peninga. Öll sjaldgæfustu merki
veraldar eru skráð, og frímerkja-
kaupmenn vita hverjir eru eig-
endur þeirra.
Undir eins og þýska póststjórn-
in fékk vitneskju um þjófnaðinn
sneri hún sér til alþjóðalögregl-
unnar — Interpol — og nú var
hafin leit. En hún hefir ekki bor-
ið árangur ennþá — og vafasamt
hvort hún gerir það nokkurn
tíma.
<o>
TENINGSMYNDUÐ EGG.
Innan skamms fara þeir að
borða teningsmynduð egg vestur
i Ameríku. Ekki svo að skilja að
hænurnar séu farnar að verpa
svona eggjum, heldur hitt að hug-
vitssamur maður, sem lieitir Jolin
Hesters hefir smíðað vél, sem
tekur skurnið af eggjunum, mótar
þau í tening, án þess að slíta
himnuna og setur á þau nýtt
skurn, sem er ekki eins brotliætt
og það, sem veslings hænurnar
framleiða. ‘Það er vitanlega úr
plasti, og alveg loftþétt, svo að
eggin geymast miklu betur.
Og svo liafa teningseggin þann
kost, að miklu hægara er að
ganga frá þeim til sendingar og
þau þurfa miklu minna rúm i
kössunum.
Hesters hefir unnið að þessari
uppgötvun sinni i yfir tuttugu ár
og hefir nú selt hana eggjafram-
leiðendum vestra. Einnig er farið
að selja vélina í Evrópu. Svo að
ekki er að vita nema við förum
að borða teningsegg innan
skamms. Og leirvörugerðirnar
verða að fara að framleiða ten-
ingsmyndaða eggjabikara, því að
þeir gömlu verða úreltir.
<o>
Kvikmyndadísin Susan Hay-
ward, sú sem fékk fyrstu verð-
laun á kvikmynda-sýningunni í
Cannes, hélt nýlega afmælis-
veislu. Ein vinkona hennar spurði
hvort hún hefði haft marga gesti
þar. — Nei, svaraði Susan, —
þetta var fjölskyldusamkvæmi.
Aðeins dætur mínar af fyrsta
hjónabandi, þriðja kona annars
mannsins míns, fjórði maðurinn
minn með fyrrverandi unnustu
sina og aðra konuna sína, fyrsti
maðurinn hennar og svo auðvitað
maðurinn minn tilvonandi og
tveir synir lians og fyrrverandi
tengdamóðir.

►

%

ik?
%
brosti við tiihugsúnina um, að ef til
vill mundi hún sjálf verða viðstödd,
þegar lögreglan færi að gera sér yfir-
lit um hvernig atburðurinn hefði
gerst.
Lestin ók inn á stöðina og hún gekk
út og var mjög róleg. Hún nam staðar
sem snöggvast við spegilinn á tuggu-
gúmmssjálfsala og lagaði á sér hárið.
Svo gekk hún upp stigann að Lexing-
ton Avenue.
ÞÉR eruð þá komin aftur svona fljótt,
sagði ungfrú Barton og leit upp frá
ritvélinni. — Það voru engir í búð-
unum, að lieita mátti, svaraði Ann. —
Ég gat meira að segja verslað dálitið
fyrir sjálfa mig líka.
Hún gekk að dyrunum hjá Tom og
drap á þær.
— Hérna eru hálsbindin, sagði hún
glaðlega. — Þeir liafa fengið nýja
gerð af fallegum, hvítum silkiskyrtum
hjá Benchley, bætti hún við. Ég versl-
aði dálitið fyrir sjálfa mig um leið,
sagði hún svo, og sýndi honum nokkra
smáböggla, sem hún tók upp úr tösk-
unni sinni. Það fór nærri því iiálfur
annar timi i þetta af vinnutímanum,
en ég skal reyna að bæta það upp
seinna.
—■ Má ég líta á hálsbindin? Held-
urðu að Thelmu lítist vel á þau?
— Áreiðanlega. Hún opnaði böggul-
inn og lagði það sem liún hafði keypt
á borðið fyrir framan hann.
— Hérna eru peningarnir og kvitt-
unin ... Hún þagnaði. Kvittunin var
ekki í bögglinum.
Tom horfði á litsterku hálsbindin
og hló.
— Hvað skyldi hún segja þegar hún
sér þetta á mér?
En Ann tók ekkert eftir því sem
hann sagði. Hún gat ekki um annað
liugsað en kvittunina.
— Hún hlýtur að vera hérna. Af-
greiðslumaðurinn sagðist hafa lagt
hana inn í böggulinn.
— Vertu ekki að hugsa um það.
Kvittuniii skiptir engu máli.
Ann hríðskalf. Hafði 'hún misst
kvittunina i anddyrinu heima, þegar
umbúðirnar fóru af bögglinum? Hún
hlaut að hafa gert það — önnur skýr-
ing var ekki til á. Og þá var úti um
hana.
Tom lagði frá sér hálsbindin og
horfði forviða á hana.
— Hvers vegna æðrastu svona út af
þcssari kvittun? Hún er líkast til i
töskunni þinni.
Og svo rétti liann brosandi fram
höndina eftir töskunni.
— Nei, þú mátt ekki snerta á henni,
hrópaði Ann í örvæntingu. Hún hljóp
að skrifborðinu og þreif töskuna af
lionum.
— Ég hafði alls ekki ætlað mér að
skoða i liana, sagði hann stutt. — Nci,
farðu ekki strax, sagði hann er hún
sneri sér fram að dyrunum. — Við
verðum að athuga þetta Johnsons-mál.
Ég ætla bara að sima til Thelmu fyrst.
— Thelma -— Thelma sefur alltaf
um þetta leyti. Ég meina — hún vill
áreiðanlega ekki láta ónáða sig svona
snemma. Hún tók sjálf eftir að rödd
hennar var annarleg og hikandi, liún
Iiafði misst valdið á sjálfri sér. Hún
hrópaði gjallandi og ofsalega:
— Thelma! Thelma! Aldrei skal það
vera annað en Thelma. Dauður og
lifandi hugsar þú aðeins um ...
Hún þagnaði og nú varð hljótt i
skrifstofunni eins og i dauðs manns
gröf. Silfurrefurinn hafði gengið í
gildruna. Hún beit á vörina og blóð-
Framhald á bls. 14.